Είδαμε τη δυναμική Λαμπρινή Καρακώστα στο Σταυρό του Νότου Club

«Η αγάπη μένει» για τη συνέχεια, το νέο της τραγούδι που κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες, μοιράζοντας απλόχερα μια νότα αισιοδοξίας σε μια γκρίζα καθημερινότητα που ζούμε. 

Παραμένοντας στο ίδιο ύφος, έφερε τον «Μόχα» του Παύλου Παυλίδη σε μια ενδιαφέρουσα εκτέλεση και ερμηνεία από γυναικεία φωνή, παρέα με τη δική της ακυκλοφόρητη «Ιστορία» που κάτι έχει να μας πει μουσικά.

Είχε φτάσει η στιγμή για να πιάσει την κιθάρα της και να «γκρουβάρει» μαζί με τους υπέροχους μουσικούς της στο «Gipsy Wife» για ν' ανεβάσει την ένταση με τα δυναμικά «Ποντίκια στην αγορά» και τις δικές της «Λαμπρινές», ένα χαρούμενο τραγούδι που στο τέλος του αποθεώθηκε!

Καθισμένη, συνέχισε, πιο ατμοσφαιρικά με το «Άλλη μια μέρα» -σε στίχους και μουσική της ίδιας- το τραγούδι της καρδιάς της, όπως ανέφερε, χαρίζοντας μας ένα χαμόγελο στο ιδιαίτερο κλείσιμο του πρώτου μέρους. 

Η αίσθηση που μου άφησε στο κενό που υπήρξε, ήταν πως μετά το αρχικό άγχος, όσο περνούσε η ώρα πατούσε πιο γερά στα πόδια της και απολάμβανε την αλληλεπίδραση με όλους μας.

Η επανέναρξη του δευτέρου μέρους έγινε σε λίγο πιο σκοτεινό ύφος με δύο τραγούδια του Θοδωρή Καρέλλα, το «Νόμος σιωπής» και «Από τη δική σου απονιά», αποκαλύπτοντας με αφορμή αυτά τα δύο, τη συνεργασία της με το Θοδωρή χωρίς όμως να μας δώσει περισσότερες λεπτομέρειες. 

Με το «Χίλιες χιλιάδες κύματα» ν' ακολουθεί, μια συμμετοχή που έχει κάνει στο δίσκο των Αλκμάν, μας ανέβασε τη διάθεση στα ύψη, δένοντας το αρμονικά με «Τα παιδιά στην πλατεία» του Σωκράτη Μάλαμα, όπου όλοι τραγουδήσαμε μαζί της σε ένα από τα ωραία στιγμιότυπα της βραδιάς.
 

Αλλάζοντας μαεστρικά το ύφος, η Λαμπρινή έπιασε το μεταλλόφωνο και μας πασπάλισε με τη «Γαλάζια σκόνη» της, σε ένα κομμάτι που κέρδισε τις εντυπώσεις και τα θετικά σχόλια μας.

Πόσο ωραίο συναίσθημα σου δημιουργεί η ερμηνεία σε μια επιλογή που σε εκπλήσσει; 

Ο λόγος για το «Cucurrucucú paloma», ένα ισπανικό τραγούδι που εκείνη διασκεύασε κρατώντας μόνο την κιθάρα της, εισπράττοντας το έντονο χειροκρότημα από όλους τους παρευρισκόμενους. 

 

Η ώρα ήταν ήδη περασμένη, καθώς πλησιάζαμε προς το τέλος, με τη Λαμπρινή να με μαγεύει μέσα από το ιδιαίτερο «Καίγομαι Καίγομαι», διασκευασμένο ηλεκτρικά για τη συγκεκριμένη εμφάνιση, στην καλύτερη στιγμή της αναδεικνύοντας την υπέροχη χροιά της φωνής της και εμένα να ψιθυρίζω λίγα δευτερόλεπτα μετά ένα μεγάλο «μπράβο» εν μέσω της καθολικής αποθέωσης της.