1. Τι θα ακούσεις;
Το καλύτερο άλμπουμ του 2012. Αν αγαπάτε τους Wild Beasts, Radiohead, Bon Iver, MGMT, Fleet Foxes στα καλύτερα τους φυσικά, δεν τίθεται θέμα.
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Είναι πραγματικά αδύνατο να επιλέξεις, γιατί ακούγεται ολόκληρο.
3. Βαθμολογία;
9,5/10
Δε σου προσφέρει συχνά η μουσική τέτοιες απολαύσεις. Υπάρχουν μάλιστα χρονιές που κυκλοφορούν πολλά καλά άλμπουμ, αλλά ουσιαστικά δε δένεσαι μαζί τους, τα ακούς βιαστικά, τα ξεχνάς γρήγορα και τα ανακαλείς στο τέλος της χρονιάς κατά τη διάρκεια της ανασκόπησης, ακούγοντας τα πάλι από την αρχή για να θυμηθείς. Το debut άλμπουμ όμως των Alt-J, θα το θυμάσαι για πάντα. Κάτι παρόμοιο έχεις πάθει λιγοστές φορές, που η αρχική σου έξαψη συνεχίζεται, για μέρες, μήνες και πάει λέγοντας.
Γιατί το An Awesome Wave, σε έχει πετύχει παντού, από την 1η στιγμή που το έβαλες στο mp3 player σου, στο αυτοκίνητο αλλά και στο «καλό» ηχοσύστημα στο σπίτι, δε μπορείς να το αποχωριστείς. Αρχικά ξεχώρισες το “Tesselate”, αφού αποτελεί και την πιο pop στιγμή του, το πιο εύκολο τραγούδι του, σκοτεινό κι αυτό βέβαια, αλλά πιο εύκολο για τα γούστα σου. Μετά, διαβάζεις για τη Matilda, που βρίσκεται κάπου στη μέση, επηρεασμένη από το Leon του Luc Besson, που λίγο σε ενδιαφέρει, αλλά έχει πολλά από εκείνα τα indie-folk στοιχεία, για τα οποία πολλά συγκροτήματα ξεχώρισαν τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό είναι καλύτερο.
“Please don’t go, Please don't go, I love you so, I love you so”, τραγουδάς και χορεύεις εδώ και μέρες, από το Breezeblocks και κάποια στιγμή απλά κολλάς, σταματάς, στο απόλυτο τραγουδοτράγουδο, που έχει ότι λατρεύεις, αν και δε μπορείς να προσδιορίσεις τίποτα: “FITZPLEASURE”. Κι αυτό πλέον το μοιράζεσαι με όλους τους φίλους, τους το επιβάλλεις φασιστικά σχεδόν (είναι και της μόδας ο φασισμός). Και το καλύτερο από όλα, δε χρειάζεται και πολύ, γιατί όλοι το λατρεύουν (και καταρρέει ο φασισμός).
Ταυτόχρονα με όλα αυτά, έχεις ήδη γράψει το Something Good, αλλά και το Dissolve me, στις γρήγορες συλλογές σου για το καλοκαίρι (μαζί με όλα τα προηγούμενα κι επόμενα τραγούδια του άλμπουμ, καταλαβαίνεις λίγο αργότερα).
Τελευταία σε πιάνουν και τα 2 τελευταία τραγούδια του An Awesome Wave, το Bloodflood και Taro, που ήσυχα και γεμάτα ζεστασιά όπως έρχονται σε τυλίγουν για να σε κρατήσουν ζωντανό αυτό το δύσκολο Φθινόπωρο.
Έχεις ήδη ερωτευθεί τη φωνή του Joe Newman, έχεις ήδη ερωτευθεί γενικά, τραγουδάς σαν τον τρελό τις μελωδίες του An Awesome Wave στο δρόμο, σχεδόν πετάς κάθε φορά που προχωράς και το ακούς, βγαίνεις από το σώμα σου, πηγαίνεις μέχρι το Leeds, Cambridge ή Brixton ή όπου τους πετύχεις και τους λες ένα τεράστιο ευχαριστώ.
Από τώρα, σας το λέω με σιγουριά, το καλύτερο cd του 2012 (αλλά για να κρατήσω μια πισινή άφησα το περιθώριο του 0,5 στο βαθμό).