Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Φοίβος Δεληβοριάς - Λέξεις
Έξω [2007]
Ο Δεληβοριάς είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κεφάλαιο στη σύγχρονη ελληνική στιχουργική, ένας από τους πιο ολοκληρωμένους σε ύφος και τεχνοτροπία, ένας από τους ελάχιστους που έχουν προσωπικό λεξιλόγιο, άμεσα αναγνωρίσιμο. Είμαι σίγουρος πως στη λίστα θα έχει τουλάχιστον ένα ακόμα τραγούδι του. Αυτό, όμως, για το οποίο θα μιλήσω σήμερα είναι το αγαπημένο μου κι ας μην είναι από τα γνωστά του.
Τον Δεληβοριά τον είχα συνηθίσει σαν έναν μύστη της καθημερινότητας, με το καταπληκτικό ταλέντο να κάνει ιστορίες στιγμές της ζωής μας που όλοι έχουμε ζήσει και όλοι τις προσπεράσαμε καταγράφοντάς τες εντός μας μοναχά, γιατί οι λέξεις δεν φτάνουν (το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που προσπαθώ να περιγράψω είναι το «Μια Βραδιά Στο Λούκι» των αδελφών Κατσιμίχα, που καταγράφει ένα περιστατικό που έχει συμβεί - ελπίζω - σε όλους μας με έναν απίστευτα έξυπνο τρόπο).
Οι «Λέξεις» είναι το πρώτο τραγούδι του Δεληβοριά που, ενώ διατηρεί την εικονοκλαστική του μανιέρα, γίνεται πιο αφηρημένο, απομακρύνει τη κάμερα από το μικρό και ταπεινό για να μιλήσει για το μεγάλο και αδιανόητο: στην τελική να μιλήσει για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα. Και το κάνει με κεντρικό άξονα ένα πράγμα που γνωρίζει να χειρίζεται άριστα: τις λέξεις.
Ακόμα υπάρχουν Λέξεις όπως δημοκρατία,
ανθρωπισμός, ισότης, κράτος κοινωνικό
Να παίζουν τα καλά παιδάκια την Ιστορία
Ενώ άλλοι μένουνε στις τάξεις και στο κενό.
Βουβό ένα τέρας στα περίχωρα της αγάπης
Ξυπνάει πονώντας γιατί δεν ξέρει τι να πει
Κι ύστερα γίνεται γαμπρός, γίνεται πελάτης
Διαλέγει σ' ένα κοκτέιλ πάρτι τη μουσική
Ο Δεληβοριάς καταφέρνει στα τραγούδια του να είναι ο πρωταγωνιστής και να μην είναι. Να μοιάζουν αυτοβιογραφικά αλλά να κρατάει κι ο στιχουργός εκείνο το στοιχείο του πανόπτη συγγραφέα που συμπαθεί τον ήρωα που περιγράφει. Έτσι εδώ μπορεί να γίνεται παιδί, να γίνεται ενήλικας, γαμπρός και πελάτης αλλά ταυτόχρονα να ξέρεις πως μιλάει για εσένα.
Ένα γερόντιο μες στα λάπτοπ μας συσσωρεύει
Φωτογραφίες απ' την αγάπη μας κι mp3
Κι ένας αέρας για πολύ λίγο μας χαϊδεύει
Μετά αποθήκευση, επικόλληση, διαγραφή
Είναι μαγικό το πώς καταφέρνει και χωράει δύσκολες, «μοντέρνες» λέξεις και δεν ανοίγει μύτη. Λάπτοπ, mp3. Ένα πάντρεμα ποίησης και εφηβικού λεξιλογίου (εντάξει, δεν είναι πια μόνο εφηβικό αλλά you know what I mean) που όχι μόνο δεν ντρέπεται για το σμίξιμο αλλά παράγει κάτι τρομακτικά όμορφο.
Ακόμα υπάρχει αυτό το ψέλλισμα το σβησμένο
Αυτό που μόλις πάλι απέφυγα να σου πω
Κάτω απ' τα πράγματα σαν πάτωμα ηλεκτρισμένο
Φωτίζει ρυθμικά την πίστα και το χορό.
Κι αυτό το ψέλλισμα είν' το μόνο που δε θα σβήσει
Όταν κι ο νέος μας δυνάστης θα 'ναι νεκρός
θα γίνει λέξεις και θα στήσει ξανά τη φύση
Ν' αστράψει μες στα ποιήματα του ο ουρανός
Οι λέξεις είναι το αποκούμπι του Φοίβου (του καλού). Εκείνες που θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν όταν εμείς θα φύγουμε, οι δυνάστες θα γκρεμιστούν, τα σύνορα θα αλλάξουν μέχρι αναπόφευκτα να διαλυθούν. Οι λέξεις και οι αντοχές μας να τις ψελλίζουμε ο ένας στον άλλον και να βρίσκουμε κώδικες συνεννόησης είναι οι προχειρογραμμένες μας ελπίδες για να έναν κόσμο μισό κλικ καλύτερο.
Γαμημένε Δεληβοριά, δεν μπορούσες να πεις απλά "We are the World, We are the children" και να τελειώνεις; Έπρεπε να το κάνεις τόσο προσωπικό;
Διαβάστε επίσης
Την πρώτη ανάρτηση της σειράς, #1: ΛΕΞ - Vittorio (2018)
Την προηγούμενη ανάρτηση της σειράς. #4: Ντίνος Σαδίκης - Πρέπει Ίσως Κάποτε (2005)
Την επόμενη ανάρητησ της σειράς. #6: Χαΐνηδες - Θέλω Να Πάρω Τη Φυλή Μου Και Να Φύγω (2000)