Ένα σενάριο βγαλμένο μέσα από τη ζωή, που εξιστορεί ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Η σύγχρονη ζωή συναντά τη γραφή και γεννιέται η παράσταση. Μία παράσταση από ανθρώπους της Τέχνης με αγάπη και μεράκι για το θέατρο. Ο έρωτας, ο φόβος, η μοναξιά και ο αντίκτυπός τους στην κοινωνία και στην ψυχή του ανθρώπου σκιαγραφούν τις ζωές των ηρώων. Βλέπουμε μπροστά μας να διαδραματίζονται τα παθήματά τους και να ξετυλίγεται η ιστορία της ζωής τους. Καθώς το κουβάρι ξετυλίγεται, αποκρυσταλλώνονται ο ψυχισμός και οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών μέσα από τη δεξιοτεχνία της πένας του σεναριογράφου και τη ματιά του σκηνοθέτη. Οι ερμηνευτές συγκρούονται με τα θέλω και τα όνειρά τους όταν η ζωή τούς βάζει διλήμματα. Η φτώχεια, οι κακουχίες και η ανεργία οπλίζουν το χέρι του ανθρώπου και αφοπλίζουν το μυαλό του.
Ο κάθε ρόλος έχει κάτι να πει στον θεατή, να μεταγγίσει ένα μάθημα και να εμφυσήσει κάποιο συναίσθημα. Το δράμα και η κωμωδία ενώνονται με μαεστρία, αναδεικνύοντας τη δύναμη του έργου και παράλληλα χωρίς να κουράζει τον θεατή. Άλλοτε η ειρωνεία κι άλλοτε ο καυτηριασμός της γλώσσας απορρίπτει τη δομή της σύγχρονης ζωής. Μιας ζωής που βρίθει μοναξιά κι εγωισμό. Η απώλεια, τα ναρκωτικά και οι εξαρτήσεις γενικότερα, η άνομη πλευρά του έρωτα, οι σχέσεις γονέα-παιδιού είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντος των σεναριογράφων Γιώργου Σκούρτη και Γιάννη Σολδάτου, που βρήκαν πρόσφορο έδαφος στη σκηνοθετική επιμέλεια του Γιώργου Λιβανού. Στόχος είναι η αναζήτηση της εσωτερικής αλήθειας των ηρώων, ο αυτούσιος ψυχισμός τους με τις ψυχώσεις και τα παθήματα.
Το «Κομμάτια Και Θρύψαλα» είναι ένα έργο που μέσα από τις αντιφάσεις του ενοποιεί τον άνθρωπο, αφού στον κοινό παρανομαστή βρίσκεται η ανθρώπινη ζωή. Η αντίθεση εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου, θέλω και πρέπει, αλτρουισμού και εγωισμού είναι η ενοποίηση της ανθρώπινης ζωής. Αυτής δηλαδή που μέσα της εμπερικλείει δύο δυνάμεις αντίθετες: το καλό και το κακό. Αυτό ακριβώς κάνουν και ηθοποιοί της παράστασης, πότε ο καθένας ξεχωριστά και πότε δίπλα δίπλα σε ζευγάρια. Κι αυτό ακριβώς είναι το σημείο αναφοράς του θιάσου, αφού είναι εμφανής η χημεία και η αλήθεια που βγάζουν στη σκηνή, κάνοντας τον θεατή να ξεχάσει το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται.
Τα κακώς και τα καλώς κείμενα της ζωής ζωντανεύουν από έναν 11μελής θίασο, που ερμηνεύει τους ρόλους με ειλικρίνεια και πάθος. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι νεοελληνική χωρίς ωραιοποιήσεις και καθωσπρεπισμούς, όπως θα ακούγαμε έναν φίλο ή συγγενή μας να μιλάει, προσδίδοντας αμεσότητα και ζωντάνια. Η επιμέλεια των κοστουμιών ανέδειξε το χαρακτήρα και τις περιστάσεις της ζωής του κάθε ανθρώπου, δίνοντας υπόσταση στην ερμηνεία και προσθέτοντας την απαραίτητη αληθοφάνεια και εγγύτητα που χρειάζεται ο θεατής. Η υποβλητική ατμόσφαιρα και η μουσική επένδυση, με τη σειρά τους, τόνισαν την εσωτερικότητα του έργου, προσβλέποντας στο συναισθηματικό κόσμο των πρωταγωνιστών και στην ανάδειξη του ψυχισμού τους.
Πρόκειται εν τέλει για ένα έργο το οποίο, αφού διαμελίζει τον ηθοποιό σε κομμάτια, κάνει τον θεατή να τα ενώσει ένα-ένα για να αναλογιστεί το δικό του μερίδιο ευθύνης στην κοινωνία που ζει κι αναπνέει. Κι εδώ έρχεται ο ρόλος του θεάτρου, που ταυτίζεται πλήρως με τις επιταγές της παράστασης μέσα από τις κατευθυντήριες οδηγίες του Γιώργου Σκούρτη, Γιάννη Σολδάτου και Γιώργου Λιβανού. Αυτοί οι τρεις καλλιτέχνες ένωσαν την πένα και τη ματιά τους με την ερμηνεία του θιάσου, για να μας βάλουν να αναλογιστούμε το πώς ζούμε, αν μας αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής και τελικά γιατί τον ακολουθούμε.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στους Άρη Τουρλάκη και Πωλίνα Καστρινού.