...Day 2 of rest and exploration.
Δείτε τις φωτοεντυπώσεις μας από τη δεύτερη ημέρα του Way Back When Festival 2015.
Η πρώτη ημέρα χαρακτηρίστηκε από την αξιοπρεπή εμφάνιση των Wild Beasts, παρά τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα που αντιμετώπισαν, και την αναμενόμενη ευχάριστη έκπληξη των Sizarr, οι οποίοι ζωντανά ακούγονται σημαντικά βελτιωμένοι σε σχέση με το στούντιο.
Η δεύτερη ημέρα εξ αρχής προοριζόταν για πιο χαλαρές καταστάσεις. Πολλά άγνωστα ονόματα, ελάχιστα οικεία, μα κανένα δε μπορούσε να θεωρηθεί "μαγνήτης". Η εκκίνηση έγινε με χαμηλές προσδοκίες μεν, με ιδιαίτερα θετική διάθεση δε. Άλλωστε, ελάχιστα πράγματα μπορώ να αξιολογήσω ως ελκυστικότερα της επίσκεψης σε ένα φεστιβάλ το σαββατόβραδο.
Η χθεσινή ήταν μια ιστορική μέρα, όχι μόνο για τη Μπορούσια, αλλά για ολόκληρο το Ντόρτμουντ. Αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο τους Γιούργκεν με τιμές και ίσως κάποια πικρία. Έξι τίτλοι και έναν χαμένος τελικός Champions League μέσα σε επτά χρόνια δεν είναι μικρό επίτευγμα. Θα μπορούσε να αποχωρήσει με ιδανικότερες συνθήκες. Ας ελπίσουμε ότι δε θα τον δούμε στον πάγκο της μισητής Ρεάλ...
Τι νόημα έχει αυτή η αλλόκοτη εισαγωγή; Διόλου άσχετη είναι. Δείχνει ακριβώς το κλίμα που επικρατούσε στην πόλη κατά την άφιξή μου το απόγευμα, με το σιδηροδρομικό σταθμό να κατακλύζεται από ένα κιτρινόμαυρο λεφούσι. Τα αντανακλαστικά μου για την επιλογή του πράσινου τζάκετ (που σε άλλη περίπτωση μπορεί να είχε εξελιχθεί σε καταστροφική, μιας και οι αντίπαλοι των κιτρινόμαυρων του Ντόρτμουντ ήταν οι πράσινοι της Βρέμης) ήρθαν καθυστερημένα, αλλά αποδείχθηκαν απολύτως αβάσιμα, μιας και οι φίλαθλοι της Βέρντερ περπατούσαν και αναμειγνύονταν κανονικά με τον υπόλοιπο κόσμο. Ούτε έκρυβαν τα κασκόλ και τις φανέλες τους, ούτε κυκλοφορούσαν σε μπουλούκια για ασφάλεια. Αυτά περί πολιτισμού στον αθλητισμό.
Και πάμε στη μουσική. Τρεις μπάντες είδα το Σάββατο και οι τρεις από τους εκπροσώπους της νέας γερμανόφωνης σκηνής, από αυτές που θα χαρακτηρίζαμε ως ανερχόμενες.
Βέβαια η πρώτη, οι Wanda από την Αυστρία, φαινόταν να είναι κάτι το διαφορετικό. Γεμάτη η Halle, περίμενε την πρώτη μεγάλη συναυλία της ημέρας. Οι πέντε Wanda χαρακτηρίζονταν από το πρόγραμμα ως η μπάντα του λαού, ενώ οι ζωντανές εμφανίσεις τους συγκρίνονταν με όνειρο. Και ήταν στ’ αλήθεια κάπως έτσι. Το κοινό συνδέθηκε αυτόματα με τις φολκ ροκ μουσικές, το συγκρότημα έδινε τα πάντα επί σκηνής και ο χορός ήταν must. Και κάπου εκεί προσήλθαν για παρέα ο δόκτωρ Τζέκιλ και ο μίστερ Χάιντ στους οποίους θα δώσω το λόγο.
Δόκτωρ Τζέκιλ: Καταπληκτική μπάντα! Η χαρά της ζωής και η ζωή της χαράς. Μα τι χαρισματικός frontman! Ειδικά η στιγμή που έδειξε το μπαρ ξεκινώντας το Ich will Schnaps (μτφρ. Θέλω σφηνάκια) ήταν δηλωτική του πνεύματος... και του οινοπνεύματος. Μάλιστα επιβεβαιώθηκε του λόγου το αληθές, όταν λίγο αργότερα παράτησε τους υπόλοιπους στη σκηνή και επιχείρησε το stage diving, απαιτώντας από το κοινό να τον οδηγήσει στο μπαρ για να εκπληρώσει την επιθυμία του. Και τα κατάφερε ο απίθανος. Ή το άλλο, που βγήκε με τρεις-τέσσερις μπύρες και τις κέρασε στις μπροστινές σειρές; Από φωνή όντως δεν το πολυέχει, αλλά και μόνο η παρουσία του αρκεί για να σε κάνει να κουνηθείς. Τα τραγούδια τους είναι όμορφα, με την κιθάρα ή τα τα πλήκτρα να κυριαρχούν. Η απόλυτη επιβράβευση έρχεται επίσης από τη σπουδαία ανταπόκριση του κοινού. Συμμέτοχος και συνυπεύθυνος σε μια εξαιρετική εμφάνιση.
Μίστερ Χάιντ: Στη Γερμανία (ή την Αυστρία, τέλος πάντων, ως γερμανική επαρχία) του 2015 της -επίπλαστης και συχνά εις βάρος άλλων χωρών- ευημερίας είναι πραγματικά πολύ εύκολο να γράφεις χαζοχαρούμενα τραγουδάκια. Θα βρεις δυο-τρία κοριτσάκια που θα γουστάρουν, αυτά θα τραβήξουν στη συναυλία τα αγόρια τους και όσους τα φλερτάρουν και τη γέμισες τη Halle. Και τι εννοείς όμορφα τραγούδια; Πρόσεξες τους στίχους; Η επιτομή της σαχλαμάρας. Το ξέρω πως έτσι είναι η ποπ, δεν πρέπει να σε κάνει να προβληματίζεσαι ιδιαίτερα. Απλώς περίμενα λίγο περισσότερη ουσία.
Πίσω στο κανονικό πρόγραμμα τώρα, τα τραγούδια των Wanda είναι πραγματικά συναυλιακοί ύμνοι. Ορισμένα σε κάνουν απλώς να χορεύεις. Μπορεί να υπάρξει όμως έστω κι αυτό το ένα που να αγγίξει κάτι παραπάνω. Όπως το Bologna, που μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς τη δικιά σου ιστορία και να αναρωτηθείς μέχρι πού στ’αλήθεια είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για την αγάπη.
Επειδή όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, πάρτε μια γεύση από το τι έγινε στο ρεφρέν του Bologna:
Μεταξύ άλλων ακούσαμε τα Luzia, Schickt mir die Post, Ich will Schnaps και Bologna από το περσινό ντεμπούτο τους Amore, καθώς και κάποια από το δεύτερο δίσκο που αναμένεται τον Οκτώβριο. Αποχώρησαν από τη σκηνή ένα τέταρτο πριν την προγραμματισμένη ώρα, για να επιστρέψουν για το encore. Αποχώρησα κι εγώ στο μεταξύ για να πάρω θέση στο Club όπου θα εμφανίζονταν οι Ωracles. Είχα διαβάσει κάτι για ψυχεδέλεια, neo-kraut και shoegaze. Φαινόταν η ιδανική εξισορρόπηση για ό,τι είχα μόλις παρακολουθήσει και ήδη ανυπομονούσα. Πέντε πιτσιρίκια εμφανίστηκαν στη σκηνή. Μεταξύ τους και η μόλις δεύτερη κοπέλα που είδα να συμμετέχει σε συγκρότημα σε δύο μέρες. Άσχημα στατιστικά!
Τι μας είπαν λοιπόν οι Ωracles; Ο λόγος στον μίστερ Χάιντ: Όταν ξεκινούν τη συναυλία και αρχίζουν το headbanging από την πρώτη νότα, περιμένω κάτι συγκεκριμένο. Όταν διαβάζω περί shoegaze, επίσης. Όχι απαραίτητα My Bloody Valentine, γιατί τότε θα είχα φροντίσει να βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά... Τα παιδιά χρειάζονται πυξίδα. Έχουν άπειρα ακούσματα που βγαίνουν ως επιρροή στη μουσική τους, αλλά νιώθεις ότι όλο αυτό έχει γίνει χωρίς κανένα φίλτρο. Ακούς ένα κομμάτι με φωνητικά Kings of Leon, ψυχεδελικό κιθαριστικό σόλο και γέφυρες αλά Sonic Youth. Μόνο εγώ έπαθα κρίση ταυτότητας; Πρέπει να αποφασίσουν ποιον ακριβώς θέλουν να μιμηθούν. Ή –πιο απαιτητικό– να αποκτήσουν την αναγκαία αυτοπεποίθηση ώστε να μη χρειάζεται να μιμηθούν κανένα. Ελπίζω ότι θα έρθει συν τω χρόνω.
Ο δόκτωρ Τζέκιλ χάζευε στο merchandise.
Επόμενη στάση ξανά στη Halle για το κλείσιμο της βραδιάς με τους AnnenMayKantereit. Ο γλωσσοδέτης που επέλεξαν για όνομα προέρχεται από τα επίθετα των τριών μελών τους (κιθάρα, φωνητικά, κρουστά). Επί σκηνής συνοδεύονταν από το απαιτούμενο μπάσο, ενώ για ορισμένα κομμάτια προστέθηκε η τρομπέτα. Ο χώρος είχε γεμίσει και πάλι. Η μπάντα άλλωστε έχει κάτι εκατομμύρια views στο youtube. Κάποια εξ αυτών βρήκαν το δρόμο τους.
Ο λόγος στο δόκτωρ Τζέκιλ: Ισορροπημένη μπάντα, χωρίς θεατρινισμούς και υπερβολές. Άλλος ένας χαρισματικός frontman, ο οποίος ωστόσο σε αντίθεση με τους Wanda, έχει πολύ καλή φωνή. Ακόμα και η τεχνητή βραχνάδα που προσθέτει, μιμούμενος πιθανόν τον Tom Waits, ακούγεται καλοδουλεμένη. Οι στίχοι είναι όλο το ζουμί εδώ. Ιστορίες απλές, καθημερινές ανησυχίες και όνειρα μικρά. Για να το φέρω στα δικά μας, κάτι σαν αυτά που διηγείται ο Φοίβος στα τραγούδια του. Τελικά παντού ο κόσμος είναι ίδιος, όσο κι αν φαίνεται διαφορετικός... Η ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά πολύ οικεία (αυτό το γερμανικό gemütlich δεν ξέρω πως αλήθεια να το αποδώσω). Προφανώς ήταν επιδίωξη του συγκροτήματος. Παρότι βρισκόμασταν σε μια μεγάλη σάλα, ένιωθες ότι βρισκόσουν σε ένα μικρό μπαρ μεταξύ φίλων και άκουγες μια αυτοσχέδια συναυλία. Όπου βέβαια το αυτοσχέδια δεν αποτελεί μομφή περί της αρτιότητάς της. Το ιδανικό περιβάλλον για τα ζευγαράκια κάθε φύλου και συνδυασμού που κυριάρχησαν τη δεύτερη ημέρα στο φεστιβάλ, σε αντίθεση με την πρώτη που ήταν η μέρα των κοριτσοπαρεών. Απόδειξη και κορωνίδα όλων των θετικών σχολίων για τους AnnenMayKantereit η εκπληκτική διασκευή/απόδοση του Sunny.
Ο μίστερ Χάιντ έπινε τα σφηνάκια του στην αμμουδιά.
Μεταξύ άλλων ακούσαμε τα Es Geht Mir Gut, Länger Bleiben, James, 3. Stock, Wohin Du Gehst, Sunny και Neues Zimmer, ενώ το κλείσιμο πριν το encore έγινε με το σούπερ χιτ τους Oft Gefragt (τα εκατομμύρια youtube views που λέγαμε).
Κάπως έτσι φτάσαμε στο φινάλε της δεύτερης ημέρας του Way Back When Festival 2015. Περισσότερα αύριο για την τρίτη και τελευταία ημέρα που ξεκινά σε ελάχιστες ώρες!
* Η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ με Wild Beasts, Sizarr, Hundreds, Citizens! και East India Youth + φωτογραφικό άλμπουμ
* Η τρίτη ημέρα του φεστιβάλ με την αμερικάνικη επιδρομή των Foxygen, Allah-Las, The Soft Moon, Murder By Death και τη γερμανική νότα των Trümmer + φωτογραφικό άλμπουμ.
Δείτε τις φωτοεντυπώσεις μας από τη δεύτερη ημέρα του Way Back When Festival 2015.
Η πρώτη ημέρα χαρακτηρίστηκε από την αξιοπρεπή εμφάνιση των Wild Beasts, παρά τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα που αντιμετώπισαν, και την αναμενόμενη ευχάριστη έκπληξη των Sizarr, οι οποίοι ζωντανά ακούγονται σημαντικά βελτιωμένοι σε σχέση με το στούντιο.
Η δεύτερη ημέρα εξ αρχής προοριζόταν για πιο χαλαρές καταστάσεις. Πολλά άγνωστα ονόματα, ελάχιστα οικεία, μα κανένα δε μπορούσε να θεωρηθεί "μαγνήτης". Η εκκίνηση έγινε με χαμηλές προσδοκίες μεν, με ιδιαίτερα θετική διάθεση δε. Άλλωστε, ελάχιστα πράγματα μπορώ να αξιολογήσω ως ελκυστικότερα της επίσκεψης σε ένα φεστιβάλ το σαββατόβραδο.
Η χθεσινή ήταν μια ιστορική μέρα, όχι μόνο για τη Μπορούσια, αλλά για ολόκληρο το Ντόρτμουντ. Αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο τους Γιούργκεν με τιμές και ίσως κάποια πικρία. Έξι τίτλοι και έναν χαμένος τελικός Champions League μέσα σε επτά χρόνια δεν είναι μικρό επίτευγμα. Θα μπορούσε να αποχωρήσει με ιδανικότερες συνθήκες. Ας ελπίσουμε ότι δε θα τον δούμε στον πάγκο της μισητής Ρεάλ...
(Φωτογραφία: Bernd Thissen/dpa)
Τι νόημα έχει αυτή η αλλόκοτη εισαγωγή; Διόλου άσχετη είναι. Δείχνει ακριβώς το κλίμα που επικρατούσε στην πόλη κατά την άφιξή μου το απόγευμα, με το σιδηροδρομικό σταθμό να κατακλύζεται από ένα κιτρινόμαυρο λεφούσι. Τα αντανακλαστικά μου για την επιλογή του πράσινου τζάκετ (που σε άλλη περίπτωση μπορεί να είχε εξελιχθεί σε καταστροφική, μιας και οι αντίπαλοι των κιτρινόμαυρων του Ντόρτμουντ ήταν οι πράσινοι της Βρέμης) ήρθαν καθυστερημένα, αλλά αποδείχθηκαν απολύτως αβάσιμα, μιας και οι φίλαθλοι της Βέρντερ περπατούσαν και αναμειγνύονταν κανονικά με τον υπόλοιπο κόσμο. Ούτε έκρυβαν τα κασκόλ και τις φανέλες τους, ούτε κυκλοφορούσαν σε μπουλούκια για ασφάλεια. Αυτά περί πολιτισμού στον αθλητισμό.
Και πάμε στη μουσική. Τρεις μπάντες είδα το Σάββατο και οι τρεις από τους εκπροσώπους της νέας γερμανόφωνης σκηνής, από αυτές που θα χαρακτηρίζαμε ως ανερχόμενες.
Βέβαια η πρώτη, οι Wanda από την Αυστρία, φαινόταν να είναι κάτι το διαφορετικό. Γεμάτη η Halle, περίμενε την πρώτη μεγάλη συναυλία της ημέρας. Οι πέντε Wanda χαρακτηρίζονταν από το πρόγραμμα ως η μπάντα του λαού, ενώ οι ζωντανές εμφανίσεις τους συγκρίνονταν με όνειρο. Και ήταν στ’ αλήθεια κάπως έτσι. Το κοινό συνδέθηκε αυτόματα με τις φολκ ροκ μουσικές, το συγκρότημα έδινε τα πάντα επί σκηνής και ο χορός ήταν must. Και κάπου εκεί προσήλθαν για παρέα ο δόκτωρ Τζέκιλ και ο μίστερ Χάιντ στους οποίους θα δώσω το λόγο.
Δόκτωρ Τζέκιλ: Καταπληκτική μπάντα! Η χαρά της ζωής και η ζωή της χαράς. Μα τι χαρισματικός frontman! Ειδικά η στιγμή που έδειξε το μπαρ ξεκινώντας το Ich will Schnaps (μτφρ. Θέλω σφηνάκια) ήταν δηλωτική του πνεύματος... και του οινοπνεύματος. Μάλιστα επιβεβαιώθηκε του λόγου το αληθές, όταν λίγο αργότερα παράτησε τους υπόλοιπους στη σκηνή και επιχείρησε το stage diving, απαιτώντας από το κοινό να τον οδηγήσει στο μπαρ για να εκπληρώσει την επιθυμία του. Και τα κατάφερε ο απίθανος. Ή το άλλο, που βγήκε με τρεις-τέσσερις μπύρες και τις κέρασε στις μπροστινές σειρές; Από φωνή όντως δεν το πολυέχει, αλλά και μόνο η παρουσία του αρκεί για να σε κάνει να κουνηθείς. Τα τραγούδια τους είναι όμορφα, με την κιθάρα ή τα τα πλήκτρα να κυριαρχούν. Η απόλυτη επιβράβευση έρχεται επίσης από τη σπουδαία ανταπόκριση του κοινού. Συμμέτοχος και συνυπεύθυνος σε μια εξαιρετική εμφάνιση.
Μίστερ Χάιντ: Στη Γερμανία (ή την Αυστρία, τέλος πάντων, ως γερμανική επαρχία) του 2015 της -επίπλαστης και συχνά εις βάρος άλλων χωρών- ευημερίας είναι πραγματικά πολύ εύκολο να γράφεις χαζοχαρούμενα τραγουδάκια. Θα βρεις δυο-τρία κοριτσάκια που θα γουστάρουν, αυτά θα τραβήξουν στη συναυλία τα αγόρια τους και όσους τα φλερτάρουν και τη γέμισες τη Halle. Και τι εννοείς όμορφα τραγούδια; Πρόσεξες τους στίχους; Η επιτομή της σαχλαμάρας. Το ξέρω πως έτσι είναι η ποπ, δεν πρέπει να σε κάνει να προβληματίζεσαι ιδιαίτερα. Απλώς περίμενα λίγο περισσότερη ουσία.
Πίσω στο κανονικό πρόγραμμα τώρα, τα τραγούδια των Wanda είναι πραγματικά συναυλιακοί ύμνοι. Ορισμένα σε κάνουν απλώς να χορεύεις. Μπορεί να υπάρξει όμως έστω κι αυτό το ένα που να αγγίξει κάτι παραπάνω. Όπως το Bologna, που μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς τη δικιά σου ιστορία και να αναρωτηθείς μέχρι πού στ’αλήθεια είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για την αγάπη.
Αν κάποιος σε ρωτήσει πού πηγαίνεις, πες στην Μπολώνια!
Αν κάποιος σε ρωτήσει τι εκπροσωπείς, πες την Αγάπη!
Αν κάποιος σε ρωτήσει τι εκπροσωπείς, πες την Αγάπη!
Επειδή όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, πάρτε μια γεύση από το τι έγινε στο ρεφρέν του Bologna:
Μεταξύ άλλων ακούσαμε τα Luzia, Schickt mir die Post, Ich will Schnaps και Bologna από το περσινό ντεμπούτο τους Amore, καθώς και κάποια από το δεύτερο δίσκο που αναμένεται τον Οκτώβριο. Αποχώρησαν από τη σκηνή ένα τέταρτο πριν την προγραμματισμένη ώρα, για να επιστρέψουν για το encore. Αποχώρησα κι εγώ στο μεταξύ για να πάρω θέση στο Club όπου θα εμφανίζονταν οι Ωracles. Είχα διαβάσει κάτι για ψυχεδέλεια, neo-kraut και shoegaze. Φαινόταν η ιδανική εξισορρόπηση για ό,τι είχα μόλις παρακολουθήσει και ήδη ανυπομονούσα. Πέντε πιτσιρίκια εμφανίστηκαν στη σκηνή. Μεταξύ τους και η μόλις δεύτερη κοπέλα που είδα να συμμετέχει σε συγκρότημα σε δύο μέρες. Άσχημα στατιστικά!
Τι μας είπαν λοιπόν οι Ωracles; Ο λόγος στον μίστερ Χάιντ: Όταν ξεκινούν τη συναυλία και αρχίζουν το headbanging από την πρώτη νότα, περιμένω κάτι συγκεκριμένο. Όταν διαβάζω περί shoegaze, επίσης. Όχι απαραίτητα My Bloody Valentine, γιατί τότε θα είχα φροντίσει να βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά... Τα παιδιά χρειάζονται πυξίδα. Έχουν άπειρα ακούσματα που βγαίνουν ως επιρροή στη μουσική τους, αλλά νιώθεις ότι όλο αυτό έχει γίνει χωρίς κανένα φίλτρο. Ακούς ένα κομμάτι με φωνητικά Kings of Leon, ψυχεδελικό κιθαριστικό σόλο και γέφυρες αλά Sonic Youth. Μόνο εγώ έπαθα κρίση ταυτότητας; Πρέπει να αποφασίσουν ποιον ακριβώς θέλουν να μιμηθούν. Ή –πιο απαιτητικό– να αποκτήσουν την αναγκαία αυτοπεποίθηση ώστε να μη χρειάζεται να μιμηθούν κανένα. Ελπίζω ότι θα έρθει συν τω χρόνω.
Ο δόκτωρ Τζέκιλ χάζευε στο merchandise.
Επόμενη στάση ξανά στη Halle για το κλείσιμο της βραδιάς με τους AnnenMayKantereit. Ο γλωσσοδέτης που επέλεξαν για όνομα προέρχεται από τα επίθετα των τριών μελών τους (κιθάρα, φωνητικά, κρουστά). Επί σκηνής συνοδεύονταν από το απαιτούμενο μπάσο, ενώ για ορισμένα κομμάτια προστέθηκε η τρομπέτα. Ο χώρος είχε γεμίσει και πάλι. Η μπάντα άλλωστε έχει κάτι εκατομμύρια views στο youtube. Κάποια εξ αυτών βρήκαν το δρόμο τους.
Ο λόγος στο δόκτωρ Τζέκιλ: Ισορροπημένη μπάντα, χωρίς θεατρινισμούς και υπερβολές. Άλλος ένας χαρισματικός frontman, ο οποίος ωστόσο σε αντίθεση με τους Wanda, έχει πολύ καλή φωνή. Ακόμα και η τεχνητή βραχνάδα που προσθέτει, μιμούμενος πιθανόν τον Tom Waits, ακούγεται καλοδουλεμένη. Οι στίχοι είναι όλο το ζουμί εδώ. Ιστορίες απλές, καθημερινές ανησυχίες και όνειρα μικρά. Για να το φέρω στα δικά μας, κάτι σαν αυτά που διηγείται ο Φοίβος στα τραγούδια του. Τελικά παντού ο κόσμος είναι ίδιος, όσο κι αν φαίνεται διαφορετικός... Η ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά πολύ οικεία (αυτό το γερμανικό gemütlich δεν ξέρω πως αλήθεια να το αποδώσω). Προφανώς ήταν επιδίωξη του συγκροτήματος. Παρότι βρισκόμασταν σε μια μεγάλη σάλα, ένιωθες ότι βρισκόσουν σε ένα μικρό μπαρ μεταξύ φίλων και άκουγες μια αυτοσχέδια συναυλία. Όπου βέβαια το αυτοσχέδια δεν αποτελεί μομφή περί της αρτιότητάς της. Το ιδανικό περιβάλλον για τα ζευγαράκια κάθε φύλου και συνδυασμού που κυριάρχησαν τη δεύτερη ημέρα στο φεστιβάλ, σε αντίθεση με την πρώτη που ήταν η μέρα των κοριτσοπαρεών. Απόδειξη και κορωνίδα όλων των θετικών σχολίων για τους AnnenMayKantereit η εκπληκτική διασκευή/απόδοση του Sunny.
Σε παρακαλώ, μη μείνεις όπως είσαι!
Και μην αναρωτιέσαι που όλα είναι σκατά...
Και μην αναρωτιέσαι που όλα είναι σκατά...
Ο μίστερ Χάιντ έπινε τα σφηνάκια του στην αμμουδιά.
Μεταξύ άλλων ακούσαμε τα Es Geht Mir Gut, Länger Bleiben, James, 3. Stock, Wohin Du Gehst, Sunny και Neues Zimmer, ενώ το κλείσιμο πριν το encore έγινε με το σούπερ χιτ τους Oft Gefragt (τα εκατομμύρια youtube views που λέγαμε).
Κάπως έτσι φτάσαμε στο φινάλε της δεύτερης ημέρας του Way Back When Festival 2015. Περισσότερα αύριο για την τρίτη και τελευταία ημέρα που ξεκινά σε ελάχιστες ώρες!
* Η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ με Wild Beasts, Sizarr, Hundreds, Citizens! και East India Youth + φωτογραφικό άλμπουμ
* Η τρίτη ημέρα του φεστιβάλ με την αμερικάνικη επιδρομή των Foxygen, Allah-Las, The Soft Moon, Murder By Death και τη γερμανική νότα των Trümmer + φωτογραφικό άλμπουμ.