Τρίτο προσχέδιο προλόγου και ελπίζω και τελευταίο για απόψε....είναι ήδη 3 παρά, βράδυ Σαββάτου και το κουράγιο να καθίσω στον υπολογιστή να γράψω αυτό το αφιέρωμα μου το έδωσε το συγκρότημα που άκουσα απόψε ζωντανά.
Ας ξεκινήσω με μία προσωπική αποκάλυψη όμως και στη συνέχεια θα ασχοληθώ με το βασικό θέμα της σημερινής στήλης. Ομολογώ λοιπόν ότι μένω εκτός Αθηνών και συγκεκριμένα είμαι κάτοικος της όμορφης Κορινθίας. Η λεπτομέρεια αυτή συνεισφέρει στο να κατανοήσετε τη δυσκολία έμπνευσης που μπορεί να έχω από τη νυχτερινή μουσική ζωή της πόλης, η οποία με βήματα χελώνας αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει κοινό ροκ και εναλλακτικό.
Εφόσον όμως έπιασα ξανά την πένα στην στήλη αυτή (το πληκτρολόγιο εν προκειμένω) σηματοδοτείται η επιστροφή της έμπνευσης, με την ανάγκη να καταγράψω τις εντυπώσεις μου από το συγκρότημα Brothers in Plugs. Τα 'καλωδιομένα αδέλφια' χάρισαν ένα 2ωρο ξέσπασμα στο κοινό τους στη μικρή αλλά ζεστή μουσική σκηνή On Stage στο κέντρο της Κορίνθου.
Τα 4 αδέλφια μεγαλώνοντας ανακάλυπταν σιγά σιγά την αγάπη τους για τη μουσική, μέσα από μία ξεχωριστή διαδικασία για τον καθένα. Εκτός από κοινό αίμα και μουσικό μικρόβιο έχουν ένα ακόμα κοινό καθώς όλοι έχουν περάσει από τα αμφιθέατρα της αρχιτεκτονικής σχολής. Μπήκαν στην πρίζα όμως για τα καλά όταν φέτος το καλοκαίρι επιλέχθηκαν να ανοίξουν τη συναυλία των Bon Jovi στο Ο.Α.Κ.Α, μία ευκαιρία που θα ονειρευόταν κάθε νέο συγκρότημα. Ο δίσκος τους κυκλοφόρησε φέτος τον Ιούλιο μετά από ηχογραφήσεις 2 ετών με την υπογραφή παραγωγής του Γιάννη Μεθενίτη. Θα το βρείτε στα δισκοπωλεία με τίτλο The day just begun.
Σάββατο 3 Δεκεμβρίου:
Με παρέα 'αρχιτεκτονική' κατευθύνθηκα στο μαγαζί με συνέπεια στις 9.30, όπως αναφερόταν στην αφίσα τους. Φυσικά η συνέπεια είναι ένα ζήτημα στο οποίο χρειάζεται μία μικρή επιμόρφωση το κορινθιακό κοινό το οποίο άργησε να συγκεντρωθεί, και φυσικά το live τελικά ξεκίνησε περίπου στις 11.00. Η εισαγωγή των Brothers έγινε με δικό τους κομμάτι και στη συνέχεια έπαιξαν ένα συνονθύλευμα επανεκτελέσεων και τραγουδιών από το ντεμπούτο τους The day just begun σε ένα δίωρο set.
Η δεξιοτεχνία τους ήταν τέτοια τολμώ να πω που ορισμένες φορές ξεχνούσα σε τι χώρο βρισκόμουν καθώς ο τρόπος που έπαιζαν τόσο δεμένα μεταξύ τους δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από πιο γνωστές μπάντες. Οι επανεκτελέσεις κλασικών ροκ τραγουδιών ήταν δυναμικές, με τη δική τους όμως ιδιαίτερη ψυχή ως σφραγίδα σε κάθε κομμάτι. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που τίμησαν ήταν ο Jack White, o David Bowie, οι Rolling Stones, οι Led Zepellin και για το τέλος άφησαν τους Pink Floyd. Για τη δυναμικότητα και τον εξοντωτικό ρυθμό με τον οποίο το ερμήνευσαν, ξεχώρισα το Paint it black (Rolling Stones).
Προς το τέλος όμως της εμφάνισής τους επιφύλαξαν μία έκπληξη, ένα τραγούδι που ήθελαν και οι ίδιοι να παίξουν, ακόμα κι αν ήταν απροβάριστο 5 μήνες, για να μας κάνουν δώρο σαν καλό κοινό που ήμασταν. Το Shine on your crazy diamond (Pink Floyd) λοιπόν ακούστηκε στη μικρή μουσική σκηνή της Κορίνθου και ομολογώ ότι ήταν ιδιαιτέρως ανατριχιαστικό. Το τραγούδι μόνο του βέβαια έχει θέσει τη σφραγίδα του στη μουσική ιστορία, αλλά η ερμηνεία των Brothers ήταν ικανή να σε εκπλήξει και να σε παρασύρει στη σκοτεινή του διάθεση.
Τα δικά τους κομμάτια τα έπαιζαν ενδιαμέσως των κλασικών ροκ επιτυχιών πονηρά σκεπτόμενοι, καθώς απορούσαμε από ποιον μεγάλο καλλιτέχνη έχουν πρωτοειπωθεί. Η απορία μετουσιωνόταν σε έκπληξη, όταν ο frontman Βασίλης έλεγε ότι το κομμάτι είναι δικό τους. Τραγούδια εναλλακτικά rock, ή blues rock όπου ο κάθε ένας τους έδινε την ψυχή του παρέα με το μουσικό του όργανο. Και εδώ ας μου επιτραπεί να εντάξω ως παρένθεση ποιοι είναι οι Brothers...στο μικρόφωνο, με την κιθάρα (μία πανέμορφη Les Paul) ήταν ο Βασίλης Αρωνίδης, στο μπάσο ο Κοσμάς (Αρωνίδης), στα ντραμς ο Ηλίας και στα πλήκτρα ο Δαμιανός. Τα τραγούδια τους που ακούστηκαν ήταν τα :
Fly higher, These old tunes, Mrs proper, We still have a hope, Let's shot the night, I'll take a breath, Keep them alive, Can't find a shelter
Αν και έχω το setlist στα χέρια μου, έχω αρκετές αμφιβολίες για τη σειρά που ερμηνεύτηκαν, καθώς τα αδέλφια είχαν διάθεση για αυτοσχεδιασμούς απόψε και έκαναν ενδοοικογενειακές διαβουλεύσεις για να αποφασίσουν το τραγούδι που θα συνέχιζαν. Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του δίσκου τους κατά τη γνώμη μου (συν της παρέας μου) είναι το 'Let's shoot the night' που έχει έναν ήχο του παρελθόντος, όταν μεσουρανούσαν τα blues και δύο υπέροχα solos (για μπάσο και κιθάρα) για τα οποία χειροκροτήθηκαν ξεχωριστά απόψε ο Βασίλης και ο Κοσμάς.
Εν κατακλείδι, μία δυναμική αλλά και ατμοσφαιρική ζωντανή εμφάνιση. Η επόμενη θα είναι στο Jumping fish festival στις 9 Δεκεμβρίου. Δείτε το booklet του δίσκου τους εδώ.
Ας ξεκινήσω με μία προσωπική αποκάλυψη όμως και στη συνέχεια θα ασχοληθώ με το βασικό θέμα της σημερινής στήλης. Ομολογώ λοιπόν ότι μένω εκτός Αθηνών και συγκεκριμένα είμαι κάτοικος της όμορφης Κορινθίας. Η λεπτομέρεια αυτή συνεισφέρει στο να κατανοήσετε τη δυσκολία έμπνευσης που μπορεί να έχω από τη νυχτερινή μουσική ζωή της πόλης, η οποία με βήματα χελώνας αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει κοινό ροκ και εναλλακτικό.
Εφόσον όμως έπιασα ξανά την πένα στην στήλη αυτή (το πληκτρολόγιο εν προκειμένω) σηματοδοτείται η επιστροφή της έμπνευσης, με την ανάγκη να καταγράψω τις εντυπώσεις μου από το συγκρότημα Brothers in Plugs. Τα 'καλωδιομένα αδέλφια' χάρισαν ένα 2ωρο ξέσπασμα στο κοινό τους στη μικρή αλλά ζεστή μουσική σκηνή On Stage στο κέντρο της Κορίνθου.
Τα 4 αδέλφια μεγαλώνοντας ανακάλυπταν σιγά σιγά την αγάπη τους για τη μουσική, μέσα από μία ξεχωριστή διαδικασία για τον καθένα. Εκτός από κοινό αίμα και μουσικό μικρόβιο έχουν ένα ακόμα κοινό καθώς όλοι έχουν περάσει από τα αμφιθέατρα της αρχιτεκτονικής σχολής. Μπήκαν στην πρίζα όμως για τα καλά όταν φέτος το καλοκαίρι επιλέχθηκαν να ανοίξουν τη συναυλία των Bon Jovi στο Ο.Α.Κ.Α, μία ευκαιρία που θα ονειρευόταν κάθε νέο συγκρότημα. Ο δίσκος τους κυκλοφόρησε φέτος τον Ιούλιο μετά από ηχογραφήσεις 2 ετών με την υπογραφή παραγωγής του Γιάννη Μεθενίτη. Θα το βρείτε στα δισκοπωλεία με τίτλο The day just begun.
Σάββατο 3 Δεκεμβρίου:
Με παρέα 'αρχιτεκτονική' κατευθύνθηκα στο μαγαζί με συνέπεια στις 9.30, όπως αναφερόταν στην αφίσα τους. Φυσικά η συνέπεια είναι ένα ζήτημα στο οποίο χρειάζεται μία μικρή επιμόρφωση το κορινθιακό κοινό το οποίο άργησε να συγκεντρωθεί, και φυσικά το live τελικά ξεκίνησε περίπου στις 11.00. Η εισαγωγή των Brothers έγινε με δικό τους κομμάτι και στη συνέχεια έπαιξαν ένα συνονθύλευμα επανεκτελέσεων και τραγουδιών από το ντεμπούτο τους The day just begun σε ένα δίωρο set.
Η δεξιοτεχνία τους ήταν τέτοια τολμώ να πω που ορισμένες φορές ξεχνούσα σε τι χώρο βρισκόμουν καθώς ο τρόπος που έπαιζαν τόσο δεμένα μεταξύ τους δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από πιο γνωστές μπάντες. Οι επανεκτελέσεις κλασικών ροκ τραγουδιών ήταν δυναμικές, με τη δική τους όμως ιδιαίτερη ψυχή ως σφραγίδα σε κάθε κομμάτι. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που τίμησαν ήταν ο Jack White, o David Bowie, οι Rolling Stones, οι Led Zepellin και για το τέλος άφησαν τους Pink Floyd. Για τη δυναμικότητα και τον εξοντωτικό ρυθμό με τον οποίο το ερμήνευσαν, ξεχώρισα το Paint it black (Rolling Stones).
Προς το τέλος όμως της εμφάνισής τους επιφύλαξαν μία έκπληξη, ένα τραγούδι που ήθελαν και οι ίδιοι να παίξουν, ακόμα κι αν ήταν απροβάριστο 5 μήνες, για να μας κάνουν δώρο σαν καλό κοινό που ήμασταν. Το Shine on your crazy diamond (Pink Floyd) λοιπόν ακούστηκε στη μικρή μουσική σκηνή της Κορίνθου και ομολογώ ότι ήταν ιδιαιτέρως ανατριχιαστικό. Το τραγούδι μόνο του βέβαια έχει θέσει τη σφραγίδα του στη μουσική ιστορία, αλλά η ερμηνεία των Brothers ήταν ικανή να σε εκπλήξει και να σε παρασύρει στη σκοτεινή του διάθεση.
Τα δικά τους κομμάτια τα έπαιζαν ενδιαμέσως των κλασικών ροκ επιτυχιών πονηρά σκεπτόμενοι, καθώς απορούσαμε από ποιον μεγάλο καλλιτέχνη έχουν πρωτοειπωθεί. Η απορία μετουσιωνόταν σε έκπληξη, όταν ο frontman Βασίλης έλεγε ότι το κομμάτι είναι δικό τους. Τραγούδια εναλλακτικά rock, ή blues rock όπου ο κάθε ένας τους έδινε την ψυχή του παρέα με το μουσικό του όργανο. Και εδώ ας μου επιτραπεί να εντάξω ως παρένθεση ποιοι είναι οι Brothers...στο μικρόφωνο, με την κιθάρα (μία πανέμορφη Les Paul) ήταν ο Βασίλης Αρωνίδης, στο μπάσο ο Κοσμάς (Αρωνίδης), στα ντραμς ο Ηλίας και στα πλήκτρα ο Δαμιανός. Τα τραγούδια τους που ακούστηκαν ήταν τα :
Fly higher, These old tunes, Mrs proper, We still have a hope, Let's shot the night, I'll take a breath, Keep them alive, Can't find a shelter
Αν και έχω το setlist στα χέρια μου, έχω αρκετές αμφιβολίες για τη σειρά που ερμηνεύτηκαν, καθώς τα αδέλφια είχαν διάθεση για αυτοσχεδιασμούς απόψε και έκαναν ενδοοικογενειακές διαβουλεύσεις για να αποφασίσουν το τραγούδι που θα συνέχιζαν. Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του δίσκου τους κατά τη γνώμη μου (συν της παρέας μου) είναι το 'Let's shoot the night' που έχει έναν ήχο του παρελθόντος, όταν μεσουρανούσαν τα blues και δύο υπέροχα solos (για μπάσο και κιθάρα) για τα οποία χειροκροτήθηκαν ξεχωριστά απόψε ο Βασίλης και ο Κοσμάς.
Εν κατακλείδι, μία δυναμική αλλά και ατμοσφαιρική ζωντανή εμφάνιση. Η επόμενη θα είναι στο Jumping fish festival στις 9 Δεκεμβρίου. Δείτε το booklet του δίσκου τους εδώ.