Κεφάλαιο 22ο - Despite everything, I believe that people are really good at heart...
Μέρος Α'
Για άλλη μια φορά βρίσκομαι στη θέση να ζητήσω συγγνώμη για την α
πουσία τόσων εβδομάδων, θα προσπαθήσω όμως να επανορθώσω. Σήμερα σας προσκαλώ να ξεκινήσουμε ένα κεφάλαιο με γνώσεις και εμπειρίες από τα ταξίδια ενός ολόκληρου χειμώνα, εμπειρίες που όπως πάντα θα μείνουν ζωντανές και σ' αυτό θα βοηθήσουν και τα βιβλία.
Το Άμστερνταμ είναι εξαιρετικά δημοφιλής προορισμός, τουλάχιστον για εμάς του Έλληνες. Κάτι η χαλαρή ατμόσφαιρα - αν τη συναντούσαμε με διαφορετικό καιρό θα θύμιζε κάτι από ρυθμούς Ικαρίας! - κάτι τα κάπως χαλαρά ήθη, μας γοητεύουν εμάς κάτι τέτοια. Εκτός αυτών βέβαια, η πόλη είναι πανέμορφη, τα σπίτια κουκλίστικα και το επίπεδο ζωής πολύ ανεβασμένο.
Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα τόσο χαρωπά... Κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Άμστερνταμ ήταν κι αυτό βυθισμένο κάτω από τη γερμανική κατοχή, όπως και ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη. Θεωρείται ότι σε αυτήν την περίοδο θανατώθηκαν 100.000 Εβραίοι κάτοικοι του Άμστερνταμ στα διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μεταξύ των οποίων και η διάσημη μικρή Anne Frank.
Η οικογένεια Frank καταγόταν από τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στην Ολλανδία το 1933, όταν η Anne ήταν τεσσάρων ετών. Μέχρι το 1940 η οικογένεια είχε ήδη παγιδευτεί στο Άμστερνταμ χωρίς τρόπο διαφυγής, αφού είχε απαγορευτεί η μετακίνηση των Εβραίων. Τον Ιούλιο του 1942, βλέποντας τις πιθανότητες επιβίωσής τους να λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα, η τετραμελής οικογένεια μαζί με άλλους τέσσερις οικογενειακούς φίλους, αποφάσισαν να ζήσουν σε κρυμμένους χώρους πίσω από τη βιβλιοθήκη στο γραφείο του πατέρα, Otto Frank, μέχρι το τέλος του πολέμου. Τα κατάφεραν μόνο για δύο χρόνια, αφού τον Αύγουστο του 1944, μετά από την προδοσία κάποιου πληροφοριοδότη που δεν έγινε ποτέ γνωστός, τα ναζιστικά στρατεύματα έκαναν έφοδο στην κρυψώνα και έστειλαν όλους τους ενοίκους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μοναδικός επιζών, ο πατέρας, Otto.
Η μικρή Anne ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός ή δημοσιογράφος και σίγουρα της
άρεσε πολύ να γράφει. Για τα 13α γενέθλιά της, λίγες μέρες πριν αρχίσει η ζωή της στην κρυψώνα, πήρε δώρο από τον αγαπημένο της πατέρα ένα μικρό τετράδιο που έκλεινε με λουκέτο και αμέσως άρχισε να κρατά ημερολόγιο. Εν τω μεταξύ, ενάμισι χρόνο αργότερα άκουσε τη ραδιοφωνική εκπομπή του Gerrit Bolkestein, μέλους της ολλανδικής κυβέρνησης που ζούσε πλέον αυτοεξόριστος στο Λονδίνο, να λέει ότι φιλοδοξούσε μετά τον πόλεμο να συλλέξει τις μαρτυρίες Ολλανδών πολιτών που υπέφεραν από τη ναζιστική κάτοχή, μέσα από τις επιστολές και τα ημερολόγιά τους. Έτσι, έγινε και δική της φιλοδοξία να εκδόσει τα γραφόμενα στο ημερολόγιό της και να κάνει όλον τον κόσμο κοινωνό της εμπειρίας της.
Η ίδια δεν πρόλαβε να το κάνει, ο πατέρας της όμως γυρίζοντας πίσω μετά τον πόλεμο, διάβασε το ημερολόγιο, ζήτησε τη βοήθεια εκδοτών και πραγματοποίησε τη μεγάλη επιθυμία της κόρης του. Το βιβλίο έχει γίνει αντικείμενο εντονότατης αμφισβήτησης ως προς την αυθεντικότητά του, καθώς έχουν εκφραστεί αμφιβολίες κατά πόσον ο τρόπος γραφής ταιριάζει σε μια έφηβη. Ακόμα και η ίδια η ιστορία της ζωής οκτώ ανθρώπων σε μια στενή κρυψώνα έχει αμφισβητηθεί. Ωστόσο, ο άνθρωπος που συνέλαβε την οικογένεια έχει ομολογήσει την πράξη του και έχει επιβεβαιώσει την καθημερινότητα που περιγράφεται στο ημερολόγιο.
Από το 1960, το γραφείο του Otto Frank και η κρυψώνα έχουν μετατραπεί σε μουσείο και έχουν ανοίξει για το κοινό. Η εμπειρία της επίσκεψης είναι κάτι περισσότερο από συγκινητική, καθώς κομμάτια της επώδυνης καθημερινότητας οκτώ ανθρώπων που έζησαν δύο χρόνια με το φόβο της επόμενης ώρας ξετυλίγονται μπροστά στον επισκέπτη που περιδιαβαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο σκύβοντας για να χωρέσει στους στενούς χώρους. Ο τοίχος που οι γονείς σημείωναν το ύψος των κοριτσιών που μεγάλωναν και το παράθυρο της σοφίτας απ' όπου τα παιδιά έβλεπαν τον ουρανό, τα πλατάνια και την εκκλησία απέναντι - μοναδικές παραστάσεις από τον έξω κόσμο - είναι σημεία που πραγματικά συγκλονίζουν.
Για περισσότερες πληροφορίες Anne Frank Museum Amsterdam
Μέρος των φωτογραφιών από Wikipedia
Μέρος Α'
Για άλλη μια φορά βρίσκομαι στη θέση να ζητήσω συγγνώμη για την α
πουσία τόσων εβδομάδων, θα προσπαθήσω όμως να επανορθώσω. Σήμερα σας προσκαλώ να ξεκινήσουμε ένα κεφάλαιο με γνώσεις και εμπειρίες από τα ταξίδια ενός ολόκληρου χειμώνα, εμπειρίες που όπως πάντα θα μείνουν ζωντανές και σ' αυτό θα βοηθήσουν και τα βιβλία.Το Άμστερνταμ είναι εξαιρετικά δημοφιλής προορισμός, τουλάχιστον για εμάς του Έλληνες. Κάτι η χαλαρή ατμόσφαιρα - αν τη συναντούσαμε με διαφορετικό καιρό θα θύμιζε κάτι από ρυθμούς Ικαρίας! - κάτι τα κάπως χαλαρά ήθη, μας γοητεύουν εμάς κάτι τέτοια. Εκτός αυτών βέβαια, η πόλη είναι πανέμορφη, τα σπίτια κουκλίστικα και το επίπεδο ζωής πολύ ανεβασμένο.
Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα τόσο χαρωπά... Κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Άμστερνταμ ήταν κι αυτό βυθισμένο κάτω από τη γερμανική κατοχή, όπως και ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη. Θεωρείται ότι σε αυτήν την περίοδο θανατώθηκαν 100.000 Εβραίοι κάτοικοι του Άμστερνταμ στα διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μεταξύ των οποίων και η διάσημη μικρή Anne Frank.Η οικογένεια Frank καταγόταν από τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στην Ολλανδία το 1933, όταν η Anne ήταν τεσσάρων ετών. Μέχρι το 1940 η οικογένεια είχε ήδη παγιδευτεί στο Άμστερνταμ χωρίς τρόπο διαφυγής, αφού είχε απαγορευτεί η μετακίνηση των Εβραίων. Τον Ιούλιο του 1942, βλέποντας τις πιθανότητες επιβίωσής τους να λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα, η τετραμελής οικογένεια μαζί με άλλους τέσσερις οικογενειακούς φίλους, αποφάσισαν να ζήσουν σε κρυμμένους χώρους πίσω από τη βιβλιοθήκη στο γραφείο του πατέρα, Otto Frank, μέχρι το τέλος του πολέμου. Τα κατάφεραν μόνο για δύο χρόνια, αφού τον Αύγουστο του 1944, μετά από την προδοσία κάποιου πληροφοριοδότη που δεν έγινε ποτέ γνωστός, τα ναζιστικά στρατεύματα έκαναν έφοδο στην κρυψώνα και έστειλαν όλους τους ενοίκους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μοναδικός επιζών, ο πατέρας, Otto.
Η μικρή Anne ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός ή δημοσιογράφος και σίγουρα της
άρεσε πολύ να γράφει. Για τα 13α γενέθλιά της, λίγες μέρες πριν αρχίσει η ζωή της στην κρυψώνα, πήρε δώρο από τον αγαπημένο της πατέρα ένα μικρό τετράδιο που έκλεινε με λουκέτο και αμέσως άρχισε να κρατά ημερολόγιο. Εν τω μεταξύ, ενάμισι χρόνο αργότερα άκουσε τη ραδιοφωνική εκπομπή του Gerrit Bolkestein, μέλους της ολλανδικής κυβέρνησης που ζούσε πλέον αυτοεξόριστος στο Λονδίνο, να λέει ότι φιλοδοξούσε μετά τον πόλεμο να συλλέξει τις μαρτυρίες Ολλανδών πολιτών που υπέφεραν από τη ναζιστική κάτοχή, μέσα από τις επιστολές και τα ημερολόγιά τους. Έτσι, έγινε και δική της φιλοδοξία να εκδόσει τα γραφόμενα στο ημερολόγιό της και να κάνει όλον τον κόσμο κοινωνό της εμπειρίας της. Η ίδια δεν πρόλαβε να το κάνει, ο πατέρας της όμως γυρίζοντας πίσω μετά τον πόλεμο, διάβασε το ημερολόγιο, ζήτησε τη βοήθεια εκδοτών και πραγματοποίησε τη μεγάλη επιθυμία της κόρης του. Το βιβλίο έχει γίνει αντικείμενο εντονότατης αμφισβήτησης ως προς την αυθεντικότητά του, καθώς έχουν εκφραστεί αμφιβολίες κατά πόσον ο τρόπος γραφής ταιριάζει σε μια έφηβη. Ακόμα και η ίδια η ιστορία της ζωής οκτώ ανθρώπων σε μια στενή κρυψώνα έχει αμφισβητηθεί. Ωστόσο, ο άνθρωπος που συνέλαβε την οικογένεια έχει ομολογήσει την πράξη του και έχει επιβεβαιώσει την καθημερινότητα που περιγράφεται στο ημερολόγιο.
Από το 1960, το γραφείο του Otto Frank και η κρυψώνα έχουν μετατραπεί σε μουσείο και έχουν ανοίξει για το κοινό. Η εμπειρία της επίσκεψης είναι κάτι περισσότερο από συγκινητική, καθώς κομμάτια της επώδυνης καθημερινότητας οκτώ ανθρώπων που έζησαν δύο χρόνια με το φόβο της επόμενης ώρας ξετυλίγονται μπροστά στον επισκέπτη που περιδιαβαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο σκύβοντας για να χωρέσει στους στενούς χώρους. Ο τοίχος που οι γονείς σημείωναν το ύψος των κοριτσιών που μεγάλωναν και το παράθυρο της σοφίτας απ' όπου τα παιδιά έβλεπαν τον ουρανό, τα πλατάνια και την εκκλησία απέναντι - μοναδικές παραστάσεις από τον έξω κόσμο - είναι σημεία που πραγματικά συγκλονίζουν.Για περισσότερες πληροφορίες Anne Frank Museum Amsterdam
Μέρος των φωτογραφιών από Wikipedia