«Ρε μαλάκα, τι φάση!» ήταν οι πρώτες κουβέντες που βγήκαν από το στόμα μου. Ήταν η αίσθηση του άλλου, του διαφορετικού, του «απόκοσμου». Κι αυτή ήταν μόνο η εισαγωγή…
Είχα ακούσει για τους PAGAN. Είχαν κάνει και πέρυσι, μάλιστα την ίδια ακριβώς μέρα, στον ίδιο χώρο, στο Κύτταρο, την πρώτη τους «επίσημη εμφάνιση» με πολύ καλές κριτικές. Φίλοι που εμπιστεύομαι στα μουσικά πράγματα και που ήταν παρόντες μού είπαν τα καλύτερα. Έμενε μόνο να δω κι ο ίδιος –ο άπιστος–, να διαπιστώσω…
Ο κόσμος έξω από το Κύτταρο, αρκετή ώρα πριν, είχε κάνει ήδη μεγάλη ουρά και περίμενε υπομονετικά να ανοίξουν οι πόρτες. Όλοι ήταν στις θέσεις τους για το επικείμενο live.
Σκότος... Σιγά-σιγά, κάποιες φιγούρες μαυροντυμένες ανέβηκαν στην σκηνή... Απόλυτη ησυχία, ένα αμυδρό φως και μια μορφή με πέπλο παίρνει κι αυτή τη θέση της. Χειροκρότημα… και μια φωνή (φωνάρα) σαν από παραμύθι κατακλύζει τον χώρο.
Ήταν όλα πάνω εκεί, στη σκηνή: η φωνή κι οι φωνές, η κίνηση, ο χορός κι η ερμηνεία, η μουσική κι οι μουσικοί, ο φωτισμός, η μυσταγωγία, οι κέλτικοι θρύλοι μπλεγμένοι με τα Καβείρια Μυστήρια… κι από κοντά γνώριμα ακούσματα της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής.
Δυσκολεύομαι
να ορίσω το είδος. Η λέξη συναυλία δεν
καλύπτει, είναι φτωχή, η λέξη παράσταση
αδικεί το ακουστικό μέρος. Είναι ένα «θέαμα» που σπάει και μπλέκει τα όρια
των τεχνών, καθώς όλα συνυπάρχουν και
όλα πρωταγωνιστούν αρμονικά μεταξύ
τους…
Η
Έβελυν
Ασουάντ είναι
το αερικό επί σκηνής, που με κίνηση, χορό
και ερμηνεία μεταφέρει τους «μύθους» στο κοινό. Με εμφανώς θεατρική παιδεία,
είναι η μούσα που «κλείδωσε» το όραμα
που είχε ο Σταύρος Τσουμάνης (ιδρυτής,
μουσικός και παραγωγός του σχήματος)
όταν έστηνε βήμα-βήμα το project.
Εκτός
από την Έβελυν, πάνω στην σκηνή είναι: ο Βασίλης Προδρόμου στην ακουστική
κιθάρα, ο Δημήτρης Μπίζος στην ηλεκτρική
κιθάρα, ο Σταύρος Τσουμάνης στο μπάσο,
ο Μάρκος Παύλου στην γκάιντα (χαρακτηριστική
μορφή) και τέλος
ο Σωτήρης Ντουβας στα τύμπανα.
Οι PAGAN (εκ του λατινικού paganus-us, δηλαδή ο άνθρωπος της υπαίθρου) δεν είναι άλλη μια μπάντα που διασκευάζει παραδοσιακή μουσική. Είναι μια ολοκληρωμένη μουσική πρόταση που ενώνει πολλά: θρύλους και μύθους λαών, ήχους, χρώματα, εικόνες που με τη μυστηριακή μουσική τελετουργία οδηγεί, θέλοντας και μη, το κοινό στην απαραίτητη… κάθαρση!
Κρατώ τελευταίο αλλά σημαντικό τη σκηνοθετική ματιά και επιμέλεια της Marlene Kaminsky. Σε μια σκηνή φτιαγμένη καθαρά για μουσική και όχι για θέατρο, όπως είναι το Κύτταρο, με πολύ απλά υλικά, ψυχή, μεράκι και «αφοσιωμένους» ανθρώπους, στήνει κάτι ιδιαίτερο που αναμένεται να καθιερωθεί στη μνήμη των πολλών —ο χρόνος θα δείξει— ως ανεξίτηλο μουσικό δρώμενο.
Υ.Γ. «Ρε μαλάκα, τι φάση!»