* Φωτογραφίες: Βιβή Κεφαλονίτη
Την περασμένη Κυριακή, 2 Φεβρουαρίου, παρακολούθησα για δεύτερη φορά ζωντανή εμφάνιση της Μητέρας Φάλαινας Τυφλής, με λίγους μόνο μήνες διαφορά από την πρώτη. Και υπήρχαν σοβαροί λόγοι γι’ αυτό. Βλέπετε, η πρώτη επαφή, στο Γκρι Καφέ, πάλι στα Εξάρχεια, είχε ξεδιπλώσει μπροστά στα μάτια και στα αυτιά μου κάτι που ήθελα οπωσδήποτε να παρακολουθήσω ξανά.
Για όσους δεν γνωρίζουν, η Φάλαινα είναι ένα δεκαμελές σχήμα που περιλαμβάνει στις τάξεις του τρία πνευστά (σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι), τρία έγχορδα (δύο βιολιά, τσέλο), πλήκτρα, μπάσο, τύμπανα, συν την κιθάρα και τη φωνή του μπροστάρη Διαμαντή Διαμαντίδη. Κι αν αναρωτιέστε πώς μπορεί να παντρευτεί αρμονικά όλη αυτή η οργανική βαβέλ, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα λειτουργούν αναπάντεχα καλά. Αλλά περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω...
Το γκρουπ είχε πολλά να μας παρουσιάσει εκείνο το βράδυ. Κατ’ αρχάς, υπήρχαν τα τραγούδια από τον πρώτο του δίσκο, Ορχήστρα Στο Βυθό, που κυκλοφόρησε το 2010. Κατά δεύτερον, υπήρχαν αρκετές διασκευές, από ετερόκλητες μουσικές πηγές, από αυτές για τις οποίες φημίζεται άλλωστε το συγκρότημα. Και κατά τρίτον, και πιο σημαντικό σε σχέση με την επικαιρότητα, υπήρχαν και κάποια καινούργια τραγούδια, επιλογές μέσα από το επερχόμενο δεύτερο άλμπουμ της Φάλαινας, το οποίο απ’ ό,τι ακούω δεν θα αργήσει να κυκλοφορήσει. Αυτό το εκλεκτικό ρεπερτόριο χώρεσε εκείνο το βράδυ σε ένα ιδιαίτερα συνεκτικό και περιεκτικό δίωρο.
Αυτό που με εντυπωσίασε (ξανά) στη βραδιά στο An είναι η τεράστια δουλειά που προφανώς έχει επενδυθεί από τα μέλη του συγκροτήματος στο δέσιμο του ήχου τους. Μιλάμε για μια πραγματικά ανέφελη περφόρμανς, για ειλικρινά δοτική απόδοση, για αληθινή άνεση που σχετίζεται με την τριβή μεταξύ τους και για έναν ήχο "μπετόν αρμέ". Μόνο σε ένα-δυο σημεία διέκρινα κάποιες «αμυχές» στην πανοπλία τους, σε κομμάτια που έπαιζαν, όμως, πρώτη φορά ζωντανά, όπως η ιδιαίτερη απόδοσή τους στο “I’m Broken” των Pantera (!) και το δικό τους “Επιτέλους Ζωντανός”. Αλλά μιλάμε τώρα για σχετικά ασήμαντες λεπτομέρειες...
Η βραδιά ξεκίνησε με το "Ρόδι", ένα από τα νέα τραγούδια της Φάλαινας που προσωπικά μου άνοιξαν την όρεξη για τον νέο δίσκο, και συνεχίστηκε με επιλογές από το ντεμπούτο της, εναλλασσόμενες με διασκευές από Hendrix και Jimmy Cliff μέχρι Fine Young Cannibals και Walkabouts. Η μπάντα μάς έκανε να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε, να συγκινηθούμε – αλλά και να αναρωτηθούμε γιατί ένα τραγούδι όπως ο «Ανθρώπινος Πυρσός» δεν έχει γίνει ακόμα ραδιοφωνικό χιτ πανελλήνιας εμβέλειας. Το κλείσιμο ήρθε με όλους μας να τραγουδάμε τη «Ρομίλντα» και να κλείνουμε ραντεβού για την επόμενη φορά.
Μπορεί το An να μη γέμισε την Κυριακή, πάντως όσοι βρεθήκαμε εκεί δεν είχαμε περιθώρια να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι μπροστά μας στεκόταν μια μουσική ομάδα ικανότατη, απόλυτα αφοσιωμένη και συντονισμένη, και με έναν φρόντμαν που υπήρξε άψογος οικοδεσπότης και περφόρμερ. Ο Διαμαντής Διαμαντίδης και τα υπόλοιπα... φαλαινόπουλα αποτελούν περίπτωση μοναδική στα εγχώρια μουσικά πράγματα, την οποία καλείστε να ανακαλύψετε άμεσα – αν δεν το έχετε κάνει ήδη.
Setlist:
Ρόδι / Εκεί Που Θα Ζήσω / Πάλι Εσύ Εδώ / She Drives Me Crazy / Καλωσήρθες / Ρο / Ανθρώπινος Πυρσός / The Light Will Stay On / Όπου Εσύ Αγαπάς / Μέρες-Νύχτες Τραίνα / Άγρια Γιατρειά / I’m Broken /Πλοία Της Γόνιμης Γραμμής / Ματ / Επιτέλους Ζωντανός / Χάλυβας / Chain Of Fools / Crosstown Traffic / Intro / Δακρυβόμβα / Το Μόνο Που Μετρά / Σπίτι / Χειρότερα / The Harder They Come / Ρομίλντα