Iωάννα:
Φέτος παρατήρησα ότι ο κόσμος δεν μαζεύεται πια, από τις 7:30 για να μπει σε μια συναυλία. Έλεγα ο καύσωνας θα φταίει, έλεγα πολλά. Τελικά αυτή τη φορά, που έφτασα στις 8 είδα αρκετό κόσμο να είναι ήδη εκεί και θυμήθηκα τα παλιά.
8:10 ήμασταν μέσα στο θέατρο, το οποίο γέμιζε με πολύ γρήγορους ρυθμούς! Σε όλη την αρένα υπήρχαν καρέκλες, όπως επίσης και στα πλάγια της σκηνής. Φυσικά πολλοί ήταν εκείνοι που προτίμησαν τις καρέκλες, μια κατά την γνώμη μου πολύ κακή επιλογή.Το θέατρο γέμισε ασφυκτικά από τις 8:45!!! Όσοι λίγοι κατέφθασαν κάπου στις 9 τσακώθηκαν με τους υπόλοιπους γιατί: δεν καταλάβαιναν λέει τι θα πει «πιασμένη θέση», όλοι έχουν πληρώσει, πιασμένη για πόσο, για όταν έρθει ο φίλος σου, τι πράγματα είναι αυτά... Έβγαλαν μάλιστα και πόρισμα: αυτό είναι το 'ελληνικό ιδίωμα' το είπαν. Αν θες τη γνώμη μου άλλο ήθελε να πει με λάθος λέξη. Αλλά τελικά είναι αυτό;
Είχαν μείνει μόνο λίγες πλαϊνές καρέκλες τις οποίες οι έξυπνοι αργοπορημένοι άνθρωποι τις έπαιρναν και τις έβαζαν μπροστά στις πρώτες κεντρικές καρέκλες! Φυσικά είχαν κλείσει όλοι οι πιθανοί διάδρομοι, οι σκάλες κλπ. Τρόποι διαφυγής σε έκτακτη ανάγκη: Kανένας! Και δω κάπου άρχισαν τα όργανα σήκω απ' τη θέ ση σουυυυ σαλαλα!Οι πρώτοι καυγάδες άρχισαν. Καθήμενοι-«έξυπνοι» 1-0. Ύστερα ήρθαν και αρκετά παιδιά που περίμεναν να είναι όρθια μπροστά στην σκηνή και το έκαναν. Καθήμενοι-«έξυπνοι»+όρθιοι 1-1! Κάποιος φώναξε έναν κύριο σεκιούριτι να βάλει τάξη. Έδιωξε τα μισά άτομα, τσακώθηκε κι αυτός με ΟΛΟΥΣ («Και τι, θα κάθομαι εγώ να λέω σε τόσες χιλιάδες άτομα πού θα πάνε;», είπε κι άλλα που δεν θα ήταν καλό να μεταφέρω.)
Άρχισε η συναυλία και συνέχιζαν να φωνάζουν. Οι φωτογράφοι να προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους και ο κόσμος τους τραβολογούσε και τους ζήταγε να κάνει στην άκρη, γιατί ήθελαν και αυτοί να τραβήξουν φωτογραφίες και βιντεάκια. Ο πόλεμος δεν είχε σταματήσει άκουγες «καλύτερα με σκούρα ζελατίνα να πέφτει μπρος στα πόδια μου το φως» και οι δεύτερες: «καθίστε κάτωωω- καθίστε κάτωωω».
Η συναυλία ήταν πάρα πάρα πολύ ωραία, όμως δεν την ευχαριστήθηκα λόγω όλων αυτών. Υπήρχαν πολλές δυνατές στιγμές, μας ξεσήκωσαν και μας συγκίνησαν και οι δύο με τα τραγούδια τους. [Αφού έγραψα το κείμενο, θυμάμαι να προσθέσω ότι η Ελευθερία τραγούδησε προς μεγάλη μας έκπληξη το aint no sunshine (Bill Withers) και έμπλεξε το mercy (Duffy) με ένα δικό της, που δυστυχώς δεν θυμάμαι πια...είπαμε με έχουν επηρεάσει πολύ 'τα γεγονότα'] Αν ήμουν, στην κερκίδα θα σου μίλαγα σίγουρα για μαγικές στιγμές, για το πώς όλο το θέατρο ήταν μια φωνή. Ικανή να συγκινήσει τις αγαπημένες μας τραγουδίστριες. Η Ελευθερία το είπε, προσπαθώντας να κρατήσει τα δάκρυά της και σχεδόν έτρεμε (αυτό το είδα, ήμουν χαλκομανία κολλημένη μπροστά στην σκηνή): "Ειλικρινά αυτή είναι μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές για έναν καλλιτέχνη. Να τραγουδάμε όλοι μαζί Ελύτη!".
Όμως, προβληματίζομαι περισσότερο μιας και ο ίδιος κόσμος ήταν αυτός που δεν σεβάστηκε τον 'διπλανό' του και θέλησε να μπει μπροστά του, έκλεισε όλους τους διαδρόμους και τις σκάλες, τσακώθηκε με τα χειρότερα λόγια.. Τι νόημα έχει λοιπόν να τραγουδάμε όλοι μαζί Ελύτη, αν δεν ξέρουμε να φερθούμε πολιτισμένα; Και το κλισέ «έτσι είμαστε- φταίμε οι Έλληνες». δεν ξέρω δεν με καλύπτει, δεν μου κάνει. Ίσως να είναι μια καλή δικαιολογία για όλους μας.
Α. τελικό σκορ: Καθήμενοι- όρθιοι-> 1-2...
Stepas:
Όταν κόβεις πολύ παραπάνω εισιτήρια απ’ό,τι χωράει ένα Θέατρο και μάλιστα γεμίζεις το χώρο καρέκλες μέχρι και έξω από τα όρια του Θεάτρου (!), τότε μοιραία κάποιοι (μεταξύ αυτών και εγώ) θα βρεθούν τόσο μακριά απ’τη σκηνή που δεν θα ακούν-βλέπουν τίποτα... Παρολαυτά οι δύο σπουδαίες αυτές φωνές έφταναν πεντακάθαρες και ανατριχιαστικές στα αυτιά μου, έστω και με τις δυσκολίες της θέσης που κατείχα.
Εντυπωσιάστηκα-συγκινήθηκα-μαγεύτηκα στα Το παράπονο, Πάτωμα, Παράπονο (ξενιτιά), Γυφτάκι, στο υπέροχο πλέξιμο του Μια θάλασσα μικρή με το Όλα τα πήρε το καλοκαίρι. Ξεσηκώθηκα (ναι! ακόμη και με τέτοια απόσταση απ’τη σκηνή) στο Μηδέν, στα Κορμιά και τα μαχαίρια, στο Η Σουλτάνα η Φωφώ (εκπληκτική η Τσανακλίδου!), στο Θα σπάσω κούπες... Έφυγα με τη σκέψη ότι θα ’χω να το λέω πως άκουσα αυτές τις δύο τεράστιες φωνές μαζί, αλλά και με το παράπονο ότι λόγω κακής οργάνωσης πήρα μόνο μία ελάχιστη γεύση αυτού που μας προσέφεραν...
Φέτος παρατήρησα ότι ο κόσμος δεν μαζεύεται πια, από τις 7:30 για να μπει σε μια συναυλία. Έλεγα ο καύσωνας θα φταίει, έλεγα πολλά. Τελικά αυτή τη φορά, που έφτασα στις 8 είδα αρκετό κόσμο να είναι ήδη εκεί και θυμήθηκα τα παλιά.
8:10 ήμασταν μέσα στο θέατρο, το οποίο γέμιζε με πολύ γρήγορους ρυθμούς! Σε όλη την αρένα υπήρχαν καρέκλες, όπως επίσης και στα πλάγια της σκηνής. Φυσικά πολλοί ήταν εκείνοι που προτίμησαν τις καρέκλες, μια κατά την γνώμη μου πολύ κακή επιλογή.Το θέατρο γέμισε ασφυκτικά από τις 8:45!!! Όσοι λίγοι κατέφθασαν κάπου στις 9 τσακώθηκαν με τους υπόλοιπους γιατί: δεν καταλάβαιναν λέει τι θα πει «πιασμένη θέση», όλοι έχουν πληρώσει, πιασμένη για πόσο, για όταν έρθει ο φίλος σου, τι πράγματα είναι αυτά... Έβγαλαν μάλιστα και πόρισμα: αυτό είναι το 'ελληνικό ιδίωμα' το είπαν. Αν θες τη γνώμη μου άλλο ήθελε να πει με λάθος λέξη. Αλλά τελικά είναι αυτό;
Είχαν μείνει μόνο λίγες πλαϊνές καρέκλες τις οποίες οι έξυπνοι αργοπορημένοι άνθρωποι τις έπαιρναν και τις έβαζαν μπροστά στις πρώτες κεντρικές καρέκλες! Φυσικά είχαν κλείσει όλοι οι πιθανοί διάδρομοι, οι σκάλες κλπ. Τρόποι διαφυγής σε έκτακτη ανάγκη: Kανένας! Και δω κάπου άρχισαν τα όργανα σήκω απ' τη θέ ση σουυυυ σαλαλα!Οι πρώτοι καυγάδες άρχισαν. Καθήμενοι-«έξυπνοι» 1-0. Ύστερα ήρθαν και αρκετά παιδιά που περίμεναν να είναι όρθια μπροστά στην σκηνή και το έκαναν. Καθήμενοι-«έξυπνοι»+όρθιοι 1-1! Κάποιος φώναξε έναν κύριο σεκιούριτι να βάλει τάξη. Έδιωξε τα μισά άτομα, τσακώθηκε κι αυτός με ΟΛΟΥΣ («Και τι, θα κάθομαι εγώ να λέω σε τόσες χιλιάδες άτομα πού θα πάνε;», είπε κι άλλα που δεν θα ήταν καλό να μεταφέρω.)
Άρχισε η συναυλία και συνέχιζαν να φωνάζουν. Οι φωτογράφοι να προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους και ο κόσμος τους τραβολογούσε και τους ζήταγε να κάνει στην άκρη, γιατί ήθελαν και αυτοί να τραβήξουν φωτογραφίες και βιντεάκια. Ο πόλεμος δεν είχε σταματήσει άκουγες «καλύτερα με σκούρα ζελατίνα να πέφτει μπρος στα πόδια μου το φως» και οι δεύτερες: «καθίστε κάτωωω- καθίστε κάτωωω».
Η συναυλία ήταν πάρα πάρα πολύ ωραία, όμως δεν την ευχαριστήθηκα λόγω όλων αυτών. Υπήρχαν πολλές δυνατές στιγμές, μας ξεσήκωσαν και μας συγκίνησαν και οι δύο με τα τραγούδια τους. [Αφού έγραψα το κείμενο, θυμάμαι να προσθέσω ότι η Ελευθερία τραγούδησε προς μεγάλη μας έκπληξη το aint no sunshine (Bill Withers) και έμπλεξε το mercy (Duffy) με ένα δικό της, που δυστυχώς δεν θυμάμαι πια...είπαμε με έχουν επηρεάσει πολύ 'τα γεγονότα'] Αν ήμουν, στην κερκίδα θα σου μίλαγα σίγουρα για μαγικές στιγμές, για το πώς όλο το θέατρο ήταν μια φωνή. Ικανή να συγκινήσει τις αγαπημένες μας τραγουδίστριες. Η Ελευθερία το είπε, προσπαθώντας να κρατήσει τα δάκρυά της και σχεδόν έτρεμε (αυτό το είδα, ήμουν χαλκομανία κολλημένη μπροστά στην σκηνή): "Ειλικρινά αυτή είναι μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές για έναν καλλιτέχνη. Να τραγουδάμε όλοι μαζί Ελύτη!".
Όμως, προβληματίζομαι περισσότερο μιας και ο ίδιος κόσμος ήταν αυτός που δεν σεβάστηκε τον 'διπλανό' του και θέλησε να μπει μπροστά του, έκλεισε όλους τους διαδρόμους και τις σκάλες, τσακώθηκε με τα χειρότερα λόγια.. Τι νόημα έχει λοιπόν να τραγουδάμε όλοι μαζί Ελύτη, αν δεν ξέρουμε να φερθούμε πολιτισμένα; Και το κλισέ «έτσι είμαστε- φταίμε οι Έλληνες». δεν ξέρω δεν με καλύπτει, δεν μου κάνει. Ίσως να είναι μια καλή δικαιολογία για όλους μας.
Α. τελικό σκορ: Καθήμενοι- όρθιοι-> 1-2...
Stepas:
Όταν κόβεις πολύ παραπάνω εισιτήρια απ’ό,τι χωράει ένα Θέατρο και μάλιστα γεμίζεις το χώρο καρέκλες μέχρι και έξω από τα όρια του Θεάτρου (!), τότε μοιραία κάποιοι (μεταξύ αυτών και εγώ) θα βρεθούν τόσο μακριά απ’τη σκηνή που δεν θα ακούν-βλέπουν τίποτα... Παρολαυτά οι δύο σπουδαίες αυτές φωνές έφταναν πεντακάθαρες και ανατριχιαστικές στα αυτιά μου, έστω και με τις δυσκολίες της θέσης που κατείχα.
Εντυπωσιάστηκα-συγκινήθηκα-μαγεύτηκα στα Το παράπονο, Πάτωμα, Παράπονο (ξενιτιά), Γυφτάκι, στο υπέροχο πλέξιμο του Μια θάλασσα μικρή με το Όλα τα πήρε το καλοκαίρι. Ξεσηκώθηκα (ναι! ακόμη και με τέτοια απόσταση απ’τη σκηνή) στο Μηδέν, στα Κορμιά και τα μαχαίρια, στο Η Σουλτάνα η Φωφώ (εκπληκτική η Τσανακλίδου!), στο Θα σπάσω κούπες... Έφυγα με τη σκέψη ότι θα ’χω να το λέω πως άκουσα αυτές τις δύο τεράστιες φωνές μαζί, αλλά και με το παράπονο ότι λόγω κακής οργάνωσης πήρα μόνο μία ελάχιστη γεύση αυτού που μας προσέφεραν...