Τί θα ακούσεις:
avant-garde, baroque pop, experimental
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
Andromeda, Movies
Βαθμολογία:
6,5
Γεννημένη στη Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών, πήρε το καλλιτεχνικό της όνομα από τη νουβέλα “Wise Blood” της Flannery O’Connor. Συστήθηκε στο κόσμο στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας και μέχρι το 2016 είχε κυκλοφορήσει τρεις δίσκους. Ωστόσο, το hype που έχει πάρει φέτος με το τέταρτο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ της είναι τόσο μεγάλο που ούτε η ίδια πρέπει να το πίστευε. Τα λόγια για τον επικείμενο δίσκο της ήταν διθυραμβικά πριν καλά κυκλοφορήσει επίσημα. Ο λόγος για την Weyes Blood – aka Natalie Mering – η οποία αποτελεί ένα εκ των μουσικών προσώπων του πρώτου εξαμήνου του 2019 που μονοπωλούν το ενδιαφέρον.
Η avant-garde pop της Weyes Blood ξεδιπλώνεται στα 10 τραγούδια που απαρτίζουν το “Titanic Rising” και οι πρώτες σκέψεις μου είναι κάπως μπερδεμένες για το αν ο συγκεκριμένος δίσκος είναι τόσο καλός, όσο θεωρείται από πολλούς. Μετά το πέρας του πρώτου ακούσματος, το μόνο σίγουρο είναι πως συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ που αρέσει και έχει εξαιρετικές στιγμές. Αλλά πόσο αξίζει το hype που έχει γιγαντωθεί γύρω από το όνομά του; Το “A Lot’s Gonna Change” κάνει μια πολύ καλή εισαγωγή για το τί θα επακολουθήσει και για το τί πρέπει να περιμένει ο ακροατής, δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα. Η κορυφή δεν αργεί να έρθει και το “Andromeda” με την ηλεκτρική κιθάρα να κάνει αισθητή την παρουσία της εν μέσω έγχορδης πανδαισίας, βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της χρονιάς.
Οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις που πέρασαν από το μυαλό μου είναι από τη μία πως ο δίσκος με πηγαίνει σε μακρινούς και φανταστικούς κόσμους και από την άλλη, πως τα κομμάτια του με στέλνουν σε ένα ατελείωτο χάσιμο. Η ομοιότητα αυτών των δύο όψεων έγκειται στο ότι το άλμπουμ ταξιδεύει εκείνον που το ακούει όπως και να έχει. Μετά από αρκετές ακροάσεις του δίσκου κατέληξα στο ότι με κέρδισε το πρώτο μισό του, με το δεύτερο να έχει διαδικαστικό χαρακτήρα. Μέχρι και στο “Movies” μπόρεσα να βρω στιγμές που με συγκίνησαν. Ωστόσο, στη συνέχεια η Weyes Blood ακουγόταν στα αυτιά μου κάπως κουραστική. Δε γνωρίζω αν τα τραγούδια στο δίσκο είναι κομμένα και ραμμένα για μια άλλη, παλαιότερη εποχή. Σήμερα όμως που κυκλοφορούν εβδομαδιαία τόσοι πολλοί δίσκοι, βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο το να με τραβήξει κάτι το οποίο δημιουργεί μονάχα σκέψεις για το παρελθόν - όπως ακριβώς δηλαδή κάνει το “Titanic Rising”.
Δε χρειάζεται τρομερή προσπάθεια για να βρεις κάποιες πολύ καλές στιγμές ανάμεσα στα τραγούδια. Προσωπικά, βρήκα αρκετά που με ενθουσίασαν στα πρώτα κομμάτια του δίσκου, όπως η κινηματογραφική προσέγγιση των ήχων από την Weyes Blood. Το “Titanic Rising” όμως κρύβει την εξής παγίδα. Αν δεν του δώσεις την πρέπουσα προσοχή, θα το συμπεριλάβεις στα ωραιότερα άλμπουμ που έχεις ακούσει φέτος. Ενώ η πραγματικότητα είναι πως μέχρι να πιάσουν για τα καλά οι ζέστες του καλοκαιριού, θα έχει ήδη ξεχαστεί.
Σχετικό θέμα