Την προηγούμενη εβδομάδα ασχοληθήκαμε με τις εξαιρετικές κυκλοφορίες μερικών πολύ νέων και ελπιδοφόρων συγκροτημάτων που έχουν ξεπεταχτεί τελευταία. Στο δεύτερο μέρος της παρουσίασης των καλύτερων δίσκων της νέας σοδειάς, θα ασχοληθούμε με πιο γνωστά και καθιερωμένα ονόματα, ξεκινώντας με τους Arctic Monkeys.
Το συγκρότημα από το Sheffield έφτασε αισίως στο τρίτο άλμπουμ του και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ. Δύσκολο να το συνειδητοποιήσει κανείς, αλλά μόλις τέσσερα χρόνια πριν ακούγαμε το πρώτο single τους και νάτοι τώρα πίσω ως βετεράνοι της Βρετανικής σκηνής που αναζητούν τρόπους για να ανανεώσουν τον ήχο τους. Ο Alex Turner μας έδειξε πέρυσι με τους The Last Shadow Puppets μια άλλη πλευρά του συνθετικού του ταλέντου και αυτή η πιο μελωδική, με ’60s επιρροές, ορχηστρική pop είναι το ένα από τα νέα στοιχεία που εισάγονται στην παλέτα των Arctic Monkeys. Η άλλη καθοριστική καινούργια επιρροή ήρθε από τον Josh Homme και την έρημο της California, όπου ηχογραφήθηκε μεγάλο μέρος του "Humbug" (Domino). Δεν είναι ότι έγιναν ξαφνικά desert rockers τα νέα αγαπημένα παιδιά της brit-pop, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι o αρχηγός των Queen Of The Stone Age και τα στούντιο όπου έχουν ηχογραφηθεί τόσα και τόσα Desert Sessions έπαιξαν το ρόλο τους για να αφήσουν πίσω το speed των δύο πρώτων άλμπουμ και να προτιμήσουν χαλαρότερους αλλά πιο απρόβλεπτους και εν μέρει βαρύτερους ρυθμούς. Και ενώ προσωπικά προτιμώ την ξέφρενη ενέργεια του "Whatever People Say I Am, That's What I Am Not", δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι η αναζήτηση μιας νέας ταυτότητας είναι απαραίτητη για να συνεχίσουμε να τους ακούμε και τη νέα δεκαετία και το πιο ώριμο αλλά λιγότερο άμεσο "Humbug" δείχνει να είναι ένα σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, δηλαδή προς έναν πιο προσωπικό και περιπετειώδη ήχο. Κάτι μου λέει ότι ο Turner και η παρέα του θα βρουν σύντομα τρόπους όχι απλώς για να διατηρήσουν το ενδιαφέρον μας και στα ’10s, αλλά για να προκαλέσουν και πάλι τον ενθουσιασμό μας. Προσωπικές αδυναμίες: "Crying Lightning", "Pretty Visitors", "Potion Approaching". Περισσότερα για το "Humbug" μπορείτε να διαβάσετε και εδώ. (***½ ή ****, ο χρόνος θα δείξει)
Η κορυφαία πεντάδα των δίσκων που άκουσα περισσότερο το τελευταίο δίμηνο συμπληρώνεται με το "Popular Songs" (Matador), το δωδέκατο άλμπουμ των Yo La Tengo – οι μαθουσάλες της παρέας σε σύγκριση με τους άλλους τέσσερις (The Big Pink, Health, White Denim, Arctic Monkeys). Η μπάντα από το New Jersey έχει εδώ και χρόνια βρει τον προσωπικό της, μοναδικό ήχο που βασίζεται στη χημεία ανάμεσα στα μέλη της, δηλαδή τον μπασίστα James McNew και το ζευγάρι Ira Kaplan και Georgia Hubley που ξεκίνησε το γκρουπ στα μέσα των ’80s επηρεασμένο τόσο από το punk των Mission Of Burma όσο και από την ψυχεδέλεια των Love. Το πρώτο μισό του "Popular Songs" (τα 9 από τα 12 κομμάτια δηλαδή) ανταποκρίνεται πλήρως στον τίτλο του δίσκου μιας και μας δείχνει την πιο "pop" πλευρά της μπάντας, συνδυάζοντας μελαγχολικές μελωδίες ("By Two’s", "I’m On My Way"), ηλιόλουστες κιθάρες ("Avalon Or Someone Very Similar"), ηλεκτρισμένη bubblegum ("Nothing To Hide"), παιχνιδιάρικους ρυθμούς ("Periodically Double Or Triple") και γλυκά ντουέτα με soul επιρροές ("If It’s True", "All Your Secrets"). Στο δεύτερο μισό ο δίσκος σκοτεινιάζει απότομα, όταν το συγκρότημα αποφασίζει να χαθεί μέσα στον ήχο του και αρχίζει τα περιπετειώδη δεκάλεπτα και δεκαπεντάλεπτα τζαμαρίσματα, κάτι όμως που δεν θα παραξενέψει όσους τους γνωρίζουν καλά. Απλώς, στο παρελθόν μας έχουν δώσει και καλύτερα τέτοια trip, ενώ το πιο απλό και φωτεινό πρώτο μέρος ανήκει σαφώς στα highlights της ξεχωριστής εικοσιπεντάχρονης ιστορίας των Yo La Tengo. Εδώ θα βρείτε κάποια νέα κομμάτια τους σε mp3. (4 ½ αστεράκια για το πρώτο μισό και 3 ½ για το δεύτερο μας κάνει = ****).
Εξαιρετικό και το "Dark Night Of The Soul" των Danger Mouse (όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω θα τον βρεις) και Sparklehorse (δηλαδή Mark Linkous), το μουσικό κομμάτι ενός art project που συμπληρώνεται από τις φωτογραφίες του David Lynch. Ενώ όμως οι φωτογραφίες κυκλοφόρησαν σε ένα άλμπουμ που θα έπρεπε να συνοδεύεται και από το μουσικό cd, οι διαφορές του Danger Mouse με την ΕΜΙ οδήγησαν στο να μπει ένα άδειο CD-R στη θέση του στο πακέτο. Η μουσική φυσικά δεν χάθηκε και περιμένει να συναντήσει τους ακροατές της στο internet. Συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι Flaming Lips, Julian Casablancas, Black Francis, Iggy Pop, Gruff Rhys, Jason Lytle, James Mercer (από τους The Shins – ο επόμενος συνεργάτης του Επικίνδυνου Ποντικού στο άμεσο μέλλον) και είναι τόσο super όσο θα περίμενε κανείς με τέτοιο λαμπρό cast. (****)
Τι άλλο καλό ακούσαμε τελευταία;
Το "Wilco (The Album)" (Nonesuch) από τους Wilco (την μπάντα), που ανοίγει με το "Wilco (The Song)" και είναι από τις καλύτερες δουλειές τους τα τελευταία χρόνια (ακόμα όμως προσπαθώ να βρω μια εξήγηση για την καμήλα στο εξώφυλλο). (***½)
Το σόλο άλμπουμ της φωνής των Interpol, του Paul Banks δηλαδή που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Julian Plenti (φέρνει λίγο σε όνομα πορνοστάρ ή είναι η ιδέα μου;) και προσπαθεί , επιτυχημένα εν μέρει, να διαφοροποιήσει τον ήχο του από αυτό που θα περιμέναμε - έλα όμως που τα καλύτερα κομμάτια του "..Is Skyscraper" (Matador) είναι ακριβώς αυτά που παραπέμπουν στους Interpol. (***½)
Και last but not least (που λέει και η θεία μου από το Σικάγο), ακούσαμε και το EP "No One's First And You're Next" των αγαπητών Modest Mouse (eeek, να κι’άλλο mouse) που μαζεύει τα πρόσφατα 7” singles της μπάντας και καλύπτει το κενό μέχρι το επόμενο άλμπουμ τους. Αν και ουσιαστικά εδώ έχουμε να κάνουμε με κομμάτια που περίσσεψαν από τις πρόσφατες δουλειές τους, το επίπεδο παραμένει υψηλό και κομμάτια όπως το "King Rat" και το "The Whale Song" δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητα. (***½)
Το συγκρότημα από το Sheffield έφτασε αισίως στο τρίτο άλμπουμ του και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ. Δύσκολο να το συνειδητοποιήσει κανείς, αλλά μόλις τέσσερα χρόνια πριν ακούγαμε το πρώτο single τους και νάτοι τώρα πίσω ως βετεράνοι της Βρετανικής σκηνής που αναζητούν τρόπους για να ανανεώσουν τον ήχο τους. Ο Alex Turner μας έδειξε πέρυσι με τους The Last Shadow Puppets μια άλλη πλευρά του συνθετικού του ταλέντου και αυτή η πιο μελωδική, με ’60s επιρροές, ορχηστρική pop είναι το ένα από τα νέα στοιχεία που εισάγονται στην παλέτα των Arctic Monkeys. Η άλλη καθοριστική καινούργια επιρροή ήρθε από τον Josh Homme και την έρημο της California, όπου ηχογραφήθηκε μεγάλο μέρος του "Humbug" (Domino). Δεν είναι ότι έγιναν ξαφνικά desert rockers τα νέα αγαπημένα παιδιά της brit-pop, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι o αρχηγός των Queen Of The Stone Age και τα στούντιο όπου έχουν ηχογραφηθεί τόσα και τόσα Desert Sessions έπαιξαν το ρόλο τους για να αφήσουν πίσω το speed των δύο πρώτων άλμπουμ και να προτιμήσουν χαλαρότερους αλλά πιο απρόβλεπτους και εν μέρει βαρύτερους ρυθμούς. Και ενώ προσωπικά προτιμώ την ξέφρενη ενέργεια του "Whatever People Say I Am, That's What I Am Not", δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι η αναζήτηση μιας νέας ταυτότητας είναι απαραίτητη για να συνεχίσουμε να τους ακούμε και τη νέα δεκαετία και το πιο ώριμο αλλά λιγότερο άμεσο "Humbug" δείχνει να είναι ένα σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, δηλαδή προς έναν πιο προσωπικό και περιπετειώδη ήχο. Κάτι μου λέει ότι ο Turner και η παρέα του θα βρουν σύντομα τρόπους όχι απλώς για να διατηρήσουν το ενδιαφέρον μας και στα ’10s, αλλά για να προκαλέσουν και πάλι τον ενθουσιασμό μας. Προσωπικές αδυναμίες: "Crying Lightning", "Pretty Visitors", "Potion Approaching". Περισσότερα για το "Humbug" μπορείτε να διαβάσετε και εδώ. (***½ ή ****, ο χρόνος θα δείξει)Η κορυφαία πεντάδα των δίσκων που άκουσα περισσότερο το τελευταίο δίμηνο συμπληρώνεται με το "Popular Songs" (Matador), το δωδέκατο άλμπουμ των Yo La Tengo – οι μαθουσάλες της παρέας σε σύγκριση με τους άλλους τέσσερις (The Big Pink, Health, White Denim, Arctic Monkeys). Η μπάντα από το New Jersey έχει εδώ και χρόνια βρει τον προσωπικό της, μοναδικό ήχο που βασίζεται στη χημεία ανάμεσα στα μέλη της, δηλαδή τον μπασίστα James McNew και το ζευγάρι Ira Kaplan και Georgia Hubley που ξεκίνησε το γκρουπ στα μέσα των ’80s επηρεασμένο τόσο από το punk των Mission Of Burma όσο και από την ψυχεδέλεια των Love. Το πρώτο μισό του "Popular Songs" (τα 9 από τα 12 κομμάτια δηλαδή) ανταποκρίνεται πλήρως στον τίτλο του δίσκου μιας και μας δείχνει την πιο "pop" πλευρά της μπάντας, συνδυάζοντας μελαγχολικές μελωδίες ("By Two’s", "I’m On My Way"), ηλιόλουστες κιθάρες ("Avalon Or Someone Very Similar"), ηλεκτρισμένη bubblegum ("Nothing To Hide"), παιχνιδιάρικους ρυθμούς ("Periodically Double Or Triple") και γλυκά ντουέτα με soul επιρροές ("If It’s True", "All Your Secrets"). Στο δεύτερο μισό ο δίσκος σκοτεινιάζει απότομα, όταν το συγκρότημα αποφασίζει να χαθεί μέσα στον ήχο του και αρχίζει τα περιπετειώδη δεκάλεπτα και δεκαπεντάλεπτα τζαμαρίσματα, κάτι όμως που δεν θα παραξενέψει όσους τους γνωρίζουν καλά. Απλώς, στο παρελθόν μας έχουν δώσει και καλύτερα τέτοια trip, ενώ το πιο απλό και φωτεινό πρώτο μέρος ανήκει σαφώς στα highlights της ξεχωριστής εικοσιπεντάχρονης ιστορίας των Yo La Tengo. Εδώ θα βρείτε κάποια νέα κομμάτια τους σε mp3. (4 ½ αστεράκια για το πρώτο μισό και 3 ½ για το δεύτερο μας κάνει = ****).Εξαιρετικό και το "Dark Night Of The Soul" των Danger Mouse (όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω θα τον βρεις) και Sparklehorse (δηλαδή Mark Linkous), το μουσικό κομμάτι ενός art project που συμπληρώνεται από τις φωτογραφίες του David Lynch. Ενώ όμως οι φωτογραφίες κυκλοφόρησαν σε ένα άλμπουμ που θα έπρεπε να συνοδεύεται και από το μουσικό cd, οι διαφορές του Danger Mouse με την ΕΜΙ οδήγησαν στο να μπει ένα άδειο CD-R στη θέση του στο πακέτο. Η μουσική φυσικά δεν χάθηκε και περιμένει να συναντήσει τους ακροατές της στο internet. Συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι Flaming Lips, Julian Casablancas, Black Francis, Iggy Pop, Gruff Rhys, Jason Lytle, James Mercer (από τους The Shins – ο επόμενος συνεργάτης του Επικίνδυνου Ποντικού στο άμεσο μέλλον) και είναι τόσο super όσο θα περίμενε κανείς με τέτοιο λαμπρό cast. (****)Τι άλλο καλό ακούσαμε τελευταία;
Το "Wilco (The Album)" (Nonesuch) από τους Wilco (την μπάντα), που ανοίγει με το "Wilco (The Song)" και είναι από τις καλύτερες δουλειές τους τα τελευταία χρόνια (ακόμα όμως προσπαθώ να βρω μια εξήγηση για την καμήλα στο εξώφυλλο). (***½)
Το σόλο άλμπουμ της φωνής των Interpol, του Paul Banks δηλαδή που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Julian Plenti (φέρνει λίγο σε όνομα πορνοστάρ ή είναι η ιδέα μου;) και προσπαθεί , επιτυχημένα εν μέρει, να διαφοροποιήσει τον ήχο του από αυτό που θα περιμέναμε - έλα όμως που τα καλύτερα κομμάτια του "..Is Skyscraper" (Matador) είναι ακριβώς αυτά που παραπέμπουν στους Interpol. (***½)
Και last but not least (που λέει και η θεία μου από το Σικάγο), ακούσαμε και το EP "No One's First And You're Next" των αγαπητών Modest Mouse (eeek, να κι’άλλο mouse) που μαζεύει τα πρόσφατα 7” singles της μπάντας και καλύπτει το κενό μέχρι το επόμενο άλμπουμ τους. Αν και ουσιαστικά εδώ έχουμε να κάνουμε με κομμάτια που περίσσεψαν από τις πρόσφατες δουλειές τους, το επίπεδο παραμένει υψηλό και κομμάτια όπως το "King Rat" και το "The Whale Song" δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητα. (***½)
Top 12 Albums
1. A Brief History Of Love - THE BIG PINK
2. Get Color - HEALTH
3. Fits - WHITE DENIM
4. Popular Songs - YO LA TENGO
5. Humbug - ARCTIC MONKEYS
6. XX - THE XX
7. Dark Night Of The Soul - DANGER MOUSE AND SPARKLEHORSE
8. Lungs - FLORENCE + THE MACHINE
9. Wilco (The Album) - WILCO
10.Julian Plenti Is… Skyscraper - JULIAN PLENTI
11.No One's First And You're Next - MODEST MOUSE
12.JJ No2 – JJ
Top 15 Tracks
1. Die Slow - HEALTH
2. Little Girl (ft. Julian Casablancas) - DANGER MOUSE AND SPARKLEHORSE
3. Frisk - THE BIG PINK
4. Teardrops - THE XX
5. Ecstasy - JJ
6. Pinball (ft. Telepathe) - SIMIAN MOBILE DISCO
7. Rabbit Heart (Raise it Up) - FLORENCE + THE MACHINE
8. These Are My Twisted Words - RADIOHEAD
9. The Whale Song - MODEST MOUSE
10. Rats - THE BLACK HEART PROCESSION
11. Pretty Visitors - ARCTIC MONKEYS
12. Games for Days - JULIAN PLENTI
13. Periodically Double Or Triple - YO LA TENGO
14. Bull Black Nova - WILCO
15. I Start To Run - WHITE DENIM
Τραγούδι της εβδομάδας: "Nothing Τo Ηide" - οι Yo La Tengo δεν έχουν τίποτα να κρύψουν αλλά εδώ καμουφλάρονται πίσω από τους Times New Viking που έχουν αναλάβει να τους υποδυθούν στο επηρεασμένο
Yo La Tengo - Nothing To Hide
