ΟΚ, η 'κόλαση', οι 'κολασμένοι', όλα αυτά πουλάνε... Τα γνωστά.
Προσωπικά, τα βαριέμαι εδώ και χρόνια... Δεν γράφω λοιπόν για να αναφερθώ στον μύθο, στον μύθο του Syd Barrett, ούτε γιατί είναι και πάλι στην αγορά ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας των Floyd (με extras, live και τέτοια) αυτές τις μέρες. Γράφω γιατί γουστάρω τον Syd, και μακάρι, έστω και ένας πιτσιρικάς που κάτι έχει ακούσει για τον Syd Barrett, να βρει μια αφορμή ας πούμε, για να γυρέψει λίγο περισσότερο την μικρή μα τόσο σημαντική προσωπική του δισκογραφία. Να την σκαλίσει λίγο παραπάνω, και να μην σταθεί απλά στους Pink Floyd.
Εχει πλάκα. Εχει πλάκα η ζωή με τις ωραίες της (φαινομενικές) αντιφάσεις. Εχει... 'πλάκα', η δήλωση του Rotten (Sex Pistols/PIL) ότι φυσικά και γούσταρε τους Pink Floyd και όχι μόνο της πρώτης περιόδου, αυτής με τον Barrett, μα γενικότερα... Ηταν μάλιστα να ανέβει στην ίδια σκηνή με τον David Gilmour (ναι... αν θυμάμαι καλά ήταν ο Gilmour, όχι ο Waters) για το 'Dark Side Of The Moon' πριν ένα - δυό χρόνια, μα δεν ταίριαξαν οι ημερομηνίες. Στην Αμερική όλα αυτά. Γνωστά πράγματα. Τα έχουμε ξαναπεί εδώ. Είναι ΑΛΛΟ πράγμα η ιστορική ανάγκη, αυτό που κοχλάζει, ΒΡΑΖΕΙ απο αυθεντικότητα και άλλο η γυμνή, πραγματική υπόσταση κάποιου πράγματος. Ο Rotten έκανε τέλεια που ξέρασε τα αντερά του, μαζί με τόνους χολής στα 'μούτρα' των progressive Θεών της δεκαετίας του '70, έκανε ματ γυρεύοντας την δικιά του θέση στον ήλιο, για να την βρεί τελικά με σημαία το Punk και όχημα τους Pistols.
Το Punk, που ήρθε να 'ανατρέψει' ότι ιερό στο Rock & Roll, πετυχαίνοντας τελικά, ακριβώς με αυτή του την (αγνή) αυθάδεια, μαζί με τόνους ταλέντου (Damned, Clash, Buzzcocks) να του δώσει το φιλί της ζωής. Πίσω στον Syd όμως, και τους Pink Floyd. Με την ευκαιρία, να πω πως τα 'Dark Side... ' & 'Wish You Were Here' είναι ΜΕΣΑ στα 50-100 πιο αγαπημένα μου album ever, μα και να μην ήταν, είναι στα 100-200 (στανταράκι) ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ever... και Δ Ε Ν ειμαι παιδί του progressive (...) ή ίσως πάλι και να είμαι, απλά δεν είναι ότι πιο αγαπημένο μου να το πω απλά, στους κρίκους της Rock & Roll αλυσίδας. Προηγούνται άλλα πράγματα μέσα μου. Ομως αυτά τα δύο albums είναι στοιχεία του 'μέσα΄μου, της ψυχής μου, μέσα στα χρόνια... Απλά, τα λατρεύω.
Ακουγα αυτές τις μέρες, όπως συνηθίζω κάθε Ανοιξη (υπάρχει λόγος... Ανοιξη το πρωτοάκουσα, στα 12 μου χρόνια και με θυμάμαι να το ακόύω ΚΑΘΕ μέρα σε ένα διαλυμένο πικαπάκι, από κάτι ηχεία αυτοκινήτου που βρήκα κάπου πεταμένα... ναι... το ΕΝΑ 'επαιζε κι έτσι επιτέλους είχα στερεοφωνικό! ) το 'Wish You Were Here'. Το 'κάλεσμά' των Pink Floyd στον Barrett... και σκεφτόμουν, πως στο διάολο να ένιωσαν όταν την 'ωρα που ηχογραφούσαν το 'Shine On You Crazy Diamond' για τον ίδιο, στα στούντιο του Abbey Road, τον είδαν ξαφνικά μπροστά τους... ή είδαν πιο σωστά το φάντασμα αυτού που κάποτε λεγόταν Syd,και τώρα λεγόταν Roger.
'Δεν τον γνωρίσαμε. Ηταν άραγε η μοίρα; Τύχη; Να έρθει στο στούντιο μετά από τόσο καιρό που είχαμε να τον δούμε, όταν γράφαμε το 'Shine On You... ' Ξυρισμένο κεφάλι και φρύδια, με πάρα πολλα κιλά, ένας άλλος άνθρωπος απο αυτόν που θυμόμασταν. Δεν τον γνωρίσαμε... Νίωσαμε άσχημα για την εικόνα αυτή κι εκείνη ήταν η τελευταία μέρα που τον είδαμε... ' λένε οι Floyd κάποια χρόνια μετά.
'Εμεινε κοντά μας για λίγη ώρα, στον δικό του κόσμο χαμένος κι όταν ο Roger Waters βρήκε το θάρρος να τον ρωτήσει πως του φαίνεται το τραγούδι, απάντησε απλά... sounds a bit old. Λίγο αργότερα, έφυγε χωρίς να μας αποχαιρετήσει.'
Ο Roger Keith 'Syd' Barrett γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου του 1946, και πέθανε στις 7 Ιουλίου του 2006. Ο Gilmour 'ελεγε 'φροντίζω προσωπικά ώστε να φτάνει κάθε μήνα το ΣΩΣΤΟ νούμερο στον τραπεζικό του λογαριασμό απο τα δικαιώματα των τραγουδιών.' Ο Syd Barrett ζει... κάθε φορά που κάποιος σηκώνει το πέπλο της σπουδαίας μουσικής του για πρώτη φορά, εκείνος βρίσκεται πάντα εκεί.
Δείτε ένα σπάνιο video εδώ.
Προσωπικά, τα βαριέμαι εδώ και χρόνια... Δεν γράφω λοιπόν για να αναφερθώ στον μύθο, στον μύθο του Syd Barrett, ούτε γιατί είναι και πάλι στην αγορά ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας των Floyd (με extras, live και τέτοια) αυτές τις μέρες. Γράφω γιατί γουστάρω τον Syd, και μακάρι, έστω και ένας πιτσιρικάς που κάτι έχει ακούσει για τον Syd Barrett, να βρει μια αφορμή ας πούμε, για να γυρέψει λίγο περισσότερο την μικρή μα τόσο σημαντική προσωπική του δισκογραφία. Να την σκαλίσει λίγο παραπάνω, και να μην σταθεί απλά στους Pink Floyd.
Εχει πλάκα. Εχει πλάκα η ζωή με τις ωραίες της (φαινομενικές) αντιφάσεις. Εχει... 'πλάκα', η δήλωση του Rotten (Sex Pistols/PIL) ότι φυσικά και γούσταρε τους Pink Floyd και όχι μόνο της πρώτης περιόδου, αυτής με τον Barrett, μα γενικότερα... Ηταν μάλιστα να ανέβει στην ίδια σκηνή με τον David Gilmour (ναι... αν θυμάμαι καλά ήταν ο Gilmour, όχι ο Waters) για το 'Dark Side Of The Moon' πριν ένα - δυό χρόνια, μα δεν ταίριαξαν οι ημερομηνίες. Στην Αμερική όλα αυτά. Γνωστά πράγματα. Τα έχουμε ξαναπεί εδώ. Είναι ΑΛΛΟ πράγμα η ιστορική ανάγκη, αυτό που κοχλάζει, ΒΡΑΖΕΙ απο αυθεντικότητα και άλλο η γυμνή, πραγματική υπόσταση κάποιου πράγματος. Ο Rotten έκανε τέλεια που ξέρασε τα αντερά του, μαζί με τόνους χολής στα 'μούτρα' των progressive Θεών της δεκαετίας του '70, έκανε ματ γυρεύοντας την δικιά του θέση στον ήλιο, για να την βρεί τελικά με σημαία το Punk και όχημα τους Pistols.Το Punk, που ήρθε να 'ανατρέψει' ότι ιερό στο Rock & Roll, πετυχαίνοντας τελικά, ακριβώς με αυτή του την (αγνή) αυθάδεια, μαζί με τόνους ταλέντου (Damned, Clash, Buzzcocks) να του δώσει το φιλί της ζωής. Πίσω στον Syd όμως, και τους Pink Floyd. Με την ευκαιρία, να πω πως τα 'Dark Side... ' & 'Wish You Were Here' είναι ΜΕΣΑ στα 50-100 πιο αγαπημένα μου album ever, μα και να μην ήταν, είναι στα 100-200 (στανταράκι) ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ever... και Δ Ε Ν ειμαι παιδί του progressive (...) ή ίσως πάλι και να είμαι, απλά δεν είναι ότι πιο αγαπημένο μου να το πω απλά, στους κρίκους της Rock & Roll αλυσίδας. Προηγούνται άλλα πράγματα μέσα μου. Ομως αυτά τα δύο albums είναι στοιχεία του 'μέσα΄μου, της ψυχής μου, μέσα στα χρόνια... Απλά, τα λατρεύω.
Ακουγα αυτές τις μέρες, όπως συνηθίζω κάθε Ανοιξη (υπάρχει λόγος... Ανοιξη το πρωτοάκουσα, στα 12 μου χρόνια και με θυμάμαι να το ακόύω ΚΑΘΕ μέρα σε ένα διαλυμένο πικαπάκι, από κάτι ηχεία αυτοκινήτου που βρήκα κάπου πεταμένα... ναι... το ΕΝΑ 'επαιζε κι έτσι επιτέλους είχα στερεοφωνικό! ) το 'Wish You Were Here'. Το 'κάλεσμά' των Pink Floyd στον Barrett... και σκεφτόμουν, πως στο διάολο να ένιωσαν όταν την 'ωρα που ηχογραφούσαν το 'Shine On You Crazy Diamond' για τον ίδιο, στα στούντιο του Abbey Road, τον είδαν ξαφνικά μπροστά τους... ή είδαν πιο σωστά το φάντασμα αυτού που κάποτε λεγόταν Syd,και τώρα λεγόταν Roger.'Δεν τον γνωρίσαμε. Ηταν άραγε η μοίρα; Τύχη; Να έρθει στο στούντιο μετά από τόσο καιρό που είχαμε να τον δούμε, όταν γράφαμε το 'Shine On You... ' Ξυρισμένο κεφάλι και φρύδια, με πάρα πολλα κιλά, ένας άλλος άνθρωπος απο αυτόν που θυμόμασταν. Δεν τον γνωρίσαμε... Νίωσαμε άσχημα για την εικόνα αυτή κι εκείνη ήταν η τελευταία μέρα που τον είδαμε... ' λένε οι Floyd κάποια χρόνια μετά.
'Εμεινε κοντά μας για λίγη ώρα, στον δικό του κόσμο χαμένος κι όταν ο Roger Waters βρήκε το θάρρος να τον ρωτήσει πως του φαίνεται το τραγούδι, απάντησε απλά... sounds a bit old. Λίγο αργότερα, έφυγε χωρίς να μας αποχαιρετήσει.'Ο Roger Keith 'Syd' Barrett γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου του 1946, και πέθανε στις 7 Ιουλίου του 2006. Ο Gilmour 'ελεγε 'φροντίζω προσωπικά ώστε να φτάνει κάθε μήνα το ΣΩΣΤΟ νούμερο στον τραπεζικό του λογαριασμό απο τα δικαιώματα των τραγουδιών.' Ο Syd Barrett ζει... κάθε φορά που κάποιος σηκώνει το πέπλο της σπουδαίας μουσικής του για πρώτη φορά, εκείνος βρίσκεται πάντα εκεί.
Δείτε ένα σπάνιο video εδώ.
Σχετικό θέμα