Μια πολύ όμορφη εμπειρία είχαμε την περασμένη Κυριακή στο Θέατρο Αλάμπρα, σε μια αναβίωση του λογοτεχνικού αριστουργήματος «Μικρές Κυρίες» της Louisa May Alcott που μας έκανε να αναπολήσουμε και να ξεχαστούμε από την καθημερινότητά μας για λίγο.
Είναι μια θεατρική παράσταση που τα έχει όλα: μουσική, χορό, τραγούδι, θεατρικότητα, όμορφα σκηνικά. Μια παράσταση κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Μέσα από την παρακολούθηση του νεαρού κοινού τα παιδιά θα μπορέσουν να πάρουν σοβαρά μηνύματα για τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και για την ίδια την κοινωνία, μιας και τα θέματα που θίγονται εναρμονίζονται σε πολύ μεγάλο ποσοστό με τη σημερινή πραγματικότητα.
Η παράσταση, αν και αφορά σε ένα λογοτεχνικό έργο παλιάς εποχής, διαπραγματεύεται θέματα επίκαιρα και διαχρονικά: η αδελφική αγάπη και τα συναισθήματα σε πρώτο πλάνο, η αλληλεγγύη και το νοιάξιμο, η ματαιοδοξία και ο υλισμός, η επαναστατικότητα και οι φιλοδοξίες, η γυναικεία αυτοδιάθεση κόντρα στις επιταγές της κοινωνίας, η πείνα και τα δεινά του πολέμου είναι μόνο κάποια από τα θέματα που οι «Μικρές Κυρίες» μάς έκαναν να αφουγκραστούμε. Το κύριο χαρακτηριστικό που μας μένει στη μνήμη είναι η φράση που λέει συνεχώς η Τζο: «Να μείνουμε για πάντα έτσι όλοι μαζί», δείχνοντας το διαρκή φόβο της πως η οικογένεια θα χωριστεί. Αυτό που εισπράττει ο θεατής είναι πως, ακόμα κι αν τα μέλη της οικογένειας πάρουν διαφορετικούς δρόμους, η αγάπη υπάρχει και πάντα θα ενώνει.
Το έργο αναφέρεται στη ζωή τεσσάρων αδερφών της οικογένειας Μαρτς, που ζουν στη Μασαχουσέτη την εποχή του εμφυλίου πολέμου. Η μητέρα, η Μάρμι, που πολεμάει για την επιβίωση των τεσσάρων κοριτσιών της, έχει δευτερεύοντα ρόλο, όπως και ο πατέρας της οικογένειας, που λείπει στον πόλεμο. Οι τέσσερις αδερφές: Μεγκ, Τζο, Έιμι και Μπεθ, τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες που πολεμάνε την κοινωνία και κάποιες φορές και τον ίδιο τους τον εαυτό με τα πάθη του.
Η Μεγκ, η πιο μεγάλη της οικογένειας, ματαιόδοξη, βρίσκει τον έρωτα που την αλλάζει. Η Τζο, η επαναστάτρια της οικογένειας, αρνείται το ρόλο της κοπέλας που πρέπει να βρει το γαμπρό. Αντιθέτως, κυνηγάει τα όνειρά της. Η Έιμι, φύση καλλιτεχνική μα συγχρόνως μεγαλοπιάνεται και στην πορεία της ζωής της μαθαίνει τι πραγματικά αξίζει. Και η Μπεθ, η μικρότερη αδερφή και φιλάσθενη, είναι αυτή που δείχνει τι πάει να πει δύναμη και που μονιάζει όλη την οικογένεια όταν οι αδερφές προσπαθούν να βρουν τα δικά τους μονοπάτια η καθεμιά ξεχωριστά. Μέσα από τη φράση της Τζο: «Πρέπει πάντα να είμαστε υπάκουοι; Να ανεχόμαστε πράγματα επειδή είμαστε πτωχοί;» καταλαβαίνουμε τη διάκριση της εποχής σε τάξεις. Πρόσθετοι ήρωες που δίνουν γοργό ρυθμό στην ιστορία και άλλοτε μια εύθυμη νότα είναι: ο Λόρι, ο κ. Μπρουκ, ο κ. Λόρενς και η θεία Μαρτς.
Πρόκειται για ένα έργο που σου αφήνει μια χαρμολύπη, καθώς τα θέματα που διαπραγματεύεται και τα νοήματα που περνάει είναι πολλά: άλλοτε προκαλούν χαρά κι άλλοτε λύπη. Οι πρωταγωνιστές δίνουν το ρεαλισμό και την αμεσότητα που χρειάζεται το έργο, ώστε να περάσει στον νεαρό κόσμο πιο εύκολα όσα έχει μεταφέρει μέσα από τη μετάφραση και τη διασκευή του έργου Αθηνά Χατζηαθανασίου.
Όμορφα και ευρηματικά σκηνικά (Ανδρονίκη Τσαγκαράκου) υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Αθηνάς Χατζηαθανασίου συναντάμε στη συγκεκριμένη παράσταση. Όμορφα φορέματα εποχής και ποδιές που μας γυρίσαν πίσω στον χρόνο, καπέλα, μάσκες και κοστούμια που αναδεικνύουν λίγη από την αίγλη του παρελθόντος. Χορογραφίες (Ευγενία Βησσαρίου, Δήμητρα Τσουκάτου) και μουσική επένδυση (Ανδρέας Αναγνωστόπουλος) τονίζουν ακόμα περισσότερο τη νοσταλγική και ρομαντική διάθεση του έργου. Ο δε φωτισμός των Γιάννη Καραλιά, Ραφαέλας Λογκάρη και Αθηνάς Χατζηαθανασίου τονίζει τη διάθεση και τη συναισθηματική φόρτιση των πρωταγωνιστών.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Πολυξένη Ζαρκαδούλα και στο mixgrill.gr.