1. Τι θα ακούσεις;
Instrumental, electronic, soundtrack
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
3, 7, 1
3. Βαθμολογία; 7,5 /10
Είναι σπουδαίο, όταν καλλιτέχνες ξεβολεύονται από τα κεκτημένα τους και προχωράνε την τέχνη τους ένα βήμα πιο κει. Δεν είναι απαραίτητο πάντα ότι είναι προς τα μπροστά, μπορεί να είναι και στο πλάι ή λίγο διαγώνια.
Οι Μέντα εδώ και πολλά χρόνια κατάφερναν να είναι από τα λιγοστά εναπομείναντα συγκροτήματα που τραγουδούσαν στα ελληνικά. Αν κι ο ήχος τους ήταν περισσότερο δυτικός, όπως κι οι μελωδικές τους γραμμές, εκείνοι προτιμούσαν ή έτσι είχαν μάθει αν θέλετε, να μην ανήκουν στην ανερχόμενη αγγλόφωνη σκηνή της χώρας.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς από εκείνους να μας προσφέρουν αγγλόφωνα τραγούδια, σκάει το Telepherique σα βόμβα, instrumental κι αρκετά διαφορετικό στον ήχο. Διαφορετικό σίγουρα, αλλά χρησιμοποιώντας τα δυνατά στοιχεία τους. Και φυσικά το σημαντικότερο όλων είναι οι μελωδίες. Οι Μέντα πάντα ήξεραν να στήνουν όμορφες μελωδίες. Κι αυτό κάνουν και στο Telepherique. Βέβαια αφήνουν στο πλάι την αισιόδοξη πλευρά τους και γίνονται σκοτεινοί, ζοφεροί και κλειστοφοβικοί. Είχαν πιθανότατα στο μυαλό τους να ντύσουν με μουσική, εικόνες γκρίζες οι μελλοντολογικές, στήνοντας το soundtrack αντίστοιχης ταινίας.
Υπάρχουν φυσικά κορυφές και «γεμίσματα» σε αυτή τη δουλειά. Όχι όμως από εκείνα τα γεμίσματα που απλά συμπληρώνουν το tracklist ενός άλμπουμ. Αφού σε αυτήν την περίπτωση τα τραγούδια, συμπληρώνονται διαδοχικά, αποτελούν μέρος ενός αδιαίρετου συνόλου. Κι αναρωτιέσαι τι είχαν πραγματικά στο μυαλό τους οι pop Μέντα, φτιάχνοντας αυτό το άλμπουμ. Πόσοι Depeche Mode (2) ή Air (9), πόσος Brian Eno ή Στέρεο Νόβα (7, κορυφή 1η) κυλούσαν στις φλέβες τους και στοίχειωναν το μυαλό τους όλα αυτά τα χρόνια. Αναλογικά synths, εναλλάσσονται με κιθαριστικά ξεσπάσματα (3, κορυφή 2η) , μπλιμπλίκια και layers ήχων και μελωδικών θεμάτων συγκρούονται και ταυτόχρονα ενώνονται σε ένα κατά βάση ηλεκτρονικό γαϊτανάκι, καθόλου άψυχο όμως.
Οι Μέντα βγαίνουν κερδισμένοι από αυτό το στοίχημα, αν κι είμαι σχεδόν σίγουρος πως δεν το είδαν έτσι οι ίδιοι. Απλά έπαιξαν και με πράγματα που κουβαλούσαν όλα αυτά τα χρόνια και δε μπόρεσαν να εντάξουν στις προηγούμενες δουλειές τους. Σε κάνει να αναρωτιέσαι ποια θα είναι η συνέχεια.
* Τα τραγούδια δεν έχουν τίτλους, εκτός από το 5, το ομώνυμο Telepherique.
Instrumental, electronic, soundtrack
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
3, 7, 1
3. Βαθμολογία; 7,5 /10
Είναι σπουδαίο, όταν καλλιτέχνες ξεβολεύονται από τα κεκτημένα τους και προχωράνε την τέχνη τους ένα βήμα πιο κει. Δεν είναι απαραίτητο πάντα ότι είναι προς τα μπροστά, μπορεί να είναι και στο πλάι ή λίγο διαγώνια.
Οι Μέντα εδώ και πολλά χρόνια κατάφερναν να είναι από τα λιγοστά εναπομείναντα συγκροτήματα που τραγουδούσαν στα ελληνικά. Αν κι ο ήχος τους ήταν περισσότερο δυτικός, όπως κι οι μελωδικές τους γραμμές, εκείνοι προτιμούσαν ή έτσι είχαν μάθει αν θέλετε, να μην ανήκουν στην ανερχόμενη αγγλόφωνη σκηνή της χώρας.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς από εκείνους να μας προσφέρουν αγγλόφωνα τραγούδια, σκάει το Telepherique σα βόμβα, instrumental κι αρκετά διαφορετικό στον ήχο. Διαφορετικό σίγουρα, αλλά χρησιμοποιώντας τα δυνατά στοιχεία τους. Και φυσικά το σημαντικότερο όλων είναι οι μελωδίες. Οι Μέντα πάντα ήξεραν να στήνουν όμορφες μελωδίες. Κι αυτό κάνουν και στο Telepherique. Βέβαια αφήνουν στο πλάι την αισιόδοξη πλευρά τους και γίνονται σκοτεινοί, ζοφεροί και κλειστοφοβικοί. Είχαν πιθανότατα στο μυαλό τους να ντύσουν με μουσική, εικόνες γκρίζες οι μελλοντολογικές, στήνοντας το soundtrack αντίστοιχης ταινίας.
Υπάρχουν φυσικά κορυφές και «γεμίσματα» σε αυτή τη δουλειά. Όχι όμως από εκείνα τα γεμίσματα που απλά συμπληρώνουν το tracklist ενός άλμπουμ. Αφού σε αυτήν την περίπτωση τα τραγούδια, συμπληρώνονται διαδοχικά, αποτελούν μέρος ενός αδιαίρετου συνόλου. Κι αναρωτιέσαι τι είχαν πραγματικά στο μυαλό τους οι pop Μέντα, φτιάχνοντας αυτό το άλμπουμ. Πόσοι Depeche Mode (2) ή Air (9), πόσος Brian Eno ή Στέρεο Νόβα (7, κορυφή 1η) κυλούσαν στις φλέβες τους και στοίχειωναν το μυαλό τους όλα αυτά τα χρόνια. Αναλογικά synths, εναλλάσσονται με κιθαριστικά ξεσπάσματα (3, κορυφή 2η) , μπλιμπλίκια και layers ήχων και μελωδικών θεμάτων συγκρούονται και ταυτόχρονα ενώνονται σε ένα κατά βάση ηλεκτρονικό γαϊτανάκι, καθόλου άψυχο όμως.
Οι Μέντα βγαίνουν κερδισμένοι από αυτό το στοίχημα, αν κι είμαι σχεδόν σίγουρος πως δεν το είδαν έτσι οι ίδιοι. Απλά έπαιξαν και με πράγματα που κουβαλούσαν όλα αυτά τα χρόνια και δε μπόρεσαν να εντάξουν στις προηγούμενες δουλειές τους. Σε κάνει να αναρωτιέσαι ποια θα είναι η συνέχεια.
* Τα τραγούδια δεν έχουν τίτλους, εκτός από το 5, το ομώνυμο Telepherique.
Σχετικό θέμα