Σάββατο βράδυ, μια όμορφη παρέα κατεβαίνουμε προς Πειραιά. Είναι η 2η φορά τον τελευταίο καιρό. Και θα το ξανακάνουμε. Δε χρειάζεται διαβατήριο για να διαβείς την πόρτα του Passport, μόνο καλή διάθεση. Ο χώρος είναι ζεστός, καλοφτιαγμένος, ο ήχος δε σε κουράζει, τα τραπεκάκια δεν είναι το ένα πάνω στο άλλο, στη μπάρα και στο χώρο μπροστά πριν τα τραπεζάκια, μπορείς να σταθείς και να παρακολουθήσεις χωρίς να νοιώθεις πως σε έχουν πιάσει κορόιδο, το προσωπικό είναι ευχάριστο, δε σε προσβάλει.
Και κάπου γύρω στις 11 (πολύ λίγο πριν) ανέβηκε στη σκηνή η Μελίνα Κανά για μας ζεστάνει ακόμα περισσότερο. Όχι μόνη της, αλλά με μια ενδιαφέρουσα μπάντα, ακουστικής διάθεσης, χαμηλών τόνων, που μπορεί να μην εκτέλεσε με ακρίβεια ρολογιού τις μελωδίες και τους ρυθμούς της, αλλά ήταν τόσο ουσιαστική κι ανθρώπινη, που απλά σε έκανε να θέλεις να είσαι όλο και πιο κοντά στη σκηνή, να κάνεις παρέα μαζί τους. Μαζί της, ο Μιχάλης Παπαζήσης, που όλοι στην παρέα αναρωτιόμασταν, γιατί μια τέτοια φωνή και σεμνή παρουσία, δεν έκανε περισσότερα πράγματα στο χώρο, ο οποίος έπαιζε και τουμπελέκι και μπαγλαμαδάκι (μάλλον το ότι είναι τόσο σεμνός!!!).
Και φυσικά τα τραγούδια. Νομίζω πως δε χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες. Η Μελίνα Κανά, έχει τραγουδήσει πολλά από τα καλύτερα τραγούδια των τελευταίων ετών, από τους πιο αγαπημένους συνθέτες της γενιάς. Παντελής Θαλασσινός, Στάμος Σέμσης, Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Νικολόπουλος, Θοδωρής Παπαδόπουλος έχουν εμπιστευτεί τα τραγούδια τους στη φωνή της. Σε συνδυασμό με τραγούδια μεγάλων συνθετών του παρελθόντος, όπως Χατζιδάκης, Θεωδοράκης και Λοίζος, ήταν σαν να ακούς ένα best of της ελληνικής μουσικής. Μαζί με αυτά ακούσαμε και 3 ακυκλοφόρητα τραγούδια που έχουν ως δημιουργούς 3 από τους μουσικούς, τον Κώστα Παπαγεωργίου (κιθάρες), Τάκη Φραγκούς (μπάσο κι επιμέλεια προγράμματος), Γιώργο Βασιλάκη (μπουζούκι και λαούτο).Το πρόγραμμα χωριζόταν σε 2 μέρη. Στο 1ο μέρος οι διαθέσεις ήταν περισσότερο ακουστικές και μελωδικές, τραγούδια που χτυπούσαν περισσότερο στην καρδιά και στην ψυχή μας, όπως τα "Όταν τραγουδάω, Με ένα γιατί, Ξυπνησα Νωρίς". Στο 2ο μέρος, όπως είναι λογικό το πρόγραμμα έγινε πιο εξωστρεφές και μας έκανε να "ανέβουμε στα τραπέζια".
Το Passport για 2μιση ώρες (άξιζε τα λεφτά του και με το παραπάνω), έγινε μια παρέα, και φύγαμε για τη γωνιά μας ο καθένας κρατώντας κάτι ξεχωριστό από αυτή τη βραδιά (όπως μας είχε προτρέψει κι η Μελίνα Κανά). Ελπίζουμε σύντομα να ξαναβρεθούμε κοντά τους.