Από το Ευηνοχώρι Μεσολογγίου στη Θεσσαλονίκη για σπουδές. Μετά Αθήνα, έπειτα Λος Άντζελες, και ξανά Αθήνα. Ο Φίλιππος Διαμαντόπουλος (ή επί το καλλιτεχνικότερον Phil Diamond) υιοθετεί το ύφος κλασικών rock n' roll ερμηνευτών από τα '60s και τα '70s και το φέρνει στο σήμερα, με ένα γερό μπόλιασμα από ψυχεδέλεια, αφρικανικούς και λατινοαμερικάνικους ήχους.
Στο κάτω-κάτω, η indie μουσική είναι πιο πολυσυλλεκτική από πότέ, και ο ίδιος το ξέρει καλά. Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με σχήματα και καλλιτέχνες που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στη γιγάντωση της ανεξάρτητης αθηναϊκής σκηνής την προηγούμενη δεκαετίας: The Bet, Kobres, Sugahspank!, και πιο πρόσφατα με τον Tom Yosi. Στο Λος Άντζελες, σχημάτισε με άλλους εκλεκτούς μουσικούς τους Adámas.
Έχοντας επαναπατριστεί πλέον εδώ και καιρό, ετοιμάζει νέα πράγματα τόσο με το προσωπικό του project, όσο και με ένα ακόμα σχήμα, τους Лайка (Laika).
Αύριο βράδυ, μάς προσκαλεί στο Κύτταρο για μία ένα «rock n' roll πανηγύρι», με τη συμμετοχή πολλών από τους καλλιτέχνες που προαναφέραμε. Μέχρι τότε, εμείς σας τον παρουσιάζουμε μέσα από τα δικά του λόγια.
MixGrill: Αν μπορούσες να συνοψίσεις τη μουσική σου πορεία με όλα τα σχήματα από τα οποία πέρασες, ποια θα ήταν;
Phil Diamond: Περιπέτεια, διαφορετικές πόλεις, διαφορετικές χώρες, διαφορετικές ήπειροι.
Πολλά στυλ που με εξεφραζαν και ακόμη με εκφράζουν. Original μουσική, πάντα original. What a ride!
M.G.: Πώς είναι για έναν καλλιτέχνη το πέρασμα από τόσα διαφορετικά σχήματα; Φαντάζομαι είναι δημιουργικό, αλλά μήπως στερεί και τη σταθερότητα που χρειάζεται ενίοτε ένας καλλιτέχνης για να είναι δημιουργικός;
P.D.: Καλή ερώτηση. Σίγουρα είναι πιο δύσκολο υπό την έννοια της σταθερότητας. Όμως, για μένα ήταν μια συνειδητή απόφαση και συνάμα πηγαία ανάγκη. Είμαι σαν ένα παιδί σε κατάστημα με παιχνίδια. Θέλω να τα δοκιμάσω όλα, θέλω να παίξω με όλα, όσα πιο πολλά μπορώ. Οι επιρροές μου και τα ακούσματά μου κατά καιρούς, ειδικά όσα με σημάδεψαν ή μου τα έφερε η τύχη στα πόδια μου, μου υποδείκνυαν τι να κάνω. Ίσως είναι ο πιο μακρύς δρόμος, με την έννοια ότι χτίζεις κάτι με μια μπάντα, αλλά ο κόσμος δεν ξέρει ότι ήσουν εσύ απαραίτητα στη θέση που ήσουν. Σιγά σιγά, με υπομονή, ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός για τον καθένα!
M.G.: Έχοντας ζήσει και δημιουργήσει στο Λος Άντζελες, θα είχε ενδιαφέρον να μας πεις κάτι που ήταν πιο εύκολο εκεί σε σχέση με την Αθήνα για σένα ως καλλιτέχνη, αλλά και το ανάποδο, κάτι που να είναι πιο εύκολο πλέον στην Αθήνα σε σχέση με τα χρόνια σου στο L.A.
P.D.: Γενικά, είμαι τυχερός άνθρωπος και μερικά πράγματα μού ήρθαν εύκολα ανεξαρτήτου τοποθεσίας. Στο Λος Άντζελες ήταν πιο εύκολο για μένα να παρακολουθώ μια σκηνή που με ενδιέφερε και την εποχή που πήγα εγώ δεν ήταν διαθέσιμη στην Αθήνα ή τουλάχιστον δεν την είχα ανακαλύψει. Afrobeat, latin, ψυχεδελική soul, συνδυασμός όλων των παραπάνω! Αυτά τα styles ήταν, άλλωστε, και ο λόγος που πήγα εκεί. Από την άλλη, σίγουρα στην Αθήνα οι αποστάσεις είναι τερατωδώς μικρότερες, είναι πιο εύκολο να παρακολουθήσεις και να συναναστραφείς με πιο πολυ κόσμο και τη μουσική κοινότητα της πόλης χωρίς να χρειάζεται να οδηγήσεις 20 και 30 χιλιόμετρα.
M.G.: Την περίοδο του Λος Άντζελες είχες σχηματίσει τους Adámas, και συνεργάστηκες, με τους Alebrto Lopez (κρουστά, παραγωγή) και Joel Soyffer (μείξη, mastering), βραβευμένους με Grammy, καθώς και με τους ταλαντούχους session μουσικούς David Goodwin (μπάσο) και Evan Greer (ντραμς). Τι κρατάς καλλιτεχνικά από την τριβή με αυτούς τους ανθρώπους;
P.D.: Όπως είπα, είμαι πολύ τυχερός. Γενικά, κρατάω το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι πίστεψαν σε μένα και σε αυτό που κάναμε και με στήριξαν σα να ήμουν δικός τους από την αρχή. Αυτό είναι το σημαντικότερο για μένα. Και φυσικά μου λείπουν πολύ σαν άνθρωποι αλλά και σαν συμπαίκτες. Και φυσικά καλλιτεχνικά η ειλικρίνεια και η ανοιχτωσιά τους, το επίπεδο μουσικότητας, η τεχνική τους κατάρτιση, ο επαγγελματισμός… Με επηρέασαν σε όλα τα επίπεδα και είμαι ευγνώμων για αυτό.
M.G.: Είσαι ένας τραγουδιστής με έντονες ‘60s/’70s επιρροές, που ήρθε έντονα στο προσκήνιο από το 2010 περίπου και έπειτα, βιώνοντας όλη αυτήν την έντονη δεκαετία, με τη μεταστροφή της παραδοσιακής δισκογραφίας προς την ψηφιακή διανομή, τα social media, τις πλατφόρμες κτλ. Πόσο εύκολο ήταν να φέρεις την “all-time-classic” μουσική περσόνα σου, με αυτές τις καταβολές, στο σήμερα και να την προωθήσεις μέσα από τα σύγχρονα κανάλια επικοινωνίας;
P.D.: Ουσιαστικά πιστεύω πως οι περισσότεροι μουσική της γενιάς μου δεν γνώρισαν και πολύ το κλασικό μοντέλο. Ίσως πολύ επιφανειακά μέσω τοπικών εταιριών όπως η Inner Ear κτλ. Προσωπικά, παλεύω με την τωρινή κατάσταση με δυσκολία, μιας και εκτός σκηνής είμαι αρκετά introverted. Προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ και να είμαι δημιουργικός αρχικά στον πυρήνα αυτού που υπηρετώ, δηλαδή της μουσικής, και σε δεύτερο επίπεδο στα social –αν και είναι πιο σημαντικό σήμερα να είσαι ενεργός και δημιουργικός σε αυτά.
M.G.: Θα ήθελες να μας πεις μερικές πληροφορίες για το πιο πρόσφατο project στο οποίο συμμετέχεις, την Лайка (Laika), όπως και για τη συνεργασία σου με το νεαρό κιθαρίστα Tom Yosi;
P.D.: Οι Лайка είναι μια μουσική σύμπραξη που προέκυψε από τη συνεργασία με τον Tom και με τα άλλα παιδιά από το προσωπικό project του Phil Diamond. Είναι και αυτο με ελληνικό στίχο και στόχος είναι η ανάδειξη της ψυχεδελικής πλευράς της ελληνικής αστικής και δημοτικής παράδοσης. Με κύριο άξονα τα ριφ του Tom. Mε τον Tom γνωριστήκαμε το 2019 και μας πήρε λίγο χρόνο να αρχίσουμε να παίζουμε μαζί, λόγω καραντίνας και υποχρεώσεων. Από την αρχή υπήρχε αυτή η πρόθεση και επιθυμία, οπότε φέτος το καλοκαίρι, με αφορμή ένα live Phil Diamond, έγινε πραγματικότητα. Γράφαμε μαζί μικρά demo βασισμένα στις ιδέες του Tom και έτσι γεννήθηκαν οι Лайка. Φυσικά δε χρειάζεται να μιλήσω για τον Tom περαιτέρω, νιώθω πολύ τυχερός που συνεργούμε μαζί και κυρίως που όλο αυτό πηγάζει από μια πραγματική φιλία.
M.G.: Επιπλέον, θα μπορούσες να μας πεις περισσότερα για τον ελληνόφωνο δίσκο που ετοιμάζεις; Παλιότερα είχες μοιραστεί ότι είχες έναν δισταγμό στο να εκφραστείς σε ελληνικό στίχο. Τι άλλαξε στο μεταξύ και πλέον το πήρες απόφαση; Επίσης, τι έχουμε να περιμένουμε από το δίσκο;
P.D.: Η αλήθεια είναι ότι μου ήταν αρκετά δύσκολο να γράψω στα ελληνικά, κυρίως λόγω ελλιπών αναφορών από την ελληνική δισκογραφία αλλά και λόγω ανασφάλειας. Ο συσχετισμός μου με τη μουσική προέκυψε μέσω του τραγουδιού και η αλήθεια είναι ότι «κυνηγούσα» τους τραγουδιστές που με μάγευαν χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία στο στίχο, παρά μόνο για εκτελεστικούς λόγους. Βέβαια, στην τραγουδοποιία προσπαθούσα να ακολουθώ πάντα το «Εν αρχή ην ο Λόγος», άρα οι στίχοι ήταν πάντα πολύ σημαντικοί. Από την άλλη, ο ελληνικός στίχος προέκυψε σαν ανάγκη φέτος το καλοκαίρι όπου και αναρωτήθηκα ή μάλλον απόρρησα με το γεγονός ότι δεν είχα εκφραστεί στη μητρική μου γλώσσα. Ξαφνικά μου φάνηκε εντελώς παράλογο. Αυτό βέβαια είναι κατάληξη της επιρροής που είχα από την αγαπημένη μου, τη Γεωργία Δρακάκη. Ο έρωτας, λοιπόν, μπορώ να πω πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου αυτή. Σαν υλικό είναι κλάσικό Phil Diamond ηχητικά και ενορχηστρωτικά, πολύ διακριτικά στοιχεία από την ελληνική παράδοση. Ψυχεδέλεια, βαριές ή ονειρικές ή ταξιδιάρικες κιθάρες, ρυθμοί από ελλάδα, νότιο αμερική και αφρική. Απλά με ελληνικό στίχο.
M.G.: Πριν σε ευχαριστήσουμε για τη συνέντευξη, θα ήθελες να στείλεις και από εδώ το δικό σου προσωπικό κάλεσμα για το ‘’Rock n’ Roll Πανήγυρις’’ σε λίγες μέρες;
P.D.: Μια γιορτή της original μουσικής, μια σύμπραξη φίλων, συνοδοιπόρων και συμπαικτών σε ένα χορταστικό πρόγραμμα με πολλές εναλλαγές, που σίγουρα θα κρατήσει το ενδιαφέρον σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ένα πανηγύρι rock n roll, με την ανεμελιά, την ενέργεια και το attitude του rock n roll και τη μυσταγωγία αλλά και ελαφρότητα ενός πανηγυριού!
Ο Phil Diamond θα εμφανιστεί 27 Μαρτίου στο Κύτταρο, στη συναυλία-φεστιβάλ-μουσική μάζωξη «Rock N' Roll Πανήγυρις». Μαζί του: Tom Yosi | Kobres | Sugahspank! | Τhe Bet | Лайка
Guests: George Zervos | Sugahspank! | Κος Κ | Σοφία Καμινά
Περισσότερες πληροφορίες εδώ.