Είναι δύσκολο να περιγράψεις μια εποχή που δεν έχει όχι απλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, μα ούτε καν ενα ΞΕΚΑΘΑΡΟ σημείο αναφοράς.
Ακούω γύρω μου συζητήσεις για το χάλι,το αδιέξοδο του ραδιοφώνου σήμερα, λες και το ραδιόφωνο ΔΕΝ είναι ένα κομμάτι της σημερινής πραγματικότητας, αλλά κάτι 'άλλο'.. κι αναρωτιέμαι τι... Τι είναι ή τι θα έπρεπε να είναι το ραδιόφωνο σήμερα... ή αν θέλετε τι θα μπορούσε... Τι θα μπορούσε να είναι το ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ σε μια εποχή χωρίς καμία διάθεση ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ (αποτελεσματικής ίσως*) υπέρβασης, σε μια εποχή χωρίς δημιουργική φαντασία, χωρίς το ΙΔΙΟ το ραδιόφωνο στην ουσία...
Γιατί χωρίς φαντασία, δε νοείται αληθινό ραδιόφωνο τελικά, έτσι δεν είναι; Μοιάζει σαν ολα να έχουν γίνει και όλα να έχουν ειπωθεί.. όλα 'ακούγονται' και ίσως να είναι post.. σε λίγο, έχω την αίσθηση, πως πλέον θα είναι post και ο ίδιος ο άνθρωπος... Αν δεν είναι ήδη δηλαδή. Αναφέρομαι βέβαια στο ΑΤΟΜΟ, το άτομο με τα ιδιαίτερα ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, στο Α Λ Η Θ Ι Ν Α διαφορετικό.... γιατί η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, δεν ήταν ΠΟΤΕ κάτι που αληθινά μπορούσε να ομαδοποιηθεί σε κατηγορίες (να λειτουργήσει σε ΟΜΑΔΙΚΑ πλαίσια, ναι)... αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πριν ο Μπαλιώτης μου κοινοποιήσει την απόλυση μου (χμ...) μπαίνω στην ουσία..
Δεν ξέρω αν η εποχή μας θα είχε τη δυνατότητα να αναδείξει ενα νέο Πετρίδη.. και το χειρότερο.. δεν ξέρω αν τον χρειάζεται... Έχω την εντύπωση πως ΠΟΛΥ σύντομα θα μιλάμε για τον ΑΓΙΟ (στην κυριολεξία) Dylan, τον ΑΓΙΟ Neil Young και πάει λέγοντας, αυτή τη φορά δίχως να αναφερόμαστε στο σημαντικό τους έργο κτλ κτλ, μα καταγράφοντας κάτι ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ...
Η αλυσίδα δεν έχει συνέχεια... και δεν έχει συνέχεια γιατί δεν αποτελείται πλέον απο κρίκους, μα από πλαστικά σχήματα μιας χρήσεως.. όσο να περάσουμε 'απέναντι' δηλαδή next stage.. τώρα ποιο είναι αυτό το stage; Εδώ σε θέλω κάβουρα... ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ... Ακριβώς όπως ο σκύλος δεν ξέρει ΓΙΑΤΙ κυνηγάει την ίδια του την ουρά με τόσο πείσμα...
Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου λέγοντας τα ΠΑΡΑΠΑΝΩ.. μα σκέφτομαι, πως αν κάτι μας λείπει σήμερα, είναι ακριβώς αυτό.. Το να αδειάσουμε για λίγο το μυαλό μας από 'κατευθύνσεις' και 'συγκεκριμένες αναζητήσεις', από κάθε είδους μανιφέστα μικροεπιβίωσης και 'know how' μήπως κι έτσι ξεμυτήσει από κάπου ο εαυτός μας... Με ένα ραδιόφωνο που ανακυκλώνει τα τηλεοπτικά ΑΠΟΦΑΓΙΑ (σε κάθε επίπεδο...*)ξέρω, πως τα περιθώρια είναι μάλλον στενά... για την ακρίβεια ΔΕΝ υπάρχουν.. κι αυτό ακριβώς χρειάζεται πρώτα-πρώτα το ίδιο το ΜΕΣΟ.. Καινούργιους χάρτες....
Έχω την αίσθηση πως αν συμβεί κάτι καθοριστικά νέο και απρόσμενο, μάλλον θα ξεπηδήσει απ' τα WEB.. Θα δείξει.. Πάντως εκεί συμβαίνουν σίγουρα αρκετά πράγματα που διαμορφώνουν αργά-αργά κάτι ΝΕΟ.. Τα σημαντικά πράγματα άλλωστε προκύπτουν ΠΑΝΤΑ όταν τα προκαλείς ΚΑΙ ο ιδιος.. όταν τα ονειρεύεσαι δηλαδή...
Ακούω γύρω μου συζητήσεις για το χάλι,το αδιέξοδο του ραδιοφώνου σήμερα, λες και το ραδιόφωνο ΔΕΝ είναι ένα κομμάτι της σημερινής πραγματικότητας, αλλά κάτι 'άλλο'.. κι αναρωτιέμαι τι... Τι είναι ή τι θα έπρεπε να είναι το ραδιόφωνο σήμερα... ή αν θέλετε τι θα μπορούσε... Τι θα μπορούσε να είναι το ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ σε μια εποχή χωρίς καμία διάθεση ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ (αποτελεσματικής ίσως*) υπέρβασης, σε μια εποχή χωρίς δημιουργική φαντασία, χωρίς το ΙΔΙΟ το ραδιόφωνο στην ουσία...
Γιατί χωρίς φαντασία, δε νοείται αληθινό ραδιόφωνο τελικά, έτσι δεν είναι; Μοιάζει σαν ολα να έχουν γίνει και όλα να έχουν ειπωθεί.. όλα 'ακούγονται' και ίσως να είναι post.. σε λίγο, έχω την αίσθηση, πως πλέον θα είναι post και ο ίδιος ο άνθρωπος... Αν δεν είναι ήδη δηλαδή. Αναφέρομαι βέβαια στο ΑΤΟΜΟ, το άτομο με τα ιδιαίτερα ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, στο Α Λ Η Θ Ι Ν Α διαφορετικό.... γιατί η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, δεν ήταν ΠΟΤΕ κάτι που αληθινά μπορούσε να ομαδοποιηθεί σε κατηγορίες (να λειτουργήσει σε ΟΜΑΔΙΚΑ πλαίσια, ναι)... αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πριν ο Μπαλιώτης μου κοινοποιήσει την απόλυση μου (χμ...) μπαίνω στην ουσία..
Δεν ξέρω αν η εποχή μας θα είχε τη δυνατότητα να αναδείξει ενα νέο Πετρίδη.. και το χειρότερο.. δεν ξέρω αν τον χρειάζεται... Έχω την εντύπωση πως ΠΟΛΥ σύντομα θα μιλάμε για τον ΑΓΙΟ (στην κυριολεξία) Dylan, τον ΑΓΙΟ Neil Young και πάει λέγοντας, αυτή τη φορά δίχως να αναφερόμαστε στο σημαντικό τους έργο κτλ κτλ, μα καταγράφοντας κάτι ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ...Η αλυσίδα δεν έχει συνέχεια... και δεν έχει συνέχεια γιατί δεν αποτελείται πλέον απο κρίκους, μα από πλαστικά σχήματα μιας χρήσεως.. όσο να περάσουμε 'απέναντι' δηλαδή next stage.. τώρα ποιο είναι αυτό το stage; Εδώ σε θέλω κάβουρα... ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ... Ακριβώς όπως ο σκύλος δεν ξέρει ΓΙΑΤΙ κυνηγάει την ίδια του την ουρά με τόσο πείσμα...
Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου λέγοντας τα ΠΑΡΑΠΑΝΩ.. μα σκέφτομαι, πως αν κάτι μας λείπει σήμερα, είναι ακριβώς αυτό.. Το να αδειάσουμε για λίγο το μυαλό μας από 'κατευθύνσεις' και 'συγκεκριμένες αναζητήσεις', από κάθε είδους μανιφέστα μικροεπιβίωσης και 'know how' μήπως κι έτσι ξεμυτήσει από κάπου ο εαυτός μας... Με ένα ραδιόφωνο που ανακυκλώνει τα τηλεοπτικά ΑΠΟΦΑΓΙΑ (σε κάθε επίπεδο...*)ξέρω, πως τα περιθώρια είναι μάλλον στενά... για την ακρίβεια ΔΕΝ υπάρχουν.. κι αυτό ακριβώς χρειάζεται πρώτα-πρώτα το ίδιο το ΜΕΣΟ.. Καινούργιους χάρτες....
Έχω την αίσθηση πως αν συμβεί κάτι καθοριστικά νέο και απρόσμενο, μάλλον θα ξεπηδήσει απ' τα WEB.. Θα δείξει.. Πάντως εκεί συμβαίνουν σίγουρα αρκετά πράγματα που διαμορφώνουν αργά-αργά κάτι ΝΕΟ.. Τα σημαντικά πράγματα άλλωστε προκύπτουν ΠΑΝΤΑ όταν τα προκαλείς ΚΑΙ ο ιδιος.. όταν τα ονειρεύεσαι δηλαδή...