Υπάρχουν αρκετοί δίσκοι που σημαίνουν πολλά για μένα. Είναι κοντά στα 25-30 βινύλια δηλαδή. Κάπου εκεί. Με το ζόρι θα μπορούσα να διαλέξω την αγαπημένη μου δεκάδα, όμως πάνω κάτω, ξέρω περίπου τα άλμπουμ που θα 'ηταν εκεί. Δεν εννοώ φυσικά τους δίσκους που θεωρώ σαν τους σημαντικότερους στην διαδρομή της pop & rock κουλτούρας (αυτό είναι μια άλλη υπόθεση), μα τους σημαντικότερους για μένα. Αυτούς που αγαπώ γιατί με χάραξαν. Για παράδειγμα, θεωρώ το Forever Changes των LOVE, σαν το ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΟ άλμπουμ που ηχογραφήθηκε ποτέ κι όμως, αν και είναι ένα άλμπουμ που λατρεύω, ΔΕΝ θα ήταν μέσα στην λίστα αυτή, στη λίστα με τα δικά "μου" δισκάκια...
Το Forever Changes, αν και ήταν (είναι) το άλμπουμ που εκφράζει όλη εκείνη την μοναδική περίοδο, πίσω στο 1967, ΔΕΝ γνώρισε εμπορική επιτυχία (τι ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗ λέξη... πόσο στεγνή) ακριβώς για αυτό (!) τελικά. Γιατί μέσα του, πολύ απλά, χώρεσε ΟΛΑ τα συστατικά της εποχής, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με την εποχή και τελικά, την ξεπέρασε (!) σε 'ταχύτητα'... Αυτό, ήταν κάτι που φάνηκε αργότερα βέβαια, όταν η σκόνη κάθισε... Ο Arthur Lee και ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΩ, 'ελεγε πως 'ενιωθα κάτι σαν τον θάνατο να πλησιάζει, κάτα τη δημιουργία του άλμπουμ κι έτσι έπρεπε να βιαστώ, να βιαστώ να πω όλα αυτά που ήθελα...' μέσα στο αριστουργηματικό Forever Changes. 'Πίστευα πως θα πεθάνω σύντομα, κι έπρεπε να πω τα πάντα... ' κάπως έτσι...
Δεν ήταν ο θάνατος βέβαια αυτό, μα ΕΜΟΙΑΖΕ με αυτόν (...) ήταν η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ μέσα του, το άπλωμα σε μια ανώτερη, κοσμική συνείδηση, ΠΑΝΩ απο το εγώ του, μα ταυτόχρονα ΜΕΣΑ απο αυτό.
Εχει ζόρι, ένταση αυτή η ιστορία, πόσο μάλλον σε ένα αυστηρά δημιουργικό επίπεδο, όπως της μουσικής σύνθεσης και δημιουργίας. Αυτη η μεταμόρφωση, ήταν με ένα τρόπο κι ένας θάνατος μαζί...
Ο Mike Randle, απο τους πιο στενούς συνεργάτες του Arthur Lee στην τελευταία φάση των Love, μου είπε σε μια συνέντευξη του αρκετά πράγματα off the record. Απο τις περιπέτειες του με το κορίτσι του, στο πανέμορφο Αγκίστρι (σύζυγο του σήμερα) κάτα την διάρκεια της πρώτης εμφάνισης της μπάντας στη χώρα μας, μέχρι πιο προσωπικές ιστορίες για τον αινιγματικό Arthur Lee...'Ηταν πάντα απρόβλεπτος... Δεν ήξερες αν αυτός ο άνθρωπος είχε ησυχία μέσα του ποτέ... Παίζαμε στο Reading, χαμός, ένα τεράστιο πλήθος τον αποθέωνε... ή ας πούμε παίζαμε σε ένα μικρό κλάμπ, με ελάχιστα άτομα εκεί, για αυτόν ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο... Φαίνεται απίστευτο, μα ήταν έτσι... Σα να μην υπήρχε (!) ο χρόνος, ο τόπος, για αυτό τον άνθρωπο, σα να κοίταζε διαρκώς μέσα του, να μην κόιταζε γύρω... Απρόβλεπτος και χαρισματικός! ΔΕΝ έχω συναντήσει κανέναν σαν τον Arthur...'
To όμορφο είναι ότι σήμερα ξεκίνησα να γράψω για το πιο αγαπημένο μου άλμπουμ, δισκάκι και τελικά γράφω για τον Arthur Lee...
Κάποια άλλη στιγμή, θα αναφερθώ ξεχωριστά στο Forever Changes, με την βοήθεια του Johnny Echols, σε μια συνέντευξη μάλλον αφιερωμένη ολοκληρωτικά στον Arthur Lee και τους Love. Πρέπει.
Ας γυρίσουμε στην λιστα μου για σήμερα... Αν μιλάμε για άλμπουμ, ολοκληρωμένα (τι σημαίνει αυτή η λέξη άραγε;) τότε στην δεκάδα μου (που στο δίαβολο να χωρέσουν ΟΛΑ... δεν το κάνουμε εικοσάδα καλύτερα) θα ήταν σίγουρα το Press The Eject And Give Me The Tape των Bauhaus, το Over του Peter Hammill, το LA Woman των Doors, το In The Court Of The Crimson King των King Crimson, το Closer των Joy Division, το Juju των Siouxsie And The Banshess, το Stasion To Station του Bowie και κάποια ακόμα, με πρώτο φαβορί για την κορυφή (στανταράκι) το άλμπουμ των Bauhaus. ΚΙ ΟΜΩΣ...
Το πιο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ μου άλμπουμ, είναι 'απλά' μια συλλογή! Μια συλλογή της Cherry Red, απο το 1982, 'ΒURNING AMBITIONS - A HISTORY OF PUNK'...
Είχα την τύχη να φιλοξενήσω στην εκπομπή μου μάλιστα, μια συνέντευξη του Ian McNay (που δύσκολα μιλάει σε συνεντεύξεις) πριν απο μερικά χρόνια και μετά τη συνέντευξη μιλήσαμε ΚΑΙ για την συλλογή αυτή... Χάρηκα, που και για τον ιδρυτή λοιπόν και αφεντικό της ανεξάρτητης (ακόμα και σήμερα) αυτής ετικέτας, η συγκεκριμένη συλλογή σημαίνει επίσης ΠΟΛΛΑ...
Δεν θα γράψω για το πώς έπεσε στα χέρια μου τότε, αν και θα είχε πλάκα. Θα πω απλά πως το τραγούδι που ξεκινά εδώ την παρέλαση, είναι το πιο αγαπημένο μου ever, μα ever 'ομως... κι είναι το Boredom, των σπουδαίων Buzzcocks.
Τελειώνω με τα ονόματα, τις μπάντες, που υπάρχουν σε αυτό το διπλό δισκάκι. Τα ονόματα, τα λένε όλα άλλωστε απο μόνα τους...
Heartbreakers, Dead Kennedys, Buzzcocks, Damned, Stranglers, X Ray Spex, 101 'ers (η μπάντα του Strummer ΠΡΙΝ τους Clash...) Saints, Vibrators, Wire, Fall, Ruts, Spizzenergi, ATV και αρκετά ακόμα, σε μια περίφημη 'ετσι κι αλλιώς συλλογή που κεντάει.
Να ακούτε μουσική...
Το Forever Changes, αν και ήταν (είναι) το άλμπουμ που εκφράζει όλη εκείνη την μοναδική περίοδο, πίσω στο 1967, ΔΕΝ γνώρισε εμπορική επιτυχία (τι ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗ λέξη... πόσο στεγνή) ακριβώς για αυτό (!) τελικά. Γιατί μέσα του, πολύ απλά, χώρεσε ΟΛΑ τα συστατικά της εποχής, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με την εποχή και τελικά, την ξεπέρασε (!) σε 'ταχύτητα'... Αυτό, ήταν κάτι που φάνηκε αργότερα βέβαια, όταν η σκόνη κάθισε... Ο Arthur Lee και ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΩ, 'ελεγε πως 'ενιωθα κάτι σαν τον θάνατο να πλησιάζει, κάτα τη δημιουργία του άλμπουμ κι έτσι έπρεπε να βιαστώ, να βιαστώ να πω όλα αυτά που ήθελα...' μέσα στο αριστουργηματικό Forever Changes. 'Πίστευα πως θα πεθάνω σύντομα, κι έπρεπε να πω τα πάντα... ' κάπως έτσι...
Δεν ήταν ο θάνατος βέβαια αυτό, μα ΕΜΟΙΑΖΕ με αυτόν (...) ήταν η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ μέσα του, το άπλωμα σε μια ανώτερη, κοσμική συνείδηση, ΠΑΝΩ απο το εγώ του, μα ταυτόχρονα ΜΕΣΑ απο αυτό.Εχει ζόρι, ένταση αυτή η ιστορία, πόσο μάλλον σε ένα αυστηρά δημιουργικό επίπεδο, όπως της μουσικής σύνθεσης και δημιουργίας. Αυτη η μεταμόρφωση, ήταν με ένα τρόπο κι ένας θάνατος μαζί...
Ο Mike Randle, απο τους πιο στενούς συνεργάτες του Arthur Lee στην τελευταία φάση των Love, μου είπε σε μια συνέντευξη του αρκετά πράγματα off the record. Απο τις περιπέτειες του με το κορίτσι του, στο πανέμορφο Αγκίστρι (σύζυγο του σήμερα) κάτα την διάρκεια της πρώτης εμφάνισης της μπάντας στη χώρα μας, μέχρι πιο προσωπικές ιστορίες για τον αινιγματικό Arthur Lee...'Ηταν πάντα απρόβλεπτος... Δεν ήξερες αν αυτός ο άνθρωπος είχε ησυχία μέσα του ποτέ... Παίζαμε στο Reading, χαμός, ένα τεράστιο πλήθος τον αποθέωνε... ή ας πούμε παίζαμε σε ένα μικρό κλάμπ, με ελάχιστα άτομα εκεί, για αυτόν ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο... Φαίνεται απίστευτο, μα ήταν έτσι... Σα να μην υπήρχε (!) ο χρόνος, ο τόπος, για αυτό τον άνθρωπο, σα να κοίταζε διαρκώς μέσα του, να μην κόιταζε γύρω... Απρόβλεπτος και χαρισματικός! ΔΕΝ έχω συναντήσει κανέναν σαν τον Arthur...'
To όμορφο είναι ότι σήμερα ξεκίνησα να γράψω για το πιο αγαπημένο μου άλμπουμ, δισκάκι και τελικά γράφω για τον Arthur Lee...Κάποια άλλη στιγμή, θα αναφερθώ ξεχωριστά στο Forever Changes, με την βοήθεια του Johnny Echols, σε μια συνέντευξη μάλλον αφιερωμένη ολοκληρωτικά στον Arthur Lee και τους Love. Πρέπει.
Ας γυρίσουμε στην λιστα μου για σήμερα... Αν μιλάμε για άλμπουμ, ολοκληρωμένα (τι σημαίνει αυτή η λέξη άραγε;) τότε στην δεκάδα μου (που στο δίαβολο να χωρέσουν ΟΛΑ... δεν το κάνουμε εικοσάδα καλύτερα) θα ήταν σίγουρα το Press The Eject And Give Me The Tape των Bauhaus, το Over του Peter Hammill, το LA Woman των Doors, το In The Court Of The Crimson King των King Crimson, το Closer των Joy Division, το Juju των Siouxsie And The Banshess, το Stasion To Station του Bowie και κάποια ακόμα, με πρώτο φαβορί για την κορυφή (στανταράκι) το άλμπουμ των Bauhaus. ΚΙ ΟΜΩΣ...
Το πιο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ μου άλμπουμ, είναι 'απλά' μια συλλογή! Μια συλλογή της Cherry Red, απο το 1982, 'ΒURNING AMBITIONS - A HISTORY OF PUNK'...
Είχα την τύχη να φιλοξενήσω στην εκπομπή μου μάλιστα, μια συνέντευξη του Ian McNay (που δύσκολα μιλάει σε συνεντεύξεις) πριν απο μερικά χρόνια και μετά τη συνέντευξη μιλήσαμε ΚΑΙ για την συλλογή αυτή... Χάρηκα, που και για τον ιδρυτή λοιπόν και αφεντικό της ανεξάρτητης (ακόμα και σήμερα) αυτής ετικέτας, η συγκεκριμένη συλλογή σημαίνει επίσης ΠΟΛΛΑ...
Δεν θα γράψω για το πώς έπεσε στα χέρια μου τότε, αν και θα είχε πλάκα. Θα πω απλά πως το τραγούδι που ξεκινά εδώ την παρέλαση, είναι το πιο αγαπημένο μου ever, μα ever 'ομως... κι είναι το Boredom, των σπουδαίων Buzzcocks.Τελειώνω με τα ονόματα, τις μπάντες, που υπάρχουν σε αυτό το διπλό δισκάκι. Τα ονόματα, τα λένε όλα άλλωστε απο μόνα τους...
Heartbreakers, Dead Kennedys, Buzzcocks, Damned, Stranglers, X Ray Spex, 101 'ers (η μπάντα του Strummer ΠΡΙΝ τους Clash...) Saints, Vibrators, Wire, Fall, Ruts, Spizzenergi, ATV και αρκετά ακόμα, σε μια περίφημη 'ετσι κι αλλιώς συλλογή που κεντάει.
Να ακούτε μουσική...
Σχετικό θέμα