Με έναν πρόχειρο, από μνήμης, υπολογισμό βρίσκω ότι τώρα πια θα πρέπει να είναι διψήφιος ο αριθμός των συναυλιών του Nick Cave που έχω παρακολουθήσει από το 1987 μέχρι σήμερα. Από τις περισσότερες, ακόμα και από αυτές από τα μακρινά ‘80s, έχω κάτι να θυμάμαι, κάτι που κάνει την κάθε εμφάνιση μοναδική και με κάνει να περιμένω την επόμενη ευκαιρία να βρεθώ ανάμεσα στο κοινό μιας συναυλίας του. Η συναυλία των Grinderman την Τετάρτη στο Terra Vibe ήρθε να προστεθεί σε αυτή τη ξεχωριστή αλυσίδα και να δημιουργήσει μνήμες από αυτές που πραγματικά δεν ξεχνιούνται ποτέ.
Μπορεί σε κάποιες συναυλίες άλλων ονομάτων με μεγάλη ιστορία να πηγαίνουμε με βασικό κίνητρο τη νοσταλγία, για να θυμηθούμε τα τραγούδια άλλων εποχών, αλλά η περίπτωση του Nick Cave και των συγκροτημάτων του είναι διαφορετική. Τώρα, μάλιστα, που αποφάσισε να δημιουργήσει τους Grinderman, κρατώντας το σκληρό πυρήνα των Bad Seeds και αφήνοντας απέξω οποιαδήποτε περιττή πολυτέλεια πέρα από τα απολύτως απαραίτητα συστατικά για ωμό, αρχέγονο rock’n’roll, ο Cave αφήνει όλη τη βαριά μουσική προϊστορία του στην άκρη για κάποια άλλη στιγμή (την επόμενη τουρνέ των Bad Seeds), γυρίζει το κοντέρ στο μηδέν και αρχίζει από την αρχή με εφηβικό πάθος και ενθουσιασμό.
Το "Mickey Mouse and the Goodbye Man" που άνοιξε το σετ λίγο μετά τις 9 και μισή ήταν ό,τι πρέπει για άμεση κλιμάκωση της έντασης, ένα test drive για να διαπιστώσεις πόσο γρήγορα πάει το νέο όχημα από το 0 στα 100. Με το "Worm Tamer" που ακολούθησε, βρισκόμασταν ήδη σε πλήρη επιτάχυνση και μέσω του μικρού διαδρόμου απογείωσης που ένωνε τη σκηνή με τα κάγκελα μπροστά από το κοινό, ο Cave βρέθηκε κυριολεκτικά στον αέρα και μέσα στον κόσμο σε μια βουτιά ρεπερτορίου Iggy Pop, χωρίς να σταματήσει στιγμή το τραγούδι.
Η ένταση παρέμεινε αμείωτη στη μεγαλύτερη διάρκεια του σετ και παρόλο που το φεγγάρι απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί γεμάτο, ο Cave έδειχνε κυριολεκτικά σεληνιασμένος, σε πλήρη ταύτιση με τον wolfman που αναφέρουν συχνά πυκνά οι στίχοι του τελευταίου δίσκου, ενώ οι Ellis, Casey και Sclavounos, πιστοί στα καθήκοντα τους, ήταν η καλοκουρδισμένη μηχανή που τον υποστήριζε σε κάθε του βήμα. Όπως ήταν αναμενόμενο το "Grinderman 2" είχε την τιμητική του και μέχρι το τέλος του κυρίως σετ είχαμε ακούσει 8 από τα 9 κομμάτια του, ενώ από το πρώτο επιλέχτηκαν τα "Get It On", "Honey Bee (Let's Fly to Mars)" και "No Pussy Blues", δηλαδή τρεις από τις πιο ξέφρενες στιγμές του.
Για το φινάλε της εκρηκτικής, σχεδόν 90λεπτης εμφάνισης των Grinderman, αφού ακούσαμε και το "Palaces of Montezuma" για να κλείσουμε με τον πρόσφατο δίσκο, είχαμε ακόμα 4 από το ντεμπούτο τους, με το "Love Bomb" να αφιερώνεται στην Αθήνα και το αργόσυρτο blues του "Grinderman" να αποτελεί την ιδανική σφραγίδα μιας συναυλίας που χωρίς αμφιβολία θα πάρει μια ιδιαίτερη θέση ανάμεσα σε όλες τις εμφανίσεις του Cave στην Ελλάδα. Όσο για την παραδοσιακή κραυγή από κάποιον για να παίξει το "Tupelo", νομίζω ότι ήταν μόνο για να τηρηθεί το έθιμο. Με το εξαιρετικό υλικό που διαθέτουν ήδη στο ρεπερτόριο τους οι Grinderman, δεν υπάρχει ανάγκη για δεκανίκια από το παρελθόν. Αντιθέτως, την επόμενη φορά που θα δούμε τους Bad Seeds, προτείνω να απαιτήσουμε το "No Pussy Blues"!
Την συναυλία των Grinderman άνοιξαν οι Callas που βρέθηκαν στη μάλλον άχαρη θέση να παίζουν μπροστά σε λίγο κόσμο λίγο μετά τις 8. Οι φιλότιμες προσπάθειές του τριμελούς σχήματος μας κράτησαν καλή παρέα για τρία περίπου τέταρτα, με ένα σετ που μπορεί να μην χαρακτηρίζεται από την ποικιλία του, αλλά είναι σίγουρα καλοδουλεμένο και όταν ο συνδυασμός ρυθμών Pixies με '60s garage που επιχειρούν καταφέρνει να δέσει, το αποτέλεσμα είναι κάποιες από τις πιο αξιόλογες συνθέσεις της νέας Ελληνικής σκηνής.
2. Worm Tamer
3. Get It On
4. Heathen Child
5. Evil
6. When My Baby Comes
7. What I Know
8. Honey Bee (Let's Fly to Mars)
9. Kitchenette
10. No Pussy Blues
11. Bellringer Blues Encore: 12. Palaces of Montezuma
13. Man in the Moon
14. When My Love Comes Down
15. Love Bomb
16. Grinderman
Grinderman - Get it On (live in Athens)
Grinderman - When My Baby Comes (live in Athens)