Ο Evripidis and his Tragedies ή αλλιώς Ευριπίδης Σαμπάτης άφησε για λίγο τις σανγκριές για να ξαναδοκιμάσει τα ουζάκια μας στο Μοναστηράκι. Ο Ευριπίδης και οι υπόλοιποι 7 "Tragedies" έχουν νέο δίσκο, ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε από την Inner Ear.
Το "A Healthy Dose Of Pain" είναι ένα από τα καλύτερα albums, που έχω ακούσει μέσα στο 2012. Οι μουσικές του έχουν "ηχητικό χρώμα" από τα 60s, τους Belle and Sebastian, τη folk, pop, rock μουσική και διαθέτουν "εικόνα" η οποία είναι εμφανής σε κάθε τραγούδι, λες και έχουμε να κάνουμε με ένα soundtrack.
Ας αφήσουμε όμως να μας τα πει ο ίδιος όλα αυτά...
· Ως μουσικός και εικονογράφος παράλληλα, τι έρχεται πρώτα στο μυαλό σου; Η εικόνα ή η μελωδία; Το σενάριο και οι στίχοι ενός τραγουδιού ή η μουσική του;
Δεν υπάρχει ένα καθορισμένο πατρόν. Αλλοτε έχω μια μελωδία στο μυαλό για πολύ καιρό, ίσως και χρόνια, χωρίς να μπορώ να βρω στίχους και κάποια στιγμή ξεπετάγονται και αυτοί. Αλλοτε ξέρω εξ' αρχής το θέμα του κομματιού και δουλεύω παράλληλα μουσική και στίχους.
· Ακόμη κι αν συνεργάζεσαι με άλλα 7 άτομα στους Evripidis and his Tragedies και με άλλους τόσους κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του “A Healthy dose of pain”, η μουσική σας είναι απλή, αλλά συνάμα μεστή, γεμάτη κι όχι εμβληματική, με τη χρήση πολλαπλών οργάνων. Τελικά, είναι πιο δύσκολο κάτι τέτοιο;
Δεν καταλαβαίνω πώς ορίζεις το "απλή". Θα έλεγα οτι μερικές φορές έχω κατηγορηθεί οτι η μουσική μου είναι κομματάκι περίπλοκη για το είδος της και μάλιστα μετά τις ατέλειωτες ηχογραφήσεις αυτού του δίσκου αποφάσισα να απλοποιήσω πολλά πράγματα στα τραγούδια του τρίτου. Για να μη βγώ εκτός θέματος πάντως, συμφωνώ οτι μερικές φορές η απλότητα και η αμεσότητα είναι το πιο δύσκολο πράγμα.
· Το εξώφυλλο του δίσκου είναι μια φωτογραφία από μια πρόβα – σύναξη σας ή την σκηνοθετήσατε πρώτα και μετά προέκυψε;
Έίναι μια φωτογραφία από ένα απογευματινό πάρτυ στο παλιό μου υπνοδωμάτιο. Φυσικά, το διοργάνωσα για να βγάλω τις φωτογραφίες, αλλά όντως ήπιαμε, φάγαμε, χορέψαμε και παίξαμε μουσική. Οι συγκάτοικοί μου πηγαν να τρελαθούν από τη φασαρία. Το βερμούτ έρρεε αφθονο και τα πατατάκια και οι ελιες βουνό!
· Το “Teeth” είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από τον δίσκο. Έχω την εντύπωση ότι συνδυάζει τη Βρετανική pop μουσική, με το musical. Ίσως κάποιες φορές, να μου φέρνει στο μυαλό το “Bohemian Rhapsody” των Queen. Ξεχωρίζεις κάποιο κομμάτι από το δίσκο;
Ποτέ δεν ήμουν ορκισμένος fan των Queen (αν και αφού είδα ένα υπέροχο σχετικό ντοκιμαντέρ κατάλαβα πολλά και τους παραδέχτηκα στο έπακρον), ούτε μου αρέσαν ιδιαίτερα τα musical. Παρ' όλα υτα, για κάποιο λόγο μου βγαίνουν τέτοιες πινελίες στα τραγούδια. Ίσως επειδή είμαι πολύ θεατρικός, ίσως επειδή λατρέυω τη μουσική από τα 60'ς. Ισως επειδή είδα και πολύ Γιάννη Δαλιανίδη όταν ήμουν μικρός.
Θα πώ τη φρικτά κλισέ φράση οτι "αγαπώ όλα μου τα τραγούδια σα να ήταν παιδιά μου. Μπορεί ποτέ ένας γονέας να διαλέξει;¨ . Αν όμως πρέπει να σου πώ τα 3 πιο αγαπημένα μου από αυτό το δίσκο, είναι τα Just a kleenex, Uncle drives again, Este verano (pense que te habia perdido para siempre).
· Η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη είναι πιο κοντά στην Αγγλική μουσική απ’ ότι η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη ή συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με εμάς (Ελληνόφωνες και Αγγλόφωνες μουσικές);
Στην Ελλάδα πλέον είναι πολύ της μόδας ο αγγλικός στίχος στους Έλληνες καλλιτέχνες. Στην Ισπανία συμβάινει ακριβώς το αντίθετο γιατί οι Ισπανοί μιλάνε συνηθως χάλια αγγλικά και επίσης έχουν πολύ δυνατή μουσική κουλτούρα. Υπάρχουν δεκάδες ισπανόφωνα, πολύ αξιόλογα και δημοφιλή ταυτόχρονα συγκροτήματα στο χώρο της ποπ, σε όλα τα διαφορετικά της είδη. Αν ήμουνα Ισπανος, αποκλείεται να έκανα μουσική στα αγγλικά ζώντας στην Ισπανία. Δεν θα είχε και πολύ νόημα. Ακόμα και διεθνούς φήμης ανεξάρτητοι καλλιτέχνες όπως ο El Guincho, τραγουδούν στη γλώσσα τους.
· Η κρίση στην Ισπανία βοηθάει τον Πολιτισμό, δίνοντας του έμπνευση, ή μάλλον είμαστε στη φάση που δημιουργεί μόνο προβλήματα;
Σε καιρούς κρίσεις πάντα υπάρχει έμπνευση και διάθεση να υπερβούμε τη μίζερη καθημερινότητα μέσω της τέχνης. Από την άλλη, αν δεν υπάρχει χρήμα, ούτε στις τσέπες των καλλιτεχνών ούτε του κοινού, είναι ένα πρόβλημα, είναι σαν το φίδι που τρώει την ουρά του. Παρόλαυτα είμαι αισιόδοξος, η ανθρωπότητα έχει περάσει πολύ χειρότερες περιόδους αλλά η τέχνη ποτέ δεν εξαφανίστηκε. είναι σαν τις κατσαρίδες. Απλώς θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις ανάγκες μας και να αλλάξουε τρόπο ζωής.
· Είναι πιο εύκολο να «ζήσεις» από τη μουσική σου στην Ισπανία από ότι στην Ελλάδα;
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Δεν προσπάθησα ποτέ να ζήσω από τη μουσική μου στην Ελλάδα. Ισως να είναι λίγο πιο εύκολο στην Ισπανία λόγω μεγαλύτερου μεγέθους, πληθυσμού, οπότε και κοινού. Υπάρχουν πολλά φεστιβάλ και πολλοί χώροι συναυλιών σε πολλές πόλεις.
· Ποια η ανταπόκριση των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών πόλεων (πέρα από Ελλάδα και Ισπανία) στις μουσικές σας;
Το καλύτερο κοινό ήταν με διαφορά του Αμβούργο. Οι φίλοι μου εκεί μου είπαν οτι το Αμβούργο εχει μεγάλη μουσική παράδοση και μου υπενθυμίσαν οτι εκέι γνώρισαν πρώτα τη φήμη οι Beatles και μετά στην Αγγλία και στον υπόλοιπο κόσμο. Λες να μου συμβεί κάτι ανάλογο;
· Τι ετοιμάζετε την Πέμπτη 1 Μαρτίου στο Six D.O.G.S.;
Θα παίξω τραγούδια από τον πρώτο και το δεύτερο δίσκο μου, καθώς και κάποιες διασκευες αγαπημένων μου κομματιών, σε ακουστικές εκτελέσεις και υπό το φώς των κερίων. Ανυπομονώ.
Επίσης, την Τρίτη 6 Μαρτίου θα κάνω ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ στο CAMP, πρώην Higgs, όπου θα παίξω και ζωντανά αλλά θα είναι κάπως διαφορετικό το σετ. Και οι δυο συναυλίες θα έχουνε ελέυθερη είσοδο...
SOLO ACOUSTIC SET // SIX D.O.G.S // ΠΕΜΠΤΗ 1η ΜΑΡΤΙΟΥ // ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ
Ο Evripidis and his Tragedies (κατά κόσμο, Ευριπίδης Σαμπάτης), επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για μία από τις σπάνιες, αλλά πάντα αγαπημένες, εμφανίσεις του, στο six d.o.g.s, λίγο καιρό μετά την πρόσφατη κυκλοφορία του νέου του δίσκου στην Inner Ear, A Healthy Dose Of Pain. Την Πέμπτη, 1η Μαρτίου, θα πραγματοποιήσει ένα ακουστικό solo live, με φωνή, όρθιο πιάνο, και φωτισμό από δεκάδες κεράκια, περφορμάτοντας υλικό από τους 2 δίσκους του, αλλά και διασκευές.
Το "A Healthy Dose Of Pain" είναι ένα από τα καλύτερα albums, που έχω ακούσει μέσα στο 2012. Οι μουσικές του έχουν "ηχητικό χρώμα" από τα 60s, τους Belle and Sebastian, τη folk, pop, rock μουσική και διαθέτουν "εικόνα" η οποία είναι εμφανής σε κάθε τραγούδι, λες και έχουμε να κάνουμε με ένα soundtrack.
Ας αφήσουμε όμως να μας τα πει ο ίδιος όλα αυτά...
· Ως μουσικός και εικονογράφος παράλληλα, τι έρχεται πρώτα στο μυαλό σου; Η εικόνα ή η μελωδία; Το σενάριο και οι στίχοι ενός τραγουδιού ή η μουσική του;
Δεν υπάρχει ένα καθορισμένο πατρόν. Αλλοτε έχω μια μελωδία στο μυαλό για πολύ καιρό, ίσως και χρόνια, χωρίς να μπορώ να βρω στίχους και κάποια στιγμή ξεπετάγονται και αυτοί. Αλλοτε ξέρω εξ' αρχής το θέμα του κομματιού και δουλεύω παράλληλα μουσική και στίχους.
· Ακόμη κι αν συνεργάζεσαι με άλλα 7 άτομα στους Evripidis and his Tragedies και με άλλους τόσους κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του “A Healthy dose of pain”, η μουσική σας είναι απλή, αλλά συνάμα μεστή, γεμάτη κι όχι εμβληματική, με τη χρήση πολλαπλών οργάνων. Τελικά, είναι πιο δύσκολο κάτι τέτοιο;Δεν καταλαβαίνω πώς ορίζεις το "απλή". Θα έλεγα οτι μερικές φορές έχω κατηγορηθεί οτι η μουσική μου είναι κομματάκι περίπλοκη για το είδος της και μάλιστα μετά τις ατέλειωτες ηχογραφήσεις αυτού του δίσκου αποφάσισα να απλοποιήσω πολλά πράγματα στα τραγούδια του τρίτου. Για να μη βγώ εκτός θέματος πάντως, συμφωνώ οτι μερικές φορές η απλότητα και η αμεσότητα είναι το πιο δύσκολο πράγμα.
· Το εξώφυλλο του δίσκου είναι μια φωτογραφία από μια πρόβα – σύναξη σας ή την σκηνοθετήσατε πρώτα και μετά προέκυψε;
Έίναι μια φωτογραφία από ένα απογευματινό πάρτυ στο παλιό μου υπνοδωμάτιο. Φυσικά, το διοργάνωσα για να βγάλω τις φωτογραφίες, αλλά όντως ήπιαμε, φάγαμε, χορέψαμε και παίξαμε μουσική. Οι συγκάτοικοί μου πηγαν να τρελαθούν από τη φασαρία. Το βερμούτ έρρεε αφθονο και τα πατατάκια και οι ελιες βουνό!
· Το “Teeth” είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από τον δίσκο. Έχω την εντύπωση ότι συνδυάζει τη Βρετανική pop μουσική, με το musical. Ίσως κάποιες φορές, να μου φέρνει στο μυαλό το “Bohemian Rhapsody” των Queen. Ξεχωρίζεις κάποιο κομμάτι από το δίσκο;
Ποτέ δεν ήμουν ορκισμένος fan των Queen (αν και αφού είδα ένα υπέροχο σχετικό ντοκιμαντέρ κατάλαβα πολλά και τους παραδέχτηκα στο έπακρον), ούτε μου αρέσαν ιδιαίτερα τα musical. Παρ' όλα υτα, για κάποιο λόγο μου βγαίνουν τέτοιες πινελίες στα τραγούδια. Ίσως επειδή είμαι πολύ θεατρικός, ίσως επειδή λατρέυω τη μουσική από τα 60'ς. Ισως επειδή είδα και πολύ Γιάννη Δαλιανίδη όταν ήμουν μικρός.
Θα πώ τη φρικτά κλισέ φράση οτι "αγαπώ όλα μου τα τραγούδια σα να ήταν παιδιά μου. Μπορεί ποτέ ένας γονέας να διαλέξει;¨ . Αν όμως πρέπει να σου πώ τα 3 πιο αγαπημένα μου από αυτό το δίσκο, είναι τα Just a kleenex, Uncle drives again, Este verano (pense que te habia perdido para siempre).
· Η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη είναι πιο κοντά στην Αγγλική μουσική απ’ ότι η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη ή συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με εμάς (Ελληνόφωνες και Αγγλόφωνες μουσικές);Στην Ελλάδα πλέον είναι πολύ της μόδας ο αγγλικός στίχος στους Έλληνες καλλιτέχνες. Στην Ισπανία συμβάινει ακριβώς το αντίθετο γιατί οι Ισπανοί μιλάνε συνηθως χάλια αγγλικά και επίσης έχουν πολύ δυνατή μουσική κουλτούρα. Υπάρχουν δεκάδες ισπανόφωνα, πολύ αξιόλογα και δημοφιλή ταυτόχρονα συγκροτήματα στο χώρο της ποπ, σε όλα τα διαφορετικά της είδη. Αν ήμουνα Ισπανος, αποκλείεται να έκανα μουσική στα αγγλικά ζώντας στην Ισπανία. Δεν θα είχε και πολύ νόημα. Ακόμα και διεθνούς φήμης ανεξάρτητοι καλλιτέχνες όπως ο El Guincho, τραγουδούν στη γλώσσα τους.
· Η κρίση στην Ισπανία βοηθάει τον Πολιτισμό, δίνοντας του έμπνευση, ή μάλλον είμαστε στη φάση που δημιουργεί μόνο προβλήματα;
Σε καιρούς κρίσεις πάντα υπάρχει έμπνευση και διάθεση να υπερβούμε τη μίζερη καθημερινότητα μέσω της τέχνης. Από την άλλη, αν δεν υπάρχει χρήμα, ούτε στις τσέπες των καλλιτεχνών ούτε του κοινού, είναι ένα πρόβλημα, είναι σαν το φίδι που τρώει την ουρά του. Παρόλαυτα είμαι αισιόδοξος, η ανθρωπότητα έχει περάσει πολύ χειρότερες περιόδους αλλά η τέχνη ποτέ δεν εξαφανίστηκε. είναι σαν τις κατσαρίδες. Απλώς θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις ανάγκες μας και να αλλάξουε τρόπο ζωής.
· Είναι πιο εύκολο να «ζήσεις» από τη μουσική σου στην Ισπανία από ότι στην Ελλάδα;
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Δεν προσπάθησα ποτέ να ζήσω από τη μουσική μου στην Ελλάδα. Ισως να είναι λίγο πιο εύκολο στην Ισπανία λόγω μεγαλύτερου μεγέθους, πληθυσμού, οπότε και κοινού. Υπάρχουν πολλά φεστιβάλ και πολλοί χώροι συναυλιών σε πολλές πόλεις.
· Ποια η ανταπόκριση των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών πόλεων (πέρα από Ελλάδα και Ισπανία) στις μουσικές σας;
Το καλύτερο κοινό ήταν με διαφορά του Αμβούργο. Οι φίλοι μου εκεί μου είπαν οτι το Αμβούργο εχει μεγάλη μουσική παράδοση και μου υπενθυμίσαν οτι εκέι γνώρισαν πρώτα τη φήμη οι Beatles και μετά στην Αγγλία και στον υπόλοιπο κόσμο. Λες να μου συμβεί κάτι ανάλογο;
· Τι ετοιμάζετε την Πέμπτη 1 Μαρτίου στο Six D.O.G.S.;Θα παίξω τραγούδια από τον πρώτο και το δεύτερο δίσκο μου, καθώς και κάποιες διασκευες αγαπημένων μου κομματιών, σε ακουστικές εκτελέσεις και υπό το φώς των κερίων. Ανυπομονώ.
Επίσης, την Τρίτη 6 Μαρτίου θα κάνω ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ στο CAMP, πρώην Higgs, όπου θα παίξω και ζωντανά αλλά θα είναι κάπως διαφορετικό το σετ. Και οι δυο συναυλίες θα έχουνε ελέυθερη είσοδο...
SOLO ACOUSTIC SET // SIX D.O.G.S // ΠΕΜΠΤΗ 1η ΜΑΡΤΙΟΥ // ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ
Ο Evripidis and his Tragedies (κατά κόσμο, Ευριπίδης Σαμπάτης), επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για μία από τις σπάνιες, αλλά πάντα αγαπημένες, εμφανίσεις του, στο six d.o.g.s, λίγο καιρό μετά την πρόσφατη κυκλοφορία του νέου του δίσκου στην Inner Ear, A Healthy Dose Of Pain. Την Πέμπτη, 1η Μαρτίου, θα πραγματοποιήσει ένα ακουστικό solo live, με φωνή, όρθιο πιάνο, και φωτισμό από δεκάδες κεράκια, περφορμάτοντας υλικό από τους 2 δίσκους του, αλλά και διασκευές.