«Ήμουν κι εγώ εκεί»
Και πολύ καλά έκανες φίλε μου.
Σε βλέπω από τα posts και stories στα social. Σε έχω δει που έχεις γράψει για τον Nick Cave και πόσο άγγιξε την ψυχή σου. Σε είδα και σένα στους Pet Shop Boys που χόρευες σαν τον τρελό, πολύ γέλασα με αυτό το video. Είδα κι εσάς τα πιο indie kids στο Plissken, να πηγαίνετε από σκηνή σε σκηνή κι από καλλιτέχνη σε καλλιτέχνη, στην προσπάθειά σας να ακούσετε, να αφουγκραστείτε το νέο, αυτό που έρχεται, που ίσως έρθει.
Ήμουν μαζί σου στο Τείχος των Εθνών στο ΟΑΚΑ, όταν οι Muse εξαπέλυαν τη ροκ επανάστασή τους, σε μια χωμάτινη αρένα που σήκωνε σκόνη σε κάθε σου δυνατό πάτημα. Καλά, εσένα φίλε μου χεβιμεταλά που κάποτε φορούσες στενά μαύρα τζιν, βρώμικα άρβυλα, είχες μακριά μαλλιά κι αλυσίδες και το αγαπημένο σου μπλουζάκι με τη στάμπα των Manowar, σε είδα σε φωτογραφία πριν και τώρα, μετά τη σπουδαία βραδιά.
Είδα επίσης κάποιους από τους 20.000 στη συναυλία του ΛΕΞ, που φαίνεται να αγγίζει συναυλιακές κορυφές που είχαμε χρόνια να δούμε στη χώρα μας. Που δείχνει ότι η νεολαία είναι εκεί. Ας μην την κατηγορούμε συνεχώς εμείς τα γερόντια, απλά δεν την καταλαβαίνουμε. Κι έτσι πρέπει.
Θα σας δω κι όλους εσάς τους κλασικοροκάδες στους Scorpions και στον Alice Cooper, να τραγουδάτε τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών και να κρατάτε αναπτήρες στις μπαλάντες τους, όπως σε όλα εκείνα τα μίζερα beach party με μια κιθάρα και μια φωτιά όταν ήσ(μ)ασταν παιδιά.
Βλέπω τα φώτα από το Ηρώδειο γιατί μένω σχετικά κοντά και μου στέλνετε τον παλμό της καρδιάς σας, από την Patti Smith, από τον Max Richter, από τη Laurie Anderson και τους Moderat κι άλλα τόσα.
Αυτό που δεν θέλω να βλέπω είναι τους γκρινιάρηδες και ξινούς που ασχολούνται και χλευάζουν τις συναυλίες που δεν επέλεξαν να πάνε γιατί δεν τους αρέσουν οι καλλιτέχνες. Εκείνους που γελάνε με όσους πηγαίνουν στα γερόντια τους Scorpions ή στον Nick Cave, αλλά ξεσαλώνουν στους Pet Shop Boys. Ή με τους προχωρημένους που τη λένε σε όλους που πηγαίνουν σε «γερασμένους» καλλιτέχνες, ενώ εκείνοι εξερευνούν το νέο σήμα. Δεν αντέχω επίσης τους «εξωτερικούς», που τη λένε τους «εσωτερικούς», για το πόσο καλύτερα είναι τα φεστιβάλ έξω, πόσο πιο φθηνά τα εισιτήρια έξω, πόσο πιο καλά κι ολοκληρωμένα τα live και τα setlists, λες κι οι «εσωτερικοί» δεν τα γνωρίζουν όλα αυτά.
Χαίρομαι πολύ φέτος για κάποιο λόγο. Χαίρομαι πολύ με τη χαρά σας. Με τη χαρά μας. Για όλους εσάς που βρίσκεστε εκεί, για όποιον λόγο θέλετε, για το συγκρότημα/καλλιτέχνη που εσείς γουστάρετε, για να χορέψετε, να νοσταλγήσετε, να ιδρώσετε, να αγκαλιαστείτε ή ακόμη απλά για να είστε εκεί.
Θέλω να με βομβαρδίζετε με κείμενα, εικόνες και βίντεο από τις συναυλίες που πηγαίνετε, δεν σας ζηλεύω φέτος όπως παλιότερα (εντάξει, ζηλεύω λίγο σε κάποια, αφού δεν μπορώ κι εγώ όπως κι εσείς να πάτε σε όλα), θέλω μόνο να σας βλέπω να έχετε παλμό.
Να γράφετε συνεχώς: «Ήμουν κι εγώ εκεί.» Για να είμαι κι εγώ μαζί σας εκεί.
Να είμαστε όλοι εκεί.