Μνήμες από τις παλιές εποχές έφερε σε πολλούς η κίνηση του Σωκράτη Μάλαμα να ξανακάνει φέτος, μετά από σχεδόν 4 χρόνια, εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου και μάλιστα να επανέλθει στις, άλλοτε αγαπημένες του, Δευτέρες. "Θέλαμε να ξαναπαίξουμε σε αυτό το χώρο Δευτέρες για να είμαστε πιο ήσυχοι, γιατί μας είχαν λείψει αλλά και για να κλείσουμε έναν κύκλο σχεδόν 10ετή" ήταν τα λόγια του. Δεν ξέρω τι εννοούσε με τη λέξη "ήσυχοι" αλλά μάλλον εντυπωσιάστηκε και ο ίδιος από τον όγκο και τον παλμό του κοινού. Με απλά λόγια, στην πρεμιέρα του στο ΣτΝ την περασμένη Δευτέρα δεν υπήρχε ούτε χιλιοστό ελεύθερου χώρου, μη εξαιρουμένων των διαδρόμων και της σκάλας, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που έμειναν απ'έξω...
Η άλλη φετινή αλλαγή του Μάλαμα είναι η μπάντα του. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια άλλαξε τη σύνθεσή της κάνοντάς την πλέον ένα ακουστικό σχήμα εγχόρδων. Στην ουσία απλά αφαίρεσε τα τύμπανα, την ηλεκτρική κιθάρα και τα νέι, κρατώντας τα υπόλοιπα όργανα χωρίς αλλαγές στα πρόσωπα (Κυριάκος Ταπάκης: μπουζούκι, λαούτο, Φώτης Σιώτας: βιολί, Γιάννης Παπατριανταφύλλου: κοντραμπάσο). Αυτό προδιέθετε για μεγάλες αλλαγές στον "ήχο" αλλά και την επιλογή των τραγουδιών, μετά από ένα διάστημα 4-5 ετών κατά το οποίο το πρόγραμμά και οι ενορχηστρώσεις του ήταν γενικά σταθερές. Προδιέθετε επίσης για πιο "ήσυχη" βραδιά (μάλλον εδώ κολλάει η λέξη), πιο ακουστικό ύφος με έμφαση στις μπαλάντες. Όταν όμως ο Σωκράτης Μάλαμας είναι στη σκηνή με την κιθάρα του και έχει κέφια όλα τα υπόλοιπα περνούν σε δεύτερη μοίρα. Και στην πρεμιέρα του τη Δευτέρα είχε πολλά! Όπως έχει πει και ο Φώτης Σιώτας παλαιότερα, ο Μάλαμας είναι περίπτωση τραγουδοποιού που μπορεί μόνο με την κιθάρα και τη φωνή του να φτιάξει ένα 8ωρο πρόγραμμα που θα σε κρατά εκεί.
Βέβαια, την περασμένη Δευτέρα δεν ξέρω ποιός παρέσυρε ποιόν. Το κοινό από ένα σημείο και έπειτα ήταν σε διαρκή παροξυσμό, με τις γνωστές πια σκηνές... Αυτοί που πλήρωσαν για τραπέζι να είναι τη μισή ώρα όρθιοι (λόγω κεφιού, όχι λόγω λάθους, μην παρεξηγηθώ). Στο μπαρ να γίνεται πανικός από χορούς και ουρλιαχτά. Να χάνεται η φωνή του ίδιου του καλλιτέχνη από την καθολική και όλο πάθος συμμετοχή του κοινού.
Το ωστικό κύμα της έκρηξης του φαινομένου "Μάλαμας live" τα τελευταία χρόνια είναι προφανώς τόσο μεγάλο που θα κρατά για χρόνια. Στην ουσία παρατηρείς ότι το ίδιο το κοινό του αναζητά την επανάληψη της μέθεξης που έζησε όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να νοιάζεται για μεγάλες αλλαγές. Και αυτό είναι κάτι που κέρδισε ο Μάλαμας μέσα από τη συνεπή και ειλικρινή στάση του. Το κοινό θέλει τον Σωκράτη Μάλαμα επί σκηνής, αυθεντικό και αφτιασίδωτο όπως πάντα, και τα υπόλοιπα μοιάζει να μην το απασχολούν.
Τα λέω όλα αυτά γιατί πράγματι το εγχείρημα μιας τόσο λιτής μπάντας συνιστά μεγάλη αλλαγή. Όντως, πολλά απ'τα τραγούδια μάς φάνηκαν αρχικά πολύ "γυμνά". Αυτή η αίσθηση δεν κράτησε ωστόσο πάνω από 10 λεπτά γιατί, είπαμε, ο Μάλαμας αν έχει κέφια γεμίζει ακόμα και μόνος του ένα 8ωρο χωρίς να σου λείψει τίποτα. Θα μπορούσε κάποιος να σταθεί σε πολλά. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Φώτη Σιώτα που κεντούσε με το βιολί. Στη μη ύπαρξη δεύτερης κιθάρας που θα μπορούσε να αναδείξει κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο "Πέρασμα" αλλά και απ'το "Ένα". Στην παρουσία κομματιών που θέλουν μεγαλύτερη μπάντα εις βάρος άλλων που ήταν ευκαιρία να μπουν στο πρόγραμμα τώρα, με αυτό το λιτό σχήμα.
Θα μπορούσες να πεις ότι παρά το γερό ανακάτεμα που έγινε στη setlist, με πολλά τραγούδια να εντάσσονται για πρώτη φορά σε αυτήν (Κι ό,τι ψάχνω, Το χρόνο να λαβώσω, Έρωτες, Πάμε να φύγουμε, Η ξεχασμένη μου ζωή κ.ά.), τελικά οι αλλαγές δεν ήταν τόσο γενναίες όσο ίσως να περίμενε κάποιος. Μετά όμως από 4 απολαυστικές ώρες που έχεις παρασυρθεί και τραγουδάς θες δεν θες, που το κλίμα μοιάζει με γιορτή - όχι δεν θα πω το περιβόητο κλισέ 'διονυσιακή' γιατί ήταν - σωκρατική, ε δεν μπορείς να στέκεσαι σε τέτοια πράγματα, παρά να θαυμάσεις έναν Καλλιτέχνη που μπορεί να επικοινωνήσει με τόσο ζεστό τρόπο μέσα απ'τη μουσική του.
Ο Μάλαμας από πέρυσι ήδη είναι ο πιο κεφάτος Σωκράτης που είδαμε τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα και συνεχίζει. Επικοινωνιακός, ορεξάτος, μιλάει ανάμεσα στα τραγούδια περισσότερο από άλλες χρονιές, το χαίρεται, ξεχνάει να κατέβει απ'τη σκηνή... Αν η πρεμιέρα ήταν τόσο εκρηκτική όσο (ελπίζω να καταλάβατε ότι) περιγράφω, πιστέψτε με, το πρόγραμμα αυτό θα απογειώνεται και θα αλλάζει προς το καλύτερο από Δευτέρα σε Δευτέρα.
Setlist
Α' Μέρος
Το θαύμα
Δυο-τρεις κουβέντες
Μια βόλτα στα βαθιά
Για την Ελλάδα
Κυνηγάω τη σκιά μου
Ίλιγγος
Τα παιδιά μες στην πλατεία
Το λιμάνι
Της σιωπής
Θίασος
Φύλλα αλκαλικά
Πάμε να φύγουμε
Τειρεσίας
Του χρόνου τα σκυλιά
Νεράιδα
Το ποτάμι
Τίποτα δεν χάθηκε
Διάφανος
Όλα ζουν αν τα θυμάσαι
Οι μύστες της ερήμου
Πουλί σε δέντρο αρχοντικό
Ακροβάτης
Έρωτες
Ο κήπος
Νυχτολούλουδο
Τα διόδια
Το γράμμα
Β' Μέρος
Ριφιφί
Να βάλω τα μεταξωτά
Το τραγούδι του μεθυσμένου
Άσε τα ψέματα
Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου
Πετάω πέτρες
Κι ό,τι ψάχνω
Ταξίδι
Το τρένο
Κι εσύ ξεχνάς
Τρία ρουμπαγιάτ
Τσιγάρο ατέλειωτο
Πριγκιπέσσα
Τα πάγια
Το χρόνο να λαβώσω
Μαύρο φως
Αερικό
Δευτερόπριμα
Βγαίνω νύχτα
Στα είπα όλα
Δρόμο άλλαξε ο αέρας
Η ξεχασμένη μου ζωή
Στην κοιλάδα των Τεμπών
Λένε
Πιες
Χαμένο ρούχο
Καλογέροι
Τίγρη
Είναι σκοτάδι
Αράχνη
Στην Αμερική
Ανήσυχες μέρες
Βασίλισσα καρδιά
Νόστιμο τρελό μικρό μου
Ποντίκια στην αγορά
Όσοι έχουνε πολλά λεφτά
Ποιός τη ζωή μου
Στις χαραυγές ξεχνιέμαι
Η άλλη φετινή αλλαγή του Μάλαμα είναι η μπάντα του. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια άλλαξε τη σύνθεσή της κάνοντάς την πλέον ένα ακουστικό σχήμα εγχόρδων. Στην ουσία απλά αφαίρεσε τα τύμπανα, την ηλεκτρική κιθάρα και τα νέι, κρατώντας τα υπόλοιπα όργανα χωρίς αλλαγές στα πρόσωπα (Κυριάκος Ταπάκης: μπουζούκι, λαούτο, Φώτης Σιώτας: βιολί, Γιάννης Παπατριανταφύλλου: κοντραμπάσο). Αυτό προδιέθετε για μεγάλες αλλαγές στον "ήχο" αλλά και την επιλογή των τραγουδιών, μετά από ένα διάστημα 4-5 ετών κατά το οποίο το πρόγραμμά και οι ενορχηστρώσεις του ήταν γενικά σταθερές. Προδιέθετε επίσης για πιο "ήσυχη" βραδιά (μάλλον εδώ κολλάει η λέξη), πιο ακουστικό ύφος με έμφαση στις μπαλάντες. Όταν όμως ο Σωκράτης Μάλαμας είναι στη σκηνή με την κιθάρα του και έχει κέφια όλα τα υπόλοιπα περνούν σε δεύτερη μοίρα. Και στην πρεμιέρα του τη Δευτέρα είχε πολλά! Όπως έχει πει και ο Φώτης Σιώτας παλαιότερα, ο Μάλαμας είναι περίπτωση τραγουδοποιού που μπορεί μόνο με την κιθάρα και τη φωνή του να φτιάξει ένα 8ωρο πρόγραμμα που θα σε κρατά εκεί.
Βέβαια, την περασμένη Δευτέρα δεν ξέρω ποιός παρέσυρε ποιόν. Το κοινό από ένα σημείο και έπειτα ήταν σε διαρκή παροξυσμό, με τις γνωστές πια σκηνές... Αυτοί που πλήρωσαν για τραπέζι να είναι τη μισή ώρα όρθιοι (λόγω κεφιού, όχι λόγω λάθους, μην παρεξηγηθώ). Στο μπαρ να γίνεται πανικός από χορούς και ουρλιαχτά. Να χάνεται η φωνή του ίδιου του καλλιτέχνη από την καθολική και όλο πάθος συμμετοχή του κοινού.
Το ωστικό κύμα της έκρηξης του φαινομένου "Μάλαμας live" τα τελευταία χρόνια είναι προφανώς τόσο μεγάλο που θα κρατά για χρόνια. Στην ουσία παρατηρείς ότι το ίδιο το κοινό του αναζητά την επανάληψη της μέθεξης που έζησε όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να νοιάζεται για μεγάλες αλλαγές. Και αυτό είναι κάτι που κέρδισε ο Μάλαμας μέσα από τη συνεπή και ειλικρινή στάση του. Το κοινό θέλει τον Σωκράτη Μάλαμα επί σκηνής, αυθεντικό και αφτιασίδωτο όπως πάντα, και τα υπόλοιπα μοιάζει να μην το απασχολούν.
Τα λέω όλα αυτά γιατί πράγματι το εγχείρημα μιας τόσο λιτής μπάντας συνιστά μεγάλη αλλαγή. Όντως, πολλά απ'τα τραγούδια μάς φάνηκαν αρχικά πολύ "γυμνά". Αυτή η αίσθηση δεν κράτησε ωστόσο πάνω από 10 λεπτά γιατί, είπαμε, ο Μάλαμας αν έχει κέφια γεμίζει ακόμα και μόνος του ένα 8ωρο χωρίς να σου λείψει τίποτα. Θα μπορούσε κάποιος να σταθεί σε πολλά. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Φώτη Σιώτα που κεντούσε με το βιολί. Στη μη ύπαρξη δεύτερης κιθάρας που θα μπορούσε να αναδείξει κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο "Πέρασμα" αλλά και απ'το "Ένα". Στην παρουσία κομματιών που θέλουν μεγαλύτερη μπάντα εις βάρος άλλων που ήταν ευκαιρία να μπουν στο πρόγραμμα τώρα, με αυτό το λιτό σχήμα.
Θα μπορούσες να πεις ότι παρά το γερό ανακάτεμα που έγινε στη setlist, με πολλά τραγούδια να εντάσσονται για πρώτη φορά σε αυτήν (Κι ό,τι ψάχνω, Το χρόνο να λαβώσω, Έρωτες, Πάμε να φύγουμε, Η ξεχασμένη μου ζωή κ.ά.), τελικά οι αλλαγές δεν ήταν τόσο γενναίες όσο ίσως να περίμενε κάποιος. Μετά όμως από 4 απολαυστικές ώρες που έχεις παρασυρθεί και τραγουδάς θες δεν θες, που το κλίμα μοιάζει με γιορτή - όχι δεν θα πω το περιβόητο κλισέ 'διονυσιακή' γιατί ήταν - σωκρατική, ε δεν μπορείς να στέκεσαι σε τέτοια πράγματα, παρά να θαυμάσεις έναν Καλλιτέχνη που μπορεί να επικοινωνήσει με τόσο ζεστό τρόπο μέσα απ'τη μουσική του.
Ο Μάλαμας από πέρυσι ήδη είναι ο πιο κεφάτος Σωκράτης που είδαμε τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα και συνεχίζει. Επικοινωνιακός, ορεξάτος, μιλάει ανάμεσα στα τραγούδια περισσότερο από άλλες χρονιές, το χαίρεται, ξεχνάει να κατέβει απ'τη σκηνή... Αν η πρεμιέρα ήταν τόσο εκρηκτική όσο (ελπίζω να καταλάβατε ότι) περιγράφω, πιστέψτε με, το πρόγραμμα αυτό θα απογειώνεται και θα αλλάζει προς το καλύτερο από Δευτέρα σε Δευτέρα.
SetlistΑ' Μέρος
Το θαύμα
Δυο-τρεις κουβέντες
Μια βόλτα στα βαθιά
Για την Ελλάδα
Κυνηγάω τη σκιά μου
Ίλιγγος
Τα παιδιά μες στην πλατεία
Το λιμάνι
Της σιωπής
Θίασος
Φύλλα αλκαλικά
Πάμε να φύγουμε
Τειρεσίας
Του χρόνου τα σκυλιά
Νεράιδα
Το ποτάμι
Τίποτα δεν χάθηκε
Διάφανος
Όλα ζουν αν τα θυμάσαι
Οι μύστες της ερήμου
Πουλί σε δέντρο αρχοντικό
Ακροβάτης
Έρωτες
Ο κήπος
Νυχτολούλουδο
Τα διόδια
Το γράμμα
Β' Μέρος
Ριφιφί
Να βάλω τα μεταξωτά
Το τραγούδι του μεθυσμένου
Άσε τα ψέματα
Η μπαλάντα του κυρ ΜέντιουΠετάω πέτρες
Κι ό,τι ψάχνω
Ταξίδι
Το τρένο
Κι εσύ ξεχνάς
Τρία ρουμπαγιάτ
Τσιγάρο ατέλειωτο
Πριγκιπέσσα
Τα πάγια
Το χρόνο να λαβώσω
Μαύρο φως
Αερικό
Δευτερόπριμα
Βγαίνω νύχτα
Στα είπα όλα
Δρόμο άλλαξε ο αέρας
Η ξεχασμένη μου ζωή
Στην κοιλάδα των Τεμπών
Λένε
Πιες
Χαμένο ρούχο
Καλογέροι
Τίγρη
Είναι σκοτάδι
Αράχνη
Στην Αμερική
Ανήσυχες μέρες
Βασίλισσα καρδιά
Νόστιμο τρελό μικρό μου
Ποντίκια στην αγορά
Όσοι έχουνε πολλά λεφτά
Ποιός τη ζωή μου
Στις χαραυγές ξεχνιέμαι