Είχε ένα ενδιαφέρον κοινωνιολογικό η πρώτη εμφάνιση των αμερικανών Palaye Royale στη Θεσσαλονίκη. Σε μία πόλη που, σε ό,τι αφορά τις συναυλίες ξένων καλλιτεχνών, τρέφεται κυρίως από τα… μεγαλεία του παρελθόντος, η εμφάνιση ενός (σχετικά) καινούργιου αμερικάνικου συγκροτήματος, που ακούγεται δυνατά στις μέρες μας, ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα ως προς τον αριθμό και τον τύπο των ανθρώπων που θα το ακολουθούσαν.
Το πείραμα φαίνεται πως στέφθηκε με επιτυχία. Άτομα λίγο πάνω ή και λίγο κάτω από τα 20 κατέκλυσαν το Principal Club Theater, έτοιμα να δουν ίσως την πρώτη τους μεγάλη συναυλία. Κορσέδες, σκιά στα μάτια και ψηλοτάκουνες μπότες εναλλάσσονταν με fanbase μπλουζάκια και σταράκια, ενώ άρβυλα, piercing και ραφτά των Minor Threat συνδυάζονταν αρμονικά (πάνω στο ίδιο άτομο!) με μακρύ χίπικο μαλλί, εφαρμοστό μπλουζάκι και ροζ κοκαλάκια με λαγουδάκια. Μία ωδή στην ατομικότητα της έκφρασης και του προσωπικού στυλ, με προφανείς αναφορές στην emo, goth, art rock και steampunk κουλτούρα.
Τη βραδιά άνοιξαν στις 21:00 οι Tales Of June, μία electronic pop punk εξάδα από τη Θεσσαλονίκη. Δηλώνοντας συγκινημένοι που ανοίγουν τη συναυλία για ένα από τα αγαπημένα μας σχήματα, μας χάρισαν ένα μικρό αλλά περιεκτικό δείγμα της μουσικής τους, με κομμάτια όπως τα πιο πρόσφατα “Eclipsed” και “Fading Echoes” αλλά και τα κάπως παλιότερα “The Final Act” και “Chloe’s Diary”.
Μια στρωμένη, ηλεκτρισμένη εμφάνιση, που φάνηκε να ξεσηκώνει το κοινό και να το «ζεσταίνει» για όσα θα ακολουθούσαν. Μοναδικό αρνητικό η μόλις 20λεπτη διάρκεια της εμφάνισης και το μεγάλο κενό που (αναγκαία;) μεσολάβησε ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για τους Palaye Royale.
Στα 40 λεπτά που μεσολάβησαν, είδα τον διπλανό μου να ανοίγει στο κινητό του μία εφαρμογή παρακολούθησης μετοχών και να δηλώνει «Πράσινη είναι η μέρα σήμερα», βλέποντας ότι οι περισσότεροι δείκτες, δηλωμένοι με πράσινο χρώμα, ακολουθούσαν ανοδική πορεία. Παραπέρα, το Instagram και το TikTok είχαν πάρει φωτιά, με τα πρώτα «προεόρτια» stories να ανεβαίνουν.
Ασυνείδητα μπήκα και εγώ στο ίντερνετ, να μάθω περισσότερα για την μπάντα. Η ιστορία της έχει κάτι από ταινία ενηλικίωσης. Τρία έφηβα αδέρφια, ο Remington Leith, o Sebastian Danzig και Emerson Barrett, μοιράζονταν το κοινό πατρικό επώνυμο Kropp και πολύ ταλέντο. Σύντομα το Disney Radio είδε σε αυτούς ένα boy band με δυνατότητες. Έτσι, γεννήθηκαν οι Kropp Circle, που λίγα χρόνια μετά μετεξελίχθηκαν σε Palaye Royale και υιοθέτησαν ένα πιο ώριμο ύφος.
Η συνέχεια; Κάθε άλλο παρά εύκολη. Τα τρία αγόρια, μαζί με τη μητέρα τους, απομακρύνθηκαν πλήρως από έναν πατέρα που φέρεται να τα κακοποιούσε, εγκαταλείποντας το επώνυμο Kropp. Κατάφεραν να υπογράψουν το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο πριν 10 χρόνια περίπου, ενώ αναγκάζονταν να κοιμούνται, ελλείψει χρημάτων, σε ένα αμάξι όσο έπαιζαν συναυλίες —μέχρι και 220 το χρόνο, αλλιώς κινδύνευαν να βρεθούν εκτός συμβολαίου. Από το 2017 και μετά τα πράγματα υπήρξαν καλύτερα. Κατάφεραν να κυκλoφορήσουν πέντε άλμπουμ, με πιο πρόσφατο το “Death Or Glory”, στο πλαίσιο του οποίο εμφανίστηκαν και στη χώρα μας.
Ξεσκονίζοντας αυτές τις πληροφορίες, δύο λεπτά πριν τις 22:00, είδα τα φώτα να χαμηλώνουν και ένα κύμα από οθόνες κινητών να στοχεύει τη σκηνή, υπό τους ήχους μιας μυστηριώδους μουσικής. Πρώτα βγήκαν οι Dave Green (κιθάρα) και Logan Baudean (μπάσο), που συνοδεύουν την μπάντα στις περιοδείες της, και αμέσως μετά ο Sebastian και ο Emerson, αναλαμβάνοντας την lead κιθάρα και τα ντραμς αντίστοιχα. Το Principal ολόκληρο να τρίζει από βαριές μπασογραμμές και τα break του Emerson στα τύμπανα, προετοιμάζοντας την έλευση του «ηγέτη» Remington.
Βγήκε, λοιπόν, κι αυτός, μέσα σε ένα απέραντο στρίγκλισμα ενθουσιασμού, ξεκινώντας με το “You’ll Be Fine”, σαν ένα μήνυμα… καθησυχασμού, αλλά και σαν την ιδανική πρόγευση για όσα θα βλέπαμε την επόμενη μιάμιση ώρα: Μανιασμένα, «βρώμικα» riffs με glam επιρροές, νευρικά ντραμς και μπάσο, μανιασμένα φωνητικά με screamo στιγμές, και ατέλειωτη κίνηση, πάνω και κάτω από τη σκηνή.
Μετά το ομότιτλο κομμάτι από το νέο άλμπουμ και το “No Love In LA”, ξεκίνησαν τα πρώτα moshpits στο “Little Bastards”. Στο “Just My Type” μεγάλα άσπρα μπαλόνια εκτοξεύτηκαν προς το κοινό (ένα προσγειώθηκε με φόρα πάνω μου, κάνοντάς με να νιώσω την άφατη αγωνία του να αναζητώ με 5,5 βαθμούς μυωπία τα γυαλιά μου στα πάτωμα!), ενώ στο “Showbiz” μία φουσκωτή βάρκα ήρθε καταπάνω μας, με τον Remington να πηδά πάνω της, σε μία από τις πιο ιδιαίτερες μορφές crowdsurfing που έχουμε δει.
Τα άλλα δύο αδέρφια εξασκούσαν κι αυτά τους ρόλους τους. Ο Sebastian, με καρό σετ σακάκι-παντελόνι, ημιδιάφανο μπλουζάκι, και έντονη σκιά στα μάτια, πλαισίωνε ως δευτεραγωνιστής τον Remington, κάνοντας και το απαραίτητο chitchat με τον κόσμο. Ο Emerson, η ήρεμη δύναμη του συγκροτήματος, με έναν μπερέ στο κεφάλι, αποχωρίστηκε τα ντραμς μόνο σε λίγα σημεία, αναλαμβάνοντας το πιάνο στο “Oblivion” και το μπάσο στο “Dead To Me”.
Όλα αυτά, φυσικά, ήταν η γαρνιτούρα για την παρουσία του Remington. Με μία κινησιολογία που θύμιζε υβρίδιο Chester Beddington και οργισμένου εφήβου με πανκ αντι-καθωσπρεπισμό, ήξερε καλά το κοινό και τις προσδοκίες του. Μας έβρεξε με νεροπίστολo, μας παρότρυνε να κάνουμε κ***λοδάχτυλο στις αποτυχημένες σχέσεις μας και, στο τσακίρ κέφι, αποχωρίστηκε το “U.S. Hardcore Punk” μπλουζάκι του με το chest strap, δίνοντας παραπάνω χώρο στις φαντασιώσεις πολλών ανθρώπων στο κοινό.
Το encore ήρθε μετά από περίπου μία ώρα, με τo “Dead To Me” και τα δύο αγαπημένα “Lonely” και “Mr. Doctor Man”. Στο “Lonely” ο Remington κάθισε στο πιάνο, σε ένα αυτοβιογραφικό κομμάτι που μιλά για κακοποίηση και αυτοκτονικές τάσεις, λίγο πριν ανεβάσει ξανά τους τόνους για την κορύφωση της συναυλίας. Αυτή ήρθε με μία εφτάλεπτη, χορταστική, χαοτική εκτέλεση του “Mr. Doctor Man”, στην οποία κατέβηκε κάθιδρος από τη σκηνή και έφερε βόλτα το pit, αρπάζοντας ένα ποτήρι από το μπαρ και πίνοντας μονορούφι, αγκαλιάζοντας κόσμο και… σπαρταρώντας από ένταση.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με υποσχέσεις για γρήγορη επιστροφή στην πόλη και τον DJ να βάζει το “Toxic” της Britney Spears. Άφησα το Principal κοιτώντας εκατοντάδες 20χρονους να λικνίζονται στους ύμνους ενός κομματιού που βγήκε οριακά όταν ήταν αγέννητοι. Όμως, και η μανέστρα των Palaye Royale αυτό δεν είναι; Μία επανεφεύρεση, με τα μέσα του σήμερα, της κληρονομιάς που άφησαν τα 00s, από το nu metal μέχρι την emo punk.
Τρόμαξα λίγο σκεπτόμενος ότι αυτή η κληρονομιά έχει αρχίσει να αποκτά πλέον το χαρακτήρα του κουλ «ρετρό». Πώς πέρασε έτσι ο καιρός;! Όμως, σχεδόν αμέσως ανακουφίστηκα. Με συγκροτήματα σαν τους Palaye Royale οι ύμνοι της εφηβείας μου έχουν βρει τουλάχιστον πανάξιους συνεχιστές.
Setlist - Palaye Royale
- You'll Be Fine
- Death or Glory
- No Love in LA
- Little Bastards
- Just My Type
- Addicted to the Wicked & Twisted
- Showbiz
- Dark Side of the Silver Spoon
- Oblivion
- Dying in a Hot Tub
- Fucking With My Head
- Punching Bag
- Hang On to Yourself
- For You
- Fever Dream
- Dead to Me
- Lonely
- Mr. Doctor Man
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωστή Κοτσώνη και στο mixgrill.gr.