Ταινία: The Breakfast Club (1985)
Το έχεις συνδέσει με: Τα πρωϊνά που πήγαινες στο σχολείο και φορούσες τα ακουστικά σου.
Καλύτερος συντονισμός μουσικής/ταινίας: Η αποχώρηση του Breakfast Club από το σχολείο/ Don't you forget about me
Την δεκαετία του '80, κινηματογράφος και τηλεόραση άρχισαν να "ανοίγουν" ορίζοντες προς τη ζωή και την ψυχολογία της νέας, οργισμένης γενιάς. Τι συμβαίνει με τους εφήβους; Ο κόσμος άλλαξε δραματικά, γιατί εκείνοι να έχουν μείνει ίδιοι και πώς οι πρώτοι φορείς κοινωνικοποίησής τους περιχαράσουν το πλαίσιο που θα αναπτυχθεί η προσωπικότητά τους;
Τέτοια ερωτήματα, καθώς και πολλά άλλα, προβάλλει η ταινία που επιλέξαμε αυτή την Τρίτη, "The Breakfast Club" σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή John Hughes. Φυσικά, από μια ταινία που διαπραγματεύεται όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσε να λείπει η αντίστοιχη new wave μουσική, αντιπροσωπευτική του αναβρασμού που βίωναν οι έφηβοι της εποχής- ή και κάθε εποχής.
Πιο αναλυτικά..
Don't You (Forget About Me) - Simple Minds
Waiting – E.G. Daily
Fire in the Twilight – Wang Chung
I'm the Dude (instrumental) – Keith Forsey
Heart Too Hot to Hold – Jesse Johnson & Stephanie Spruill
Dream Montage (instrumental) – Gary Chang
We Are Not Alone – Karla DeVito
Reggae (instrumental) – Keith Forsey
Didn't I Tell You? – Joyce Kennedy
Love Theme (instrumental) – Keith Forse
Το album του Official SoundTrack άγγιξε την 17η θέση στο US Billboard 200 album chart , ενώ το single Don't You (Forget About Me) κατέκτησε την πρωτιά στο US Billboard Hot 10 και στο US Billboard Top Rock Tracks.
Παρόλα αυτά, ολόκληρο το album από μόνο του δεν συγκέντρωσε θετικές κριτικές γι'αυτό πολύ πιθανό να μην είχε προταθεί για βραβεία. Με εξαίρεση τα "Don't You (Forget About Me)", "Waiting" και "Love Theme" που ξεχωρίζουν, οι υπόλοιπες μελωδίες απλώς συνοδεύουν την ταινία χωρίς να μας εξάπτουν το ενδιαφέρον για το "κάτι παραπάνω".
Love Letters
Και αφού δεν είχε πάει τόσο καλά το album, γιατί αγαπάμε αυτό το soundtrack; Διότι χαρακτηρίζεται από ένα πολύ επιτυχημένο single των Simple Minds που ακόμα και σήμερα ακούμε στα ραδιόφωνα, όπως επίσης και γιατί οι μουσικές αντικατοπτρίζουν την εκρηκτική ψυχοσύνθεση των εφήβων μας. Ειδικά το τελευταίο το αντιλαμβανόμαστε σε κομμάτια όπως το "I'm the Dude" και το "We are not alone", ενώ το "Love Theme" μας θυμίζει τα πρώτα εφηβικά καρδιοχτύπια.
Θα σταθώ λίγο περισσότερο στο "Don't You (Forget About Me)", διότι εμμέσως το συναντάμε σε πολλά σημεία μέσα στο σενάριο. Με λίγη επιπολαιότητα μπορούμε να το κατατάξουμε αμέσως στα ερωτικά κομμάτια, όμως το περιεχόμενό του μπορεί να αποδειχτεί πολυσύνθετο. "Μην με ξεχάσεις" (ή "Μην τολμήσεις να με ξεχάσεις";) λέει το τραγούδι, που μπορεί να έχει παρακλητικό ή και επιτακτικό τόνο, όπως ο τόνος του καθηγητή που απειλεί πως στο μέλλον ο σκανταλιάρης μαθητής θα τον πετύχει μπροστά του. Εάν αυτό δεν συμβεί κυριολεκτικά, τότε σίγουρα δεν θα ξεχάσει τις νουθεσίες
του. Και το Breakfast Club; Αυτή η παρέα θα χαθεί και θα ξεχάσει ο ένας τον άλλον από Δευτέρα; Ή θα θυμούνται ο ένας τις εξομολογήσεις του άλλου, αντλώντας κουράγιο και θάρρος για το μέλλον;
Κάπως έτσι, ο ένας συλλέγει αναμνήσεις από τον άλλο, ακόμα και μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να αλλάξει όλη τη θεώρηση που έχουν για τη ζωή τους και να μην "ξεχάσουν" αυτό το άτομο ή και την ιδέα που τους επηρέασε.
Φέτος, με τη συμπλήρωση 30 ετών της ταινίας, αναρωτιέμαι τι έχει αλλάξει για τους εφήβους μας. Δεν μπορώ να απαντήσω κάτι άλλο παρά το εξής μετριοπαθές: πολλές καταστάσεις βελτιώθηκαν, άλλες έμειναν ίδιες και άλλες κυλούν προς το χειρότερο. Ευτυχώς, πάντα θα υπάρχουν οι τέχνες, για να βρίσκουν φωνή οι κραυγές τους.
Το έχεις συνδέσει με: Τα πρωϊνά που πήγαινες στο σχολείο και φορούσες τα ακουστικά σου.
Καλύτερος συντονισμός μουσικής/ταινίας: Η αποχώρηση του Breakfast Club από το σχολείο/ Don't you forget about me
Την δεκαετία του '80, κινηματογράφος και τηλεόραση άρχισαν να "ανοίγουν" ορίζοντες προς τη ζωή και την ψυχολογία της νέας, οργισμένης γενιάς. Τι συμβαίνει με τους εφήβους; Ο κόσμος άλλαξε δραματικά, γιατί εκείνοι να έχουν μείνει ίδιοι και πώς οι πρώτοι φορείς κοινωνικοποίησής τους περιχαράσουν το πλαίσιο που θα αναπτυχθεί η προσωπικότητά τους;
Τέτοια ερωτήματα, καθώς και πολλά άλλα, προβάλλει η ταινία που επιλέξαμε αυτή την Τρίτη, "The Breakfast Club" σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή John Hughes. Φυσικά, από μια ταινία που διαπραγματεύεται όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσε να λείπει η αντίστοιχη new wave μουσική, αντιπροσωπευτική του αναβρασμού που βίωναν οι έφηβοι της εποχής- ή και κάθε εποχής.
Πιο αναλυτικά..
Don't You (Forget About Me) - Simple Minds
Waiting – E.G. Daily
Fire in the Twilight – Wang Chung
I'm the Dude (instrumental) – Keith Forsey
Heart Too Hot to Hold – Jesse Johnson & Stephanie Spruill
Dream Montage (instrumental) – Gary Chang
We Are Not Alone – Karla DeVito
Reggae (instrumental) – Keith Forsey
Didn't I Tell You? – Joyce Kennedy
Love Theme (instrumental) – Keith Forse
Το album του Official SoundTrack άγγιξε την 17η θέση στο US Billboard 200 album chart , ενώ το single Don't You (Forget About Me) κατέκτησε την πρωτιά στο US Billboard Hot 10 και στο US Billboard Top Rock Tracks.
Παρόλα αυτά, ολόκληρο το album από μόνο του δεν συγκέντρωσε θετικές κριτικές γι'αυτό πολύ πιθανό να μην είχε προταθεί για βραβεία. Με εξαίρεση τα "Don't You (Forget About Me)", "Waiting" και "Love Theme" που ξεχωρίζουν, οι υπόλοιπες μελωδίες απλώς συνοδεύουν την ταινία χωρίς να μας εξάπτουν το ενδιαφέρον για το "κάτι παραπάνω".
Love Letters
Και αφού δεν είχε πάει τόσο καλά το album, γιατί αγαπάμε αυτό το soundtrack; Διότι χαρακτηρίζεται από ένα πολύ επιτυχημένο single των Simple Minds που ακόμα και σήμερα ακούμε στα ραδιόφωνα, όπως επίσης και γιατί οι μουσικές αντικατοπτρίζουν την εκρηκτική ψυχοσύνθεση των εφήβων μας. Ειδικά το τελευταίο το αντιλαμβανόμαστε σε κομμάτια όπως το "I'm the Dude" και το "We are not alone", ενώ το "Love Theme" μας θυμίζει τα πρώτα εφηβικά καρδιοχτύπια.
Θα σταθώ λίγο περισσότερο στο "Don't You (Forget About Me)", διότι εμμέσως το συναντάμε σε πολλά σημεία μέσα στο σενάριο. Με λίγη επιπολαιότητα μπορούμε να το κατατάξουμε αμέσως στα ερωτικά κομμάτια, όμως το περιεχόμενό του μπορεί να αποδειχτεί πολυσύνθετο. "Μην με ξεχάσεις" (ή "Μην τολμήσεις να με ξεχάσεις";) λέει το τραγούδι, που μπορεί να έχει παρακλητικό ή και επιτακτικό τόνο, όπως ο τόνος του καθηγητή που απειλεί πως στο μέλλον ο σκανταλιάρης μαθητής θα τον πετύχει μπροστά του. Εάν αυτό δεν συμβεί κυριολεκτικά, τότε σίγουρα δεν θα ξεχάσει τις νουθεσίες
του. Και το Breakfast Club; Αυτή η παρέα θα χαθεί και θα ξεχάσει ο ένας τον άλλον από Δευτέρα; Ή θα θυμούνται ο ένας τις εξομολογήσεις του άλλου, αντλώντας κουράγιο και θάρρος για το μέλλον; Κάπως έτσι, ο ένας συλλέγει αναμνήσεις από τον άλλο, ακόμα και μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να αλλάξει όλη τη θεώρηση που έχουν για τη ζωή τους και να μην "ξεχάσουν" αυτό το άτομο ή και την ιδέα που τους επηρέασε.
Φέτος, με τη συμπλήρωση 30 ετών της ταινίας, αναρωτιέμαι τι έχει αλλάξει για τους εφήβους μας. Δεν μπορώ να απαντήσω κάτι άλλο παρά το εξής μετριοπαθές: πολλές καταστάσεις βελτιώθηκαν, άλλες έμειναν ίδιες και άλλες κυλούν προς το χειρότερο. Ευτυχώς, πάντα θα υπάρχουν οι τέχνες, για να βρίσκουν φωνή οι κραυγές τους.