1. Τι θα ακούσεις;
Indie-synth pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
All the days, Hemiplegia, Wings, Noone needs to know
3. Βαθμολογία;
6,5/10
Αν μου ζητούσε κάποιος να ποντάρω πέρυσι για το next best thing της μουσικής για τη χρονιά του 2014, τότε σίγουρα θα έριχνα τα μισά μου χρήματα στους Haerts (τα άλλα μισά στους Jungle). Το “Hemiplegia EP” που κυκλοφόρησε το 2013 και περιείχε 4 τραγούδια, είχε βαθμό 4 στα 4 (ή 10 στα 10 σε αναλογία). Πιθανότατα θα έχανα τα μισά μου λεφτά, αφού τελικά οι Haerts μόλις κυκλοφόρησαν το ομώνυμο debut album τους και δε φαίνεται να κάνουν το βήμα παραπάνω (αν κι είναι νωρίς για να αξιολογηθεί η πορεία τους, τουλάχιστον η εμπορική). Το “Haerts” λοιπόν, περιέχει 3 από τα 4 τραγούδια του EP, τα οποία κι εξακολουθούν να είναι τα καλύτερα του debut. Μάλιστα είναι κρίμα που δεν περιέχεται και το “All of you”.
Οι Haerts δημιούργησαν ένα ευαίσθητο και μελωδικότατο synth-pop album, με ξεκάθαρο προσανατολισμό, το οποίο πατάει αρκετά στο ένδοξο παρελθόν (δεν είναι αβάσιμες οι όποιες συγκρίσεις με Fleetwood Mac και Stevie Nicks), αλλά απλώνει κι αρκετά τα κλαδιά του προς τις εμπορικότατες Haim (ανήκουν στην ίδια εταιρία), αλλά και στους St. Lucia (ο Jean-Philip Grobler είναι και παραγωγός σε κάποια από τα τραγούδια). Η τραγουδίστρια Nini Fabi έχει μια ξεχωριστή φωνή κι οι ερμηνείες της χαρακτηρίζουν τους Haerts, οι στίχοι πατάνε πάνω στα γνωστά θέματα της pop κουλτούρας, η παραγωγή είναι εξαιρετική κι οι συνθέσεις άνω του μετρίου όλες.
Ποιο είναι το πρόβλημα, αν υπάρχει τέτοιο τελικά; Δεν υπάρχει στιγμή στο album που να σε αγγίζει βαθύτατα και να σε καθηλώνει στον καναπέ για να ακούσεις ή θα σε σηκώσει για να χορέψεις. Ακόμη και τα 3 γνωστά μας τραγούδια (με προεξέχον το “All the days”), μοιάζουν να χάνονται στα 40 και κάτι λεπτά που διαρκεί το “Haerts”. Και το βασικό όπλο του συγκροτήματος, η φωνή της Nini Fabi, είναι στιγμές που κουράζει κι ακούγεται σα να μην υπηρετεί τις συνθέσεις, πάντα όμως στο σύνολο του άλμπουμ κι όχι αν ακούσεις τα τραγούδια ξεχωριστά.
Οι Haerts δημιούργησαν προσδοκίες την περσινή χρονιά και τις εκπληρώνουν κατά το ήμισυ ή λίγο πάνω από αυτό. Έχουν μια συγκεκριμένη αισθητική που την υπηρετούν 100%, πράγμα που είναι σεβαστό κι αξιοπρόσεκτο, θα πρέπει όμως να αποφασίσουν και ποιο δρόμο θέλουν να ακολουθήσουν. Οι συνθέσεις τους, η παραγωγή του album, οι ερμηνείες κι οι στίχοι τους σα να βρήκαν τοίχο πάνω στο όραμα μιας εμπορικότερης διαδρομής κι έτσι έχασαν κάτι από την ψυχή τους ή τον πειραματισμό τους, που να τους έκανε περισσότερο περιπετειώδεις κι ουσιαστικούς. Το “Haerts” είναι ένα καλό album, με μερικά πολύ δυνατά τραγούδια κι άλλα που μόλις περνάνε τη βάση, που έχει πολλές πιθανότητες εμπορικής επιτυχίας κι άλλες τόσες για να αποτελεί απλά προπομπό ενός καλύτερου επόμενου για τους Haerts.
Indie-synth pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
All the days, Hemiplegia, Wings, Noone needs to know
3. Βαθμολογία;
6,5/10
Αν μου ζητούσε κάποιος να ποντάρω πέρυσι για το next best thing της μουσικής για τη χρονιά του 2014, τότε σίγουρα θα έριχνα τα μισά μου χρήματα στους Haerts (τα άλλα μισά στους Jungle). Το “Hemiplegia EP” που κυκλοφόρησε το 2013 και περιείχε 4 τραγούδια, είχε βαθμό 4 στα 4 (ή 10 στα 10 σε αναλογία). Πιθανότατα θα έχανα τα μισά μου λεφτά, αφού τελικά οι Haerts μόλις κυκλοφόρησαν το ομώνυμο debut album τους και δε φαίνεται να κάνουν το βήμα παραπάνω (αν κι είναι νωρίς για να αξιολογηθεί η πορεία τους, τουλάχιστον η εμπορική). Το “Haerts” λοιπόν, περιέχει 3 από τα 4 τραγούδια του EP, τα οποία κι εξακολουθούν να είναι τα καλύτερα του debut. Μάλιστα είναι κρίμα που δεν περιέχεται και το “All of you”.
Οι Haerts δημιούργησαν ένα ευαίσθητο και μελωδικότατο synth-pop album, με ξεκάθαρο προσανατολισμό, το οποίο πατάει αρκετά στο ένδοξο παρελθόν (δεν είναι αβάσιμες οι όποιες συγκρίσεις με Fleetwood Mac και Stevie Nicks), αλλά απλώνει κι αρκετά τα κλαδιά του προς τις εμπορικότατες Haim (ανήκουν στην ίδια εταιρία), αλλά και στους St. Lucia (ο Jean-Philip Grobler είναι και παραγωγός σε κάποια από τα τραγούδια). Η τραγουδίστρια Nini Fabi έχει μια ξεχωριστή φωνή κι οι ερμηνείες της χαρακτηρίζουν τους Haerts, οι στίχοι πατάνε πάνω στα γνωστά θέματα της pop κουλτούρας, η παραγωγή είναι εξαιρετική κι οι συνθέσεις άνω του μετρίου όλες.
Ποιο είναι το πρόβλημα, αν υπάρχει τέτοιο τελικά; Δεν υπάρχει στιγμή στο album που να σε αγγίζει βαθύτατα και να σε καθηλώνει στον καναπέ για να ακούσεις ή θα σε σηκώσει για να χορέψεις. Ακόμη και τα 3 γνωστά μας τραγούδια (με προεξέχον το “All the days”), μοιάζουν να χάνονται στα 40 και κάτι λεπτά που διαρκεί το “Haerts”. Και το βασικό όπλο του συγκροτήματος, η φωνή της Nini Fabi, είναι στιγμές που κουράζει κι ακούγεται σα να μην υπηρετεί τις συνθέσεις, πάντα όμως στο σύνολο του άλμπουμ κι όχι αν ακούσεις τα τραγούδια ξεχωριστά.
Οι Haerts δημιούργησαν προσδοκίες την περσινή χρονιά και τις εκπληρώνουν κατά το ήμισυ ή λίγο πάνω από αυτό. Έχουν μια συγκεκριμένη αισθητική που την υπηρετούν 100%, πράγμα που είναι σεβαστό κι αξιοπρόσεκτο, θα πρέπει όμως να αποφασίσουν και ποιο δρόμο θέλουν να ακολουθήσουν. Οι συνθέσεις τους, η παραγωγή του album, οι ερμηνείες κι οι στίχοι τους σα να βρήκαν τοίχο πάνω στο όραμα μιας εμπορικότερης διαδρομής κι έτσι έχασαν κάτι από την ψυχή τους ή τον πειραματισμό τους, που να τους έκανε περισσότερο περιπετειώδεις κι ουσιαστικούς. Το “Haerts” είναι ένα καλό album, με μερικά πολύ δυνατά τραγούδια κι άλλα που μόλις περνάνε τη βάση, που έχει πολλές πιθανότητες εμπορικής επιτυχίας κι άλλες τόσες για να αποτελεί απλά προπομπό ενός καλύτερου επόμενου για τους Haerts.