Όταν ήμουνα μικρός και διάβαζα Λούκυ Λούκ, μου έκανε φοβερή εντύπωση η τιμωρία που εφαρμόζανε για τους ανεπιθύμητους στην Άγρια Δύση: τους αλείφανε με πίσσα, τους γεμίζανε πούπουλα και τους πετάγανε έξω απ' την πόλη. Κάτι τέτοιο σκέφτομαι ότι αρμόζει σ' αυτή την εκνευριστική κατηγορία συγκροτημάτων και μουσικών που από σήμερα τους ονομάζω διασκευάκηδες. Διασκευάκηδες είναι εκείνα τα ενοχλητικά πλάσματα που νομίζουν ότι ο κόσμος περιμένει με ανυπομονησία ν' ακούσει τη δικιά τους μαλακισμένη εκδοχή γνωστών τραγουδιών. Λες και είσαι καμιά μαζόχα και περιμένεις από κάποιους κρετίνους - που συνήθως είναι χθεσινοί - να μακελέψουνε τα αγαπημένα σου κομμάτια.
Κι επειδή ξέρω ότι ψοφάτε για καβγά μέσα απ' τα σχόλιά σας, να ξεκαθαρίσω ότι δε μιλάω για μουσικούς που διασκευάζουνε ένα - δυό τραγούδια που γουστάρουνε, εννοώ εκείνους τους grande μαλάκες που δεν έχουνε κανένα ταλέντο να γράψουνε δικιά τους μουσική και θεωρούνε μεγάλη εξυπνάδα - και άποψη - να πιάσουνε γνωστά τραγούδια και να τα κάνουνε σαν τα μούτρα τους.
Πρώτοι και καλύτεροι οι Nouvelle Vague. Δύο γάλλοι σκατόφλωροι με κάτι εναλασσόμενες τραγουδιάρες - γαμήσιμες, δε λέω - που ερμηνεύουνε γνωστά κομμάτια των eighties σε bossa nova - όποιος δεν έχει ξεράσει μόνο με την περιγραφή αυτού του μουσικού εκτρώματος, είναι τουλάχιστον επιεικής και έχει μεγάλη καρδιά, μπράβο του, αυτός θα σώσει τις φάλαινες. Οι εν λόγω φλώροι λοιπόν σκεφτήκανε ότι υπάρχει χώρος για μουσική για ασανσέρ και κάνανε κάτι απλό: πήρανε ένα μάτσο τραγούδια, βγάλανε οποιοδήποτε rock στοιχείο από μέσα, δηλαδή όση οργή, ψυχή, συναίσθημα είχε το original, το αποστειρώσανε πιο πολύ κι από χειρουργίο, και το πασάρανε στην άμουση πλέμπα. Κάτι ανάλαφρο, σα μουσική υπόκρουση σε διαφήμιση για σερβιέτες. Μουσική για mall δηλαδή.
Πες τε με στριφνό, αλλά εγώ πιστεύω ότι οι Dead Kennedys, οι Clash, oι Sex Pistols, οι Cramps, ή οι Killing Joke ήταν αυτό που ήταν επειδη είχανε άντερα. Το να βγάλεις όλη την ψυχή και το θυμό απ' τα τραγούδια τους για να τα πασάρεις σε ακροατές που δεν έχουνε άντερα, είναι τουλάχιστον ιεροσυλία. Όχι, δεν είναι άποψη ρε χαλβά, ούτε χαβαλές, ούτε ευφυής σύλληψη, ούτε προχωρημένη σκέψη, ούτε διαπλάτυνση οριζόντων. Μια μαλακία και μισή είναι κι εγώ αν ήμουνα ο Jello θα πήγαινα και θα τους άρχιζα στις σφαλιάρες.
Εντάξει, ξέρω πως το κοινό των Νouvelle Vague έχει τόση σχέση με το ροκ όση εγώ με την αστροφυσική. Κάτι χαζογκόμενες είναι κυρίως που βρίσκουνε το ροκ αχ πολύ σκληρό, αχ πολλή φασαρία, αχ Βαγγέλη μου ας ακούσουμε κάτι άλλο. Αλλά μόνο και μόνο γι' αυτό που κάνανε στα παραπάνω αγαπημένα μου γκρουπ νομίζω ότι η πίσσα και τα πούπουλα είναι μικρή τιμωρία και στο μυαλό μου έχει αρχίσει να στριφογυρίζει η ιδέα του ανασκολοπισμού.
Άσε που ξεκινήσανε κάτι σαν επιδημία. Ξαφνικά βλέπω στα δισκάδικα CD με τίτλους όπως ''the music of the Rolling Stones, bossa nova style''. Και να κι ο Bob Marley σε bossa nova - κι αυτός βαρύς σας φάνηκε ρε γαμιόληδες και θέλατε να τον ελαφρύνετε λιγάκι; Πόσο πιο ευκολοχώνευτος μπορεί να γίνει ο Marley ρε γαμώτο; Αντε σε λίγο και οι Sepultura σε bossa nova. Έτσι κι αλλιώς βραζιλιάνοι δεν είναι;
Και μετά πάμε στις reggae ... αναδομήσεις. Kαι να το ''Dark Side of the Moon'' σε reggae, και να οι Radiohead σε reggae. Σε λίγο θα μας βγάλουνε και τα τραγούδια του Marley σε reggae. Και να οι Apocalyptica να παίζουνε μέταλλα σε μουσική δωματίου για τέσσερα έγχορδα για τους ... δεν ξέρω σε ποιούς απευθύνονται και δαύτοι. Ή μήπως το κάνουνε για να δείξουνε ότι το ροκ έχει ακαδημαϊκή αξία και δεν είναι καμιά μουσική του πεταμού που ασχολείται μόνο με γυναίκες και αμάξια; Aντε και σύντομα στο μέγαρο ρε χαζοβιόληδες. Και να οι Hayseed Dixie να τα παίζουνε όλα σε bluegrass και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Και μην ξεχνάμε τον ψευτο-crooner Richard Cheese που τα γαμάει όλα σε easy listening.
Όλα αυτά τα ψόφια, άψυχα ακούσματα μου φέρνουνε στο νου κάτι ορχήστρες που παίζουνε σε κρουαζιερόπλοια για την ψυχαγωγία ετοιμοθάνατων συνταξιούχων.
Και για το τέλος άφησα τους απόλυτους σπασίκλες: the tribute bands.Τώρα που έχουνε διαλυθεί οι περισσότεροι μεγάλοι του παρελθόντος, κάποιοι fans κάνανε σκοπό της ζωής τους να τριγυρίζουνε την υφήλιο και να παίζουνε μόνο τραγούδια - και ολόκληρα άλμπουμ πολλές φορές - των αγαπημένων τους γκρουπ. Κάτι σα νεκροφιλία ένα πράμα. 'Ετσι λοιπόν έχουμε tribute bands για τους Genesis, τους Pink Floyd, τους Smiths, τους Abba, τους Beatles, τους Iron maiden (ούτε καν να διαλυθούνε περιμένανε) και σίγουρα πολλούς που μου διαφεύγουνε. Τώρα να πάω να δω κάποιους σουρουκλεμέδες να πιθηκίζουνε και να υποκρίνονται όλους τους παραπάνω μου φαίνεται λίγο ήττα. Ποιο είναι το ακροατήριο όλων αυτών; Μάλλον κάτι αντίστοιχο εκείνων των τύπων που γαμάνε πλαστικές κούκλες.
Την άλλη εβδομάδα θα μας ψυχαγωγήσουνε οι ημεδαποί διασκευάκηδες. Stay tuned.
Κι επειδή ξέρω ότι ψοφάτε για καβγά μέσα απ' τα σχόλιά σας, να ξεκαθαρίσω ότι δε μιλάω για μουσικούς που διασκευάζουνε ένα - δυό τραγούδια που γουστάρουνε, εννοώ εκείνους τους grande μαλάκες που δεν έχουνε κανένα ταλέντο να γράψουνε δικιά τους μουσική και θεωρούνε μεγάλη εξυπνάδα - και άποψη - να πιάσουνε γνωστά τραγούδια και να τα κάνουνε σαν τα μούτρα τους.
Πρώτοι και καλύτεροι οι Nouvelle Vague. Δύο γάλλοι σκατόφλωροι με κάτι εναλασσόμενες τραγουδιάρες - γαμήσιμες, δε λέω - που ερμηνεύουνε γνωστά κομμάτια των eighties σε bossa nova - όποιος δεν έχει ξεράσει μόνο με την περιγραφή αυτού του μουσικού εκτρώματος, είναι τουλάχιστον επιεικής και έχει μεγάλη καρδιά, μπράβο του, αυτός θα σώσει τις φάλαινες. Οι εν λόγω φλώροι λοιπόν σκεφτήκανε ότι υπάρχει χώρος για μουσική για ασανσέρ και κάνανε κάτι απλό: πήρανε ένα μάτσο τραγούδια, βγάλανε οποιοδήποτε rock στοιχείο από μέσα, δηλαδή όση οργή, ψυχή, συναίσθημα είχε το original, το αποστειρώσανε πιο πολύ κι από χειρουργίο, και το πασάρανε στην άμουση πλέμπα. Κάτι ανάλαφρο, σα μουσική υπόκρουση σε διαφήμιση για σερβιέτες. Μουσική για mall δηλαδή.
Πες τε με στριφνό, αλλά εγώ πιστεύω ότι οι Dead Kennedys, οι Clash, oι Sex Pistols, οι Cramps, ή οι Killing Joke ήταν αυτό που ήταν επειδη είχανε άντερα. Το να βγάλεις όλη την ψυχή και το θυμό απ' τα τραγούδια τους για να τα πασάρεις σε ακροατές που δεν έχουνε άντερα, είναι τουλάχιστον ιεροσυλία. Όχι, δεν είναι άποψη ρε χαλβά, ούτε χαβαλές, ούτε ευφυής σύλληψη, ούτε προχωρημένη σκέψη, ούτε διαπλάτυνση οριζόντων. Μια μαλακία και μισή είναι κι εγώ αν ήμουνα ο Jello θα πήγαινα και θα τους άρχιζα στις σφαλιάρες. Εντάξει, ξέρω πως το κοινό των Νouvelle Vague έχει τόση σχέση με το ροκ όση εγώ με την αστροφυσική. Κάτι χαζογκόμενες είναι κυρίως που βρίσκουνε το ροκ αχ πολύ σκληρό, αχ πολλή φασαρία, αχ Βαγγέλη μου ας ακούσουμε κάτι άλλο. Αλλά μόνο και μόνο γι' αυτό που κάνανε στα παραπάνω αγαπημένα μου γκρουπ νομίζω ότι η πίσσα και τα πούπουλα είναι μικρή τιμωρία και στο μυαλό μου έχει αρχίσει να στριφογυρίζει η ιδέα του ανασκολοπισμού.
Άσε που ξεκινήσανε κάτι σαν επιδημία. Ξαφνικά βλέπω στα δισκάδικα CD με τίτλους όπως ''the music of the Rolling Stones, bossa nova style''. Και να κι ο Bob Marley σε bossa nova - κι αυτός βαρύς σας φάνηκε ρε γαμιόληδες και θέλατε να τον ελαφρύνετε λιγάκι; Πόσο πιο ευκολοχώνευτος μπορεί να γίνει ο Marley ρε γαμώτο; Αντε σε λίγο και οι Sepultura σε bossa nova. Έτσι κι αλλιώς βραζιλιάνοι δεν είναι;
Και μετά πάμε στις reggae ... αναδομήσεις. Kαι να το ''Dark Side of the Moon'' σε reggae, και να οι Radiohead σε reggae. Σε λίγο θα μας βγάλουνε και τα τραγούδια του Marley σε reggae. Και να οι Apocalyptica να παίζουνε μέταλλα σε μουσική δωματίου για τέσσερα έγχορδα για τους ... δεν ξέρω σε ποιούς απευθύνονται και δαύτοι. Ή μήπως το κάνουνε για να δείξουνε ότι το ροκ έχει ακαδημαϊκή αξία και δεν είναι καμιά μουσική του πεταμού που ασχολείται μόνο με γυναίκες και αμάξια; Aντε και σύντομα στο μέγαρο ρε χαζοβιόληδες. Και να οι Hayseed Dixie να τα παίζουνε όλα σε bluegrass και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Και μην ξεχνάμε τον ψευτο-crooner Richard Cheese που τα γαμάει όλα σε easy listening. Όλα αυτά τα ψόφια, άψυχα ακούσματα μου φέρνουνε στο νου κάτι ορχήστρες που παίζουνε σε κρουαζιερόπλοια για την ψυχαγωγία ετοιμοθάνατων συνταξιούχων.
Και για το τέλος άφησα τους απόλυτους σπασίκλες: the tribute bands.Τώρα που έχουνε διαλυθεί οι περισσότεροι μεγάλοι του παρελθόντος, κάποιοι fans κάνανε σκοπό της ζωής τους να τριγυρίζουνε την υφήλιο και να παίζουνε μόνο τραγούδια - και ολόκληρα άλμπουμ πολλές φορές - των αγαπημένων τους γκρουπ. Κάτι σα νεκροφιλία ένα πράμα. 'Ετσι λοιπόν έχουμε tribute bands για τους Genesis, τους Pink Floyd, τους Smiths, τους Abba, τους Beatles, τους Iron maiden (ούτε καν να διαλυθούνε περιμένανε) και σίγουρα πολλούς που μου διαφεύγουνε. Τώρα να πάω να δω κάποιους σουρουκλεμέδες να πιθηκίζουνε και να υποκρίνονται όλους τους παραπάνω μου φαίνεται λίγο ήττα. Ποιο είναι το ακροατήριο όλων αυτών; Μάλλον κάτι αντίστοιχο εκείνων των τύπων που γαμάνε πλαστικές κούκλες.
Την άλλη εβδομάδα θα μας ψυχαγωγήσουνε οι ημεδαποί διασκευάκηδες. Stay tuned.