Φέτος κλείνουν 30 χρόνια από την κυκλοφορία, ενός από τα καλύτερα άλμπουμ των Neil Tennant και Chris Lowe, του "Behaviour".
Γυρίζει εδώ και καιρό στο μυαλό μου, η ιδέα πως οι Pet Shop Boys, είναι το καλύτερο συγκρότημα της ποπ μουσικής των τελευταίων τουλάχιστον 40 χρόνων. Δημιουργώντας προσωπικές λίστες με αγαπημένα τραγούδια, από διαφορετικά συγκροτήματα ανάλογης πορείας στη μουσική, καταλήγω στο συμπέρασμα, πως η χαρά, η ποικιλία, το μοναδικό ύφος, το χιούμορ, οι στίχοι, οι ερμηνείες, το παιχνίδι, τα εξώφυλλα, οι μονολεκτικοί τίτλοι των άλμπουμ κι άλλα πολλά στοιχεία, ξεχωρίζουν τόσο πολύ σε αυτό το άκρως βρετανικό ντουέτο, που ξεπερνάνε όλους τους υπόλοιπους.
Σε μια σταθερή πορεία 35 χρόνων, βγάζουν συστηματικά άλμπουμ, που μπορεί να μην «πιάνουν» απαραίτητα κορυφές, όμως θα ασχοληθείς μαζί τους και πάντα θα βρεις ένα-δύο τραγούδια το λιγότερο, που θα τα κρατήσεις στις συλλογές σου.
Αν μάλιστα σε αυτά, προσθέσεις τα εκπληκτικά b-sides, που έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς, νέα τραγούδια τους στα compilations τους, συμμετοχές τους σε άλμπουμ άλλων, τα άλμπουμ που έφτιαξαν για τις Liza Minnelli και Dusty Springfield, τις ωραιότατες μουσικές τους για soundtrack, καθώς και τα remix albums τους, ο κατάλογος είναι μακρύς, ενδιαφέρων και δημιουργικός.
Κι αν κάποιος διαφωνήσει για τον τίτλο «το καλύτερο συγκρότημα της ποπ μουσικής», τότε σίγουρα δεν θα διαφωνήσει, για το «εξυπνότερο».
Είναι τελικά το "Behaviour" το καλύτερο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ οι Pet Shop Boys;
14. Release (2002)
Φυσικά και πετυχαίνει όταν οι Pet Shop
Boys είναι ο εαυτός τους, όπως στα "Here" και "Home and Dry". Ή στο "The Samurai In Autumn". Ναι εδώ είναι.
Αν κάτι σίγουρα αξίζει σε αυτό το άλμπουμ, θα το βρείτε στο "Thursday".
Αν ψάχνεις κάποιο ιδιαίτερο τραγούδι, τότε θα είναι το "Sad Robot World".
Δε βγαίνουν εύκολα debut albums, που περιέχουν τέσσερα singles, από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί ποτέ, στην ιστορία της ποπ μουσικής, κατακτώντας μάλιστα την κορυφή με το "West End Girls". Το "Please" είναι μια ονειρεμένη αρχή, ο ήχος τους μοναδικός, δεν μοιάζει με τίποτα από όσα έχεις ακούσει. Δεν είναι υπερβολή αυτό, δεν μπορείς να συγκρίνεις τους PSB με άλλους, από εκεί κι έπειτα, αρκετά νέα ονόματα ίσως μπορούν να συγκριθούν, κάπως, μαζί τους. Δεν είναι όμως μόνο τα singles, αφού το άλμπουμ, περιέχει κι άλλα αξιόλογα τραγούδια, όχι συμπληρώματα, που δείχνει και το εύρος των δυνατοτήτων τους. Στην παραγωγή του άλμπουμ ο Stephen Hague, Αμερικανός παραγωγός που έχει «υπογράψει» μερικά από τα αριστουργήματα της εποχής. Απόλυτα και μοναδικά ποπ.
13. Hotspot (2020)
Και με το "Hotspot" κλείνει η τριλογία Stuart Price. Καλύτερα, τολμώ να πω. Πιο
κοντά στο παρελθόν τους αυτή τη φορά, χωρίς όμως να ενθουσιάζουν, χωρίς
να έχουν κάτι νέο να προσφέρουν, χωρίς να με αγγίζουν. Το άλμπουμ πήρε
πολύ θετικές κριτικές και κατάφερε να φτάσει και στο νο3 στην Αγγλία,
που λίγο δεν το λες. Τραγούδια να αγαπήσεις, πάντα θα υπάρχουν σε
άλμπουμ τους, όπως το "Happy People" ή το αγαπημένο "Monkey Business". Η
συνεργασία τους με τους Years & Years στο "Dreamland", είναι μια
χαρά, αδιάφορη πάντως. Πιθανότατα το αδίκησα κάπως στην
«εικονοποιημένη» κριτική μου στο mixgrill, θα φταίει το γεγονός ότι
περίμενα κάτι περισσότερο, πάντα περιμένω κάτι περισσότερο από τους PSB.
Απόφυγε
το "Wedding In Berlin" και κράτα το "Burning The Heather", στην
κιθάρα του οποίου θα βρεις τον Bernard Butler των Suede.
12. Electric (2013)
Χορός παρακαλώ. Stuart Price στην παραγωγή παρακαλώ.
Έχουμε live να κάνουμε παρακαλώ. Ευχαριστώ, αλλά όσο και να με
παρακαλάτε, το "Electric", είναι άψυχο, γιατί του λείπουν τα καλά
τραγούδια, εκείνα που αγαπήσαμε από τους PSB. Είναι καλό να
εξελίσσονται, να αλλάζουν, να δοκιμάζουν, μια χαρά θα περάσεις, αλλά
μέχρι εκεί. Πάντως το άλμπουμ τούς επανέφερε σε υψηλές πτήσεις στα
charts, κι αυτό από μόνο του λέει πολλά. Κι είναι σημαντικό για ένα
συγκρότημα με τη δική τους πορεία, αρκεί να μην είναι αυτοσκοπός. Το
άλμπουμ θυμίζει εκείνο το "Confessions On The Dance Floor" της Madonna,
χωρίς όμως να έχει τη σπίθα και τα τραγούδια, το ξαναλέω. (Μην τα
ισοπεδώνω όλα, "Bolshy" και "Vocal" μια χαρά είναι, το πρώτο μάλιστα το
«άκουγα» στο "Introspective"). Μπορεί τεχνικά να έχει όλα τα φόντα, αλλά του
λείπει η βάση. Κι όσο θυμάμαι κι εκείνο το "Shouting…", ούτε να το γράψω
όλο δεν αντέχω, με πιάνουν τα νεύρα μου.
Αν κάτι σίγουρα αξίζει σε αυτό το άλμπουμ, θα το βρείτε στο "Thursday".
11. Super (2016)
Αν καταφέρεις και ξεπεράσεις το εναρκτήριο "Happiness"
και δεν πέσεις σε μακρά κατάθλιψη για το αγαπημένο σου συγκρότημα, τότε
όλα είναι σούπερ. Δε μπορώ με τίποτα να χωνέψω το γεγονός ότι το "The
Pop Kids" δεν κατάφερε να φτάσει ψηλά στα charts, πρόκειται για ένα
πολύ πετυχημένο τραγούδι, που μόνο εκείνοι μπορούν να βγάλουν, έξυπνο
και πιασάρικο, παίζοντας με την ιστορία και το όνομα τους. Σε γενικές
γραμμές, εδώ ικανοποιούν την χορευτική τους τρέλα και την προσπάθεια
τους να γεμίσουν τις setlists των ζωντανών εμφανίσεων τους με upbeat
τραγούδια ξέφρενου χορού, αλλά και το πιστό κοινό τους, που πάντα θα
είμαστε πιστοί, ότι κι αν κάνουν, μη γελιόμαστε.
Αν ψάχνεις κάποιο ιδιαίτερο τραγούδι, τότε θα είναι το "Sad Robot World".
10. Fundamental (2006)
Για κάποιον περίεργο λόγο, είναι το άλμπουμ που έχω
ακούσει λιγότερο από τους PSP. Αν και κάθε φορά που το βάζω περνάω μια
χαρά κι έχει και τραγούδια που μου φτιάχνουν τη διάθεση και μου θυμίζουν
τη μαγεία τους, όπως τα "Integral", "Minimal" και "Psychological",
δεν επιστρέφω συχνά σε αυτό. Όπως και το "Very", οι κριτικές του είναι
από τις καλύτερες, εμένα όμως δε με αγγίζει. Ακόμη κι αν ο λόγος του
Neil Tennant είναι περισσότερο πολιτικός από ποτέ, πάντα προτιμούσα τον λόγο του που είχε χιούμορ και περνούσε τα μηνύματά του με εκείνον τον μοναδικό υπόγειο και σαρδόνιο τρόπο. Ακόμη κι αν ο ήχος τους σε μερικά
τραγούδια είναι πιο κλασικά synth-electro pop, πιο Depeche Mode, OMD,
Kraftwerk, πιο κοντά μου δηλαδή, μια απόσταση μας χωρίζει. Ακόμη κι αν ο
Trevor Horn, είναι στην παραγωγή και κάνει τα μαγικά του, όπως τότε στο "Left To My Own Devices", δεν με κερδίζει.
9. Very (1993)
Κρατάνε βέβαια για το τέλος το "Requiem In Denim and Leopardskin", και ναι αυτό θυμίζει αρκετά "Behaviour".
Εκτός ίσως από το "Twentieth Century", που είναι το track με τον αριθμό 10.
Τρία χρόνια μετά το αποτυχημένο εμπορικά
"Behaviour", ο Neil Tennant, αποφασίζει ότι μπορεί να μιλήσει για τον
εαυτό του. Και το κάνει σε αυτό το "So Very Very Pet Shop Boys album".
Χορευτική ποπ κυρίως, με μια διάθεση έξω καρδιάς, εννοείται πως το
"Very" επαναφέρει τους Pet Shop Boys στην επικαιρότητα και τους δίνει το
μοναδικό τους νο1 στην Αγγλία (αυτό κι αν είναι από τα άγραφα, αυτό κι
αν είναι γραφικό). Τολμώ να πω όμως, κι ας ξέρω πως ειδικά με αυτήν την επιλογή τόσο χαμηλά, θα πέσετε να με φάτε, πως είναι η πρώτη φορά, που η
ακομπλεξάριστη ποπ τους, με αφήνει και λίγο αδιάφορο, αφού έχει μια ροπή
προς τη φθήνια. Η διασκευή τους στο "Go West" των Village People,
είναι η τελευταία, μεγάλη τους επιτυχία στα charts.
Αλλά σίγουρα αυτό που ψάχνετε είναι το "Dreaming of the queen".
8. Elysium (2012)
Πρέπει να τους βγάλεις το καπέλο.
Βλέπουν τι γίνεται με τον Kanye West και τα δύο προηγούμενα άλμπουμ του, «κλείνουν» για παραγωγό τον Andrew Dawson και κλείνονται για τρεις μήνες
στο Λος Άντζελες για να το ολοκληρώσουν. Όπως κι οι ίδιοι έχουν
παραδεχτεί, είναι ένα άλμπουμ που σου δημιουργεί το ίδιο συναίσθημα με
το "Behaviour". Οκ ναι, αλλά όχι. Ναι σε κάποια τραγούδια, όχι στα
περισσότερα. Ναι σε μια αίσθηση, όχι όμως στην παραίσθηση. Ναι στο
υπέροχο "Leaving", το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ, τεράστιο ΌΧΙ στο
"Winner", που ήταν και το πρώτο single (τι κακό όνειρο είδαν στη βόλτα
τους στο Elysian Park, από όπου λέγεται πως πήρε και το όνομα το
άλμπουμ;). Ναι είναι PSB ρε παιδιά, όμως μην τρελαθούμε κιόλας και
συγκρίνουμε το "Behaviour" με το "Elysium". Ωραίο άλμπουμ, συνεχίζει
από εκεί που σταμάτησε το "Yes", θα δυσκολευτώ πολύ να το κατατάξω,
αφού κι αυτό περιέχει πολλά ωραία τραγούδια, μέσα στην ανισότητα του.
Είναι το τελευταίο που κυκλοφορούν στην Parlophone Records.
Κρατάνε βέβαια για το τέλος το "Requiem In Denim and Leopardskin", και ναι αυτό θυμίζει αρκετά "Behaviour".
7. Yes (2009)
Σε παραγωγή των Xenomania, συνεχίζουν να προσφέρουν απλά
κι ωραία τραγούδια. Το "Yes" είναι τόσο κλασικό PSP άλμπουμ, που δεν μπορείς να το αρνηθείς ,όμως. Χωρίς ποτέ να φτάνει σε πολύ υψηλά επίπεδα,
με τραγούδια όπως το "Love Etc" και "More than a dream", δεν γίνεται να
μη χαμογελάσεις.
Σίγουρα πρόκειται για μια άνιση δουλειά, που απλώς πατάει σε αυτό που ξέρουν να κάνουν, χωρίς εκπλήξεις και νεωτερισμούς.
Το "Vampires" εννοείται πως θα βρισκόταν στο "Nightlife" τους.
Σε αυτό θα βρείτε το "It Always Comes As A Surprise".
Σίγουρα πρόκειται για μια άνιση δουλειά, που απλώς πατάει σε αυτό που ξέρουν να κάνουν, χωρίς εκπλήξεις και νεωτερισμούς.
Και μόνο για το "The Way It Used To Be", που θα βρεις εδώ, ανεβαίνει τόσο ψηλά στην εκτίμηση μου.
6. Nightlife (1999)
Ανεβάζουν τα γκάζια σε κάποια τραγούδια, έχοντας
παραγωγό τον Rollo από τους Faithless (φαίνεται τόσο στο εναρκτήριο "For
Your Own Good"), φτιάχνουν ωραιότατη ποπ, όπως στο αγαπημένο "I Don't
Know What You Want But I Can't Give It Any More" ή το "You Only Tell Me You Love Me When You ‘re Drunk", hi-energy gay anthems όπως το "New York
City Boy", έχουν κι ένα ντουέτο με την Kylie Minogue στο "In Denial". Εκτός του Rollo, στην παραγωγή συναντάς τους Craig Armstrong και David
Morales, τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα άλμπουμ των Pet Shop Boys; Κι
όμως, το άλμπουμ αποτυγχάνει εμπορικά, τηρουμένων των αναλογιών. Θα
μπορούσαν να λείπουν ένα δύο τραγούδια, δε νομίζω ότι προσφέρουν κάτι,
όμως και πάλι είναι ένα καλό άλμπουμ, γεμάτο ιδέες και εμπειρίες.
Το "Vampires" εννοείται πως θα βρισκόταν στο "Nightlife" τους.
5. Introspective (1988)
Μπαίνουμε στην πεντάδα με ένα ενδοσκοπικό άλμπουμ, θα μπορούσες να το πεις και EP. Οι Pet Shop Boys αλλάζουν, παραδίδουν ένα απόλυτα χορευτικό άλμπουμ (πολύ πριν τα "Electric" και "Super"), που περιέχει μόνο έξι τραγούδια, μεγάλης
διάρκειας. Ουσιαστικά με μόνο δύο νέα τραγούδια, το μεγαλειώδες "Left to
my own devices" και το λατινό-ποπ τους "Domino Dancing", κι
επανεκτελέσεις δικών τους τραγουδιών ή διασκευές τους, θα μπορούσε να
εξαιρεθεί από αυτή τη λίστα. Αλλά, θα ήταν ιεροσυλία, αφού το
"Introspective", παραγωγικά κι ενορχηστρωτικά, είναι για σεμινάριο. Χορευτικό όνειρο, που μόνο εκείνοι μπορούσαν να παραδώσουν.
Φυσικά περιέχει το "It’s Alright", που δεν πρέπει να λείπει από κανένα dj set, που σέβεται τον εαυτό του.
4. Bilingual (1996)
Είναι η πρώτη φορά που δεν πετυχαίνουν top 3 στην
Αγγλία, αν και πρόκειται για ένα πολύ καλοφτιαγμένο άλμπουμ. Σε παραγωγή
κυρίως των Chris Porter και Danny Tegnalia, απορροφά στοιχεία από την
περιοδεία τους στη Λατινική Αμερική και τα ενσωματώνει σε διάφορα σημεία
του. Θα τολμούσα να πω, πως είναι από τα πιο υποτιμημένα άλμπουμ τους,
αφού είναι περιπετειώδες και δύσκολα βρίσκεις τραγούδι που δεν σε
κερδίζει. Μπορεί όχι στο πρώτο άκουσμα, αλλά σε βάθος χρόνου. Όπως και
στο "Very" συνεχίζουν να προσθέτουν και γυναικεία φωνητικά, μόνο που
αυτή τη φορά, ακούγονται πιο εναρμονισμένα, πιο ταιριαστά σε αυτά τα
τραγούδια.
Σε αυτό θα βρείτε το "It Always Comes As A Surprise".
3. Please (1986)
Όπως είπα, εδώ βρίσκεται το "Violence".
2. Behaviour (1990)
Μια ανάσα από την κορυφή τελικά, για το "Behaviour", αν κι «έπαιξε σκληρά». Αυτό
είναι το πιο ώριμο άλμπουμ των Pet Shop Boys, και το λιγότερο επιτυχημένο
τους, όταν κυκλοφόρησε. Δεν πειράζει όμως, έχει πάρει την εκδίκηση του
και πιθανότατα θα το δείτε στην κορυφή σε αρκετές λίστες. Με συμμετοχές
από Angelo Badalamenti, The Balanescu Quartet και Johnny Marr, σε παραγωγή του Harold Faltermeyer, περιέχει μερικές από τις ομορφότερες και μελωδικότερες στιγμές τους, με αποκορύφωμα το "Being Boring", το εμβληματικό video clip του οποίου γύρισε ο Bruce Weber.
Ακόμη κι οι πιο ήσυχες στιγμές του, όπως το "Only the wind" ή το "To
Face the truth", ρέουν σαν νεράκι και δεν μπορείς να τις αγνοήσεις. Είμαι
σίγουρος, πως αν ρωτήσεις και τους ίδιους τους PSB, αυτό το άλμπουμ θα
αναφέρουν ως το αγαπημένο τους. Έχει μια γλυκήτητα στον ήχο του, ακόμη
κι αν δεν είναι τόσο χαρούμενο όπως άλλες τους δουλειές. Έχω την αίσθηση πως πρόκειται για την καλλιτεχνική τους κορυφή, που συνδυάζει όλα τους τα στοιχεία, στο πακέτο του ενός.
Αν το ψάχνετε, εδώ είναι το "My October Symphony".
1. Actually (1987)
Καλά, δεν θέλει και πολλή φαντασία, άσε που θα ήταν κι αμαρτία, εξάλλου μεγάλη αμαρτία ήταν που αυτό το άλμπουμ δεν κατέκτησε την κορυφή στο βρετανικό chart. Αυτό με το εμβληματικό εξώφυλλο, που έχει αντιγραφεί τόσες πολλές φορές. Αυτό με το "It’s a sin", με το "What have I done to deserve this?", όπου συμμετέχει η Dusty Springsfield, με το "Rent" και το "Heart". Αυτό που συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Please", εξελίσσοντας κι άλλον τον ήχο τους και τους στίχους τους. Ένα μικρό αριστούργημα, όπου όλα λειτουργούν τέλεια. Εκτός από το Stephen Hague, ο Αυστραλός παραγωγός και μηχανικός ήχου Julian Mendelsohn, προστίθεται και προσθέτει μαγεία (μαζί τους κι οι Shep Pettibone, David Jacob και Andy Richards). Ξαναλέω, είναι αυτό με το "It’s A Sin". Είναι άσκοπο να ψάξεις για ελαττώματα, μόνο αν είσαι τίποτα περίεργος, το δέχομαι.