Τι θα ακούσετε:
αγγλόφωνη, πολύχρωμη pop εμπνευσμένη από όνειρα
Βαθμολογία:
8
Το «φρέσκο αίμα» της Puzzlemusik αποτελεί η νεαρή μουσικός που συστήνεται ως Demetria. Τα προηγούμενα δυο-τρία χρόνια η δραστήρια εταιρεία με ιθύνων νου τον Χρήστο Αλεξόπουλο έχει βγάλει αρκετούς δίσκους, τους περισσότερους σε jazz ύφος, όλοι όμως ήταν από μουσικούς ή σχήματα που είχαν προηγούμενη συμμετοχή σε «κομμάτια του παζλ», όπως (αυτο)αποκαλούνται οι εκδόσεις της. Δίσκοι με τραγούδια ανέκαθεν υπήρχαν στα 15 χρόνια της εταιρείας, τέτοιος ήταν και ο τελευταίος από πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη το 2019, από τον Τρύφωνα Λάζο. Με τα τραγούδια της έρχεται η Demetria ως η καινούργια πρόταση μιας εκ των σημαντικότερων ανεξάρτητων δισκογραφικών του καιρού μας και μάλλον στοχεύει να γίνει η καινούργια πρόταση της ελληνικής μουσικής γενικότερα· ή τουλάχιστον αυτής που «μιλάει» αγγλικά και δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτιά εντός συνόρων.
Παρά τον δίκαιο χαρακτηρισμό της Demetria με φράσεις όπως «νέα πρόταση», το “Pillow Shifter” δεν είναι ακριβώς το ντεμπούτο της, μιας και μέσα στο 2020 είχε προλάβει να κυκλοφορήσει τρεις ακόμα συλλογές αποκλειστικά σε streaming υπηρεσίες. Στις δύο από αυτές συνεργάστηκε με τον άγνωστο (ακόμα;) μουσικό leroybroughtflowers και υπάρχει μια προσωπική δουλειά με τίτλο “Game Over”. Παρά τη μικρή τους διάρκεια, οι ηχογραφήσεις αυτές στέκουν αξιοπρεπώς και παρουσιάζουν μερικά ωραία τραγούδια με κάποιες από τις ιδέες που ακούγονται και στον καινούργιο δίσκο. Θα βρείτε και ελληνόφωνα τραγούδια στους ανά το διαδίκτυο λογαριασμούς της, αλλά στο “Pillow Shifter” ακούμε μόνο αγγλικά. Πρόβλημα με αυτό, ουδέν, ούτε εκ των προτέρων ούτε εκ του αποτελέσματος.
Η Demetria τραγουδάει ωραία, με ύφος που ταιριάζει στην ονειρική θεματική του δίσκου. Η θεματική αυτή αφορά κυρίως τους στίχους και την προέλευση των τραγουδιών από την Ονειροχώρα. Το μέρος εκείνο όπου ζει ο Pillow Shifter, εμπνευσμένος από έναν ιαπωνικό μύθο. Όπως αναφέρει η ίδια στο (ψηφιακό) ένθετο της έκδοσης του CD: «[Ο Pillow Shifter] είναι ο άρχοντας των Εφιαλτών και ο δημιουργός της Παράλυσης. Με μία του κίνηση μπορεί να σε κάνει να ξυπνήσεις ιδρωμένο μέσα στην νύχτα και με μια άλλη να σου ρουφήξει την ψυχή για πάντα. Με μία απλή του κίνηση, μόνο με το να σου μετακινήσει το μαξιλάρι την ώρα που κοιμάσαι.» Από τα όνειρά της πηγάζουν τα τραγούδια της, τα οποία ντύνονται με μουσικές ποικιλοτρόπως δομημένες που απέχουν, όμως, από «ονειρικές» ταμπέλες όπως «dream pop».
Οι στίχοι της έχουν την αξία τους, σε ενδιαφέρουσες ερμηνείες στο ιδιαίτερο αυτό το pop, ας πούμε, μουσικό ύφος. Υπάρχουν και φράσεις που φανερώνουν ενδεχομένως μια επίκαιρη ματιά και σαφώς μια queer αισθητική που, όπως έχει δηλώσει η ιδέα, είναι αναπόφευκτο στοιχείο της μουσικής και της προσωπικότητάς της. «They’re killing us, they’re killing us, we freak them so they’re killing us» τραγουδάει στο “Tomorrowland”, το πρώτο single που είχε κυκλοφορήσει στα τέλη το 2021. Ένα βίντεο κλιπ έχει επίσης δημοσιευτεί για το “Cinderella”, ένα ακόμα πολύ ωραίο τραγούδι του δίσκου, με το “Sunshine” να χρησιμοποιείται στους τίτλους τέλους, κλείνοντάς το πολύ ευχάριστα όπως και τον δίσκο. Νωρίτερα, το “Sleep Alone” έρχεται με ένα θρόισμα από τζάκι (ή από κακό δίσκο βινυλίου) και λίγα αρπίσματα στην κιθάρα να συνοδεύουν στίχους όπως «You bring to life monsters of the dreams I had next to you». Δεν διακόπτει τη ροή - ως ιντερλούδιο - αλλά αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα γραφής που κρατάει το ενδιαφέρον με απλό τρόπο.
Πέρα από τους στίχους, είναι η συνολική τραγουδοποιία της Demetria που ορίζει την ομορφιά του δίσκου. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η ίδια έχει παίξει, ηχογραφήσει και μιξάρει οτιδήποτε ακούγεται, τα εύσημα που της αξίζουν πολλαπλασιάζονται. Πιάνο, τύμπανα, melodica, παιδικά όργανα (toy instruments) και πολλά άλλα είναι μπλεγμένα με τρόπο που ενισχύουν το ονειρικό τοπίο του κάθε τραγουδιού όσο και του δίσκου συνολικά. Ακούστε για παράδειγμα την πανδαισία ήχων του “Who Killed The Pig?”, στο οποίο έχει γίνει επίσης πολύ καλή δουλειά στη μίξη των φωνών. Υπάρχουν και τραγούδια που κυριαρχεί το απλοϊκό πιάνο, όπως το “Welcome To My Necropsy”, μια σχεδόν πιάνο-μπαλάντα που τονίζεται από τα τύμπανα στο δεύτερο μισό, με «γενναία» διάρκεια στα έξι λεπτά. Συνολικά, πάντως, τα περισσότερα τραγούδια διαρκούν αρκετά λιγότερο και το “Pillow Shifter” είναι σχετικά εύπεπτο στα 41’ που διαρκεί.
Η ακρόαση μπορεί εύκολα να επαναληφθεί, πολλάκις, και όσο ευχάριστη ήταν την πρώτη φορά τόσες λεπτομέρειες να ανακαλυφθούν στη συνέχεια. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερα η Demetria μέσα σε αυτό το πλαίσιο μουσικής για όνειρα και εσωστρεφούς λόγου. Ανοίγεται σε πολλά μέτωπα, για παράδειγμα μπορεί κανείς να σκεφτεί ακόμα και αφρικανικές επιρροές στο “Baku Is Dead”, και το αποτέλεσμα την δικαιώνει. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, από αυτά τα μέτωπα, όμως, κάπου, κάπως τα έχουμε ξανακούσει. Ίσως αν μίκρυνε την παλέτα των τεχνικών της το αποτέλεσμα να ήταν λιγότερο ευφάνταστο σε εύρος και περισσότερο εφευρετικό σε βάθος. Ίσως, πάλι, το “Pillow Shifter” να είναι μόνο η όμορφη αρχή, στην οποία η Demetria και ρίσκα πήρε αποτελεσματικά και πολλές ιδέες παρουσίασε και, κυρίως, άφησε αξιοσημείωτο αισθητικό αποτύπωμα.