Ο Peter Zaremba (The Fleshtones) έστειλε στο Δημήτρη Αντωνόπουλο ένα
απόσπασμα της αυτοβιογραφίας του "Did I Do That?", αποκλειστικά για τους αναγνώστες του
Mix Grill!
Ο Peter Zaremba παρουσιάζει τα πρώτα βήματα των Fleshtones και όλα όσα έγιναν πριν τη δημιουργία του συγκροτήματος. Γράφει για τον κολλητό του φίλο Brian Spaeth, ο οποίος ήταν μέλος της μπάντας και τις μουσικές ανησυχίες που είχαν οι δυο τους στη Βρετανική εισβολή της R&B και το Αμερικάνικο blues. Ακόμη, αναφέρεται στους New York Dolls και το πόσο δεν του άρεσε η εμφάνιση τους...
Περισσότερα από τον ίδιο τον Peter Zaremba:
Πίσω στα 70s, έτρεξα στον Brian Spaeth κοντά στο διαμέρισμα του, όπου η Λεωφόρος Roosevelt τελειώνει στο Λόφο Murray, στη Νέα Υόρκη. Αυτός κρατούσε ένα μάτσο από 45-αρια. Δεν είμαι σίγουρος αν τα είχε αγοράσει από κάποιο κατάστημα ή τα είχε πάρει από τη συλλογή παλιών δίσκων των γονιών του. Ο Brian κι εγώ γίναμε καλοί φίλοι στα προηγούμενα χρόνια και ανταλλάξαμε απόψεις σε παλιές ταινίες, βιβλία και βέβαια στη μουσική.
Είχε πάει στο σχολείο Flushing High πολλά χρόνια πριν, αλλά ο αδερφός του, Gordon ήταν αυτός που πρώτα παρατήρησα, όταν η μεγαλύτερη αδερφή μου παρουσίασε το σχολείο της. Προχωρούσε στο διάδρομο του σχολείου με τα "φλογερά" κόκκινα μαλλιά του και τις μεγάλες - μέρχι το γόνατο - μπότες του. Δε γινόταν να μην τον προσέξω... Πιο μετά το 1979, ο Brian θα ήταν στη σύνθεση των Fleshtones στο σαξόφωνο, όταν κάναμε την πρώτη συναυλία μας με τους Devo, The Only Ones και πολλά μη-Νεουορκέζικα συγκροτήματα, στο M-80 Festival, στο Walker Arts Center της Μινεάπολης. Υπάρχει κάπου μια ηχογράφηση από το Φεστιβάλ, αλλά μπορείτε να ακούσετε τον Brian, όταν ήταν στους Fleshtones, στις Δισκογραφικές Εταιρείες 'Up Front' και Roman Gods' records.
Όμως, πίσω στις αρχές της δεκαετίας (σ.σ. των 70s), υπήρχαν πολλά καλά rock and roll συγκροτήματα. Στον Brian άρεσε να ακούει LPs (σ.σ. βινύλια) από τους The Stooges και τους The MC5, οι οποίοι εμφανίστηκαν μαζί στο εγκατελλειμένο περίπτερο στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, στη Νέα Υόρκη, αλλά περισσότερο κάναμε στην άκρη τα "σκουπίδια" που ακούγαμε στο ραδιόφωνο και μπήκαμε όλο και πιο βαθιά στην Βρετανική εισβολή του R&B και τους Αμερικάνους blues μουσικούς, που τους ενέπνευσαν.
Μια μέρα ο Brian ρώτησε το εξής: "Τι θα κάνουμε όταν βαρεθούμε να ακούμε τους παλιούς δίσκους των Yardbirds;" Ίσως για αυτό το λόγο μου έδειξε τους δίσκους εκεί, στο δρόμο και υλικό όπως το 'Psychotic Reaction' των The Count 5 και το 'Dirty Water' από τους The Standells - υλικό που μου έδινε την εντύπωση ότι Αμερικάνοι μουσικοί προσπαθούσαν να ακούγονται όπως οι Yardbirds με κωμικά φωνητικά, τα οποία θεωρούσαμε ως punk rock. Δε θυμάμαι την εξήγηση του Brian για το νέο ενδιαφέρον σ' αυτά τα τραγούδια, αλλά ο ίδιος άρχιζε να παίρνει τα πράγματα στα χέρια του και προσπάθησε να μάθει να παίζει μπάσο. Έτσι, η ιδέα της δημιουργίας ενός συγκροτήματος μας έδωσε μια άτακτη απελευθέρωση. Αν κανένας άλλος δεν έγραφε μουσική για να ακούσουμε, θα έπρεπε να το κάνουμε εμείς.
Ήμουν ένας καταναγκαστικός ακροατής των 45s hits, που είχε φέρει στο σπίτι η μεγαλύτερη αδερφή μου στα 60s κι έτσι εγώ πρότεινα τραγούδια για το ρεπερτόριο της εκκολαπτόμενης μπάντας όπως το 'On The Road Again', ένα b-side των Loving Spoonful και υλικό από τη συλλογή του Eddie Cochran με τον Lenny Kaye. Θα ακούγαμε περισσότερα για αυτόν πιο μετά. Επίσης, σκέφτηκα το όνομα "The Dregs", το οποίο έμεινε από τη "χλιαρή" προσπάθεια να δημιουργήσω ένα συγκρότημα από συμμαθητές μου, τα προηγούμενα χρόνια. Αποφάσισα να φύγω από το σπίτι, όταν οι γονείς μου μετακόμισαν στη Florida για να επισκεφθούν τη θεία Renee (μπορείτε να βρείτε on-line το άρθρο μου στην εφημερίδα The New York Daily News, το οποίο περιέχει τη συνταγή της για πάστα φλωρα) και έκανα ένα μεγάλο party στο σπίτι (Πώς άραγε πίστεψα ότι οι γείτονες δε θα το προσέξουν; Η αστυνομία πάντως το πρόσεξε...), όπου οι The Dregs έπαιξαν ένα θρυλικό set το οποίο περιείχε μια τρελή διασκευή του Gordon Spaeth στο 'Parchmen's Farm' του John Mayall. Ακόμη, ο Keith Streng, τον οποίο ήξερα από διάφορα clubs, μετά το σχολείο, ανέλαβε τα drums στο συγκρότημα.
Στη συνέχεια τίποτα. Εγώ γινόμουν αποξενωμένος από τη μουσική. Όταν οι The New York Dolls και οι The Harlots Of 42nd Street έπαιξαν στη Χριστουγεννιάτικη σχολική γιορτή, δεν μπορούσα να ξεπεράσω το ντύσιμο, το make-up και τις κραυγές τους και απλά να απολαύσω τη μουσική τους για αυτό που ήταν. Μπορεί να μου άρεσε. Ο Brian είχε κάνει παρέα με κάποια μέλη των Dolls στο The Coventry, ένα bar, όπου είχε παίξει άλλη μια τοπική μπάντα, οι The Dictators. "Έπινα στο μπαρ με τον κιθαρίστα τους," έλεγε ο Brian και αποκάλυψε ότι αυτός πραγματικά γνώριζε τι εστί R&B και blues. Όμως εγώ είχα μείνει κολλημένος στα 70s και δεν μπορούσα να δω το μέλλον, όταν θα με αναλάμβανε ο μέντορας των New York Dolls, Marty Thau για να ηχογραφήσουμε τον πρώτο δίσκο των The Fleshtones.
Η συνέχεια της αυτοβιογραφίας του Peter Zaremba των Fleshtones αυτή την Τρίτη στο νέο FM to Web του Δημήτρη Αντωνόπουλου.
Ο Peter Zaremba παρουσιάζει τα πρώτα βήματα των Fleshtones και όλα όσα έγιναν πριν τη δημιουργία του συγκροτήματος. Γράφει για τον κολλητό του φίλο Brian Spaeth, ο οποίος ήταν μέλος της μπάντας και τις μουσικές ανησυχίες που είχαν οι δυο τους στη Βρετανική εισβολή της R&B και το Αμερικάνικο blues. Ακόμη, αναφέρεται στους New York Dolls και το πόσο δεν του άρεσε η εμφάνιση τους...
Περισσότερα από τον ίδιο τον Peter Zaremba:
Πίσω στα 70s, έτρεξα στον Brian Spaeth κοντά στο διαμέρισμα του, όπου η Λεωφόρος Roosevelt τελειώνει στο Λόφο Murray, στη Νέα Υόρκη. Αυτός κρατούσε ένα μάτσο από 45-αρια. Δεν είμαι σίγουρος αν τα είχε αγοράσει από κάποιο κατάστημα ή τα είχε πάρει από τη συλλογή παλιών δίσκων των γονιών του. Ο Brian κι εγώ γίναμε καλοί φίλοι στα προηγούμενα χρόνια και ανταλλάξαμε απόψεις σε παλιές ταινίες, βιβλία και βέβαια στη μουσική.
Είχε πάει στο σχολείο Flushing High πολλά χρόνια πριν, αλλά ο αδερφός του, Gordon ήταν αυτός που πρώτα παρατήρησα, όταν η μεγαλύτερη αδερφή μου παρουσίασε το σχολείο της. Προχωρούσε στο διάδρομο του σχολείου με τα "φλογερά" κόκκινα μαλλιά του και τις μεγάλες - μέρχι το γόνατο - μπότες του. Δε γινόταν να μην τον προσέξω... Πιο μετά το 1979, ο Brian θα ήταν στη σύνθεση των Fleshtones στο σαξόφωνο, όταν κάναμε την πρώτη συναυλία μας με τους Devo, The Only Ones και πολλά μη-Νεουορκέζικα συγκροτήματα, στο M-80 Festival, στο Walker Arts Center της Μινεάπολης. Υπάρχει κάπου μια ηχογράφηση από το Φεστιβάλ, αλλά μπορείτε να ακούσετε τον Brian, όταν ήταν στους Fleshtones, στις Δισκογραφικές Εταιρείες 'Up Front' και Roman Gods' records.
Όμως, πίσω στις αρχές της δεκαετίας (σ.σ. των 70s), υπήρχαν πολλά καλά rock and roll συγκροτήματα. Στον Brian άρεσε να ακούει LPs (σ.σ. βινύλια) από τους The Stooges και τους The MC5, οι οποίοι εμφανίστηκαν μαζί στο εγκατελλειμένο περίπτερο στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, στη Νέα Υόρκη, αλλά περισσότερο κάναμε στην άκρη τα "σκουπίδια" που ακούγαμε στο ραδιόφωνο και μπήκαμε όλο και πιο βαθιά στην Βρετανική εισβολή του R&B και τους Αμερικάνους blues μουσικούς, που τους ενέπνευσαν.
Μια μέρα ο Brian ρώτησε το εξής: "Τι θα κάνουμε όταν βαρεθούμε να ακούμε τους παλιούς δίσκους των Yardbirds;" Ίσως για αυτό το λόγο μου έδειξε τους δίσκους εκεί, στο δρόμο και υλικό όπως το 'Psychotic Reaction' των The Count 5 και το 'Dirty Water' από τους The Standells - υλικό που μου έδινε την εντύπωση ότι Αμερικάνοι μουσικοί προσπαθούσαν να ακούγονται όπως οι Yardbirds με κωμικά φωνητικά, τα οποία θεωρούσαμε ως punk rock. Δε θυμάμαι την εξήγηση του Brian για το νέο ενδιαφέρον σ' αυτά τα τραγούδια, αλλά ο ίδιος άρχιζε να παίρνει τα πράγματα στα χέρια του και προσπάθησε να μάθει να παίζει μπάσο. Έτσι, η ιδέα της δημιουργίας ενός συγκροτήματος μας έδωσε μια άτακτη απελευθέρωση. Αν κανένας άλλος δεν έγραφε μουσική για να ακούσουμε, θα έπρεπε να το κάνουμε εμείς.Ήμουν ένας καταναγκαστικός ακροατής των 45s hits, που είχε φέρει στο σπίτι η μεγαλύτερη αδερφή μου στα 60s κι έτσι εγώ πρότεινα τραγούδια για το ρεπερτόριο της εκκολαπτόμενης μπάντας όπως το 'On The Road Again', ένα b-side των Loving Spoonful και υλικό από τη συλλογή του Eddie Cochran με τον Lenny Kaye. Θα ακούγαμε περισσότερα για αυτόν πιο μετά. Επίσης, σκέφτηκα το όνομα "The Dregs", το οποίο έμεινε από τη "χλιαρή" προσπάθεια να δημιουργήσω ένα συγκρότημα από συμμαθητές μου, τα προηγούμενα χρόνια. Αποφάσισα να φύγω από το σπίτι, όταν οι γονείς μου μετακόμισαν στη Florida για να επισκεφθούν τη θεία Renee (μπορείτε να βρείτε on-line το άρθρο μου στην εφημερίδα The New York Daily News, το οποίο περιέχει τη συνταγή της για πάστα φλωρα) και έκανα ένα μεγάλο party στο σπίτι (Πώς άραγε πίστεψα ότι οι γείτονες δε θα το προσέξουν; Η αστυνομία πάντως το πρόσεξε...), όπου οι The Dregs έπαιξαν ένα θρυλικό set το οποίο περιείχε μια τρελή διασκευή του Gordon Spaeth στο 'Parchmen's Farm' του John Mayall. Ακόμη, ο Keith Streng, τον οποίο ήξερα από διάφορα clubs, μετά το σχολείο, ανέλαβε τα drums στο συγκρότημα.
Στη συνέχεια τίποτα. Εγώ γινόμουν αποξενωμένος από τη μουσική. Όταν οι The New York Dolls και οι The Harlots Of 42nd Street έπαιξαν στη Χριστουγεννιάτικη σχολική γιορτή, δεν μπορούσα να ξεπεράσω το ντύσιμο, το make-up και τις κραυγές τους και απλά να απολαύσω τη μουσική τους για αυτό που ήταν. Μπορεί να μου άρεσε. Ο Brian είχε κάνει παρέα με κάποια μέλη των Dolls στο The Coventry, ένα bar, όπου είχε παίξει άλλη μια τοπική μπάντα, οι The Dictators. "Έπινα στο μπαρ με τον κιθαρίστα τους," έλεγε ο Brian και αποκάλυψε ότι αυτός πραγματικά γνώριζε τι εστί R&B και blues. Όμως εγώ είχα μείνει κολλημένος στα 70s και δεν μπορούσα να δω το μέλλον, όταν θα με αναλάμβανε ο μέντορας των New York Dolls, Marty Thau για να ηχογραφήσουμε τον πρώτο δίσκο των The Fleshtones.
Η συνέχεια της αυτοβιογραφίας του Peter Zaremba των Fleshtones αυτή την Τρίτη στο νέο FM to Web του Δημήτρη Αντωνόπουλου.