Στο τεύχος 223 (Ιούνιος 2012) το έγκυρο, Βρετανικό περιοδικό MOJO, αναφέρεται στο “Time’s All Gone”, τονίζοντας ότι θα μπορούσε κάλλιστα να εξελιχθεί στο «soul album της χρονιάς». Επισημαίνει δε, ότι αν ζούμε σε έναν δίκαιο κόσμο, ο 25χρονος κιθαρίστας, ερμηνευτής, συνθέτης και παραγωγός από το Huntington Beach της California, θα πρέπει άμεσα να μετεξελιχθεί από cult μορφή, σε καλλιτέχνη για κάθε νοικοκυριό.Καθόλου άσχημα αν αναλογιστεί κανείς, ότι πρόκειται για το ντεμπούτο του νεαρού, με το παλιομοδίτικο look και τα γυαλιά μυωπίας που θυμίζουν Buddy Holly. Καθόλου άσχημα επίσης, αν υιοθετήσουμε το θρύλο που λέει ότι όλα ξεκίνησαν από ένα 45άρι, που ο Waterhouse ηχογράφησε με δανεικά και κυκλοφόρησε μόνος, πιστεύοντας ότι θα στέκεται ως, η πρώτη και τελευταία του κατάθεση στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Το τραγούδι που συμπεριλήφθηκε τότε, σε εκείνο το μικρό δισκάκι ήταν το “Some Place” και παραδόξως… η μοίρα του επεφύλασσε μια εντελώς απρόσμενη υποδοχή. Σε μια μόλις νύχτα, το χειμώνα του 2010, πουλήθηκαν οι μισές τυπωμένες κόπιες και έκτοτε, το hype ανέλαβε τα υπόλοιπα, τροφοδοτώντας μέρα με τη μέρα, το προφίλ ενός νέου και ιδιαιτέρως ταλαντούχου μουσικού.
Μάιος του 2012 και το “Time’s All Gone” είναι στη διάθεση μας, κυκλοφορώντας για λογαριασμό της IL (Innovative Leisure) Records, μιας μικρής εταιρείας με πρωτότυπο όνομα και έδρα την «πόλη των Αγγέλων». Περιέχει 10 ψυχωμένα τραγούδια που αντλούν τις επιρροές του από το rhythm ‘n’ blues ή το rock ‘n’ roll του παρελθόντος, θαυμάζοντας το έργο ιερών τεράτων, όπως οι Ray Charles, Sam Cooke, Bobby Bland και ο «βασιλιάς» Elvis.
Κοφτά πνευστά, στιβαροί ρυθμοί, δυνατές κιθάρες και φωνητικά που ενίοτε οδηγούνται σε έκσταση – αυτά είναι τα κύρια υλικά, που χτίζουν το ηχητικό οικοδόμημα. Ενιαία ατμόσφαιρα που γεννά στο μυαλό εικόνες… μιας ακούραστης live μπάντας που ιδρώνει, παίζοντας μέχρι τελικής πτώσης σε ένα μικρό, σκοτεινό, καπνισμένο και κατάμεστο bar. Η «ζωντανή» αίσθηση που αποπνέει το “Time’s All Gone” είναι απίστευτη. Καθώς ο Ty Segall χτυπά με πάθος τη μπότα των drums, νιώθεις το στήθος σου να πάλλεται στον ίδιο ρυθμό και νομίζεις ότι είσαι μάρτυρας ενός live που εκτυλίσσεται κάπου πολύ κοντά, ίσως και στο διπλανό δωμάτιο. Παρεμπιπτόντως, ο Segall έχει να επιδείξει και προσωπική, πολύ ενδιαφέρουσα, δισκογραφία με εμφανείς ψυχεδελικές 60’s αναφορές.
Στο εναρκτήριο “Say I Wanna Know”, την παράσταση κλέβουν οι Naturelles. Ειδικότερα προς το τέλος, όταν και αποφασίζουν να βγουν μπροστά, τραγουδώντας αρχικά το ρεφραίν και κατόπιν στέλνοντας το, σε άλλα μεθυστικά, μελωδικά μονοπάτια. Το “Some Place” δίνει το παρόν και εδώ. Μεγάλη αδυναμία του γράφοντα, αποτελεί το μελαγχολικό “Raina”,
ενώ πολύ δυνατές στιγμές, προσφέρουν το ζόρικο “(If) You Want Trouble”, το rockabilly “Is That Clear” και το ομώνυμο με το album track, που στο φινάλε του, προσφέρει οργανικές αναπτύξεις και solos που λειτουργούν ως απόηχοι του θρυλικού “What I’d Say” (του Ray Charles). Το “I Can Only Give You Everything” τέλος, ακούγεται ήδη πολύ. Πρόκειται για διασκευή σε κομμάτι από τα 60’s, σύνθεση των Coulter & Scott, με πρώτη εκτέλεση από τους Them και τη βραχνή φωνή του αγαπημένου Van “The Man” Morrison σε πρώτο πλάνο. Το έχει σαμπλάρει και ο Beck, για όσους θυμούνται εκείνο το απίθανο “Devil’s Haircut” (1996). Ακούγοντας το “Time’s All Gone”, θαρρείς πώς παίρνεις τη χρονομηχανή και αποβιβάζεσαι στις Η.Π.Α, την εποχή της σύντομης προεδρικής θητείας του John Kennedy, ή και λίγο πιο πριν. Μπορεί λοιπόν, ο δίσκος να υπολείπεται νεοτερισμών, διαθέτει ωστόσο, τεράστια αποθέματα έντασης, αμεσότητας και συναισθηματικού φορτίου. Μουσική με μεράκι, για χορό, όνειρα, έρωτα, (ακόμα και) τσακωμούς. Μουσική για να νιώσεις το αίμα να κυλά στις φλέβες σου, δηλαδή. Αυτή είναι και η διαχρονική της αξία άλλωστε…
Links:
www.nickwaterhouse.com
Σχετικό θέμα