Ένα από τα καθολικώς αποδεκτά χαρακτηριστικά στη μακρόχρονη πορεία των Flaming Lips, είναι η δυνατότητα που έχουν να παντρεύουν με χαρακτηριστική άνεση την δημιουργία αλησμόνητων, σχεδόν mainstream, pop ύμνων όπως π.χ. το “Do You Realize?”, με τις πλέον φιλόδοξες και ιδιότροπες πειραματικές τους παρορμήσεις.
Φρικιά
Χρόνια τώρα τα φρικιά της Οκλαχόμα κάνουν στη κυριολεξία ό,τι τους κατέβει και τούτο το διπλό LP που μοιάζει με το soundtrack μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας, δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Πολύ περισσότερο όταν φαινομενικά λύνει και το αέναο δίλλημα του τραγουδιστή Wayne Coyne, σχετικά με τα τραγούδια που κάθε φορά προβληματίζεται αν θα συμπεριλάβει ή όχι, στα συνήθως στενά χρονικά όρια ενός μονού δίσκου. Αυτή είναι λοιπόν η αιτία που ακούμε σε μια κανονική κυκλοφορία όπως αυτή, κομμάτια άλλοτε ημιτελή και απλά γεμίσματα χρόνου και άλλοτε τελείως πειραματικά και στα όρια της πλάκας όπως για παράδειγμα το I Can Be A Frog (αλλιώς: ο ζωομορφισμός του Wayne Coyne ως φαντασίωση, με την Karen O των Yeah Yeah Yeahs να κάνει πλάκες στα φωνητικά), ή τα αδιάφορα If, Gemini Syringes και το Impulse με το πολύ αντιπαθητικό vocoder. Σε ένα υπερδημιουργικό σχήμα σαν τους Flaming Lips, καταλαβαίνουμε τι ηχότοπους μπορούν να εξερευνήσουν, μόνο όταν δεν δεσμεύονται από το συμβατικό χρόνο, τη συνηθισμένη δηλαδή διάρκεια ενός μονού LP, που είναι γι’ αυτούς σκέτος περιορισμός, σχεδόν καταναγκασμός.
Συνοθύλευμα
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Embryonic είναι τα σχεδόν κατεστραμμένα φωνητικά, οι ωμοί, θορυβώδεις μηχανιστικοί ρυθμοί και το γεγονός πως οι κιθάρες έχουν μείνει στο παρασκήνιο. Στη βιτρίνα βρίσκονται τα ρετρό synthesizers & vibes και τα τερατωδώς ενισχυμένα drums, που κάνουν το σύνολο να μοιάζει με ένα είδος ιδιόρυθμης βιομηχανικής τελετουργείας. Οι Flaming Lips συμφιλιώνουν άψογα το lo-fi με το επικό, ανακατεύουν ομορφιά και ασχήμια, ξεδιπλώνουν ελεύθερα την αλλόκοτη σημαία τους και σπρώχνουν τον ήχο τους στα όρια του, αλλά μαζί και όλους εμάς στα δικά μας. Θα έλεγα πως περιγράφεται τέλεια από το συνοθύλευμα του Aquarius Sabotage, όπου άρπες!, feedback και δυσνόητα ηλεκτρονικά beats, μπαίνουν όλα μαζί στο μίξερ και προκύπτει κάτι σαν tribute σε ψυχωτικά B-movies. Είναι σίγουρα καλύτερο από το αμέσως προηγούμενο, το σχεδόν αδιάφορο "At War With The Mystics" (2006), αλλά έχω ζωηρές αμφιβολίες για το αν είναι πιο καλό από το κάπως γλυκερό μεν, πολύ στιβαρό δε, "Yoshimi Battles The Pink Robots" (2002).
Ξεχαρβαλωμένη δομή
Ανάμεσα στα ξεφωνητά και τις κιθάρες τους υπάρχουν οι καλύτερες μελωδίες που κυκλοφορούν στη πιάτσα, όπως το Convinced Of The Hex, αυτό το βρώμικο, καταχθόνιο funk με τις χαρακτηριστικές ασταμάτητες παύσεις, τα σκόπιμα υποτιμημένα φωνητικά, τη ξεχαρβαλωμένη δομή και την υπνωτική μπασσογραμμή να μας θυμίζει λίγο και το Vitamin C, το λιγότερο τρομαχτικό από το προηγούμενο, The Sparrow Looks Up Αt Τhe Machine, ένα παράδοξο μίγμα funk και επιστημονικής φαντασίας, με το κουρελιασμένο vibe, το τρεμουλιαστό μπάσο, το στρατιωτικό drum και το χαρακτηριστικά πομπώδες "What Does It Mean?”. Το Powerless, ένα μεγαλειώδες, μελαγχολικό, δυσοίωνο έπος και το The Ego’s Last Stand που θυμίζει french electronica, με το απειλητικό και αποπνικτικό του μπάσο να κυριεύει τα πάντα. Το Silver Trembling Hands από την άλλη μας δίνει μια ιδέα για το πως θα ακούγεται η διασκευή ολόκληρου του Dark Side Of The Moon που ετοιμάζουν, το Watching The Planets είναι διεγερτικό, ένας παράφωνος ύμνος ξανά παρέα με την Karen O.
Ατελείωτο
Δεν είναι όλα τέλεια όμως, η μεγάλη του διάρκεια που ξεπερνάει τα εβδομήντα λεπτά, είναι ευχή αλλά και κατάρα, το αποτέλεσμα είναι κάπου λαμπερό κάπου βαρετό, ή και ακόμα ανιαρό, είναι σίγουρα πομπώδες και φιλόδοξο, αλλά είναι στιγμές που μου μοιάζει να γίνεται ανισόρροπο, ένα ταξίδι στο αφηρημένο που δεν εστιάζει πουθενά και είναι τελείως χύμα, άτακτο και κατεκερματισμένο, πολωτικό αντίθετων τάσεων, είναι στιγμές που ο Coyne μοιάζει να μιλάει ακατάληπτα, νομίζεις πως τραυλίζει. Νομίζω πως η μεγαλύτερη προσφορά του Embryonic είναι η ευκαιρία να συλλάβουμε το μεγαλείο μιας ιδιότροπης μεγαλοφυΐας, η συνείδηση του ότι μπορούν να γράφουν μουσική προσιτή, αλλά στα όρια του προσιτού και μακριά από την ασφάλεια προηγούμενων δίσκων, να ανακατασκευάζουν το παρελθόν τους και να αμολάνε ελεύθερα τις ιδέες τους.
8.3
Φρικιά
Χρόνια τώρα τα φρικιά της Οκλαχόμα κάνουν στη κυριολεξία ό,τι τους κατέβει και τούτο το διπλό LP που μοιάζει με το soundtrack μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας, δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Πολύ περισσότερο όταν φαινομενικά λύνει και το αέναο δίλλημα του τραγουδιστή Wayne Coyne, σχετικά με τα τραγούδια που κάθε φορά προβληματίζεται αν θα συμπεριλάβει ή όχι, στα συνήθως στενά χρονικά όρια ενός μονού δίσκου. Αυτή είναι λοιπόν η αιτία που ακούμε σε μια κανονική κυκλοφορία όπως αυτή, κομμάτια άλλοτε ημιτελή και απλά γεμίσματα χρόνου και άλλοτε τελείως πειραματικά και στα όρια της πλάκας όπως για παράδειγμα το I Can Be A Frog (αλλιώς: ο ζωομορφισμός του Wayne Coyne ως φαντασίωση, με την Karen O των Yeah Yeah Yeahs να κάνει πλάκες στα φωνητικά), ή τα αδιάφορα If, Gemini Syringes και το Impulse με το πολύ αντιπαθητικό vocoder. Σε ένα υπερδημιουργικό σχήμα σαν τους Flaming Lips, καταλαβαίνουμε τι ηχότοπους μπορούν να εξερευνήσουν, μόνο όταν δεν δεσμεύονται από το συμβατικό χρόνο, τη συνηθισμένη δηλαδή διάρκεια ενός μονού LP, που είναι γι’ αυτούς σκέτος περιορισμός, σχεδόν καταναγκασμός.
Συνοθύλευμα
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Embryonic είναι τα σχεδόν κατεστραμμένα φωνητικά, οι ωμοί, θορυβώδεις μηχανιστικοί ρυθμοί και το γεγονός πως οι κιθάρες έχουν μείνει στο παρασκήνιο. Στη βιτρίνα βρίσκονται τα ρετρό synthesizers & vibes και τα τερατωδώς ενισχυμένα drums, που κάνουν το σύνολο να μοιάζει με ένα είδος ιδιόρυθμης βιομηχανικής τελετουργείας. Οι Flaming Lips συμφιλιώνουν άψογα το lo-fi με το επικό, ανακατεύουν ομορφιά και ασχήμια, ξεδιπλώνουν ελεύθερα την αλλόκοτη σημαία τους και σπρώχνουν τον ήχο τους στα όρια του, αλλά μαζί και όλους εμάς στα δικά μας. Θα έλεγα πως περιγράφεται τέλεια από το συνοθύλευμα του Aquarius Sabotage, όπου άρπες!, feedback και δυσνόητα ηλεκτρονικά beats, μπαίνουν όλα μαζί στο μίξερ και προκύπτει κάτι σαν tribute σε ψυχωτικά B-movies. Είναι σίγουρα καλύτερο από το αμέσως προηγούμενο, το σχεδόν αδιάφορο "At War With The Mystics" (2006), αλλά έχω ζωηρές αμφιβολίες για το αν είναι πιο καλό από το κάπως γλυκερό μεν, πολύ στιβαρό δε, "Yoshimi Battles The Pink Robots" (2002).Ξεχαρβαλωμένη δομή
Ανάμεσα στα ξεφωνητά και τις κιθάρες τους υπάρχουν οι καλύτερες μελωδίες που κυκλοφορούν στη πιάτσα, όπως το Convinced Of The Hex, αυτό το βρώμικο, καταχθόνιο funk με τις χαρακτηριστικές ασταμάτητες παύσεις, τα σκόπιμα υποτιμημένα φωνητικά, τη ξεχαρβαλωμένη δομή και την υπνωτική μπασσογραμμή να μας θυμίζει λίγο και το Vitamin C, το λιγότερο τρομαχτικό από το προηγούμενο, The Sparrow Looks Up Αt Τhe Machine, ένα παράδοξο μίγμα funk και επιστημονικής φαντασίας, με το κουρελιασμένο vibe, το τρεμουλιαστό μπάσο, το στρατιωτικό drum και το χαρακτηριστικά πομπώδες "What Does It Mean?”. Το Powerless, ένα μεγαλειώδες, μελαγχολικό, δυσοίωνο έπος και το The Ego’s Last Stand που θυμίζει french electronica, με το απειλητικό και αποπνικτικό του μπάσο να κυριεύει τα πάντα. Το Silver Trembling Hands από την άλλη μας δίνει μια ιδέα για το πως θα ακούγεται η διασκευή ολόκληρου του Dark Side Of The Moon που ετοιμάζουν, το Watching The Planets είναι διεγερτικό, ένας παράφωνος ύμνος ξανά παρέα με την Karen O.Ατελείωτο
Δεν είναι όλα τέλεια όμως, η μεγάλη του διάρκεια που ξεπερνάει τα εβδομήντα λεπτά, είναι ευχή αλλά και κατάρα, το αποτέλεσμα είναι κάπου λαμπερό κάπου βαρετό, ή και ακόμα ανιαρό, είναι σίγουρα πομπώδες και φιλόδοξο, αλλά είναι στιγμές που μου μοιάζει να γίνεται ανισόρροπο, ένα ταξίδι στο αφηρημένο που δεν εστιάζει πουθενά και είναι τελείως χύμα, άτακτο και κατεκερματισμένο, πολωτικό αντίθετων τάσεων, είναι στιγμές που ο Coyne μοιάζει να μιλάει ακατάληπτα, νομίζεις πως τραυλίζει. Νομίζω πως η μεγαλύτερη προσφορά του Embryonic είναι η ευκαιρία να συλλάβουμε το μεγαλείο μιας ιδιότροπης μεγαλοφυΐας, η συνείδηση του ότι μπορούν να γράφουν μουσική προσιτή, αλλά στα όρια του προσιτού και μακριά από την ασφάλεια προηγούμενων δίσκων, να ανακατασκευάζουν το παρελθόν τους και να αμολάνε ελεύθερα τις ιδέες τους.8.3
Οι φωτογραφίες είναι από εδώ: http://www.myspace.com/flaminglips