Gagarin ώρα εννέα και μισή το βράδυ και δεν πέφτει καρφίτσα. Ο χώρος είναι ασφυκτικά γεμάτος και πάνω και κάτω από νέα παιδιά που έχουν έρθει να δουν και να ακούσουν την μπάντα που γουστάρουν, να παρουσιάζει ζωντανά στο κοινό της, το νέο της άλμπουμ με τίτλο «Θάλασσα».
Οι κουβέντες στα παρεάκια, αφορούν το νέο δίσκο που πολλοί ήδη έχουν προλάβει να μάθουν απ’ έξω και άλλοι καταθέτουν την εμπειρία τους από το live των «Στίχοιμα» του προηγούμενου Σαββάτου στον ίδιο χώρο.
Τα φώτα χαμηλώνουν και η Μαρίνα εμφανίζεται πρώτη και παίρνει θέση στο κέντρο της σκηνής μπροστά στα deck της. Οι επευφημίες και το θερμό χειροκρότημα είναι δεδομένα. Αμέσως μετά ακολουθούν ο Xplicit (Βαλάντης) και ο Σίφουνας με τον κόσμο να τους αποθεώνει.
Το τραγούδι «Θάλασσα» είναι το πρώτο που παίζουν και βέβαια είναι αυτό που βάφτισε το νέο τους άλμπουμ και απ’ τους πρώτους στίχους είναι φανερό πως ο κόσμος έχει προλάβει να τους μάθει..
Ο Xplicit ευχαριστεί τον κόσμο που γέμισε ασφυκτικά για δεύτερη μέρα το Gagarin και συστήνει τα μέλη των «Στίχοιμα» και ζητάει «θόρυβο» για αυτούς και ο κόσμος άμεσα ανταποκρίνεται.
Τα νέα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο και το κοινό παθιαζόταν όλο και περισσότερο με μια μπάντα που πότε με λυρισμό και συναίσθημα τραγουδούσε, πότε με οργή και ένταση «έφτυνε» τους στίχους και τις ρίμες της.
Στην σκηνή ανέβηκε και ο Marginal και ο «θόρυβος» έγινε πιο έντονος. Και το κοινό δεν κατέβαζε κάτω τα υψωμένα χέρια. Πυρσοί ανάψανε και οι συνθήκες γίνανε γηπεδικές. Την «Θάλασσα» διαδέχτηκαν οι «Μηχανές» και η ένταση του κόσμου ανέβηκε ακόμα περισσότερο καθώς όλοι γνώριζαν τους στίχους και τραγουδούσαν με τον Xplicit και τον Σίφουνα.
Υπήρχε μια δυνατή χημεία ανάμεσα στους «Στίχοιμα» και το παθιασμένο και φανατικό (και φανταστικό) κοινό τους. Γιατί όσοι επέλεξαν να είναι εκεί ήξεραν γιατί βρίσκονταν: για να δουν και να ακούσουν μια hip hop μπάντα που δεν κάνει εκπτώσεις και μιλάει για όλα αυτά που το αυθεντικό hip hop μίλησε, τραγούδησε ή έφτυσε όταν ξεπήδησε από τις ζούγκλες των μεγαλουπόλεων και τα κάθε λογής γκέτο.
Για τον άνεργο, τον φτωχό, τον «Ξένο», για την πόλη, για την μοναξιά, για τις αξίες, τις αδικίες , για χαμένες γενιές και όνειρα. Πότε με ποιητική διάθεση και λυρισμό, πότε με ένταση και πάθος. Ένα πάθος που εκείνο το βράδυ υπήρχε και πάνω και κάτω από την σκηνή του Gagarin. Καθώς όσοι βρέθηκαν εκεί, για τρεις συνεχόμενες ώρες έγιναν κοινωνοί μιας μουσικής κουλτούρας φτιαγμένης από τα υλικά που μπολιάζονται οι κάθε λογής αγώνες: όραμα, ποίηση, οργή κι ελπίδα.
Η Μαρίνα, ο Xplicit και ο Σίφουνας ακούραστοι και αεικίνητοι στη σκηνή προφέρανε απλόχερα στον κόσμο (στον υπέροχο αυτό κόσμο) αυθεντικό hip hop.
Για επίλογο κρατάω το μοναδικό σκηνικό (θα το θυμάμαι πάντα) όταν ο Xplicit άρχισε να λέει το τραγούδι «Ταξιδεύω» ένα αργό με πιάνο παιγμένο κομμάτι (σχεδόν μπαλάντα) χωρίς καμιά προηγούμενη συνεννόηση, όλος ο κόσμος και στην αρένα και στο θεωρείο του Gagarin έκατσε κάτω και άναψε αναπτήρες δημιουργώντας μια κυριολεκτικά μαγική εικόνα.
Εύχομαι ολόψυχα ο δίσκος «Θάλασσα» να είναι καλοτάξιδος.
*Οι φωτογραφίες της συναυλίας είναι της Αθηνάς Κορμάλη και την ευχαριστούμε πολύ.