Την Παρασκευή 12.10.2012 βρέθηκα στο Gagarin για την, ομολογουμένως διαφορετική, εμφάνιση των Yianneis και των Opera Chaotique. Δεν χορέψαμε, δεν τραγουδήσαμε δυνατά, αλλά... ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Περίπου στις 22:20 οι Opera Chaotique ανέβηκαν στη σκηνή, η οποία είχε διακοσμηθεί με απλό αλλά αποτελεσματικό τρόπο. Το βαθυκόκκινο χρώμα των υφασμάτων και ο χαμηλός φωτισμός δημιιουργούσαν μια αίσθηση παλιού θεάτρου ή ακόμα και καμπαρέ. Ο Tenorman και ο Voodoo Drummer, τα βασικά μέλη των Opera Chaotique, συνοδευόντουσαν από τον τσελίστα Σταύρο Παργινό και τη σοπράνο, με την υπέροχη φωνή, Λητώ Μεσσήνη. Οι Opera δεν παρουσίασαν τίποτα λιγότερο από αυτό που προδίδει το όνομά τους: μια χαωτική όπερα. Με βασικό άξονα την ιστορία του έρωτα του Δον Ζουάν με την Κάρμεν και του φαντάσματος της Όπερας με τη Voodoo Queen, όπως την εξιστορούσε με χιούμορ ο Tenorman, ακούσαμε κομμάτια κλασικής μουσικής, όπερας και jazz με ένα twist. Όλη η εμφάνιση είχε έντονο το θεατρικό κωμικό στοιχείο, με την περιγραφή της ιστορίας των ηρώων από τον Tenorman. Ο Δον Ζουάν, η Κάρμεν, ο Φίγκαρο, ο Μπουκόφσκι, το φάντασμα της Όπερας πέρασαν από jazz μπαρ, βερολινέζικα καμπαρέ, ποτάμια, κηδείες με την αντίστοιχη μουσική υπόκρουση. Μια διασκεδαστική παρουσίαση από τους Opera Chaotique με μπόλικο χιούμορ. Θα ήθελα λίγο καθαρότερο ήχο, όμως.
Χωρίς καθυστέρηση, ίσα ίσα για το απαραίτητο ξεστήσιμο-στήσιμο, οι Yianneis ξεκίνησαν την εμφάνισή τους κατά τις 23:30. Πρώτος στη σκηνή ο Ρώσος μπασίστας Ilya Algaer με το ηλεκτρικό κοντραμπάσο. Από τη θέση του σε ένα ψηλότερο σημείο δεξιά στη σκηνή, ο Ilya ξεκίνησε με το Cello Suite 1 του Bach, απαγγέλοντας ανά διαστήματα "I'm waiting for my painful life to live me alone". Οι επαναλαμβανόμενες φράσεις (με θεατρικό τρόπο) ήταν βασικό στοιχείο της εμφάνισής τους, όπως και των στίχων τους. Στη συνέχεια, ανέβηκαν και οι υπόλοιποι μουσικοί στη σκηνή με τελευταίο τον Λάμπρο Φιλίππου (φωνή, conception), ο οποίος καθισμένος σε μια αναπηρική καρέκλα οδηγήθηκε στη σκηνή από τον Νίκο Ζαδέ (φωνή, πλήκτρα, ακορντεόν). Με μια εισαγωγή από Prodigy με τη μελωδία στο φλάουτο του Δημήτρη Πετράκη και φωνητικά (στο αγαπημένο στυλ του αμανέ του Φιλίππου), οι Yianneis μας έβαλαν για τα καλά στο διαφορετικό κλίμα της εμφάνισής τους. Πέρα από λίγες διασκευές σε γνωστά κομμάτια (όπως Whenever I May Roam, Whole Lotta Love κ.ά.), ακούσαμε κυρίως δικά τους τραγούδια από τα οποία ξεχωρίζω ιδιαιτέρως το "11". Από μουσικής άποψης όλοι φαίνονταν αφοσιωμένοι και παθιασμένοι στο έργο τους. Ο ήχος ήταν επίσης καλός. Η μόνη παρατήρηση είναι μια μικρή 'κοιλιά' που έκανε το πρόγραμμα κάπου στη μέση.
Η εμφάνισή τους, όμως, είχε έντονο το θεατρικό στοιχείο. Η φοιτήτρια ηθοποιός Αρετή Σεϊνταρίδου πλαισίωσε τους μουσικούς με το ρόλο της, ο οποίος υποστήριξε την παρουσίαση και την οπτικοποίηση των στίχων και της μουσικής. Μια μικρή ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις: η δυσκολία της επικοινωνίας, η ανάγκη του ανθρώπου να αλλάξει και να 'συναρμολογήσει' τον συνάνθρωπο, η συντροφικότητα, ο θυμός, η θλίψη, η ερωτική έκσταση. Όλα αυτά παρουσιάστηκαν στη σκηνή του Gagarin μέσω της ηθοποιού με παρτενέρ της ένα μανεκέν βιτρίνας. Κάποια σημεία θα μπορούσαν να σοκάρουν, όπως η σκηνή της ερωτικής πράξης και της βίας ακόμα και η χρήση της αναπηρικής καρέκλας. Είμαι υπέρ των διαφορετικών και πιο προχωρημένων μορφών έκφρασης της Τέχνης, όταν αυτές μπορούν να την εξελίξουν και να κάνουν τη διαφορά. Αν και φεύγοντας από το Gagarin περνούσαν από το μυαλό μου διάφορες σκέψεις προσπαθώντας να λύσω το αιώνιο ερώτημα "τι θέλει να πει ο ποιητής;", πρέπει να ομολογήσω ότι ακόμα δεν το έχω βρει. Φαντάζομαι ότι έχει να κάνει με την υπέρβαση των αδυναμιών και των επιθυμιών του σώματος και την αναζήτηση της πνευματικής έκστασης. Δεν μπορώ όμως να μην έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου την αμφιβολία "μήπως το έκαναν επίτηδες για να σοκάρουν;" - ακόμα και αυτό όμως είναι ένα μήνυμα, μια επικοινωνία. Μου αρκεί, τελικά, το γεγονός ότι μπήκα σε αυτή τη διαδικασία σκέψης και αναζήτησης.
Οι δυο τελευταίες φωτογραφίες είναι από την επίσημη σελίδα των Yianneis στο Facebook. Οι υπόλοιπες ανήκουν στο MixGrill.
Περίπου στις 22:20 οι Opera Chaotique ανέβηκαν στη σκηνή, η οποία είχε διακοσμηθεί με απλό αλλά αποτελεσματικό τρόπο. Το βαθυκόκκινο χρώμα των υφασμάτων και ο χαμηλός φωτισμός δημιιουργούσαν μια αίσθηση παλιού θεάτρου ή ακόμα και καμπαρέ. Ο Tenorman και ο Voodoo Drummer, τα βασικά μέλη των Opera Chaotique, συνοδευόντουσαν από τον τσελίστα Σταύρο Παργινό και τη σοπράνο, με την υπέροχη φωνή, Λητώ Μεσσήνη. Οι Opera δεν παρουσίασαν τίποτα λιγότερο από αυτό που προδίδει το όνομά τους: μια χαωτική όπερα. Με βασικό άξονα την ιστορία του έρωτα του Δον Ζουάν με την Κάρμεν και του φαντάσματος της Όπερας με τη Voodoo Queen, όπως την εξιστορούσε με χιούμορ ο Tenorman, ακούσαμε κομμάτια κλασικής μουσικής, όπερας και jazz με ένα twist. Όλη η εμφάνιση είχε έντονο το θεατρικό κωμικό στοιχείο, με την περιγραφή της ιστορίας των ηρώων από τον Tenorman. Ο Δον Ζουάν, η Κάρμεν, ο Φίγκαρο, ο Μπουκόφσκι, το φάντασμα της Όπερας πέρασαν από jazz μπαρ, βερολινέζικα καμπαρέ, ποτάμια, κηδείες με την αντίστοιχη μουσική υπόκρουση. Μια διασκεδαστική παρουσίαση από τους Opera Chaotique με μπόλικο χιούμορ. Θα ήθελα λίγο καθαρότερο ήχο, όμως.
Χωρίς καθυστέρηση, ίσα ίσα για το απαραίτητο ξεστήσιμο-στήσιμο, οι Yianneis ξεκίνησαν την εμφάνισή τους κατά τις 23:30. Πρώτος στη σκηνή ο Ρώσος μπασίστας Ilya Algaer με το ηλεκτρικό κοντραμπάσο. Από τη θέση του σε ένα ψηλότερο σημείο δεξιά στη σκηνή, ο Ilya ξεκίνησε με το Cello Suite 1 του Bach, απαγγέλοντας ανά διαστήματα "I'm waiting for my painful life to live me alone". Οι επαναλαμβανόμενες φράσεις (με θεατρικό τρόπο) ήταν βασικό στοιχείο της εμφάνισής τους, όπως και των στίχων τους. Στη συνέχεια, ανέβηκαν και οι υπόλοιποι μουσικοί στη σκηνή με τελευταίο τον Λάμπρο Φιλίππου (φωνή, conception), ο οποίος καθισμένος σε μια αναπηρική καρέκλα οδηγήθηκε στη σκηνή από τον Νίκο Ζαδέ (φωνή, πλήκτρα, ακορντεόν). Με μια εισαγωγή από Prodigy με τη μελωδία στο φλάουτο του Δημήτρη Πετράκη και φωνητικά (στο αγαπημένο στυλ του αμανέ του Φιλίππου), οι Yianneis μας έβαλαν για τα καλά στο διαφορετικό κλίμα της εμφάνισής τους. Πέρα από λίγες διασκευές σε γνωστά κομμάτια (όπως Whenever I May Roam, Whole Lotta Love κ.ά.), ακούσαμε κυρίως δικά τους τραγούδια από τα οποία ξεχωρίζω ιδιαιτέρως το "11". Από μουσικής άποψης όλοι φαίνονταν αφοσιωμένοι και παθιασμένοι στο έργο τους. Ο ήχος ήταν επίσης καλός. Η μόνη παρατήρηση είναι μια μικρή 'κοιλιά' που έκανε το πρόγραμμα κάπου στη μέση.
Οι δυο τελευταίες φωτογραφίες είναι από την επίσημη σελίδα των Yianneis στο Facebook. Οι υπόλοιπες ανήκουν στο MixGrill.