Τι θα ακούσετε:
Λαούτο και άρπα σε συνδυασμό jazz με στοιχεία κρητικής μουσικής
Τραγούδια που πρέπει να ακούσετε:
"Intro", "Lute Interlude", "Speedy"
Βαθμολογία:
7,5
Οι ιδιαιτερότητες αυτού του δίσκου ξεκινούν από το όνομα του σχήματος, συνεχίζουν στο εξώφυλλο του δίσκου και διέπουν, φυσικά, το περιεχόμενο. Στέκομαι στον συνδυασμό των ονομάτων που επέλεξαν ο Γιάγκος Χαιρέτης και η Maria-Christina Harper για να βαφτίσουν τη συνεργασία τους: το ηχητικό αποτέλεσμα της επανάληψης του Χ και του Ρ εκφράζει την τραχύτητα και τη ρευστότητα που υπάρχουν και στα όργανα που δομούν τη συνεργασία τους, το λαούτο και την άρπα. Στο εξώφυλλο, το όνομά αυτό γραμμένο με γραμματοσειρά που θυμίζει το ιαπωνικό hiragana αλφάβητο βρίσκεται μπροστά από ένα ασαφές φόντο, πιθανώς αγριόχορτα, αφήνοντας στην άκρη το κρητικό υπόβαθρο του μεν και τη σχέση με τη λονδρέζικη jazz της δε. Όσο για το περιεχόμενο, υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα σημεία στα επτά κομμάτια του δίσκου.
Η ακρόαση, όπως και η συγγραφή αυτού του άρθρου, οφείλει να ξεκινήσει από τη βάση ότι οι δύο μουσικοί συναντήθηκαν για να παίξουν τα όργανα που κατέχουν χωρίς περιορισμούς ή συγκεκριμένους στόχους. Αυτό δεν λειτουργεί και δεν πρέπει να λειτουργεί ως άλλοθι για όποιες αστοχίες ενδεχομένως παρατηρήσει κανείς στον πρώτο δίσκο που ηχογράφησαν μαζί ως ντουέτο. Δίνει, όμως, στίγμα για το τι να περιμένει ο ακροατής όταν πατήσει αναπαραγωγή (ή κατεβάσει τη βελόνα, μιας και κυκλοφορεί και σε LP) στο "Draft". Εδώ δεν έχουμε ούτε κρητικά για γλέντι, ούτε jazz άρπα που θα μπορούσε να ενταχθεί στον κατάλογο της Gondwana Records. Κάπου ανάμεσα σε τέτοιους ήχους κινείται το μεγαλύτερο μέρος των ηχογραφήσεων, με σαφείς επιρροές από τον Ψαραντώνη στη χρήση της φωνής.
Ο Γιάγκος Χαιρέτης έχει την ικανότητα να προσεγγίσει με τη φωνή του χαμηλές συχνότητες και το κάνει πιο όμορφα, για παράδειγμα, από τις περισσότερες αντίστοιχες πρόσφατες προσπάθειες του Γιάννη Αγγελάκα να τραγουδήσει στο ύφος του Ψαραντώνη. Είναι, επίσης, ταιριαστός ο συνδυασμός της φωνής του με τις μικρές χορδές της άρπας, όπως γίνεται στο «Τσακωνικό» με τη μαντινάδα «σου 'πα μάνα πάντρεψέ με...», ή στο μεγαλύτερο σε διάρκεια και με περισσότερους πειραματισμούς "Bells" στο οποίο ακούγεται μια εκδοχή της μαντινάδας «ως κι αν διαβαίνουν οι καιροί, ως κι αν περνούνε οι χρόνοι...».
Παρόλα αυτά, τα κομμάτια που ξεχωρίζουν από την πρώτη κιόλας ακρόαση είναι αυτά στα οποία δεν τραγουδάει ο Χαιρέτης και οι μουσικοί αφήνονται στο παίξιμό τους. Το "Intro" είναι το πρώτο που ηχογράφησαν μαζί και όσο ήρεμα και ακουστικά ξεκινάει τόσο ζωηρά και ηλεκτρικά κορυφώνεται, λειτουργώντας ως χορταστική και αντιπροσωπευτική εισαγωγή. Στη συνέχεια, το "Lost In The City" είναι ένας συνδυασμός των οργάνων με προσέγγιση που τείνει στα blues, τα "Lute Interlude" και "Meadow" αποδεικνύουν τη δεξιοτεχνία του Χαιρέτη για όσες και όσους τυχαίνει να έχουν αμφιβολίες και, στο κλείσιμο, το "Speedy" είναι πιο κοντά στα κρητικά ηχοτοπία, με τη Maria-Christina Harper να πειραματίζεται στην άρπα.
Το "Draft" διαρκεί κάτι λιγότερο από 50' και το διάστημα αυτό είναι υπεραρκετό για να βυθιστεί κανείς στον κόσμο που έχουν στήσει, αλλά και να ξεμυτίσει φρέσκος και ικανοποιημένος από τη βόλτα. Μπορεί τα μέρη με το αργόσυρτο τραγούδισμα στη μέση του δίσκου να συνιστούν μια μικρή κοιλιά κατά την ακρόαση, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα είναι πλουσιοπάροχο και, μερικώς, πρωτοπόρο. Ζωντανά, σε κάποιον χώρο όπου το κοινό δεν θα μιλάει, το σύμπαν των Hairetis Harper θα μπορεί να ξετυλιχτεί (ή και να εξερευνηθεί εκ νέου) με τρόπο αλλιώτικο, ενδεχομένως ακόμα πιο συγκινητικό, παρά την εξαιρετική δουλειά που έχουν κάνει οι Coti K. και Νίκος Ασημάκης σε ηχογράφηση και mastering. Ως τότε, για τα σπιτικά βράδια της περίεργης εποχής μας το "Draft" είναι ένας δίσκος που μπορεί να κάνει τους τοίχους σας να μοιάζουν πως σαλεύουν.
Σχετικό θέμα