Last Drive στο Gagarin 15 - 16 Μαίου

Ίσως για κάποιους να θεωρείται πιο κατάλληλος ο χαρακτηρισμός τους ως μίας “από τις κορυφαίες Ελληνικές μπάντες όλων των εποχών”, αλλά η αλήθεια είναι πως – πέρα από το ότι η εποχή του “καλό-για-ελληνικό” έχει παρέλθει, προ πολλού – οι Last Drive ξέφυγαν από τα στενά όρια της εγχώριας σκηνής, από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής τους και, μάλιστα, σε μια εποχή που δεν υπήρχε ούτε internet, ούτε MTV, ούτε – γενικά – ο σημερινός βομβαρδισμός από εικόνες, πληροφορίες και μουσική.

Από το πρώτο – συλλεκτικό, πλέον – 7ιντσο, “Midnite Hop”, και τις αντίστοιχες πρώιμες live εμφανίσεις (μεταξύ των οποίων και εκείνη σε ένα, πραγματικά…. “αξέχαστο”, festival στο ανοιχτό θέατρο του Παπάγου, όπου έγινε…. το σώσε), μέχρι το κύκνειο άσμα του “Subliminal”, τα live με τους Wipers, τους Dead Moon, τους Creeps, τις συνεργασίες με τους Fleshtones και τον Paul B. Cutler (των Dream Syndicate) και τις sold out συναυλίες στο Ρόδον, οι Last Drive αποδείκνυαν, με κάθε τους κίνηση, πως είναι μια μπάντα πραγματικά ξεχωριστή.

Το σημαντικότερο, όμως, για να κάνουμε και μια σύγκριση με τα νέα Ελληνικά συγκροτήματα, είναι πως είχαν τραγούδια με όλη τη σημασία της λέξεως. Μικρούς rock’n’roll ύμνους, με “δολοφονικά” riffs στις κιθάρες, εθιστικά refrains (που, ακόμα και σήμερα, ο κόσμος τα τραγουδάει στα bars και τα rock clubs), ένταση, ενέργεια, δυναμισμό, αλλά και μια – σπάνια για group που δραστηριοποιείται μακριά από τις “μητροπόλεις” του rock – αίσθηση αυθεντικότητας.

“Poison”, “Valley Of Death”, “I Love Cindy”, “Gone Gone Gone”, “The Devil May Care”, “Heatwave 88”, “Have Mercy”, “Chain Train”, “Final Kick”, “Black Limo”, “Overloaded”, “Bad Roads”, “Killhead Therapy”, “Blood From A Stone”, είναι μόνο μερικά από τα κομμάτια τους που αναδείχτηκαν – και εξακολουθούν να είναι – νικητές στη μάχη με το χρόνο. Ακόμα και όταν διασκεύαζαν κάποια παλιότερα τραγούδια, σε μικρότερη – πάντως - συχνότητα απ’ ότι συνηθίζουν οι περισσότερες garage μπάντες, το έκαναν προσδίδοντας το δικό τους, ξεχωριστό ύφος σε αυτά. Με αυτόν τον τρόπο, κατόρθωσαν να κάνουν “δικά” τους το “It’s All Over Now Baby Blue” (του Bob Dylan), το “Every Night” (των Human Expression), το “Night Of The Phantom” (των Larry and the Blue Notes), το περίφημο “Blue Moon” και τη “Misirlou” του Ρουμπάνη (πολλά χρόνια πριν την επιτυχία του “Pulp Fiction”), μεταξύ άλλων.

Κατά τη διάρκεια των περασμένων shows, παρουσίασαν τη δική τους εκδοχή και σε ορισμένα ακόμα “κλασσικά” κομμάτια του παρελθόντος. To “She Cracked” του Jonathan Richman και τωνModern Lovers (σε μια εκπληκτική εκτέλεση) ξεσήκωσε τους πάντες, το “Dear Prudence” των Beatles αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη, το “Another Girl, Another Planet” ήταν – σύμφωνα με την άποψη κάποιων που ήταν παρόντες στο All Tomorrow’s Parties που είχε λάβει χώρα πριν από λίγες εβδομάδες – μια κλάση καλύτερο (!!!) από την τότε εκτέλεση των ίδιων των Only Ones, ενώ τα “Have Love Will Travel” και “Louie Louie” του Richard Berry απλά αποτέλεσαν ένα οργιαστικό φινάλε.