Υπάρχει κάπου στον πλανήτη, ένα ελληνόφωνο album που θα ζήλευαν οι Air. Και αυτό είναι τo «Η αγάπη θα λάμψει» του Χρήστου Λαϊνά.
Πάντα πρωτοπόρος, τον γνωρίσαμε πριν αρκετά χρόνια ως τον εγκέφαλο των Ονειροπαγίδα, όπου έκαναν το μπαμ με τις εύθυμες μελωδίες τους και έναν ήχο που ακόμη και στις μέρες μας είναι αξεπέραστος.
Από έναν τέτοιο πρωτοπόρο καλλιτέχνη, ευχόμουν ότι το solo του album δεν θα ήταν κάτι ονειροπαγιδένιο με αντρική φωνή, αλλά μία νέα πρόταση ακόμη! Και δόξα τον Πανάγαθο, οι προσευχές μου εισακούστηκαν!
Ξέχνα τις κιθάρες εδώ! Ξέχνα τις μελωδίες με τα κουπλέ και τα ρεφραίν! Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ηλεκτρονικό ποπ δίσκο, ο οποίος απλά αποδεικνύει στους λοβοτομημένους ότι η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι μόνο ντάπα-ντούπα και χαπάκια, ούτε η ποπ είναι μόνο Τζάστιν Μπίμπερ. Με κυρίαρχο στοιχείο μικρά μικρά samplάκια που είναι και η βάση των περισσότερων κομματιών, σε συνδιασμό με την υπερπληθώρα παλιών αναλογικών synthesizers και τα vocoder να έχουν πάρει φωτιά για να μετατρέψουν τον Χρήστο Λαϊνά σε ρομπότ, έχουμε ως αποτέλεσμα πολύ όμορφες, ταξιδιάρικες μελωδίες, οι οποίες καταφέρνουν να σου αφήσουν μία γλυκιά αισιόδοξη αίσθηση, και ας παραπλανείσαι στην αρχή με το εναρκτήριο «η θλίψη το βράδυ».
Και όλα αυτά ισχύουν για τα εννέα από τα δέκα τραγούδια του δίσκου. Γιατί υπάρχει και το ομώνυμο του album. Αυτό είναι και το μόνο τραγούδι που θυμίζει Ονειροπαγίδα συνθετικά. Είναι το μόνο «κανονικό» τραγούδι όπως είπε και μία φίλη μου που ακούει μόνο «κανονικά» τραγούδια! Τόσο uptempo που δεν γίνεται να μην το ακούσεις δυνατά, δε γίνεται να μην το χορέψεις, δε γίνεται να μη σου φτιάξει τη διάθεση. Τέτοιο κομμάτι εννοείται ότι έπρεπε να συνοδεύεται και με ένα από τα καλύτερα ελληνικά βίντεοκλιπ που έχω δει τον τελευταίο καιρό!
«Η αγάπη θα λάμψει» λοιπόν μέσα από χαλαρούς, αλλά γκρουβάτους ρυθμούς, vintage αισθητική, χορταστικές μελωδίες που όμως δεν είναι για fast food κατανάλωση! Και τέλοσπάντων, έχω την αίσθηση ότι ο Χρήστος Λαϊνάς κατάφερε να φτιάξει ένα album αναφορά στην ελληνική ηλεκτρονική μουσική!
Πάντα πρωτοπόρος, τον γνωρίσαμε πριν αρκετά χρόνια ως τον εγκέφαλο των Ονειροπαγίδα, όπου έκαναν το μπαμ με τις εύθυμες μελωδίες τους και έναν ήχο που ακόμη και στις μέρες μας είναι αξεπέραστος.
Από έναν τέτοιο πρωτοπόρο καλλιτέχνη, ευχόμουν ότι το solo του album δεν θα ήταν κάτι ονειροπαγιδένιο με αντρική φωνή, αλλά μία νέα πρόταση ακόμη! Και δόξα τον Πανάγαθο, οι προσευχές μου εισακούστηκαν!
Ξέχνα τις κιθάρες εδώ! Ξέχνα τις μελωδίες με τα κουπλέ και τα ρεφραίν! Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ηλεκτρονικό ποπ δίσκο, ο οποίος απλά αποδεικνύει στους λοβοτομημένους ότι η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι μόνο ντάπα-ντούπα και χαπάκια, ούτε η ποπ είναι μόνο Τζάστιν Μπίμπερ. Με κυρίαρχο στοιχείο μικρά μικρά samplάκια που είναι και η βάση των περισσότερων κομματιών, σε συνδιασμό με την υπερπληθώρα παλιών αναλογικών synthesizers και τα vocoder να έχουν πάρει φωτιά για να μετατρέψουν τον Χρήστο Λαϊνά σε ρομπότ, έχουμε ως αποτέλεσμα πολύ όμορφες, ταξιδιάρικες μελωδίες, οι οποίες καταφέρνουν να σου αφήσουν μία γλυκιά αισιόδοξη αίσθηση, και ας παραπλανείσαι στην αρχή με το εναρκτήριο «η θλίψη το βράδυ».
Και όλα αυτά ισχύουν για τα εννέα από τα δέκα τραγούδια του δίσκου. Γιατί υπάρχει και το ομώνυμο του album. Αυτό είναι και το μόνο τραγούδι που θυμίζει Ονειροπαγίδα συνθετικά. Είναι το μόνο «κανονικό» τραγούδι όπως είπε και μία φίλη μου που ακούει μόνο «κανονικά» τραγούδια! Τόσο uptempo που δεν γίνεται να μην το ακούσεις δυνατά, δε γίνεται να μην το χορέψεις, δε γίνεται να μη σου φτιάξει τη διάθεση. Τέτοιο κομμάτι εννοείται ότι έπρεπε να συνοδεύεται και με ένα από τα καλύτερα ελληνικά βίντεοκλιπ που έχω δει τον τελευταίο καιρό!
«Η αγάπη θα λάμψει» λοιπόν μέσα από χαλαρούς, αλλά γκρουβάτους ρυθμούς, vintage αισθητική, χορταστικές μελωδίες που όμως δεν είναι για fast food κατανάλωση! Και τέλοσπάντων, έχω την αίσθηση ότι ο Χρήστος Λαϊνάς κατάφερε να φτιάξει ένα album αναφορά στην ελληνική ηλεκτρονική μουσική!