Οι Daphne And The Fuzz είναι το καλλιτεχνικό όχημα της τραγουδοποιού και ερμηνεύτριας Δάφνης Λάζου. Έπειτα από την κυκλοφορία των σινγκλ "Doop Doop" (2013) και "F.M.R" (2014), πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Inner Ear το ντεμπούτο άλμπουμ τους, με τίτλο το όνομά τους. Με αυτή την αφορμή, φιλοξενούμε σήμερα την Δάφνη, για να μας παρουσιάσει 10 αγαπημένους της δίσκους. Ο λόγος στην ίδια:
Μου είναι πολύ δύσκολο να φτιάχνω λίστες και προσπαθώ να το αποφεύγω. Οι παρακάτω επιλογές είναι δίσκοι στους οποίους ξαναγυρνάω συνεχώς, που θέλω να τους ακούω από την αρχή ως το τέλος, χωρίς να προσπερνάω κομμάτια και που σίγουρα θα ήθελα να έχω γράψει. Ακολουθούν σε χρονολογική σειρά:
1. Magical Mystery Τour - The Beatles (1967)
Νομίζω πως το Magical Mystery Tour είναι πλέον ο αγαπημένος μου Beatles δίσκος. Συνέχισαν αυτό που ξεκίνησαν στο Sgt. Pepper’s... αλλά με πιο έντονο το ψυχεδελικό στοιχείο, χωρίς να υποβαθμίζεται ούτε μια στιγμή το songwriting τους.
2. The Velvet Underground & Nico - The Velvet Underground & Nico (1967)
Τι να πρωτοπεί κανείς γι' αυτόν τον δίσκο, που όταν βγήκε δεν πήρε τα credits που του άξιζαν και στην πορεία όλες οι indie, και όχι μόνο, μπάντες ακολούθησαν. O Brian Eno το ’82 ανέφερε πως από τις 30.000 κόπιες που πούλησε όλες κι όλες ο δίσκος, όσοι είχαν μια από αυτές έφτιαξαν μπάντα.
3. Odessey And Oracle - The Zombies (1968)
Κάθε φορά που ακούω αυτόν τον δίσκο, πέραν του ότι μου φτιάχνει τη διάθεση, θέλω να τον ξαναβάλω στο repeat με το που τελειώνει. Πιο pop από το Magical Mystery Tour (που βγήκε σχεδόν την ίδια περίοδο) και με κομμάτια που 'χουν αφήσει ιστορία, με πιο γνωστό από όλα το υπερπαιγμένο και υπερσαμπλαρισμένο "Time of the Season".
4. Soundtracks - Can (1970)
Από τους δίσκους που δεν έχω ιδέα γιατί είναι στους αγαπημένους μου. Μου δημιουργούν ένα νοσταλγικό, όμορφο συναίσθημα όλα τα κομμάτια και οι ενορχηστρώσεις αυτής της συλλογής από soundtrack που δεν μπορώ να εξηγήσω.
5. Different Class - Pulp (1995)
Η ιδιαίτερη προσωπικότητα του Jarvis Cocker αποτυπώνεται στους στίχους και τις μελωδίες όλων των κομματιών του. Τα διέπει μια κινηματογραφικότητα που σε κάνει να εικονοποιείς αμέσως ό,τι ακούς, χωρίς υπερβολές και μεγάλα λόγια, αλλά άμεσα και συναισθηματικά.
6. Album - Girls (2009)
Τα χω ξαναπεί πολλές φορές. Αγαπώ τους Girls για πολλούς προσωπικούς λόγους. Με άγγιξε η απλότητα των μελωδιών και των στίχων τους από το πρώτο άκουσμα.
7. Congratulations - MGMT (2010)
Η αλήθεια είναι πως ακούγοντας τα πρώτα κομμάτια του δίσκου δεν είχα εντυπωσιαστεί τόσο, χαρακτηριστικός ο MGMT ήχος που μας είχαν μάθει από τον πρώτο τους δίσκο αλλά όχι κάτι τρομερό. Κάτι χτίζεται, όμως, σιγά σιγά και κινεί το ενδιαφέρον του ακροατή, μέχρι που φτάνει στο "Siberian Breaks", που είναι κατά τη γνώμη μου το 12λεπτο έπος τους. Ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι από μόνο του μια ταινία μικρού μήκους, με τόσα πολλά πράγματα να συμβαίνουν μέσα σε αυτά τα 12 λεπτά με μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Και μετά ακριβώς μπαίνει το "Brian Eno", ένα κομμάτι που σίγουρα δεν περιμένεις από τους MGMT. Και ο δίσκος κλείνει όπως ακριβώς πρέπει, με δύο ακόμα κομμάτια που σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Από τους πιο έξυπνα δομημένους δίσκους που έχω ακούσει. Χωρίς single και χωρίς να είναι concept άλμπουμ, καταφέρνει να είναι μια ολοκληρωμένη μουσική εμπειρία.
8. Lonerism - Tame Impala (2012)
Τους Tame Impala δεν τους ήξερα πριν το Lonerism και προφανώς κόλλησα μετά. Είναι εκεί που αποφάσισαν πως καλή η νεοψυχεδέλεια και ο σκληρός ήχος αλλά αν δεν γίνουν και λίγο ποπ δεν θα τους ακούσει το ευρύ κοινό. Και τους εκτιμώ τρομερά γι' αυτή τους την κίνηση. Πολύ γρήγορα όλοι κατάλαβαν πως ο Kevin Parker είναι ένας από τους πιο ευφυείς μουσικούς και παραγωγούς της γενιάς του και, αλήθεια, έχοντας ακούσει και τον τελευταίο δίσκο, δεν ξέρω τι άλλο να περιμένω από αυτόν. Αλλά σίγουρα θα συνεχίσει να μας εκπλήσσει.
9. Sun Structures - Temples (2014)
Οι Temples είναι μια περίπτωση που δεν έχω καταλάβει ακόμα. To Sun Structures είναι ο πρώτος τους δίσκος, από το 2014 δεν έχουν βγάλει κάτι καινούργιο και τα live τους είναι μέτρια έως αδιάφορα. ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ δεν μπορώ να αγνοήσω πως αυτός ο δίσκος μου φαίνεται εντυπωσιακός από άποψη songwriting και παραγωγής. Τα κομμάτια είναι ένα και ένα, με προσωπικό αγαπημένο το "Golden Throne". Νομίζεις ότι κάπου τα έχεις ξανακούσει αλλά είναι τόσο καλοδουλεμένα που δεν θα καταλάβεις ποτέ τι και πώς ακριβώς έχουν κλέψει.
10. Multi Love - Unknown Mortal Orchestra (2015)
Είχα πολλά χρόνια να ακούσω κάτι τόσο δυνατό και έτσι κόλλησα με τον ήχο των Unknown Mortal Orchestra σαν μικρό κοριτσάκι. Αν και μου άρεσαν πολύ ήδη από τον προηγούμενο δίσκο, έπαθα σοκ μόλις άκουσα το single τους "Multi Love" και αργότερα τον υπόλοιπο δίσκο. Ο Ruban Nielson είναι μια μουσική ιδιοφυΐα. Έχει συνδυάσει τόσα πολλά διαφορετικά είδη με απίστευτα έξυπνο τρόπο, που από την πρώτη στιγμή ξέρεις πως αυτό που κάνουν είναι κάτι μοναδικό και καινούργιο.
Σχετικό θέμα