Το απόγευμα της Κυριακής, 24 Ιουνίου, θεωρούνταν εξαρχής η πιο «αδύναμη» ημέρα του Release Festival, καθώς θα ακούγαμε «ονόματα» πάνω-κάτω ίδιας δυναμικής. Μιλάω, φυσικά, για την δυναμική τους το 2019, γι' αυτό λοιπόν, η σειρά που εμφανίστηκαν τα ονόματα μπορεί να ξένισε πολλούς με την ανακοίνωση τους. Το πρόγραμμα είχε τους Ιταλούς JoyCat για τα «πρωινά πουλιά», μια ιδιαιτέρως αγαπητή στη χώρα μας μπάντα, τους Hooverphonic, την βασίλισσα της electropop, Roisin Murphy και τον πρωταγωνιστή της ημέρας, Hozier.
HOOVERPHONIC
Στις 19:30 και με τον ήλιο να βασιλεύει, η μπάντα των Alex Callier και Raymond Geerts, εμφανίστηκε στη σκηνή του Release. Για να πω την αλήθεια, η επιλογή των Βέλγων την ώρα που έδυε ο ήλιος στην πλατεία νερού ήταν ιδανική. Η απόδοση της μπάντας είχε, βέβαια, σκαμπανεβάσματα. Οι Hooverphonic αλλάζουν τις τραγουδίστριες σαν τα πουκάμισα κι αν δεν κάνω λάθος, η 18χρονη, Luka Cruysberghs, που αποτελεί μέλος των Hooverphonic από πέρσι είναι η 5η τραγουδίστρια που περνάει από το σχήμα. Είναι φυσιολογικό να επηρεάζει το δέσιμο της μπάντας και συνεπώς και την απόδοσή της.
Ακούστηκαν, φυσικά, αυτά τα τραγούδια, που ονομάζουμε «κλασικά», δηλαδή τα Mad About You, 2 Wicky αλλά το Vinegar & Salt νομίζω είναι αυτό στο οποίο η μικρή Luka απέδωσε καλύτερα. Έχω την αίσθηση πως η trip hop και downtempo εποχή των Hooverphonic ταίριαξε καλύτερα σε παλαιότερες, εμβληματικές φωνές που πέρασαν, όπως η Geike και η Noémie Wolfs. Η πιο pop εκδοχή τους νομίζω θα βρει καλύτερο αντίκρισμα στη νέα τους φωνή. Το ακούσαμε και σε τραγούδια όπως τα Badaboum και Uptight. Επίσης όμορφες εκτελέσεις ήταν και αυτές των Jackie Cane, The Night Before και Eden, οι οποίες ζέσταναν -κι άλλο- τον, ομολογουμένως, λιγοστό κόσμο που είχε η πλατεία νερού μέχρι εκείνη την ώρα.
ROISIN MURPHY
Καθώς η προσέλευση συνεχιζόταν, στις 21:15 εμφανίστηκε η Roisin Murphy με την τετραμελή μπάντα της πάνω στην σκηνή. Από τα πρώτα λεπτά έδειξε την ενέργεια της πάνω στη σκηνή. Η αλήθεια είναι πως δεν ήρθε για ένα απλό live αλλά και για ένα fashion show, αφού και εγώ δεν ξέρω πόσα ρούχα άλλαξε κατά την διάρκεια της 80-λεπτης εμφάνισής της. Από την εμπειρία της Κυριακής κατάλαβα πως ήταν η καλλιτέχνιδα της ημέρας με τους πιο φανατικούς ακροατές, πολλοί ήρθαν στο φεστιβάλ για να χορέψουν στους electropop ήχους της, να παρασυρθούν από την ενέργεια της και να σαγηνευτούν από το ιδιόμορφο sex appeal και την γοητεία που εξέπεμπε επί σκηνής.
Ξεκίνησε το show της με τα House Of Glass και Demon Lover, παράλληλα έδειχνε την τελειομανία της κάνοντας συνεχώς υποδείξεις στους μουσικούς της, αλλά και στους ηχολήπτες προκειμένου να έχει ένα άρτιο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα. Στο You Know Me Better o κόσμος ήδη είχε παρασυρθεί από τα δυνατά beats, τους Nu-Disco και Dance-Pop ρυθμούς. Δεν έλειψαν οι στιγμές στο set της που ήταν αρκετά αδύναμες κι αυτές έμελλε να είναι στο Forever More, το μοναδικό κομμάτι που ακούσαμε από την περίοδο των Moloko, αλλά και στο δημοφιλές, Overpowered. To κλείσιμο έγινε με το “Flash Of Light” χωρίς encore. Χαρακτηριστικά έμεινε στη μνήμη μου η στιγμή που ένα κορίτσι, αποσβολωμένο και βουρκωμένο, έλεγε στην φίλη της «Δεν το πιστεύω, δεν είπε το αγαπημένο μου κομμάτι». Εικάζω πως μιλούσε για το “Sing It Back” ή το “The Time Is Now”, από την περίοδο των Moloko. Δυστυχώς δεν ακούσαμε δύο τραγούδια ορόσημο στην καριέρα της, αλλά όποιος είχε ρίξει μια ματιά στις φετινές setlist της Roisin Murphy θα ερχόταν προετοιμασμένος για αυτή την κατάληξη. Η Roisin Murphy ήταν και είναι μια εκρηκτική show woman της ευρύτερης pop σκηνής, έδειξε πως έχει αφήσει στην άκρη την εποχή Moloko, αλλά έχει κρατήσει όλη αυτή την εμπειρία για να μπορεί ακόμα να μας κάνει να κουνιόμαστε στους ρυθμούς της, με την ίδια μαεστρία που το έκανε και στα τέλη του '90 με αρχές 2000.
HOZIER
H ώρα για το «μεγάλο» όνομα έφτασε -με ένα τέταρτο καθυστέρηση- στις 23:15. Ο Hozier αποτελεί έναν καλλιτέχνη που ξεχώρισε από το πρώτο του single, Take Me To Church. Με αυτό το τραγούδι την περίοδο 2013-14 κατέκλυσε τα ραδιόφωνα της χώρας μας, αλλά και του κόσμου όλου. Φανατικές εκδηλώσεις θαυμασμού δεν έλειψαν ούτε στον Hozier, με το καλλιτέχνη να ξεκινάει ελαφρώς μουδιασμένα στα πρώτα κομμάτια, αλλά η κατάσταση να ανατρέπεται άμεσα με το hit του καινούργιου δίσκου του, “Nina Cried Power”, το οποίο μας χάρισε γρήγορα στο set του. Ακολούθησαν το “Someone New” και το προσωπικό αγαπημένο “Angel of Small Death and the Codeine Scene”, με τον κόσμο να ανταποκρίνεται στην ενέργεια του Hozier. Φαίνεται πως είναι μια ευγενική φυσιογνωμία και ότι ήρθε με την επταμελή μπάντα του να δώσει τον καλύτερό του εαυτό
Η τριπλέτα “Work Song”, “From Eden”, “No Plan” κάπου στα μισά του live ενθουσίασε ακόμα περισσότερο τους παρευρισκόμενους, με το τελευταίο να αποτελεί ένα από τα highlight ολόκληρης της ημέρας μαζί με το κομμάτι που έκλεισε την βραδιά. Soul, pop και blues ήχοι κυλούσαν στην πλατεία νερού πλέον. Το δεύτερο μισό του set ήταν λιγότερο ενδιαφέρον, καθώς περνούσε η ώρα και ο κόσμος περίμενε τον βασικότερο λόγο που ήρθε να ακούσει τον Hozier. Οι πρώτες νότες του “Take Me To Church” ακούστηκαν και τα πρώτα πλάνα από το χαρακτηριστικό video-clip άρχισαν να παίζουν στο videowall, το κοινό άρχισε να παραληρεί και η σημαία του pride να κυματίζει στις πρώτες σειρές των θεατών. Ήταν μία πραγματικά έντονη στιγμή με τον κόσμο να τραγουδάει καθ' όλη την διάρκεια του τραγουδιού και το χαμόγελο του καλλιτέχνη να είναι συνεχώς ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Σε ολόκληρο το set, ο Ιρλανδός, κράτησε καλή ισορροπία μεταξύ επαγγελματισμού και αλληλεπίδρασης με τον κόσμο και κέρδισε επάξια το χειροκρότημα και τις επιδοκιμασίες του κοινού.
Ο κόσμος συνολικά δεν θα ξεπέρασε τους 3.500-4000 συνολικά σε ολόκληρη την ημέρα του φεστιβάλ. Κάποιοι έφυγαν πριν ακόμα βγει ο Hozier -ειλικρινά λυπηρό- αλλά τελικά ο περισσότερος κόσμος όπως ήταν και το αναμενόμενο μαζεύτηκε για τον headliner. Η έκτη μέρα του Release ήταν μια μέρα που άξιζε να ακούσεις όλους τους καλλιτέχνες, που υπό διαφορετικές συνθήκες ο καθένας θα μπορούσε να είναι ο headliner της ημέρας.