Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Hugo Lima.
Διαβάστε εδώ τις γενικές εντυπώσεις από το Φεστιβάλ και όλα όσα έγιναν την 1η μέρα.
[Γράφει η Κατερίνα Νικολακούλη]
2η ημέρα: 10 Ιουνίου 2016
Την δεύτερη ημέρα ξεκινήσαμε αποφασισμένοι να τερματίσουμε το κοντέρ των ακροάσεων, αλλά όταν εσύ κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει. Μετά από κάποιες κακοτοπιές, κατάφερα τελικά να βρεθώ μπροστά στους BEAK>, το γκρουπ στο οποίο παίζει τύμπανα ο Geoff Barrow των Portishead. Με kraut rock παρελθόν αλλά με οπτική προς άλλα στιλ σύγχρονης μουσικής, οι Beak> με ενθουσίασαν με το στακάτο χτύπημα του μπάσου τους και το στιβαρό beat των τυμπάνων. Ήταν αδιαμφισβήτητα o καλύτερος τρόπος γνωριμίας με το συγκρότημα και δεν κουνήθηκα από την θέση μου μέχρι να επιβεβαιωθώ ότι δεν θα βγει ξανά στην σκηνή.
Στην κεντρική σκηνή Nos είχε μαζευτεί ανέλπιστα πολύς κόσμος για να δει τον Brian Wilson , ο οποίος πραγματικά δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του και ήταν πασιφανές ότι όλο αυτό το Pet Sounds 50th Anniversary World Tour είναι κάποια δολάρια παραπάνω στον τραπεζικό του λογαριασμό πριν αφήσει τούτον τον μάταιο κόσμο. Παρόλο αυτά, ο κόσμος της Ευρώπης συνεχίζει να διασκεδάζει με διασκευές τον Beach Boys και παλιατζούρες τύπου «Surfin’ U.S.A». Απίστευτο, ε; Έφυγα στο τρίτο μόλις τραγούδι και προτίμησα να αφουγκραστώ αέρα φεστιβάλ και να χαθώ μέσα στην πολυπολιτισμικότητα των παρευρισκομένων. Έτσι έχασα και το μεγαλύτερο μέρος του σετ των Dinosaur Jr., οι οποίοι μετά από 30 χρόνια παρουσίας στα μουσικά δρώμενα της Ν. Υόρκης δείχνουν να μην παραιτούνται από την noise rock. Εκτός από τα δικά τους τραγούδια έπαιξαν και δυο διασκευές, «Just Like Heaven» (The Cure), «Training Ground» (Deep Wound) και κέρδισαν επάξια το ασταμάτητο χειροκρότημα του κοινού.
Παρόλο που είχα την τύχη να δω πέρυσι τους Savages στο Plissken Festival της Αθήνας, δεν έχασα πάλι την ευκαιρία να στριμωχτώ για να δω την Jehnny Beth και τα κορίτσια της να ανεβάζουν αδρεναλίνη από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Η Jehnny ανέβηκε στην σκηνή με ένα πόνο στην μέση, όπως μας εξομολογήθηκε, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να δώσει το 100% του ροκ χαρακτήρα της και να βρεθεί στο κοινό με το χαρακτηριστικό crowd surfing. Bρέθηκε γα ακόμη μια φορά πολύ κοντά πάνω από το κεφάλι μου, και σας διαβεβαιώνω ότι κάθε φορά είναι όπως η πρώτη φορά. #Jennara και τα μυαλά στα κάγκελα! Έκλεισαν το σετ τους με το «Adore Life» και έσπρωξα κόσμο και κοσμάκι για να βρεθώ με συνοπτικές διαδικασίες στην κεντρική σκηνή και την PJ Harvey.
Xιλιάδες κόσμου είχε στηθεί κατά μήκος και πλάτος του λόφου περιμένοντας με ανυπομονησία να εμφανιστεί η ιέρεια της alternative rock . Με εξέπληξαν οι ηλικίες των φαν της, από 10 έως και 50+ ετών, με πρωταγωνιστές τους 40αρηδες που μεγάλωσαν με τα πρώτα άλμπουμ της Poly Jean. Ήταν ακριβώς όπως μου το περιγράψανε στην εμφάνισή της στην Ελλάδα κι ακόμη καλύτερα. Δεν ήρθε για να παίξει τα παλιά της ροκ κομμάτια, αλλά για να παρουσιάσει ένα πλήρες show μουσικής ωρίμανσης, με δεκαμελή full band, την καλύτερη των τελευταίων ετών που την έχουμε δει να εμπλέκεται. Δηλαδή, από τους γνώριμους John Parish και Mick Harvey έως τον γνωστό μας από τους Gallon Drunk πολυοργανίστα James Johnston και τον Alain Johannes. Ντυμένοι όλοι στα μαύρα και με την ροκ ιέρεια να αποτελεί μέρος αυτού του συνόλου και χωρίς καμιά προσπάθεια να προβληθεί μόνη της. Η PJ σπανίως έβγαινε πολύ μπροστά στην σκηνή αλλά τηρούσε την συμμετρία και την ομαδικότητα με τους μουσικούς της. Παρουσίασαν επιλεκτικά τραγούδια από την παλιά της δισκογραφία “50 Ft. Queenie», “Down By The Water” , "To Bring You My Love" και περισσότερα από το νέο της άλμπουμ “The Hope Six Demolition Project”, όπου η PJ συνεχίζει να μιλάει για την ζωή, τον θάνατο και τον πόλεμο. Ήταν μια πολύ καλά σκηνοθετημένη παράσταση στο κλίμα της εποχής, σκοτεινό, με μαύρες πτυχές, στενάχωρο, αλλά πάντα η μουσική μπορεί να σου ρίξει μια αχτίδα ελπίδας. Δεν στεναχωρήθηκα που δεν είπε ούτε το “Dress” ούτε το “This is Love” . Μου απέδειξε ότι είναι μια καλλιτέχνης με εξέλιξη, ωρίμανση, με πλήρης επίγνωση της εποχής της και της ηλικίας της. Και τώρα που δεν χρειάζεται να αποδείξει και πολλά πράγματα, all she need is a saxophone! Yπήρχε κόσμος που ήρθε για να δει τα ανορεξικά της πόδια. Ναι, το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά…
Αποσβολωμένη από το λυρικό show που μόλις είχα αντικρύσει πήγα να ξαποστάσω ψηλά στον λόφο περιμένοντας τους Kiasmos να βγουν στην σκηνή με μια μικρή καθυστέρηση λόγω ενός τεχνικού προβλήματος (ναι, συμβαίνουν και στα καλύτερα φεστιβάλ). Τα καμάρι της Erased Tapes δεν απογοήτευσε όσους στάθηκαν εκεί μπροστά περιμένοντας υπομονετικά να ξεβράσουν τα ηλεκτρονικά τους drop. H μουσική τους περιέχει όλα όσα χρειάζεται κάποιος που αγαπάει την ηλεκτρονική μουσική, κρεσέντα αλλά και come down, αλλά δεν καταφέρνουν να ξεσηκώσουν τον κόσμο ίσως γιατί παρουσιάζονται περισσότερο ως καλλιτέχνες παρά ως διασκεδαστές.
Επιστροφή στο Palco Nos για να δούμε τους Beach House, με 2-3 πολύ καλούς δίσκους στο ενεργητικό τους και ο τελευταίος ο πιο πολυπαιγμένος στο mp3 μου. Η Victoria Legrand είναι αδιαμφισβήτητα φωνάρα, αλλά ενοχλήθηκα κάπως από την επιτηδευμένη στάση της στην σκηνή δείχνοντας μια ένταση- έκσταση σε τραγούδια που δεν είχαν τίποτα από τα δύο. Τώρα αλήθεια, dream pop και έκσταση δεν γίνεται… Έπαιξαν όλες τις επιτυχίες τους, παλιές και καινούριες, “Sparks”, “Zebra”, “Myth”, “Wishes” αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στους περισσότερους. Σας πληροφορώ ότι μετά την PJ Harvey, οι περισσότεροι Πορτογάλοι βρέθηκαν στο φεστιβάλ για τους Beach House. Καθώς το line-up της δεύτερη ημέρας του φεστιβάλ ήταν σαφώς πιο πλούσιο, χιλιάδες κόσμου είχε κατακλύσει πια το πάρκο , η πρόσβαση από σκηνή σε σκηνή γινόταν με δυσκολία, ενώ τα πόδια μου άρχισαν να με προδίδουν. Έχασα τους Floating Points ( δεν το πιστεύω ακόμη ότι τους έχασα), τους Mudhoney και τους Protomartyr. Έκανα όμως κουράγιο και βρέθηκα μπροστά στους Tortoise, την μπάντα από το Σικάγο, η οποία κυκλοφόρησε νέα δουλειά “The Catastrophist”, μετά από 7 χρόνια. Τα πέντε μέλη που απαρτίζουν το συγκρότημα δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα δεξιοτεχνικό σύνολο, τόσο στον τρόπο που παίζουν τα όργανά τους, όσο και στην εμφάνισή τους επί σκηνής. Post-rock, prog-rock, δεν έχει και πολύ σημασία πως τελικά χαρακτηρίζεται η μουσική τους, αφού οι πλέον 50άρηδες Tortoise, την μούσκεψαν την φανέλα. Η μουσική τους παλέτα είναι λιγότερο εντυπωσιακή από τότε που πρωτοκυκλοφόρησαν την μουσική τους, αλλά παραμένουν υπέρμαχοι των οργανικών riff ψάχνοντας νέους τρόπους να προσεγγίσουν την τέχνη τους. Δεν μετάνιωσα που έμεινα εκεί μέχρι τις 2 τα ξημερώματα.
Πριν πάρουμε τον δρόμο για τη έξοδο, κάναμε ένα πέρασμα από την τέταρτη κάπως απομονωμένη σκηνή Pitchfork, εκεί όπου και τις τρεις ημέρες φιλοξένησε μέχρι αργά το πρωί –κυρίως- εκπροσώπους της ηλεκτρονικής μουσικής. Στα decks o Roosevelt από την Γερμανία, με επιρροές από New Order και Caribou και τα νιάτα να χορεύουν στον ρυθμό που έπαιζε τα πλήκτρα του! Ο Roosevelt παίζει πλήκτρα και τραγουδά, κάνει χορευτική μουσική για τους ανθρώπους που δεν χορεύουν επειδή είναι πάρα πολύ στενοχωρημένοι, λένε τα media. Δεν ήμουν καθόλου μα καθόλου στεναχωρημένη!
Διαβάστε εδώ τις γενικές εντυπώσεις από το Φεστιβάλ και όλα όσα έγιναν την 1η μέρα.
[Γράφει η Κατερίνα Νικολακούλη]
2η ημέρα: 10 Ιουνίου 2016
Την δεύτερη ημέρα ξεκινήσαμε αποφασισμένοι να τερματίσουμε το κοντέρ των ακροάσεων, αλλά όταν εσύ κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει. Μετά από κάποιες κακοτοπιές, κατάφερα τελικά να βρεθώ μπροστά στους BEAK>, το γκρουπ στο οποίο παίζει τύμπανα ο Geoff Barrow των Portishead. Με kraut rock παρελθόν αλλά με οπτική προς άλλα στιλ σύγχρονης μουσικής, οι Beak> με ενθουσίασαν με το στακάτο χτύπημα του μπάσου τους και το στιβαρό beat των τυμπάνων. Ήταν αδιαμφισβήτητα o καλύτερος τρόπος γνωριμίας με το συγκρότημα και δεν κουνήθηκα από την θέση μου μέχρι να επιβεβαιωθώ ότι δεν θα βγει ξανά στην σκηνή.
Στην κεντρική σκηνή Nos είχε μαζευτεί ανέλπιστα πολύς κόσμος για να δει τον Brian Wilson , ο οποίος πραγματικά δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του και ήταν πασιφανές ότι όλο αυτό το Pet Sounds 50th Anniversary World Tour είναι κάποια δολάρια παραπάνω στον τραπεζικό του λογαριασμό πριν αφήσει τούτον τον μάταιο κόσμο. Παρόλο αυτά, ο κόσμος της Ευρώπης συνεχίζει να διασκεδάζει με διασκευές τον Beach Boys και παλιατζούρες τύπου «Surfin’ U.S.A». Απίστευτο, ε; Έφυγα στο τρίτο μόλις τραγούδι και προτίμησα να αφουγκραστώ αέρα φεστιβάλ και να χαθώ μέσα στην πολυπολιτισμικότητα των παρευρισκομένων. Έτσι έχασα και το μεγαλύτερο μέρος του σετ των Dinosaur Jr., οι οποίοι μετά από 30 χρόνια παρουσίας στα μουσικά δρώμενα της Ν. Υόρκης δείχνουν να μην παραιτούνται από την noise rock. Εκτός από τα δικά τους τραγούδια έπαιξαν και δυο διασκευές, «Just Like Heaven» (The Cure), «Training Ground» (Deep Wound) και κέρδισαν επάξια το ασταμάτητο χειροκρότημα του κοινού.
Παρόλο που είχα την τύχη να δω πέρυσι τους Savages στο Plissken Festival της Αθήνας, δεν έχασα πάλι την ευκαιρία να στριμωχτώ για να δω την Jehnny Beth και τα κορίτσια της να ανεβάζουν αδρεναλίνη από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Η Jehnny ανέβηκε στην σκηνή με ένα πόνο στην μέση, όπως μας εξομολογήθηκε, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να δώσει το 100% του ροκ χαρακτήρα της και να βρεθεί στο κοινό με το χαρακτηριστικό crowd surfing. Bρέθηκε γα ακόμη μια φορά πολύ κοντά πάνω από το κεφάλι μου, και σας διαβεβαιώνω ότι κάθε φορά είναι όπως η πρώτη φορά. #Jennara και τα μυαλά στα κάγκελα! Έκλεισαν το σετ τους με το «Adore Life» και έσπρωξα κόσμο και κοσμάκι για να βρεθώ με συνοπτικές διαδικασίες στην κεντρική σκηνή και την PJ Harvey.
Xιλιάδες κόσμου είχε στηθεί κατά μήκος και πλάτος του λόφου περιμένοντας με ανυπομονησία να εμφανιστεί η ιέρεια της alternative rock . Με εξέπληξαν οι ηλικίες των φαν της, από 10 έως και 50+ ετών, με πρωταγωνιστές τους 40αρηδες που μεγάλωσαν με τα πρώτα άλμπουμ της Poly Jean. Ήταν ακριβώς όπως μου το περιγράψανε στην εμφάνισή της στην Ελλάδα κι ακόμη καλύτερα. Δεν ήρθε για να παίξει τα παλιά της ροκ κομμάτια, αλλά για να παρουσιάσει ένα πλήρες show μουσικής ωρίμανσης, με δεκαμελή full band, την καλύτερη των τελευταίων ετών που την έχουμε δει να εμπλέκεται. Δηλαδή, από τους γνώριμους John Parish και Mick Harvey έως τον γνωστό μας από τους Gallon Drunk πολυοργανίστα James Johnston και τον Alain Johannes. Ντυμένοι όλοι στα μαύρα και με την ροκ ιέρεια να αποτελεί μέρος αυτού του συνόλου και χωρίς καμιά προσπάθεια να προβληθεί μόνη της. Η PJ σπανίως έβγαινε πολύ μπροστά στην σκηνή αλλά τηρούσε την συμμετρία και την ομαδικότητα με τους μουσικούς της. Παρουσίασαν επιλεκτικά τραγούδια από την παλιά της δισκογραφία “50 Ft. Queenie», “Down By The Water” , "To Bring You My Love" και περισσότερα από το νέο της άλμπουμ “The Hope Six Demolition Project”, όπου η PJ συνεχίζει να μιλάει για την ζωή, τον θάνατο και τον πόλεμο. Ήταν μια πολύ καλά σκηνοθετημένη παράσταση στο κλίμα της εποχής, σκοτεινό, με μαύρες πτυχές, στενάχωρο, αλλά πάντα η μουσική μπορεί να σου ρίξει μια αχτίδα ελπίδας. Δεν στεναχωρήθηκα που δεν είπε ούτε το “Dress” ούτε το “This is Love” . Μου απέδειξε ότι είναι μια καλλιτέχνης με εξέλιξη, ωρίμανση, με πλήρης επίγνωση της εποχής της και της ηλικίας της. Και τώρα που δεν χρειάζεται να αποδείξει και πολλά πράγματα, all she need is a saxophone! Yπήρχε κόσμος που ήρθε για να δει τα ανορεξικά της πόδια. Ναι, το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά…
Αποσβολωμένη από το λυρικό show που μόλις είχα αντικρύσει πήγα να ξαποστάσω ψηλά στον λόφο περιμένοντας τους Kiasmos να βγουν στην σκηνή με μια μικρή καθυστέρηση λόγω ενός τεχνικού προβλήματος (ναι, συμβαίνουν και στα καλύτερα φεστιβάλ). Τα καμάρι της Erased Tapes δεν απογοήτευσε όσους στάθηκαν εκεί μπροστά περιμένοντας υπομονετικά να ξεβράσουν τα ηλεκτρονικά τους drop. H μουσική τους περιέχει όλα όσα χρειάζεται κάποιος που αγαπάει την ηλεκτρονική μουσική, κρεσέντα αλλά και come down, αλλά δεν καταφέρνουν να ξεσηκώσουν τον κόσμο ίσως γιατί παρουσιάζονται περισσότερο ως καλλιτέχνες παρά ως διασκεδαστές.
Επιστροφή στο Palco Nos για να δούμε τους Beach House, με 2-3 πολύ καλούς δίσκους στο ενεργητικό τους και ο τελευταίος ο πιο πολυπαιγμένος στο mp3 μου. Η Victoria Legrand είναι αδιαμφισβήτητα φωνάρα, αλλά ενοχλήθηκα κάπως από την επιτηδευμένη στάση της στην σκηνή δείχνοντας μια ένταση- έκσταση σε τραγούδια που δεν είχαν τίποτα από τα δύο. Τώρα αλήθεια, dream pop και έκσταση δεν γίνεται… Έπαιξαν όλες τις επιτυχίες τους, παλιές και καινούριες, “Sparks”, “Zebra”, “Myth”, “Wishes” αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στους περισσότερους. Σας πληροφορώ ότι μετά την PJ Harvey, οι περισσότεροι Πορτογάλοι βρέθηκαν στο φεστιβάλ για τους Beach House. Καθώς το line-up της δεύτερη ημέρας του φεστιβάλ ήταν σαφώς πιο πλούσιο, χιλιάδες κόσμου είχε κατακλύσει πια το πάρκο , η πρόσβαση από σκηνή σε σκηνή γινόταν με δυσκολία, ενώ τα πόδια μου άρχισαν να με προδίδουν. Έχασα τους Floating Points ( δεν το πιστεύω ακόμη ότι τους έχασα), τους Mudhoney και τους Protomartyr. Έκανα όμως κουράγιο και βρέθηκα μπροστά στους Tortoise, την μπάντα από το Σικάγο, η οποία κυκλοφόρησε νέα δουλειά “The Catastrophist”, μετά από 7 χρόνια. Τα πέντε μέλη που απαρτίζουν το συγκρότημα δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα δεξιοτεχνικό σύνολο, τόσο στον τρόπο που παίζουν τα όργανά τους, όσο και στην εμφάνισή τους επί σκηνής. Post-rock, prog-rock, δεν έχει και πολύ σημασία πως τελικά χαρακτηρίζεται η μουσική τους, αφού οι πλέον 50άρηδες Tortoise, την μούσκεψαν την φανέλα. Η μουσική τους παλέτα είναι λιγότερο εντυπωσιακή από τότε που πρωτοκυκλοφόρησαν την μουσική τους, αλλά παραμένουν υπέρμαχοι των οργανικών riff ψάχνοντας νέους τρόπους να προσεγγίσουν την τέχνη τους. Δεν μετάνιωσα που έμεινα εκεί μέχρι τις 2 τα ξημερώματα.
Πριν πάρουμε τον δρόμο για τη έξοδο, κάναμε ένα πέρασμα από την τέταρτη κάπως απομονωμένη σκηνή Pitchfork, εκεί όπου και τις τρεις ημέρες φιλοξένησε μέχρι αργά το πρωί –κυρίως- εκπροσώπους της ηλεκτρονικής μουσικής. Στα decks o Roosevelt από την Γερμανία, με επιρροές από New Order και Caribou και τα νιάτα να χορεύουν στον ρυθμό που έπαιζε τα πλήκτρα του! Ο Roosevelt παίζει πλήκτρα και τραγουδά, κάνει χορευτική μουσική για τους ανθρώπους που δεν χορεύουν επειδή είναι πάρα πολύ στενοχωρημένοι, λένε τα media. Δεν ήμουν καθόλου μα καθόλου στεναχωρημένη!