Στο Α' Μέρος οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί του ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5, Θανάσης Μήνας, Νίκος Πετρουλάκης, Θάλεια Καραμολέγκου και Κώστας Θωμαΐδης μας μίλησαν για τα χρόνια που είναι στο ραδιόφωνο σε διάφορους σταθμούς, τα ραδιόφωνα με playlist, τις Streaming πλατφόρμες κι αν οι τωρινοί μουσικόφιλοι ακούνε ραδιοφωνικές εκπομπές και τέλος την Ελληνική μουσική σκηνή (alternative και μη).
Η συνέχεια έχει πολλά ενδιαφέροντα θέματα από το alternative των 80s & 90s, τις συναυλίες ξένων ονομάτων στην Ελλάδα, την ιδιαιτερότητα του ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 να ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ και τέλος αξίζει να διαβάσετε μια ξεχωριστή ραδιοφωνική εμπειρία από καθέναν από τους 4 παραγωγούς.
Ο λόγος ξανά στο Νίκο, το Θανάση, τη Θάλεια και τον Κώστα:
6. Επειδή οι περισσότεροι από εσάς έχετε ζήσει τη λεγόμενη
alternative σκηνή στο παρελθόν, ή ακόμη και διαμορφώσει τα ακούσματα του
ακροατηρίου της μέσα από τις μουσικές επιλογές σας, πιστεύετε ότι
υπάρχει ακόμη η σκηνή αυτή σήμερα και αντίστοιχα υπάρχει το σχετικό
ακροατήριο;
Θανάσης Μήνας: Σίγουρα υπάρχει. Το καταδεικνύει, για παράδειγμα, η αποδοχή της –τελευταίας- αναβίωσης του ψυχεδελικού ροκ ήχου ή η μαζική ανταπόκριση του κοινού σε Φεστιβάλ, όπως το South By Southwest ή το Primavera.
Θάλεια Καραμολέγκου: Δεν είμαι στατιστικολόγος, αλλά νομίζω πως πάντα υπάρχει ακροατήριο. Όσο για την σκηνή, μπορεί να μην την χαρακτηρίζουμε με τον ίδιο τρόπο πια, όμως σημασία έχει ότι δημιουργείται πάντα καλή μουσική, από νέους και παλιότερους καλλιτέχνες.
Νίκος Πετρουλάκης: Και βέβαια υπάρχει. Όλα τα μεγάλα περιοδικά στον κόσμο (Rolling Stone, NME, Uncut) ασχολούνται με αυτή τη σκηνή. Οι Tame Impala τι είναι άραγε; Στην Αμερική υπάρχουν πολλά μουσικά έντυπα. Ο κόσμος ασχολείται με αυτά τα σχήματα. Το Διαδίκτυο έχει βοηθήσει τόσο πολύ για να κάνει γνωστά κάποια συγκροτήματα. Η δισκογραφία προσπαθεί να βρει μια λύση για να αμειφθεί κάθε καλλιτέχνης είτε μέσω πωλήσεων δίσκων ή συναυλιών κλπ. Αυτό δε γίνεται στην Ελλάδα. Δεν ήταν έτσι τα πράγματα πιο παλιά. Θυμάμαι ότι ο Daniel Miller (σ.σ. παραγωγός της Mute Records) μου είχε πει ότι το 1987 ο Nick Cave πουλούσε περισσότερα albums στην Ελλάδα από ότι στην Αγγλία. Ακόμη, το '88 φεύγω από τη Virgin με το πρώτο δίσκο των Violent Femmes να είχε πουλήσει 8.000 κόπιες. Μετά όταν πήγα στην Polygram είχαν πουληθεί άλλοι 8 χιλιάδες δίσκοι. Τότε υπήρχε ένα διαφορετικό κοινό στην Ελλάδα. Ακόμη, τα περιοδικά έγραφαν πράγματα για τους Violent Femmes, το ραδιόφωνο έπαιζε τραγούδια τους κλπ. Σήμερα δυστυχώς αυτό δε γίνεται στη χώρα μας.
Κώστας Θωμαΐδης: Οι εκπομπές μου δεν ασχολήθηκαν αποκλειστικά με την alternative σκηνή και δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα.
7. Ποια η γνώμη σας για τις συναυλίες ξένων ονομάτων και τα Φεστιβάλ στην Ελλάδα;
Θάλεια Καραμολέγκου: Ως προς τα φεστιβάλ, κάτι διαφορετικό κινείται φέτος με τη μετάκληση σημαντικών ονομάτων, που δεν τα βλέπουμε για 325η φορά. (Λέτε να μας βλέπουν ως χώρα-installation και γι' αυτό μας επισκέπτονται;)
Θα έλεγα ότι παρά την οικονομική και κοινωνική συγκυρία, υπάρχει πάντως συναυλιακή δραστηριότητα. Τυχεροί όσοι ζήσαμε την εποχή του Ρόδον club, καθώς υπήρχαν περίοδοι που ήμασταν εκεί σχεδόν κάθε βράδυ, και μάλιστα βλέποντας σημαντικά ονόματα της παγκόσμιας σκηνής.
Νίκος Πετρουλάκης: Πιστεύω ότι οι διοργανωτές δεν ακούν μουσική και δεν καταλαβαίνουν τι πρέπει να φέρουν για συναυλία στην Ελλάδα. Δεν είμαι βέβαια διοργανωτής. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αν γίνω, θα έβλεπα τη γλύκα... Νομίζω ότι είναι ελάχιστοι οι promoters που καταλαβαίνουν τι γίνεται. Είναι μια πικρή ιστορία οι συναυλίες στην Ελλάδα.
Κώστας Θωμαΐδης: Τα
Φεστιβάλ που λειτουργούν με άποψη και όχι ανάλογα με τις συγκυρίες και
το Life Style παρουσιάζουν ενδιαφέρουσες παραστάσεις συναυλίες και
δικαιολογούν την ύπαρξη τους. Το καλό αισθητικά, το ποιοτικό θα το
απολαύσω είτε το παρακολουθήσω από Έλληνα η Ξένο καλλιτέχνη. Η τέχνη δεν
γνωρίζει σύνορα και η μουσική δεν χρειάζεται κάθετες διαχωριστικές
γραμμές.
Θανάσης Μήνας: Παρατηρούνται αξιόλογες προσπάθειες, παρόλο που η οικονομική κρίση έχει σαφώς επηρεάσει αρνητικά τις μετακλήσεις ονομάτων από το εξωτερικό. Εκτός από τους γνωστούς χώρους συναυλιών, όπου έχει την πρωτοκαθεδρία το σύγχρονο rock (Fuzz, Gagarin κλπ.), θα ήθελα με την ευκαιρία να υπογραμμίσω το εξαιρετικό πρόγραμμα jazz συναυλιών της Στέγης. Θυμίζω ότι μέσα σ’ ένα πυκνό χρονικό διάστημα είδαμε ονόματα σαν τους Ambrose Akinmusire, Rudresh Mahanthappa, Giovanni Guidi κ.ά., που θεωρούνται μουσικοί πρώτης γραμμής της σύγχρονης jazz.
Σε ό,τι αφορά τα Φεστιβάλ, εδώ χρειάζεται δουλειά για να γίνουν συγκρίσιμα με τις αντίστοιχες διοργανώσεις του εξωτερικού. Πάντως αυτά που έχουν ανακοινωθεί για το φετινό καλοκαίρι (Release Athens 2016, Plissken, Πολιτιστικό Πρόγραμμα του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος με curator τη Laurie Anderson, αναβαθμισμένο Rockwave), δείχνουν ότι γίνονται βήματα.
8. Σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για εσάς να κάνετε εκπομπή σε ένα κομματικό ραδιόφωνο, και ιδιαιτέρως τώρα που το κόμμα αυτό κυβερνά τη χώρα;
Κώστας Θωμαΐδης: Το ζητούμενο σε κάθε μου συνεργασία είτε ραδιοφωνική, είτε μουσική, είναι να δουλεύω με πλήρη ελευθερία. Στο Κόκκινο έχω και ελευθερία και άψογη συνεργασία με τους συναδέλφους όλων των ειδικοτήτων.
Θανάσης Μήνας: Το Κόκκινο είναι πρώτα απ’ όλα ένα πλουραλιστικό ραδιόφωνο, που υπερασπίζεται το δικαίωμα των παραγωγών του στην ελευθερία των μουσικών επιλογών, όπως επισημάνθηκε παραπάνω. Αυτό είναι το μείζον για έναν μουσικό παραγωγό.
Εκτός όμως από το μείζον ζήτημα της καλλιτεχνικής ελευθερίας, προσωπικά μιλώντας, έτσι κι αλλιώς τοποθετούμαι πολιτικά στον χώρο της πρώην ανανεωτικής-ευρωκομμουνιστικής και νυν ριζοσπαστικής Αριστεράς, επομένως στο Κόκκινο αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στον «χώρο μου». Θα πρέπει όμως να κάνουμε έναν αναγκαίο διαχωρισμό: ιδιοκτήτης του Κόκκινου είναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως το Κόκκινο εξαρχής προσπάθησε –και σε μεγάλο βαθμό πέτυχε- να αυτοπροσδιοριστεί, όχι ως ένας αυστηρά κομματικός σταθμός, αλλά ως ένα βήμα διαλόγου για την ευρύτερη, πληθυντική Αριστερά.
Θεωρώ κάπως βιαστική και μηχανιστική την άποψη που θέλει το Κόκκινο να είναι το «κυβερνητικό» ραδιόφωνο. Δεν ισχύει προσώρας και πιστεύω ότι δεν θα εξελιχθεί σε κάτι τέτοιο. Άλλο πράγμα η κυβέρνηση, άλλο το κόμμα, άλλο τα κινήματα και οι συλλογικότητες, άλλο το Κόκκινο κλπ. Προφανώς κάποια από αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, όμως συγχρόνως θα πρέπει να διατηρούν μια σχετική αυτονομία και μεταξύ τους να αναπτύσσονται σχέσεις αλληλοτροφοδότησης και όχι ελέγχου. Πιστεύω ότι μέχρι σήμερα το Κόκκινο έχει διατηρήσει τη σχετική αυτονομία του, την οποία και θα πρέπει να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού.
Θάλεια Καραμολέγκου: Επειδή
είμαι πολλά χρόνια στο χώρο του ραδιοφώνου, θα έλεγα ότι το πρώτο
πράγμα που με τράβηξε στο συγκεκριμένο ραδιόφωνο, πέρα από το ότι υπήρχε
ένας κύκλος ανθρώπων που μοιραστήκαμε μια κοινή ραδιοφωνική στέγη και
στο παρελθόν, ήταν ότι επρόκειτο για ένα ραδιόφωνο που δεν έπαιζε με
λίστες.
Για αρκετά χρόνια το πολιτικό-δημοσιογραφικό του σκέλος είχε μάθει να κάνει αντιπολίτευση, αν και η πολιτική αλλαγή διαφαινόταν από καιρό, ίσως από το '12 και μετά. Η αλλαγή αυτή συνέπεσε με τη φάση που το ''Κόκκινο'' ετοιμαζόταν να ''ενηλικιωθεί''. Κυκλοφορώντας ανάμεσα σε παρέες που ο συνδετικός κρίκος δεν ήταν μόνο οι πολιτικές ανησυχίες αλλά και οι αισθητικές, νομίζω πως αυτό το δίπολο ήταν το ζητούμενο για τους ακροατές του ραδιοφώνου.
Η de facto πια κυβερνητική υποστήριξη από ένα άλλοτε αντιπολιτευτικό ραδιόφωνο επηρέασε ποικιλοτρόπως όλους τους εργαζόμενους, καθώς και ένα κομμάτι του ακροατηρίου.
Αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα για μένα είναι το να βρίσκονται όσο πιο ψηλά γίνεται τα standards της δουλειάς μας, με το αυτί στραμμένο στο δρόμο και δίχως ν' αποκλίνουμε από τις αισθητικές μας αφετηρίες. Αυτό, από μόνο του, αποτελεί πολιτική πρόταση.
Νίκος Πετρουλάκης: Δεν παίζει κανένα ρόλο για μένα, γιατί δεν κάνω πολιτική, αλλά μουσική εκπομπή. Φαντάζομαι ότι η προσέγγιση μου ταιριάζει σ' αυτό το σταθμό, όπως ταιριάζει σε κάθε σταθμό, που παίζει αυτό που λέμε τυπικά ροκ.
9.
Για το τέλος, θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε να μοιραστείτε μαζί μας
μια ιστορία που θυμάστε από κάποια ραδιοφωνική εκπομπή σας. Κάποιο
ιδιαίτερο γεγονός που σας έρχεται στο μυαλό.
Νίκος Πετρουλάκης: Θυμάμαι ότι έκανα εκπομπή στον Antenna και έλαβα ένα τηλέφωνο από έναν ακροατή, ο οποίος μου είπε ότι με ακούν φανατικά στην Αμερικάνικη Βάση και ότι τους αρέσει πολύ η μουσική που παίζω. Είχα χαρεί τόσο πολύ... Μετά από κάποια χρόνια, έλεγα αυτή την ιστορία σε ένα φίλο, ο οποίος μου είπε ότι αυτός είχε πάρει τηλέφωνο και μου είχε κάνει πλάκα...
Θανάσης Μήνας: Θα θυμηθώ μια εκπομπή στο Κόκκινο την οποία πραγματικά απόλαυσα. Οκτώβριος του 2012, χρονιά που συμπληρώνονταν 100 χρόνια από τη γέννηση του Woody Guthrie. Κυριακή βράδυ, λίγο μετά τις εννιά, με καλή παρέα στο στούντιο: ο Αλέξης, η Λήδα και ο Νίκος από τους Last Drive/Dustbowl/Thee Holy Strangers. Ανοιχτά μικρόφωνα, δυο κιθάρες και ένα μπάσο live, σε «δοκιμές» πάνω στα τραγούδια και τους στίχους του κόκκινου Woody. Αξέχαστη εμπειρία.
Θάλεια Καραμολέγκου: Δεκέμβριος του 1990, λίγο καιρό πριν είχα ξεκινήσει το ραδιόφωνο, και μόλις που έχει αρχίσει η εκπομπή όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Μια γυναίκα ρωτούσε κλαίγοντας ''Είναι αλήθεια ότι έφυγε ο Παύλος;''
Πέρασε κάμποση ώρα για να συνειδητοποιήσω ότι επρόκειτο για την Κατερίνα Γώγου...
Από την ίδια περίοδο πάλι θυμάμαι τον Steve Wynn στο στούντιο, άκρως επικοινωνιακό σε μια ωραία κουβέντα με αφετηρία το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ που επρόκειτο να κυκλοφορήσει εκείνες τις μέρες, όπως και τον Mark Lanegan στο στούντιο του Εν λευκώ σχεδόν μια δεκαετία αργότερα.
Οι μέρες βέβαια στο Ρόδον FM είχαν μια μοναδική μαγεία. Καθημερινά είχαμε έναν κωδικοποιημένο τρόπο αλλαγής σκυτάλης με τον Χρήστο Δασκαλόπουλο και η μουσική έτρεχε με δύναμη και πάθος, όπως και η επαφή με τους ακροατές που, δίχως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακόμα, συντελούσε σε μια πραγματικά διαδραστική σχέση.
Κώστας Θωμαΐδης: Μετά από 32 περίπου χρόνια στο ραδιόφωνο, έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις και στιγμές να θυμηθώ. Με το χρόνο οι κακές έχουν σβηστεί. Πάντα θα θυμάμαι όσους αγάπησα σε αυτή την δουλειά και όσους με αγάπησαν.
Διαβάστε το Α' Μέρος εδώ.
Άκουσε ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 εδώ!
Η συνέχεια έχει πολλά ενδιαφέροντα θέματα από το alternative των 80s & 90s, τις συναυλίες ξένων ονομάτων στην Ελλάδα, την ιδιαιτερότητα του ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 να ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ και τέλος αξίζει να διαβάσετε μια ξεχωριστή ραδιοφωνική εμπειρία από καθέναν από τους 4 παραγωγούς.
Ο λόγος ξανά στο Νίκο, το Θανάση, τη Θάλεια και τον Κώστα:
6. Επειδή οι περισσότεροι από εσάς έχετε ζήσει τη λεγόμενη
alternative σκηνή στο παρελθόν, ή ακόμη και διαμορφώσει τα ακούσματα του
ακροατηρίου της μέσα από τις μουσικές επιλογές σας, πιστεύετε ότι
υπάρχει ακόμη η σκηνή αυτή σήμερα και αντίστοιχα υπάρχει το σχετικό
ακροατήριο;Θανάσης Μήνας: Σίγουρα υπάρχει. Το καταδεικνύει, για παράδειγμα, η αποδοχή της –τελευταίας- αναβίωσης του ψυχεδελικού ροκ ήχου ή η μαζική ανταπόκριση του κοινού σε Φεστιβάλ, όπως το South By Southwest ή το Primavera.
Θάλεια Καραμολέγκου: Δεν είμαι στατιστικολόγος, αλλά νομίζω πως πάντα υπάρχει ακροατήριο. Όσο για την σκηνή, μπορεί να μην την χαρακτηρίζουμε με τον ίδιο τρόπο πια, όμως σημασία έχει ότι δημιουργείται πάντα καλή μουσική, από νέους και παλιότερους καλλιτέχνες.
Νίκος Πετρουλάκης: Και βέβαια υπάρχει. Όλα τα μεγάλα περιοδικά στον κόσμο (Rolling Stone, NME, Uncut) ασχολούνται με αυτή τη σκηνή. Οι Tame Impala τι είναι άραγε; Στην Αμερική υπάρχουν πολλά μουσικά έντυπα. Ο κόσμος ασχολείται με αυτά τα σχήματα. Το Διαδίκτυο έχει βοηθήσει τόσο πολύ για να κάνει γνωστά κάποια συγκροτήματα. Η δισκογραφία προσπαθεί να βρει μια λύση για να αμειφθεί κάθε καλλιτέχνης είτε μέσω πωλήσεων δίσκων ή συναυλιών κλπ. Αυτό δε γίνεται στην Ελλάδα. Δεν ήταν έτσι τα πράγματα πιο παλιά. Θυμάμαι ότι ο Daniel Miller (σ.σ. παραγωγός της Mute Records) μου είχε πει ότι το 1987 ο Nick Cave πουλούσε περισσότερα albums στην Ελλάδα από ότι στην Αγγλία. Ακόμη, το '88 φεύγω από τη Virgin με το πρώτο δίσκο των Violent Femmes να είχε πουλήσει 8.000 κόπιες. Μετά όταν πήγα στην Polygram είχαν πουληθεί άλλοι 8 χιλιάδες δίσκοι. Τότε υπήρχε ένα διαφορετικό κοινό στην Ελλάδα. Ακόμη, τα περιοδικά έγραφαν πράγματα για τους Violent Femmes, το ραδιόφωνο έπαιζε τραγούδια τους κλπ. Σήμερα δυστυχώς αυτό δε γίνεται στη χώρα μας.
Κώστας Θωμαΐδης: Οι εκπομπές μου δεν ασχολήθηκαν αποκλειστικά με την alternative σκηνή και δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα.
7. Ποια η γνώμη σας για τις συναυλίες ξένων ονομάτων και τα Φεστιβάλ στην Ελλάδα;Θάλεια Καραμολέγκου: Ως προς τα φεστιβάλ, κάτι διαφορετικό κινείται φέτος με τη μετάκληση σημαντικών ονομάτων, που δεν τα βλέπουμε για 325η φορά. (Λέτε να μας βλέπουν ως χώρα-installation και γι' αυτό μας επισκέπτονται;)
Θα έλεγα ότι παρά την οικονομική και κοινωνική συγκυρία, υπάρχει πάντως συναυλιακή δραστηριότητα. Τυχεροί όσοι ζήσαμε την εποχή του Ρόδον club, καθώς υπήρχαν περίοδοι που ήμασταν εκεί σχεδόν κάθε βράδυ, και μάλιστα βλέποντας σημαντικά ονόματα της παγκόσμιας σκηνής.
Νίκος Πετρουλάκης: Πιστεύω ότι οι διοργανωτές δεν ακούν μουσική και δεν καταλαβαίνουν τι πρέπει να φέρουν για συναυλία στην Ελλάδα. Δεν είμαι βέβαια διοργανωτής. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αν γίνω, θα έβλεπα τη γλύκα... Νομίζω ότι είναι ελάχιστοι οι promoters που καταλαβαίνουν τι γίνεται. Είναι μια πικρή ιστορία οι συναυλίες στην Ελλάδα.
Κώστας Θωμαΐδης: Τα
Φεστιβάλ που λειτουργούν με άποψη και όχι ανάλογα με τις συγκυρίες και
το Life Style παρουσιάζουν ενδιαφέρουσες παραστάσεις συναυλίες και
δικαιολογούν την ύπαρξη τους. Το καλό αισθητικά, το ποιοτικό θα το
απολαύσω είτε το παρακολουθήσω από Έλληνα η Ξένο καλλιτέχνη. Η τέχνη δεν
γνωρίζει σύνορα και η μουσική δεν χρειάζεται κάθετες διαχωριστικές
γραμμές.Θανάσης Μήνας: Παρατηρούνται αξιόλογες προσπάθειες, παρόλο που η οικονομική κρίση έχει σαφώς επηρεάσει αρνητικά τις μετακλήσεις ονομάτων από το εξωτερικό. Εκτός από τους γνωστούς χώρους συναυλιών, όπου έχει την πρωτοκαθεδρία το σύγχρονο rock (Fuzz, Gagarin κλπ.), θα ήθελα με την ευκαιρία να υπογραμμίσω το εξαιρετικό πρόγραμμα jazz συναυλιών της Στέγης. Θυμίζω ότι μέσα σ’ ένα πυκνό χρονικό διάστημα είδαμε ονόματα σαν τους Ambrose Akinmusire, Rudresh Mahanthappa, Giovanni Guidi κ.ά., που θεωρούνται μουσικοί πρώτης γραμμής της σύγχρονης jazz.
Σε ό,τι αφορά τα Φεστιβάλ, εδώ χρειάζεται δουλειά για να γίνουν συγκρίσιμα με τις αντίστοιχες διοργανώσεις του εξωτερικού. Πάντως αυτά που έχουν ανακοινωθεί για το φετινό καλοκαίρι (Release Athens 2016, Plissken, Πολιτιστικό Πρόγραμμα του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος με curator τη Laurie Anderson, αναβαθμισμένο Rockwave), δείχνουν ότι γίνονται βήματα.
8. Σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για εσάς να κάνετε εκπομπή σε ένα κομματικό ραδιόφωνο, και ιδιαιτέρως τώρα που το κόμμα αυτό κυβερνά τη χώρα;
Κώστας Θωμαΐδης: Το ζητούμενο σε κάθε μου συνεργασία είτε ραδιοφωνική, είτε μουσική, είναι να δουλεύω με πλήρη ελευθερία. Στο Κόκκινο έχω και ελευθερία και άψογη συνεργασία με τους συναδέλφους όλων των ειδικοτήτων.
Θανάσης Μήνας: Το Κόκκινο είναι πρώτα απ’ όλα ένα πλουραλιστικό ραδιόφωνο, που υπερασπίζεται το δικαίωμα των παραγωγών του στην ελευθερία των μουσικών επιλογών, όπως επισημάνθηκε παραπάνω. Αυτό είναι το μείζον για έναν μουσικό παραγωγό.
Εκτός όμως από το μείζον ζήτημα της καλλιτεχνικής ελευθερίας, προσωπικά μιλώντας, έτσι κι αλλιώς τοποθετούμαι πολιτικά στον χώρο της πρώην ανανεωτικής-ευρωκομμουνιστικής και νυν ριζοσπαστικής Αριστεράς, επομένως στο Κόκκινο αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στον «χώρο μου». Θα πρέπει όμως να κάνουμε έναν αναγκαίο διαχωρισμό: ιδιοκτήτης του Κόκκινου είναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως το Κόκκινο εξαρχής προσπάθησε –και σε μεγάλο βαθμό πέτυχε- να αυτοπροσδιοριστεί, όχι ως ένας αυστηρά κομματικός σταθμός, αλλά ως ένα βήμα διαλόγου για την ευρύτερη, πληθυντική Αριστερά.
Θεωρώ κάπως βιαστική και μηχανιστική την άποψη που θέλει το Κόκκινο να είναι το «κυβερνητικό» ραδιόφωνο. Δεν ισχύει προσώρας και πιστεύω ότι δεν θα εξελιχθεί σε κάτι τέτοιο. Άλλο πράγμα η κυβέρνηση, άλλο το κόμμα, άλλο τα κινήματα και οι συλλογικότητες, άλλο το Κόκκινο κλπ. Προφανώς κάποια από αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, όμως συγχρόνως θα πρέπει να διατηρούν μια σχετική αυτονομία και μεταξύ τους να αναπτύσσονται σχέσεις αλληλοτροφοδότησης και όχι ελέγχου. Πιστεύω ότι μέχρι σήμερα το Κόκκινο έχει διατηρήσει τη σχετική αυτονομία του, την οποία και θα πρέπει να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού.
Θάλεια Καραμολέγκου: Επειδή
είμαι πολλά χρόνια στο χώρο του ραδιοφώνου, θα έλεγα ότι το πρώτο
πράγμα που με τράβηξε στο συγκεκριμένο ραδιόφωνο, πέρα από το ότι υπήρχε
ένας κύκλος ανθρώπων που μοιραστήκαμε μια κοινή ραδιοφωνική στέγη και
στο παρελθόν, ήταν ότι επρόκειτο για ένα ραδιόφωνο που δεν έπαιζε με
λίστες.Για αρκετά χρόνια το πολιτικό-δημοσιογραφικό του σκέλος είχε μάθει να κάνει αντιπολίτευση, αν και η πολιτική αλλαγή διαφαινόταν από καιρό, ίσως από το '12 και μετά. Η αλλαγή αυτή συνέπεσε με τη φάση που το ''Κόκκινο'' ετοιμαζόταν να ''ενηλικιωθεί''. Κυκλοφορώντας ανάμεσα σε παρέες που ο συνδετικός κρίκος δεν ήταν μόνο οι πολιτικές ανησυχίες αλλά και οι αισθητικές, νομίζω πως αυτό το δίπολο ήταν το ζητούμενο για τους ακροατές του ραδιοφώνου.
Η de facto πια κυβερνητική υποστήριξη από ένα άλλοτε αντιπολιτευτικό ραδιόφωνο επηρέασε ποικιλοτρόπως όλους τους εργαζόμενους, καθώς και ένα κομμάτι του ακροατηρίου.
Αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα για μένα είναι το να βρίσκονται όσο πιο ψηλά γίνεται τα standards της δουλειάς μας, με το αυτί στραμμένο στο δρόμο και δίχως ν' αποκλίνουμε από τις αισθητικές μας αφετηρίες. Αυτό, από μόνο του, αποτελεί πολιτική πρόταση.
Νίκος Πετρουλάκης: Δεν παίζει κανένα ρόλο για μένα, γιατί δεν κάνω πολιτική, αλλά μουσική εκπομπή. Φαντάζομαι ότι η προσέγγιση μου ταιριάζει σ' αυτό το σταθμό, όπως ταιριάζει σε κάθε σταθμό, που παίζει αυτό που λέμε τυπικά ροκ.
9.
Για το τέλος, θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε να μοιραστείτε μαζί μας
μια ιστορία που θυμάστε από κάποια ραδιοφωνική εκπομπή σας. Κάποιο
ιδιαίτερο γεγονός που σας έρχεται στο μυαλό.Νίκος Πετρουλάκης: Θυμάμαι ότι έκανα εκπομπή στον Antenna και έλαβα ένα τηλέφωνο από έναν ακροατή, ο οποίος μου είπε ότι με ακούν φανατικά στην Αμερικάνικη Βάση και ότι τους αρέσει πολύ η μουσική που παίζω. Είχα χαρεί τόσο πολύ... Μετά από κάποια χρόνια, έλεγα αυτή την ιστορία σε ένα φίλο, ο οποίος μου είπε ότι αυτός είχε πάρει τηλέφωνο και μου είχε κάνει πλάκα...
Θανάσης Μήνας: Θα θυμηθώ μια εκπομπή στο Κόκκινο την οποία πραγματικά απόλαυσα. Οκτώβριος του 2012, χρονιά που συμπληρώνονταν 100 χρόνια από τη γέννηση του Woody Guthrie. Κυριακή βράδυ, λίγο μετά τις εννιά, με καλή παρέα στο στούντιο: ο Αλέξης, η Λήδα και ο Νίκος από τους Last Drive/Dustbowl/Thee Holy Strangers. Ανοιχτά μικρόφωνα, δυο κιθάρες και ένα μπάσο live, σε «δοκιμές» πάνω στα τραγούδια και τους στίχους του κόκκινου Woody. Αξέχαστη εμπειρία.
Θάλεια Καραμολέγκου: Δεκέμβριος του 1990, λίγο καιρό πριν είχα ξεκινήσει το ραδιόφωνο, και μόλις που έχει αρχίσει η εκπομπή όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Μια γυναίκα ρωτούσε κλαίγοντας ''Είναι αλήθεια ότι έφυγε ο Παύλος;''
Πέρασε κάμποση ώρα για να συνειδητοποιήσω ότι επρόκειτο για την Κατερίνα Γώγου...
Από την ίδια περίοδο πάλι θυμάμαι τον Steve Wynn στο στούντιο, άκρως επικοινωνιακό σε μια ωραία κουβέντα με αφετηρία το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ που επρόκειτο να κυκλοφορήσει εκείνες τις μέρες, όπως και τον Mark Lanegan στο στούντιο του Εν λευκώ σχεδόν μια δεκαετία αργότερα.
Οι μέρες βέβαια στο Ρόδον FM είχαν μια μοναδική μαγεία. Καθημερινά είχαμε έναν κωδικοποιημένο τρόπο αλλαγής σκυτάλης με τον Χρήστο Δασκαλόπουλο και η μουσική έτρεχε με δύναμη και πάθος, όπως και η επαφή με τους ακροατές που, δίχως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακόμα, συντελούσε σε μια πραγματικά διαδραστική σχέση.
Κώστας Θωμαΐδης: Μετά από 32 περίπου χρόνια στο ραδιόφωνο, έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις και στιγμές να θυμηθώ. Με το χρόνο οι κακές έχουν σβηστεί. Πάντα θα θυμάμαι όσους αγάπησα σε αυτή την δουλειά και όσους με αγάπησαν.
Διαβάστε το Α' Μέρος εδώ.
Άκουσε ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 εδώ!