Τι θα ακούσεις;
Τις καλύτερες και χειρότερες στιγμές των σύγχρονων Anathema
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Take Shelter / The Lost Song Pt. I / Distant Satellites
Βαθμολογία: 7.5/10
Είναι οι Anathema μια απ' τις αγαπημένες μπάντες του ελληνικού -ευρύτερα εναλλακτικού- κοινού; Οι συναυλίες τους δείχνουν πως μάλλον ναι! Με κόσμο από το metal, την απλουστευμένη rock των επικών refrains, μέχρι και την "έντεχνη" προσέγγιση κι όσα αυτή δίνει στον κόσμο του, η παρέα από το Liverpool είναι σίγουρο πως τα χρόνια που έχουν περάσει έχουν συγκινήσει πάρα -μα πάρα- πολλούς συνοδοιπόρους μας στις μουσικές μας αναζητήσεις, ανεξαρτήτως συγκεκριμένης ταυτότητας ήχου..
Θα μπορούσα να γράφω αμέτρητες αράδες για την δισκογραφική πορεία των Anathema, και μάλλον θα το κάνω, απλώς θα προτιμήσω κάτι τέτοιο να γίνει με σημείο αναφοράς το πρόσφατο Distant Satellites. Το οποίο είναι είναι ίσως ο καλύτερος αλλά και χειρότερος δίσκος της μπάντας στη μετά "A fine day to exit" εποχή! Για όσους δε θυμούνται, ο συγκεκριμένος δίσκος είχε κυκλοφορήσει το 2001 κι είχε διχάσει τους -μεταλλικούς μέχρι τότε- φίλους των Anathema, κάνοντας τους όμως προσιτούς σε μια μεγαλύτερη μερίδα κοινού, γεγονός άκρως θετικό για όσους ήθελαν να αφήσουν τις παρωπίδες τους στην άκρη.
Η εικόνα που έχω σχηματίσει, και με κάνει να δηλώνω τα παραπάνω είναι απλή.. Το Distant Satellites ίσως μαζί με το "A Natural Disaster" έχει μερικές απ τις πιο όμορφες συνθέσεις της -νέας εποχής της- μπάντας. Αυτό όμως που μέχρι τότε φαινόταν ως μια προσωπική επιλογή των ίδιων για το ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσουν, στην πορεία πήρε εκτάσεις marketing-ίστικης προώθησης προϊόντος. Στα αυτιά μου τουλάχιστον, το αποτέλεσμα δεν ακούστηκε ποτέ αντάξιο των παλιών Anathema, και πιστέψτε με, μόνο παρελθοντολάγνος δεν είμαι.
Τα "Weather Systems" και "We 're here…" έδειχναν να προσπαθούν πολύ. Στο studio κυρίως, γιατί στα live άκουγες μια άλλη μπάντα να παίζει τραγούδια που σου θύμιζαν αυτό που είχες ακούσει σπίτι, αλλά πολύ καλύτερο, όπως λέγαμε κι εδώ! Δεν ήταν οι συνθέσεις επομένως, κι ας κάνω πιο πάνω λόγο για αυτές. Ήταν η αφόρητη πίεση να δημιουργήσουν τον νέο ήχο τους. Ενορχηστρωτικά προσπαθούσαν πάρα πολύ κι αυτό βάραινε τα κομμάτια, κομμάτια όμορφα στη βάση τους όμως... Οι πινελιές της "ιδιοφυΐας" του Steven Wilson με κάνουν να πιστεύω πως όλα θα ήταν πιο όμορφα υπό την καθοδήγηση ενός αμερόληπτου παραγωγού, κάποιου που δε θα είχε τόσο έντονα την ανάγκη προώθησης της προσωπικότητάς του σε δουλειές τρίτων.
Πώς γίνεται να είναι λοιπόν ο καλύτερος αλλά και ο χειρότερος δίσκος τους; Καλύτερος επειδή έχει πραγματικά συνθέσεις που θυμίζουν όλες εκείνες που περιμένει ο κόσμος σε κάθε live να ακούσει, παρμένες από την “Judgement” και πριν εποχή. Χειρότερος επειδή είναι πλέον σίγουρο πως σε αυτή τη μανιέρα των περίεργων, σχεδόν progressive, ενορχηστρώσεων που δείχνουν να έχουν καταλήξει βαραίνει το αποτέλεσμα. Είναι υλοποιημένες σχεδόν άψογα πλέον, κι εκεί ξεχωρίζει από τους προκατόχους του, είμαι σίγουρος τουλάχιστον πως η live παρουσίαση θα μας φέρει μπροστά σε -ουσιαστικά- άλλο υλικό, με βάση στην αρχική ιδέα αλλά με μια -υγιώς εννοούμενη- in-your-face προσέγγιση. Δεν είναι κακό αυτό που κάνουν στο studio, είναι σα να μην είναι τους βγαίνει φυσικά όμως.
Σε άλλα, πιο συγκεκριμένα, o John Douglas ακούγεται ως ο καλύτερος John Douglas της ιστορίας της μπάντας παρέα με τον Daniel Cardoso (ο πληκτράς τους σ’ εκείνο το live στο Fuzz) να μοιράζονται σε ηλεκτρονικά και φυσικά τύμπανα, η Lee Douglas πιο κουραστική και μονότονη από ποτέ, τα ηλεκτρονικά στοιχεία, κυρίως προς το κλείσιμο του δίσκου, είναι τα μόνα σε όλο αυτό το βαρύ στήσιμο που ακούγονται σαν όμορφη προσθήκη στην ταυτότητα του ήχου τους και το Take Shelter είναι ένα απ' τα πολύ όμορφα, έστω και μελαγχολικά, κομμάτια της χρονιάς.
Αναμένω το επερχόμενο live τους ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε από τα προηγούμενα.
TRACKLIST
1. The Lost Song, Part 1
2. The Lost Song, Part 2
3. Dusk (Dark Is Descending)
4. Ariel
5. The Lost Song, Part 3
6. Anathema
7. You ‘re not alone
8. Firelight
9. Distant Satellites
10. Take Shelter
Τις καλύτερες και χειρότερες στιγμές των σύγχρονων Anathema
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Take Shelter / The Lost Song Pt. I / Distant Satellites
Βαθμολογία: 7.5/10
Είναι οι Anathema μια απ' τις αγαπημένες μπάντες του ελληνικού -ευρύτερα εναλλακτικού- κοινού; Οι συναυλίες τους δείχνουν πως μάλλον ναι! Με κόσμο από το metal, την απλουστευμένη rock των επικών refrains, μέχρι και την "έντεχνη" προσέγγιση κι όσα αυτή δίνει στον κόσμο του, η παρέα από το Liverpool είναι σίγουρο πως τα χρόνια που έχουν περάσει έχουν συγκινήσει πάρα -μα πάρα- πολλούς συνοδοιπόρους μας στις μουσικές μας αναζητήσεις, ανεξαρτήτως συγκεκριμένης ταυτότητας ήχου..
Θα μπορούσα να γράφω αμέτρητες αράδες για την δισκογραφική πορεία των Anathema, και μάλλον θα το κάνω, απλώς θα προτιμήσω κάτι τέτοιο να γίνει με σημείο αναφοράς το πρόσφατο Distant Satellites. Το οποίο είναι είναι ίσως ο καλύτερος αλλά και χειρότερος δίσκος της μπάντας στη μετά "A fine day to exit" εποχή! Για όσους δε θυμούνται, ο συγκεκριμένος δίσκος είχε κυκλοφορήσει το 2001 κι είχε διχάσει τους -μεταλλικούς μέχρι τότε- φίλους των Anathema, κάνοντας τους όμως προσιτούς σε μια μεγαλύτερη μερίδα κοινού, γεγονός άκρως θετικό για όσους ήθελαν να αφήσουν τις παρωπίδες τους στην άκρη.
Η εικόνα που έχω σχηματίσει, και με κάνει να δηλώνω τα παραπάνω είναι απλή.. Το Distant Satellites ίσως μαζί με το "A Natural Disaster" έχει μερικές απ τις πιο όμορφες συνθέσεις της -νέας εποχής της- μπάντας. Αυτό όμως που μέχρι τότε φαινόταν ως μια προσωπική επιλογή των ίδιων για το ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσουν, στην πορεία πήρε εκτάσεις marketing-ίστικης προώθησης προϊόντος. Στα αυτιά μου τουλάχιστον, το αποτέλεσμα δεν ακούστηκε ποτέ αντάξιο των παλιών Anathema, και πιστέψτε με, μόνο παρελθοντολάγνος δεν είμαι.
Τα "Weather Systems" και "We 're here…" έδειχναν να προσπαθούν πολύ. Στο studio κυρίως, γιατί στα live άκουγες μια άλλη μπάντα να παίζει τραγούδια που σου θύμιζαν αυτό που είχες ακούσει σπίτι, αλλά πολύ καλύτερο, όπως λέγαμε κι εδώ! Δεν ήταν οι συνθέσεις επομένως, κι ας κάνω πιο πάνω λόγο για αυτές. Ήταν η αφόρητη πίεση να δημιουργήσουν τον νέο ήχο τους. Ενορχηστρωτικά προσπαθούσαν πάρα πολύ κι αυτό βάραινε τα κομμάτια, κομμάτια όμορφα στη βάση τους όμως... Οι πινελιές της "ιδιοφυΐας" του Steven Wilson με κάνουν να πιστεύω πως όλα θα ήταν πιο όμορφα υπό την καθοδήγηση ενός αμερόληπτου παραγωγού, κάποιου που δε θα είχε τόσο έντονα την ανάγκη προώθησης της προσωπικότητάς του σε δουλειές τρίτων.
Πώς γίνεται να είναι λοιπόν ο καλύτερος αλλά και ο χειρότερος δίσκος τους; Καλύτερος επειδή έχει πραγματικά συνθέσεις που θυμίζουν όλες εκείνες που περιμένει ο κόσμος σε κάθε live να ακούσει, παρμένες από την “Judgement” και πριν εποχή. Χειρότερος επειδή είναι πλέον σίγουρο πως σε αυτή τη μανιέρα των περίεργων, σχεδόν progressive, ενορχηστρώσεων που δείχνουν να έχουν καταλήξει βαραίνει το αποτέλεσμα. Είναι υλοποιημένες σχεδόν άψογα πλέον, κι εκεί ξεχωρίζει από τους προκατόχους του, είμαι σίγουρος τουλάχιστον πως η live παρουσίαση θα μας φέρει μπροστά σε -ουσιαστικά- άλλο υλικό, με βάση στην αρχική ιδέα αλλά με μια -υγιώς εννοούμενη- in-your-face προσέγγιση. Δεν είναι κακό αυτό που κάνουν στο studio, είναι σα να μην είναι τους βγαίνει φυσικά όμως.
Σε άλλα, πιο συγκεκριμένα, o John Douglas ακούγεται ως ο καλύτερος John Douglas της ιστορίας της μπάντας παρέα με τον Daniel Cardoso (ο πληκτράς τους σ’ εκείνο το live στο Fuzz) να μοιράζονται σε ηλεκτρονικά και φυσικά τύμπανα, η Lee Douglas πιο κουραστική και μονότονη από ποτέ, τα ηλεκτρονικά στοιχεία, κυρίως προς το κλείσιμο του δίσκου, είναι τα μόνα σε όλο αυτό το βαρύ στήσιμο που ακούγονται σαν όμορφη προσθήκη στην ταυτότητα του ήχου τους και το Take Shelter είναι ένα απ' τα πολύ όμορφα, έστω και μελαγχολικά, κομμάτια της χρονιάς.
Αναμένω το επερχόμενο live τους ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε από τα προηγούμενα.
TRACKLIST
1. The Lost Song, Part 1
2. The Lost Song, Part 2
3. Dusk (Dark Is Descending)
4. Ariel
5. The Lost Song, Part 3
6. Anathema
7. You ‘re not alone
8. Firelight
9. Distant Satellites
10. Take Shelter