Puta Volcano
Αφού η αρχή της φεστιβαλικής ημέρας έγινε με τους Monovine, ήταν η σειρά των Puta Volcano να αψηφήσουν τη ζέστη. Δεν ήταν πολύς ο κόσμος μπροστά στη σκηνή, αλλά η Luna (Άννα Παπαθανασίου) έβαλε τα δυνατά της να τραβήξει τα βλέμματα στη μπάντα. Ο ήχος τους ήρθε να δέσει στο grunge και το stoner που ήταν τα τυράκια του Release Festival για τη συγκεκριμένη ημέρα. Ο τελευταίος δίσκος της μπάντας 'Harmony Of The Spheres' βγήκε το 2017, ενώ αυτοί συνεχίζουν να παίζουν volcanic rock όπως είναι ο δόκιμος όρος που χρησιμοποιούν για τη μουσική τους.
Ίσως οι θερμοκρασίες ήταν πιο υψηλές από ότι χρειαζόταν για να παρουσιάσουν το set τους και έχασαν ένα μέρος της προσοχής των παρευρισκόμενων. Όμως τα γυναικεία φωνητικά τους στην Ελληνική stoner σκηνή έκαναν τη διαφορά κι ας μην έχουν ακόμα την απαραίτητη δισκογραφική βαρύτητα για να το υποστηρίξουν.
Fu Manchu
Fu Manchu
Με τη μανία που ξεκίνησε το set της μπάντας ο Scott Hill απορείς γιατί οι Fu Manchu δεν βρίσκονταν πιο ψηλά στο lineup του φεστιβάλ. Φυσικά αυτό δε σημαίνει πως οι 1000mods δεν άξιζαν να είναι δεύτεροι. Όμως το headbanging και η σκηνική παρουσία του Hill έδειχναν ότι έπαιζε σαν να ήταν η τελευταία του συναυλία. Υποθέτω πως οι διοργανωτές του Release απλά άκουσαν τις αγορές.
Οι Fu Manchu έπαιζαν stoner πολύ πριν γίνει της μόδας στη χώρα μας. Στη σκηνή είχαν τη διάθεση για σαματά μαζί με το αντίστοιχο ταπεραμέντο, και ξύπνησαν τις αναμνήσεις όσων τους είχαν δει το 2002 στο Ρόδον. Ότι καιρό και να είχε δεν θα επηρέαζε την απόδοση τους στη σκηνή, με ένα setlist που είχε από τη διασκευή τους στο "Godzilla" των Blue Oyster Cult μέχρι φυσικά το"King Of The Road" και το "Hell On Wheels" που ενίσχυσε τα οπαδικά σπρωξίματα μπροστά από τον πύργο του ηχολήπτη. Βρήκαν και χρόνο να παίξουν μερικά κομμάτια από το τελευταίο τους πόνημα το 'Clone Of The Universe' (2018) αλλά και να σχολιάσουν τις ομοιότητες της Πλατείας Νερού με το West Coast πριν ξεκινήσουν το "California Crossing".
Ο Hill μπορεί να ήταν ο μπροστάρης και κιθαρίστας της μπάντας, αλλά δεν ήταν μόνος του. Στα drums βρισκόταν ο Scott Reader , ενώ στα φωνητικά βοηθούσε και ο μπασίστας Brad Davies με τον Bob Balch να αναλαμβάνει και αυτός τις κιθάρες. Ο θολός ήχος τους έχει μεν παραμόρφωση αλλά δεν είναι μπουκωμένος. Αυτό οφείλεται στις επιρροές που έχουν από την Καλιφόρνια από όπου προέρχονται, με αποτέλεσμα και η θεματολογία των τραγουδιών τους να είναι αντίστοιχη.
Η μπάντα μπορεί να έπαιξε με ήλιο και να έψαξαν για κρέμες after sun όταν κατέβηκαν από τη σκηνή, όμως ήταν αυτοί που κέρδισαν τις εντυπώσεις της ημέρας που φαινομενικά άνηκε στους Alice In Chains.
1000mods
Με εικόνες από ηφαίστεια που κατέληγαν σε βίντεο αντίστοιχα με αυτά του National Geographic, οι εγχώριοι stoners 1000mods ανέβηκαν στη σκηνή. Οι Mods δεν σταματούν να περιοδεύουν και αυτό φαίνεται στην εξέλιξη της μπάντας και την αλληλεπίδραση τους πάνω στη σκηνή. Από το εναρκτήριο "Above179" οι αυτοσχεδιασμοί και η χημεία τους ήταν αισθητά βελτιωμένη από παλαιότερα live. Το στήσιμο της μπάντας γυρνάει γύρω από το Λάμπρο στα drums και σιγοντάρει ο Dani στο rhythm section αφήνοντας τις κιθάρες στον Γιάννη και τον Γιώργο. Τα φωνητικά δεν έχουν πάντα τη δύναμη και την «αλητεία» που απαιτούν τα κομμάτια, όμως η metal ψυχεδέλεια και οι έξυπνες εναλλαγές στις συνθέσεις τους έχουν κάνει τη μπάντα να κατέχει υψηλή θέση στην ευρύτερη ξενόγλωσση ελληνική rock σκηνή.
Στη ροή του setlist δεύτερο ήρθε το "The Son", ένα κομμάτι κλείσιμο ματιού στους Last Drive, αλλά και τα πρώτα καπνογόνα στο "Electrix Carve" στο οποίο η μπάντα δείχνει τις επιρροές της από τους Kyuss. Το "Road To Burn" και το "Loose" προκάλεσαν μερικές ακόμα έντονες αντιδράσεις από την πλευρά του κοινού, ώστε να φτάσει η συναυλία στην κορύφωση της με το "Vidage" και το "El Rollito".
Οι 1000mods έχουν καταφέρει με επιμονή και σκληρή δουλειά να βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο μουσικά και εκτελεστικά. Καταφέρνουν πια - σε εμπορικό επίπεδο - να παίζουν σαν ίσος προς ίσο με τους ήρωες τους και να συνεχίζουν να κερδίζουν καινούριους οπαδούς. Δεν είναι τυχαίο πως σχεδόν οι μισοί που βρέθηκαν στη πλατεία νερού ήταν οπαδοί των 1000mods. Έτσι όταν έκλεισαν τη συναυλία τους - όπως πάντα - με το "Super Van Vacation", έγινε ανακατανομή του κόσμου, με τους οπαδούς των Alice In Chains να πιάνουν τις καλές θέσεις.
1000mods Setlist
Above179
The Son
Electrix Carve
Road To Burn
Loose
Claws
On A Stone
El Rollito
Vidage
Into The Spell
Super Van Vacation
Alice In Chains
Καλώς ή κακώς οι Alice In Chains πάντα θα έχουν τη σκιά του Layne Staley από πάνω τους. Βέβαια είναι πια μία καινούρια μπάντα, με διαφορετική δυναμική και ισορροπίες. Έχουν πατήσει πάλι στα πόδια τους και δεδομένου της ιδιοφυΐας του Jerry Cantrell , τα διπλά φωνητικά και οι κιθάρες ήταν παρόν και στo Release Festival. Τώρα πια το κεντρικό μικρόφωνο και την δεύτερη κιθάρα έχει αναλάβει ο William DuVall με τον οποίο το συγκρότημα έχει ηχογραφήσει και τρεις δίσκους.
Οι Alice In Chains βγήκαν αρκετά χαλαροί στη σκηνή του Release και ξεκίνησαν πιο υποτονικοί από ότι ήταν αναμενόμενο, κρίνοντας από εμφανίσεις τους των τελευταίων ετών. Την κατάσταση δυσκόλεψαν και εμφανή προβλήματα στον ήχο, όπου μέχρι το 8ο κομμάτι οι πρώτες σειρές δεν άκουγαν καθαρά ούτε τα φωνητικά του DuVall ούτε και τα solo του Cantrell. Αυτό δεν εμπόδισε την εκτόξευση μπουκαλιών στο "Check My Brain" αλλά ούτε και τη συνοδεία του κοινού στα φωνητικά στο μελωδικό "Never Fade".
Σε γενικές γραμμές βέβαια και το κοινό ήταν λίγο νωχελικό αλλά και αδιάφορο για κάποια καινούρια τραγούδια όπως το "Hollow" και το "Stone". Τα "Them Bones", "Down In A Hole" και "Man In A Box" έγειραν τη ζυγαριά υπέρ του συγκροτήματος, με τους φανατικούς να μπαίνουν πάλι στο παιχνίδι. Εδώ να σημειώσουμε πως η προσέλευση του κόσμου δεν ξεπερνούσε τις 8 χιλιάδες, λίγο απογοητευτικό αν σκεφτούμε το μέγεθος των Alice In Chains σαν μπάντα αλλά και το πως είναι ένα ιστορικό συγκρότημα που δεν μας έχει ξαναεπισκεφτεί.
Ο DuVall από τη μεριά του προσπάθησε να έρθει πιο κοντά με το κοινό, φωνάζοντας διάφορα τσιτάτα στα Ελληνικά όπως 'Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει' που δεν φάνηκαν να συγκινούν τον κόσμο. Υπήρχαν στιγμές που ακουγόταν αδύναμος στα φωνητικά, πιθανώς λόγω λάθους στη κονσόλα. Η απόδοση του άτυπου frontman Jerry Cantrell ήταν πολύ καλή τόσο στα φωνητικά όσο και στα ιδιότυπα solo του, όπως ήταν και οι σταθεροί Sean Kinney στα drums και Mike Inez στο μπάσο, αλλά όλα έδειχναν πως κάτι χανόταν στο κομμάτι της επικοινωνίας με τους θεατές.
Σε γενικές γραμμές η μπάντα ξύπνησε το grunge του Seattle των 90s και μας θύμισε της ιδιαίτερες διφωνίες. Δυστυχώς δεν ήταν η συναυλία που άφησε άφωνο το κοινό αλλά ούτε και μία από τις αξέχαστες βραδιές που έχουμε περάσει στη Πλατεία Νερού - χωρίς αυτό να σημαίνει πως η μπάντα τεχνικά δεν έπαιξε καλά. Όμως άφησε μία αίσθηση χαλαρότητας, σαν να μην ήταν στην καλύτερη τους φόρμα. Υποσχέθηκαν βέβαια πως θα επιστρέψουν, αν και όλοι γνωρίζουμε πως αυτό εξαρτάται από τους διοργανωτές.
Alice In Chains Setlist
Bleed the Freak
Check My Brain
Again
Never Fade
Them Bones
Dam That River
Hollow
Your Decision
Rainier Fog
Down in a Hole
No Excuses
Grind
Stone
We Die Young
Nutshell
Angry Chair
Man in the Box
Encore:
The One You Know
Got Me Wrong
Would?
Rooster