Βαθμολογία:
7
Τι θα ακούσετε:
rock, pop
Αν σκεφτεί κανείς τα τριάντα χρόνια που οι Pearl Jam είναι μουσικά ενεργοί, θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι είναι απλά πολύ μεγάλοι πια και εντελώς αποκομμένοι από την σύγχρονη μουσική πραγματικότητα για να αφορούν την νέα γενιά. Στην καλύτερη αποσπούν μια συγκαταβατική αποδοχή από τους σημερινούς σαραντάρηδες και βάλε, που κάποτε συνόδευσαν πολλές στιγμές της ζωής τους με τα τραγούδια τους. Το καινούριο τους άλμπουμ είχε να αντιμετωπίσει εξαρχής έντονο σκεπτικισμό και από την μερίδα των μουσικόφιλων που το περίμενε. Ευτυχώς, είναι ίσως το καλύτερό τους τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Ο δίσκος ξεκινάει με το "Scared Of Fear" και το ομότιτλο κομμάτι, το είδος του παραδοσιακά στιβαρού ροκ που ακούγεται καλά την στιγμή που παίζει, αφήνει το στίγμα του και προετοιμάζει τη συνέχεια. Που στην περίπτωση του "React Respond" και του "Running", τα οποία ακολουθούν, προκαλούν συναισθήματα ικανοποίησης για την επιστροφή στη γνώριμη από το παρελθόν Pearl Jam φόρμουλα (μαζί με το στοιχείο της μερικής ομοιομορφίας στην δομή των τραγουδιών, κάτι που χαρακτήρισε και την προηγούμενη δουλειά τους, "Gigaton").
Αλλά ο παραγωγός και σούπερ θαυμαστής του γκρουπ, Andrew Watt, ο οποίος ανέλαβε και τον προσωπικό δίσκο του Eddie Vedder "Earthling", που βγήκε πριν δυο χρόνια, κατάφερε να αναδείξει τα λειτουργικά στοιχεία τους. Με άλλα λόγια, το mid-tempo pop rock μοτίβο του "Won't Tell", το ανθεμικό "Wreckage" και το "Got To Give", εμπνευσμένα από τους μουσικούς ήρωες του Vedder, τους The Who. Η αργή, μελαγχολική αίσθηση που έρχεται σε αντίθεση με τον κλασικό grunge ήχο τους. Το "Upper Hand" είναι πειραματικό, φρέσκο και αλλόκοτο για τα δεδομένα τους. Η εισαγωγή απλώνει στο χώρο και, όσο αυξάνεται ο ρυθμός, τόσο αυξάνεται η προσμονή και το σασπένς για το πού θα καταλήξει τελικά το τραγούδι.
Ο τίτλος της καλύτερης σύνθεσης ανήκει στο "Waiting For Stevie", το οποίο φέρνει στο νου τα μεγάλα κομμάτια που έχουν βγάλει, σαν τα "Alive", "Better Man" και το "Given To Fly". Οι στίχοι του Vedder εστιάζουν στις αντιφάσεις της αγάπης και της ζωής του rockstar, με ώθηση από τα ντραμς του Matt Cameron, που ανοίγουν το δρόμο για το outro της κιθάρας του Stone Gossard, μια υπενθύμιση ότι οι Pearl Jam μπορούν ακόμα να κάνουν την καρδιά μας να χτυπά λίγο πιο γρήγορα.
Μια πτυχή που ξεχώριζε πάντα τους Pearl Jam από τους μιμητές τους ήταν η επιμονή τους στη σοβαρότητα, συχνά με κόστος να μην θεωρούνται cool, είτε αυτό αφορούσε τη μάχη τους ενάντια στην μονοπωλιακή πρακτική του Ticketmaster, είτε την αντίθεσή τους στον αιματηρό πόλεμο στο Ιράκ. Αυτή η ίδια σοβαρότητα συναντάται και στο "Something Special", την ωδή του Eddie Vedder στις κόρες του. Υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο, αν σκεφτούμε πώς περιέγραψε τον απόντα πατέρα του στο "Alive", να τον ακούμε τώρα να εκφράζεται έτσι, όντας οικογενειάρχης, ροκ σταρ και σχεδόν εξήντα ετών.
Το "Dark Matter" αποδεικνύει ότι οι Pearl Jam είναι ένα συγκρότημα του οποίου η δύναμη βρίσκεται στη μουσική αλληλεπίδραση των μελών του και τον σεβασμό που τρέφουν ο ένας για τον άλλο. Είναι συναισθηματικό, βαρύ, φλογερό, ό,τι θα θέλαμε να ακούσουμε από ένα άλμπουμ τους τριάντα χρόνια μετά.