'Τι είναι αυτό το mixgrill, πες μου μόνο Δημήτρη, γιατί δεν είχα χρόνο να το ψάξω' μου λέει ο Δημήτρης Χορόσκελης στο e-mail του, αφού (...) μου έχει στείλει ΗΔΗ τις απαντήσεις πρώτα.
Σκέφτομαι πόσες λέξεις ψάχνουμε συχνά, για να πούμε το πιο απλό πράγμα κι επειδή ΒΑΡΙΕΜΑΙ τα τσιτάτα, του τύπου 'αυθεντικός' κτλ, θα πω μόνο πως ο Δημήτρης Χορόσκελης είναι σίγουρα ΑΛΗΘΙΝΟΣ στο γράψιμο του, πρωτότυπος στη σκέψη και ολοζώντανος στο πνεύμα και την αντίληψη του. Τον διάβαζα χρόνια πριν στο 'Strange', τον πέτυχα (ή... με πέτυχε!) στο διαδίκτυο και χαίρομαι που τον φιλοξενώ σήμερα εδώ. Η εικόνα, ο λόγος στον ίδιο...
1/Πρώτα απ' όλα Δημήτρη χαίρομαι που τα λέμε!Που βρίσκεσαι σήμερα και τι κάνεις λοιπόν..; Ετοιμάζεις κάτι νέο ίσως σύντομα;
Κι εγώ χαίρομαι, Αθήνα-Λαγκαδάς σε απ’ ευθείας επικοινωνία! Ότι και να λέμε εναντίον της, τελικά η τεχνολογία είναι μεγάλη υπόθεση, αρκεί φυσικά να γίνεται η σωστή χρήση… Τι κάνω τώρα, ε; Χμμμ, βασικά περιμένω το Μεγάλο Μπαμ της πρόσκρουσης της χώρας στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας, δεδομένου ότι ακόμη είμαστε σε ελεύθερη πτώση και δεν «πιάσαμε πάτο», όπως λένε πολλοί… αισιόδοξοι!...
Τώρα, για το αν ετοιμάζω κάτι συγγραφικώς, ύστερα από δέκα βιβλία που δεν είχαν την αναμενόμενη διαφωτιστική επίδραση στην μονίμως υπνωτισμένη κι αφηνιασμένη ανθρωπότητα (που έλπιζα και περίμενα ως νέος και αφελής!), κυρίως επειδή κυκλοφόρησαν εκτός αθηναϊκών εκδοτικών κυκλωμάτων κι εκτός της mainstream προβαλλόμενης βιβλιοπαραγωγής, αποφάσισα πριν από λίγον καιρό, να συνεχίσω τον αγώνα μέσω FB (σ.σ. Facebook). Κι εδώ όμως διαπίστωσα ότι για να σε διαβάσουν δεν έχει τόσο σημασία το τι γράφεις αλλά το πόσο γνωστός κι αναγνωρίσιμος είσαι, αποφεύγουν τα «δυσάρεστα θέματα», σε κάνουν φίλο για να διαδώσουν την όποια προπαγάνδα τους και μόλις διαφωνήσεις σε διαγράφουν αμέσως, άλλοι πάλι για να περνάνε διαφημίσεις, κλπ… Αλλά από την άλλη, γνωρίζεις και πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους που βρίσκουν έτσι κι αυτοί διέξοδο στην απομόνωσή τους κι επικοινωνούν… Είναι ένα ενδιαφέρον θέμα προς μελέτη το FB, από ψυχο-κοινωνιολογική άποψη!...
2/Τι είναι η 'πραγματικότητα' Δημήτρη..;
Α, τώρα πιάσαμε ένα μεγάλο, ένα τεράστιο θέμα που απασχολεί την ανθρωπότητα από την εμφάνισή της πάνω στη Γη!... Βασικά «η πραγματικότητα είναι κυρίως αυτό που δεν φαίνεται»… Είναι στιγμές που σκέφτομαι τι τεράστια νοητικά άλματα ήταν να σκεφτεί κάποιος ότι δεν γυρίζει ο ήλιος γύρω από τη Γη αλλά η Γη γύρω από τον ήλιο, ότι η Γη δεν είναι επίπεδη αλλά σφαιρική, επειδή ακριβώς τα φαινόμενα δείχνουν το εντελώς αντίθετο!... Τώρα πλέον, ύστερα από αιώνες παραγωγής επιστημονικής έρευνας, φιλοσοφικών θεωριών, και θρησκευτικών πεποιθήσεων, μπορούμε να καταλήξουμε σε μια αρκετά ολοκληρωμένη σύνθεση…
Η σύγχρονη Φυσική απέδειξε ότι ο Κόσμος δεν έχει υλική υπόσταση, είναι μια μορφή ενεργειακού/εικονικού Matrix, και ότι στατιστικά για να έχει γίνει τυχαία υπάρχουν τόσες απειροελάχιστες πιθανότητες όσες να ρίξουμε 200 φορές κορώνα-γράμματα και να έρθει και τις 200 η ίδια όψη! Από την άλλη, μέσω της παρατήρησης και της λογικής ανάλυσης, βλέπουμε ότι ο πιθανός Δημιουργός του (αν υπάρχει) κάθε άλλο παρά Πάνσοφος, Πανάγαθος, και Δίκαιος μπορεί ναι είναι! Με δυο λόγια, το γήινο σύμπαν είναι τόσο σαδιστικά φτιαγμένο που αποκλείεται να είναι
1) προϊόν τυχαίας δημιουργίας, και
2) το έργο κάποιου Υπερόντος γεμάτου αγάπη!
Καταλήγουμε λοιπόν μοιραία (δια της λογικής και όχι αυθαίρετα!) στην άποψη των Γνωστικών που λέει ότι αυτός ο Κόσμος είναι η δημιουργία / απομίμηση ενός κατώτερου θεού που θέλησε να μιμηθεί τον αληθινό, γι’ αυτό και είναι ατελής και γεμάτη πόνο και δυστυχία. Μέχρι εδώ συμφωνώ απόλυτα επειδή αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε… Από εκεί και μετά, το ότι υπάρχει ένας Θεϊκός Σπινθήρας του ενός και πρωταρχικού Αγαθού Δημιουργού μέσα μας που, μέσω της κατάλληλης ζωής και διαφόρων πρακτικών, μπορούμε να τον βγάλουμε οριστικά έξω από αυτή την Κόλαση της ύλης και της Σαμσάρα (τον αέναο κύκλο των μετενσαρκώσεων) οφείλω να πω «δεν γνωρίζω, δεν απαντώ»!… Από την άλλη, φυσικά, εύχομαι ολόψυχα να είναι έτσι τα πράγματα, να υπάρχει δηλαδή μια οδός διαφυγής !… Από την… πιο άλλη πάλι, σε όλα αυτά καταλήγουμε δια της λογικής ανάλυσης, και όπως είπε και κάποιος βουδιστής «ο άνθρωπος προσπαθεί να εξηγήσει με την ανθρώπινη λογική κάτι που δεν υπάγεται στην ανθρώπινη λογική», κι αυτό αφήνει εκ νέου «το παιχνίδι του Κόσμου» (Αξελός) ανοιχτό!... Και μιας και τον ανέφερα να παραθέσω και μια σχετική φράση του: «Είμαστε οι παίκτες, τα παίγνια, και οι εμπαιζόμενοι του Κόσμου»!... Φοβερό, ε, ειδικά από έναν πρώην μαρξιστή!...
3/Ποιά είναι αλήθεια η άποψή σου για την περίφημη (πιά..) κρίση και όλα αυτά τα μοναδικά και υπέροχα που συμβαίνουν..;
Ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια τεράστια κρίση… ακρισίας, παραλογισμών, και βίας!... Όλα τα ελαττώματα του ανθρώπου είναι παράγωγα δύο βασικών που είναι ο εγωισμός και η απληστία. Ο κάθε άνθρωπος πιστεύει ότι είναι το κέντρο του Κόσμου, ότι όλα πρέπει να περιστρέφονται γύρω του, ο κάθε άνθρωπος είναι ένα πιθάρι των Δαναΐδων που δεν γεμίζει με τίποτα!
Και το πιο τρομακτικό είναι ότι κανείς δεν το παραδέχεται βασικά επειδή δεν το συνειδητοποιεί! Αρκεί να σκεφτούμε ότι η εφαρμοσμένη λογική (Επιστήμη) μάς οδήγησε σήμερα να ταξιδεύουμε στο διάστημα, ενώ παράλληλα σε καθημερινό επίπεδο επικρατεί ένας… εφαρμοσμένος παραλογισμός που μας εμποδίζει να λύσουμε «απλά» προβλήματα όπως είναι η φτώχεια, η μισαλλοδοξία, οι πόλεμοι, η καταστροφή του περιβάλλοντος!… Ακόμη και στο αρχετυπικό ανδρόγυνο ζευγάρι ερωτευμένων επικρατεί μια κρυφή ή φανερή αντιπαλότητα (σκέφτομαι το φοβερό δίδυμο Τέηλορ-Μπάρτον στη φοβερή ταινία «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;»).
Αλλά όλα αυτά (η διττότητα, ο διαχωρισμός, και η ακόλουθη αντιπαράθεση όλων των όντων) δυστυχώς είναι δομικά στοιχεία της επίγειας ζωής, και όχι θέμα μόνο ανθρώπου και ειδικότερα… καπιταλισμού, όπως αρέσκονται να επαναλαμβάνουν σαν απολιθωμένα μαγνητόφωνα οι εθελοτυφλούντες σύντροφοι της Αριστεράς! Σε παγκόσμιο επίπεδο το σημερινό πρόβλημα είναι ότι άφησαν το παρασιτικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο να κυριαρχήσει στον πλανήτη (και παράλληλα, με τα ποικίλα σχετικά «προϊόντα», μετέτρεψαν την παγκόσμια οικονομία σε ένα άκρως περίπλοκο και αλληλοεξαρτώμενο Καζίνο). Ολόκληρες χώρες είναι πλέον χρεωμένες σε ιδιωτικές τράπεζες που λειτουργούν ανεξέλεγκτα και κανένας πολιτικός δεν μιλάει γι’ αυτό το φλέγον θέμα…
Κάτι πήγε να ψελλίσει ο Ομπάμα, όταν πρωτοεκλέχτηκε, αλλά γρήγορα κατάπιε τα λόγια του! Σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο τα πράγματα πήγαιναν σχετικά καλά δεν υπήρχε πρόβλημα, τώρα με την κρίση κάθε χώρα κοιτάζει να υπερασπίσει τα συμφέροντά της - το ίδιο και η κυρίαρχη Γερμανία - και αυτό κάπου είναι εύλογο και κατανοητό. (Αυτό δεν κάνουμε κι εμείς, όταν ζητάμε να μας χαρίσουν τα παλιά δάνεια, να μας δώσουν νέα με ευνοϊκούς για μας όρους, κλπ., ώστε να… συνεχίσουμε ανενόχλητοι το φαγοπότι;!). Τώρα μ’ εμάς, το βασικό θέμα είναι ότι σε μια εποχή ακραίου παγκοσμιοποιημένου οικονομικού ανταγωνισμού, από τον Ανδρέα και μετά μάθαμε σε μια «εύκολη» ζωή επιδοτήσεων, δανείων, κρατικού πατερναλισμού, και ουσιαστικά τα τελευταία χρόνια δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα!
Μόλις αυτό το κρατικιστικό και ποικίλως επιδοτούμενο μοντέλο κατέρρευσε και οι δανειστές μας άρχισαν να ζητούν επιτακτικά πίσω τα λεφτά τους, μας έπιασε το γνωστό, παλιό, πατριωτικό, εύκολο, και παιδαριώδες «για όλα φταίνε οι ξένοι»! Λοιπόν, τέρμα τα ψέματα, αν «με τον Αντρέα χόρτασε ο λαός ψωμί» (όπως λένε πολλοί), ε, τώρα θα χέσει παντεσπάνι (λέω εγώ)! Και, σαν αδιόρθωτοι και υπέρμαχοι των «εύκολων» λύσεων, πάμε τώρα να βγάλουμε πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχεται επιστροφή σ’ εκείνο τον «χαμένο παράδεισο» με ένα ακόμη πιο κρατικίστικο μοντέλο δίχως να μας λέει (πειστικά τουλάχιστον) πού θα βρει τα λεφτά για να το χρηματοδοτήσει, και τρίτο κόμμα τη ναζιστική Χρυσή Αυγή! Τα προγνωστικά μου, λοιπόν, τόσο γενικά αλλά ειδικότερα για μας, δεν είναι καθόλου ευχάριστα: ένας άσωτος λαός δεν σώζεται με τίποτα!...
4/Διαβάζοντας στο παρελθόν αρκετά από τα άρθρα σου και γενικότερα τα γραπτά σου, έχω την αίσθηση ότι (πάνω απ΄όλα) γράφεις 'από την καρδιά΄να το πω απλά. Με ένα σθένος και μια ορμή που ΔΕΝ έχουν δεύτερες σκέψεις (...) τι είναι για σένα αλήθεια το γράψιμο..;
Ναι, αυτό είναι ένα βασικό πρόβλημα που έχω, είμαι… εγκληματικά ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ψέματα ούτε για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και τα προσωπικά μου συμφέροντα! Είμαι ικανός να πάω σε δίκη και να καταθέσω εναντίον μου! (Πολλοί συνάδελφοι δημόσιοι υπάλληλοι εκπλήσσονται, όταν με ακούνε να κάνω κριτική στο σινάφι μας!). Και σ’ έναν κόσμο όπου επικρατεί το ψέμα και η υποκρισία, η αρετή της ειλικρίνειας μπορεί να μετατραπεί σε… θανάσιμο ελάττωμα! Από την άλλη, έχω φρικάρει τόσο πολύ απ’ όλη αυτή την… σκατάσταση (και ειδικότερα από αυτό που ο επί χρόνια φιμωμένος – τυχαία; - χαρισματικός Μητσικώστας ονομάζει «ο κλασικός ο μαλάκας ο Έλληνας»!) που δεν με νοιάζει πλέον τίποτα!
Ξέρεις, συντελεί σε αυτό και το γεγονός ότι ξεπέρασα το ένστικτο της επιβίωσης, τον φόβο του θανάτου… Όταν βιώνεις τη ζωή σαν κάτι πολύ επώδυνο και βασανιστικό, αρχίζεις και βλέπεις το τέλος σαν λύτρωση, λες «χειρότερα από εδώ αποκλείεται να είναι»! Ενώ, λοιπόν, για τους περισσότερους ο μεγάλος τρόμος είναι ο θάνατος, για μένα είναι μήπως ισχύει η θεωρία της μετενσάρκωσης και ξαναγυρίσω σε αυτή την επίγεια αθλιότητα! Τώρα, για το μετά, σκέφτομαι δύο σενάρια που είναι λιγότερο τρομακτικά από την Κόλαση που ζούμε: ή πέφτουμε σε έναν αιώνιο ύπνο δίχως όνειρα, ή περνάμε σε μια άλλη διάσταση, σε έναν άλλο κόσμο που αποκλείεται να είναι χειρότερος από αυτόν εδώ!
Άπαξ και τα σκεφτείς αυτά νομίζω ότι ξεπερνάς το μέγιστο πρόβλημα όλων των όντων και κυρίως του ανθρώπου, τον θάνατο… Τώρα, για το γράψιμο, παλιά, όπως ανέφερα ήδη, πίστευα ότι μπορούσα ν’ αλλάξω κάποια πράγματα προς το καλύτερο, τώρα πλέον το κάνω γιατί κάτι πρέπει να κάνω… περιμένοντας το τελικό πέρασμα στο Επέκεινα! Το κάνω λοιπόν λίγο από κεκτημένη ταχύτητα, λίγο επειδή ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι τελικά ένα ατελείωτο μπλα-μπλα-μπλα-μπλα (απόψεις και θεωρίες, σχόλια στις απόψεις και τις θεωρίες, σχόλια στα σχόλια των απόψεων και των θεωριών, σχόλια στα σχόλια των σχολίων των απόψεων και των θεωριών, κλπ., επ’ άπειρον!), ένα τεράστιο παλίμψηστο στο οποίο ο καθένας βάζει τη δική του σφραγίδα, άλλος μεγάλη, άλλος μικρή, άλλος σημαντική άλλος ασήμαντη… The show must go on!...
5/Πέντε σημαντικές προσωπικότητες που συνάντησες στην ζωή σου,στην πορεία σου μέσα..;
Καλό, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;! Κατ’ αρχάς πιστεύω ότι οι σημαντικές προσωπικότητες δεν εκτίθενται στην κοινή θέα των ασήμαντων!... Ζωντανές ανθρώπινες προσωπικότητες δεν μπορώ να σκεφτώ, με μοναδική εξαίρεση… τα ζώα! Από μικρός ένοιωθα τάσεις μισανθρωπίας κι αισθήματα φιλοζωίας, και στην πορεία της ζωής δικαιώθηκα. Εδώ και χρόνια ζω με μοναδική παρέα δύο υπέροχους γάτους… Αυτό που με αφήνει εμβρόντητο με τα ζώα είναι η διαπίστωση ότι έχεις με τους εκπροσώπους ενός άλλου είδους μια σχέση που δεν μπορείς να έχεις με τους ομοίους σου: αλληλοκατανόηση, αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμός, συντροφικότητα, αγάπη…
Είναι μια τρομακτική διαπίστωση, αλλά… είναι τα ζώα που διδάσκουν ανθρωπιά! Υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις π.χ. σκύλων που θυσιάστηκαν για να σώσουν τα αφεντικά στους ή που πέθαναν από λύπη ύστερα από τον θάνατό τους, κι από την άλλη έχεις αναρίθμητες περιπτώσεις γονέων που κακοποιούν ακόμη και σκοτώνουν τα παιδιά τους… Ποιος είναι ο άνθρωπος, τελικά, και ποιο το ζώο;! Εγώ πιστεύω πως όλα αυτά δείχνουν ότι τα ζώα είναι εξέλιξη του ανθρώπου και όχι το αντίθετο!... Κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων που με εντυπωσίασαν αφορούν κυρίως απλά άτομα της καθημερινότητας, που σε εκπλήσσουν με την απρόσμενη ποιότητα που κρύβουν μέσα τους, αλλά δυστυχώς είναι ελάχιστες…
6/Ο χρόνος υπάρχει; Καταλαβαίνεις βέβαια καλά τι θέλω να πω...
Πάλι, με τη βοήθεια της παντοδύναμης φαντασίας, σκέφτομαι τα εξής: Αν κλείναμε ένα άνθρωπο από μικρή ηλικία σε ένα σπίτι δίχως παράθυρα, δίχως καθρέφτες, με τεχνητό φωτισμό και δίχως επαφή με άλλους ανθρώπους (όλες οι ανάγκες του θα ικανοποιούνταν από μηχανές), θα είχε την αίσθηση της ροής του χρόνου και των αλλαγών;! Προφανώς όχι! Θέλω να πω ότι την ψευδαίσθηση του χρόνου τη δίνει η περιοδικότητα κάποιων φυσικών φαινομένων και οι διάφορες αλλαγές που συντελούνται σε πράγματα, σε ανθρώπους, κλπ. Άρα αντικειμενικά μπορούμε να πούμε ότι «χρόνος είναι οι διάφορες συντελούμενες διαδοχικές αλλαγές», χρόνος αυτός καθ’ αυτός δεν υπάρχει…
Στην ουσία είναι κάτι σαν το παράδοξο της κινηματογραφικής μηχανής: εικοσιτέσσερα διαδοχικά ακίνητα καρρέ φωτογραφιών δημιουργούν την ψευδαίσθηση της κίνησης!... Σατανικό, ε;!... Κάπως έτσι φαντάζομαι και τη δομή και τη φύση του χρόνου!... Από την άλλη πάλι, σε καθημερινό και προσωπικό επίπεδο, τη νοιώθουμε αυτή τη βασανιστική ροή, την πίεση του χρόνου, ακόμη κι αν είναι κατά βάθος ψευδαίσθηση! Πρόσφατα μάλιστα είδα σε σχετικό ντοκιμαντέρ ότι αποδείχτηκε πλέον κι επιστημονικά η αίσθηση που έχουμε καθώς μεγαλώνουμε ότι ο χρόνος επιταχύνεται, ότι «ρέει» πιο γρήγορα!... Με δείκτη το 1 στην ηλικία περίπου των 10 ετών, περνάμε στο 1,5 στην ηλικία κοντά στα 30 (50% επιτάχυνση), στο 2,5 γύρω στα 60 (150% επιτάχυνση), κ.ο.κ!... Σατανικό, ε;!...
7/Ποιά είναι η γνώμη σου για τον David Icke; Προσωπικά τον θεωρώ ένα πολύ ιδιαίτερο και έξυπνο άνθρωπο...
Ναι, και μόνο το γεγονός πως σκέφτηκε ότι όλη αυτή η αθλιότητα που ζούμε δεν μπορεί να είναι φυσιολογική αλλά κατευθυνόμενη κι ελεγχόμενη, δείχνει ότι έκανε ένα σημαντικό νοητικό άλμα… Από την άλλη πάλι αυτός ο περιορισμός της έρευνάς του στους Ερπετοειδείς μοιάζει λίγο με σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας τύπου «ζουν ανάμεσά μας». Προβάλλει βίντεο διαφόρων πολιτικών που μιλούν σε πολυπληθές κοινό και ξαφνικά τα μάτια τους γίνονται ερπετικά…
Καλά, αυτό
1) δεν το βλέπει ο κόσμος, το «βλέπει» μόνο η κάμερα και ο Άικ που μας το δείχνει,
2) οι Ερπετοειδείς, που είναι τόσο πιο εξελιγμένοι από εμάς, δεν μπορούν να ελέγξουν αυτό το οφθαλμικό φαινόμενο που τους προδίδει,
3) πώς αφήνουν τον Άικ να συνεχίζει να ζει και να τους αποκαλύπτει και δεν τον σκοτώνουν, κλπ;…
Δεν ξέρω, στην αρχή με εντυπωσίασαν οι απόψεις του (προ Internet και Facebook και σχετικού οπτικού υλικού), τώρα δεν ξέρω, από τη μια είναι στην οπτική (α)γωνία που είμαι εγώ και αρκετοί άλλοι «υποψιασμένοι» άνθρωποι, από την άλλη - κυρίως διαισθητικά – κάτι δεν μου κάθεται καλά, κάτι μου κάνει fake, δεν ξέρω… Δεν μπορώ να αποφανθώ οριστικά… Πιστεύω ότι υπάρχουν άλλοι σημαντικότεροι από τον Άικ (όπως η δική μας η Αγγελική Λίλη-Αναγνώστου), οι οποίοι, εξ αιτίας του γεγονότος ότι δεν βγαίνουν να κάνουν τις παρουσιάσεις-σόου που κάνει ο ως προς αυτό προικισμένος Άικ, δεν είναι εξ ίσου γνωστοί… Δεν ξέρω, θα δείξει!...
8/Μερικά από τα πιο αγαπημένα σου βιβλία; Και γιατί..;
Θα ρίξω ανάκατα βιβλία και συγγραφείς… «Μια εποχή στην Κόλαση», «Εκλάμψεις», του Α. Ρεμπώ, τα άπαντα του μεγάλου Νίτσε (η πρώτη μεγάλη και αποφασιστική επιρροή που είχα στην εφηβεία μου), «Το βιβλίο της ανησυχίας» του Φ. Πεσσόα, «Το υπόγειο» του Ντοστογιέφσκυ, Ρίτσος, Καρούζος, Ζαν Ζενέ, Γουίλλιαμ Μπάροουζ, Χειμωνάς, Δ. Δημητριάδης, μ’ αρέσει πολύ η «πολωνική σχολή» (Μιτσίνσκι, Βίτκιεβιτς, Γκομπρόβιτς, Σουλτς - μεγάλοι μάστορες!), Κάφκα, Μούζιλ, Μπροχ («Ο θάνατος του Βιργίλιου»), Α. Σχινάς («Αναφορά περιπτώσεων»), Σοπενχάουερ, Εμίλ Σιοράν, το «Τάο Τε Τσινγκ», Μπλέηκ, Γουίτμαν, αρκετοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, ποιητές, και φιλόσοφοι, Καρλ Κράους, Ντύρρενματ…
Αν και πιστεύω ότι είμαι εκλεκτικός, υπάρχει τέτοια πληθώρα συγγραφέων που θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρα!... Τώρα, ως προς το «γιατί», πιστεύω ότι υπάρχουν δύο βασικοί για τους οποίους ένας συγγραφέας ζηλεύει έργο συναδέλφου του: ο ένας είναι επειδή αισθάνεται ότι θα μπορούσε να το είχε γράψει ο ίδιος, ο άλλος είναι επειδή αισθάνεται ότι με τίποτα δεν θα μπορούσε να το είχε γράψει ο ίδιος!...
9/Και για το τέλος, ποιά είναι η σχέση σου με την μουσική σήμερα; Ποιά ονόματα/μπάντες αγαπάς ιδιαίτερα..;
Τώρα αγγίζεις ένα πολύ πονεμένο θέμα! Η μουσική είναι η τέχνη που μου αρέσει περισσότερο από όλες, ασχολήθηκα (και ασχολούμαι) με το γράψιμο και τη ζωγραφική, αλλά δεν μπόρεσα να ασχοληθώ με τη μουσική, λόγω έλλειψης υπομονής και πειθαρχίας! Στα 12 ξεκίνησα κιθάρα και την παράτησα όταν διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να παίζω αμέσως όπως ο Χέντριξ, στα 35 αγόρασα σαξόφωνο και το σταμάτησα όταν διαπίστωσα ότι θα μου έπαιρνε πολύ καιρό να γίνω ο Τσάρλυ Πάρκερ!
Ως εκ τούτου παραμένω μεγάλος καταναλωτής ποιοτικής (πιστεύω) μουσικής κάθε είδους: ακούω κλασική, τζαζ, ροκ, έθνικ, ηλεκτρονική… «τα πάντα όλα» που λέει κι ο Αλέφαντος! Τώρα, από ονόματα, θα σε απογοητεύσω: υπάρχει πλέον μια τόσο τεράστια παραγωγή, που χάνεται η μπάλα, είναι δύσκολο ακόμη και να συγκρατάς ονόματα! Επειδή ξέρω τι ακούς (από αυτά που κατεβάζεις στο FB) θα σου αναφέρω 2-3 δίσκους που θεωρώ τοπ στην ιστορία του ροκ (με την ευρεία έννοια): Midnight Oil, “Oil and Dust”, Prince, “Purple Rain”, Joy Division, “Closer”… δεν μου έρχεται τίποτε άλλο τώρα!… Από πιο καινούργιους (και ήδη παλιούς!), The Cinematic Orchestra, The Tiger Lillies…
Σκέφτομαι πόσες λέξεις ψάχνουμε συχνά, για να πούμε το πιο απλό πράγμα κι επειδή ΒΑΡΙΕΜΑΙ τα τσιτάτα, του τύπου 'αυθεντικός' κτλ, θα πω μόνο πως ο Δημήτρης Χορόσκελης είναι σίγουρα ΑΛΗΘΙΝΟΣ στο γράψιμο του, πρωτότυπος στη σκέψη και ολοζώντανος στο πνεύμα και την αντίληψη του. Τον διάβαζα χρόνια πριν στο 'Strange', τον πέτυχα (ή... με πέτυχε!) στο διαδίκτυο και χαίρομαι που τον φιλοξενώ σήμερα εδώ. Η εικόνα, ο λόγος στον ίδιο...
1/Πρώτα απ' όλα Δημήτρη χαίρομαι που τα λέμε!Που βρίσκεσαι σήμερα και τι κάνεις λοιπόν..; Ετοιμάζεις κάτι νέο ίσως σύντομα;
Κι εγώ χαίρομαι, Αθήνα-Λαγκαδάς σε απ’ ευθείας επικοινωνία! Ότι και να λέμε εναντίον της, τελικά η τεχνολογία είναι μεγάλη υπόθεση, αρκεί φυσικά να γίνεται η σωστή χρήση… Τι κάνω τώρα, ε; Χμμμ, βασικά περιμένω το Μεγάλο Μπαμ της πρόσκρουσης της χώρας στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας, δεδομένου ότι ακόμη είμαστε σε ελεύθερη πτώση και δεν «πιάσαμε πάτο», όπως λένε πολλοί… αισιόδοξοι!...
Τώρα, για το αν ετοιμάζω κάτι συγγραφικώς, ύστερα από δέκα βιβλία που δεν είχαν την αναμενόμενη διαφωτιστική επίδραση στην μονίμως υπνωτισμένη κι αφηνιασμένη ανθρωπότητα (που έλπιζα και περίμενα ως νέος και αφελής!), κυρίως επειδή κυκλοφόρησαν εκτός αθηναϊκών εκδοτικών κυκλωμάτων κι εκτός της mainstream προβαλλόμενης βιβλιοπαραγωγής, αποφάσισα πριν από λίγον καιρό, να συνεχίσω τον αγώνα μέσω FB (σ.σ. Facebook). Κι εδώ όμως διαπίστωσα ότι για να σε διαβάσουν δεν έχει τόσο σημασία το τι γράφεις αλλά το πόσο γνωστός κι αναγνωρίσιμος είσαι, αποφεύγουν τα «δυσάρεστα θέματα», σε κάνουν φίλο για να διαδώσουν την όποια προπαγάνδα τους και μόλις διαφωνήσεις σε διαγράφουν αμέσως, άλλοι πάλι για να περνάνε διαφημίσεις, κλπ… Αλλά από την άλλη, γνωρίζεις και πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους που βρίσκουν έτσι κι αυτοί διέξοδο στην απομόνωσή τους κι επικοινωνούν… Είναι ένα ενδιαφέρον θέμα προς μελέτη το FB, από ψυχο-κοινωνιολογική άποψη!...2/Τι είναι η 'πραγματικότητα' Δημήτρη..;
Α, τώρα πιάσαμε ένα μεγάλο, ένα τεράστιο θέμα που απασχολεί την ανθρωπότητα από την εμφάνισή της πάνω στη Γη!... Βασικά «η πραγματικότητα είναι κυρίως αυτό που δεν φαίνεται»… Είναι στιγμές που σκέφτομαι τι τεράστια νοητικά άλματα ήταν να σκεφτεί κάποιος ότι δεν γυρίζει ο ήλιος γύρω από τη Γη αλλά η Γη γύρω από τον ήλιο, ότι η Γη δεν είναι επίπεδη αλλά σφαιρική, επειδή ακριβώς τα φαινόμενα δείχνουν το εντελώς αντίθετο!... Τώρα πλέον, ύστερα από αιώνες παραγωγής επιστημονικής έρευνας, φιλοσοφικών θεωριών, και θρησκευτικών πεποιθήσεων, μπορούμε να καταλήξουμε σε μια αρκετά ολοκληρωμένη σύνθεση…
Η σύγχρονη Φυσική απέδειξε ότι ο Κόσμος δεν έχει υλική υπόσταση, είναι μια μορφή ενεργειακού/εικονικού Matrix, και ότι στατιστικά για να έχει γίνει τυχαία υπάρχουν τόσες απειροελάχιστες πιθανότητες όσες να ρίξουμε 200 φορές κορώνα-γράμματα και να έρθει και τις 200 η ίδια όψη! Από την άλλη, μέσω της παρατήρησης και της λογικής ανάλυσης, βλέπουμε ότι ο πιθανός Δημιουργός του (αν υπάρχει) κάθε άλλο παρά Πάνσοφος, Πανάγαθος, και Δίκαιος μπορεί ναι είναι! Με δυο λόγια, το γήινο σύμπαν είναι τόσο σαδιστικά φτιαγμένο που αποκλείεται να είναι
1) προϊόν τυχαίας δημιουργίας, και
2) το έργο κάποιου Υπερόντος γεμάτου αγάπη!
Καταλήγουμε λοιπόν μοιραία (δια της λογικής και όχι αυθαίρετα!) στην άποψη των Γνωστικών που λέει ότι αυτός ο Κόσμος είναι η δημιουργία / απομίμηση ενός κατώτερου θεού που θέλησε να μιμηθεί τον αληθινό, γι’ αυτό και είναι ατελής και γεμάτη πόνο και δυστυχία. Μέχρι εδώ συμφωνώ απόλυτα επειδή αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε… Από εκεί και μετά, το ότι υπάρχει ένας Θεϊκός Σπινθήρας του ενός και πρωταρχικού Αγαθού Δημιουργού μέσα μας που, μέσω της κατάλληλης ζωής και διαφόρων πρακτικών, μπορούμε να τον βγάλουμε οριστικά έξω από αυτή την Κόλαση της ύλης και της Σαμσάρα (τον αέναο κύκλο των μετενσαρκώσεων) οφείλω να πω «δεν γνωρίζω, δεν απαντώ»!… Από την άλλη, φυσικά, εύχομαι ολόψυχα να είναι έτσι τα πράγματα, να υπάρχει δηλαδή μια οδός διαφυγής !… Από την… πιο άλλη πάλι, σε όλα αυτά καταλήγουμε δια της λογικής ανάλυσης, και όπως είπε και κάποιος βουδιστής «ο άνθρωπος προσπαθεί να εξηγήσει με την ανθρώπινη λογική κάτι που δεν υπάγεται στην ανθρώπινη λογική», κι αυτό αφήνει εκ νέου «το παιχνίδι του Κόσμου» (Αξελός) ανοιχτό!... Και μιας και τον ανέφερα να παραθέσω και μια σχετική φράση του: «Είμαστε οι παίκτες, τα παίγνια, και οι εμπαιζόμενοι του Κόσμου»!... Φοβερό, ε, ειδικά από έναν πρώην μαρξιστή!...3/Ποιά είναι αλήθεια η άποψή σου για την περίφημη (πιά..) κρίση και όλα αυτά τα μοναδικά και υπέροχα που συμβαίνουν..;
Ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια τεράστια κρίση… ακρισίας, παραλογισμών, και βίας!... Όλα τα ελαττώματα του ανθρώπου είναι παράγωγα δύο βασικών που είναι ο εγωισμός και η απληστία. Ο κάθε άνθρωπος πιστεύει ότι είναι το κέντρο του Κόσμου, ότι όλα πρέπει να περιστρέφονται γύρω του, ο κάθε άνθρωπος είναι ένα πιθάρι των Δαναΐδων που δεν γεμίζει με τίποτα!
Και το πιο τρομακτικό είναι ότι κανείς δεν το παραδέχεται βασικά επειδή δεν το συνειδητοποιεί! Αρκεί να σκεφτούμε ότι η εφαρμοσμένη λογική (Επιστήμη) μάς οδήγησε σήμερα να ταξιδεύουμε στο διάστημα, ενώ παράλληλα σε καθημερινό επίπεδο επικρατεί ένας… εφαρμοσμένος παραλογισμός που μας εμποδίζει να λύσουμε «απλά» προβλήματα όπως είναι η φτώχεια, η μισαλλοδοξία, οι πόλεμοι, η καταστροφή του περιβάλλοντος!… Ακόμη και στο αρχετυπικό ανδρόγυνο ζευγάρι ερωτευμένων επικρατεί μια κρυφή ή φανερή αντιπαλότητα (σκέφτομαι το φοβερό δίδυμο Τέηλορ-Μπάρτον στη φοβερή ταινία «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;»).
Αλλά όλα αυτά (η διττότητα, ο διαχωρισμός, και η ακόλουθη αντιπαράθεση όλων των όντων) δυστυχώς είναι δομικά στοιχεία της επίγειας ζωής, και όχι θέμα μόνο ανθρώπου και ειδικότερα… καπιταλισμού, όπως αρέσκονται να επαναλαμβάνουν σαν απολιθωμένα μαγνητόφωνα οι εθελοτυφλούντες σύντροφοι της Αριστεράς! Σε παγκόσμιο επίπεδο το σημερινό πρόβλημα είναι ότι άφησαν το παρασιτικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο να κυριαρχήσει στον πλανήτη (και παράλληλα, με τα ποικίλα σχετικά «προϊόντα», μετέτρεψαν την παγκόσμια οικονομία σε ένα άκρως περίπλοκο και αλληλοεξαρτώμενο Καζίνο). Ολόκληρες χώρες είναι πλέον χρεωμένες σε ιδιωτικές τράπεζες που λειτουργούν ανεξέλεγκτα και κανένας πολιτικός δεν μιλάει γι’ αυτό το φλέγον θέμα… Κάτι πήγε να ψελλίσει ο Ομπάμα, όταν πρωτοεκλέχτηκε, αλλά γρήγορα κατάπιε τα λόγια του! Σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο τα πράγματα πήγαιναν σχετικά καλά δεν υπήρχε πρόβλημα, τώρα με την κρίση κάθε χώρα κοιτάζει να υπερασπίσει τα συμφέροντά της - το ίδιο και η κυρίαρχη Γερμανία - και αυτό κάπου είναι εύλογο και κατανοητό. (Αυτό δεν κάνουμε κι εμείς, όταν ζητάμε να μας χαρίσουν τα παλιά δάνεια, να μας δώσουν νέα με ευνοϊκούς για μας όρους, κλπ., ώστε να… συνεχίσουμε ανενόχλητοι το φαγοπότι;!). Τώρα μ’ εμάς, το βασικό θέμα είναι ότι σε μια εποχή ακραίου παγκοσμιοποιημένου οικονομικού ανταγωνισμού, από τον Ανδρέα και μετά μάθαμε σε μια «εύκολη» ζωή επιδοτήσεων, δανείων, κρατικού πατερναλισμού, και ουσιαστικά τα τελευταία χρόνια δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα!
Μόλις αυτό το κρατικιστικό και ποικίλως επιδοτούμενο μοντέλο κατέρρευσε και οι δανειστές μας άρχισαν να ζητούν επιτακτικά πίσω τα λεφτά τους, μας έπιασε το γνωστό, παλιό, πατριωτικό, εύκολο, και παιδαριώδες «για όλα φταίνε οι ξένοι»! Λοιπόν, τέρμα τα ψέματα, αν «με τον Αντρέα χόρτασε ο λαός ψωμί» (όπως λένε πολλοί), ε, τώρα θα χέσει παντεσπάνι (λέω εγώ)! Και, σαν αδιόρθωτοι και υπέρμαχοι των «εύκολων» λύσεων, πάμε τώρα να βγάλουμε πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχεται επιστροφή σ’ εκείνο τον «χαμένο παράδεισο» με ένα ακόμη πιο κρατικίστικο μοντέλο δίχως να μας λέει (πειστικά τουλάχιστον) πού θα βρει τα λεφτά για να το χρηματοδοτήσει, και τρίτο κόμμα τη ναζιστική Χρυσή Αυγή! Τα προγνωστικά μου, λοιπόν, τόσο γενικά αλλά ειδικότερα για μας, δεν είναι καθόλου ευχάριστα: ένας άσωτος λαός δεν σώζεται με τίποτα!...
4/Διαβάζοντας στο παρελθόν αρκετά από τα άρθρα σου και γενικότερα τα γραπτά σου, έχω την αίσθηση ότι (πάνω απ΄όλα) γράφεις 'από την καρδιά΄να το πω απλά. Με ένα σθένος και μια ορμή που ΔΕΝ έχουν δεύτερες σκέψεις (...) τι είναι για σένα αλήθεια το γράψιμο..;Ναι, αυτό είναι ένα βασικό πρόβλημα που έχω, είμαι… εγκληματικά ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ψέματα ούτε για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και τα προσωπικά μου συμφέροντα! Είμαι ικανός να πάω σε δίκη και να καταθέσω εναντίον μου! (Πολλοί συνάδελφοι δημόσιοι υπάλληλοι εκπλήσσονται, όταν με ακούνε να κάνω κριτική στο σινάφι μας!). Και σ’ έναν κόσμο όπου επικρατεί το ψέμα και η υποκρισία, η αρετή της ειλικρίνειας μπορεί να μετατραπεί σε… θανάσιμο ελάττωμα! Από την άλλη, έχω φρικάρει τόσο πολύ απ’ όλη αυτή την… σκατάσταση (και ειδικότερα από αυτό που ο επί χρόνια φιμωμένος – τυχαία; - χαρισματικός Μητσικώστας ονομάζει «ο κλασικός ο μαλάκας ο Έλληνας»!) που δεν με νοιάζει πλέον τίποτα!
Ξέρεις, συντελεί σε αυτό και το γεγονός ότι ξεπέρασα το ένστικτο της επιβίωσης, τον φόβο του θανάτου… Όταν βιώνεις τη ζωή σαν κάτι πολύ επώδυνο και βασανιστικό, αρχίζεις και βλέπεις το τέλος σαν λύτρωση, λες «χειρότερα από εδώ αποκλείεται να είναι»! Ενώ, λοιπόν, για τους περισσότερους ο μεγάλος τρόμος είναι ο θάνατος, για μένα είναι μήπως ισχύει η θεωρία της μετενσάρκωσης και ξαναγυρίσω σε αυτή την επίγεια αθλιότητα! Τώρα, για το μετά, σκέφτομαι δύο σενάρια που είναι λιγότερο τρομακτικά από την Κόλαση που ζούμε: ή πέφτουμε σε έναν αιώνιο ύπνο δίχως όνειρα, ή περνάμε σε μια άλλη διάσταση, σε έναν άλλο κόσμο που αποκλείεται να είναι χειρότερος από αυτόν εδώ!
Άπαξ και τα σκεφτείς αυτά νομίζω ότι ξεπερνάς το μέγιστο πρόβλημα όλων των όντων και κυρίως του ανθρώπου, τον θάνατο… Τώρα, για το γράψιμο, παλιά, όπως ανέφερα ήδη, πίστευα ότι μπορούσα ν’ αλλάξω κάποια πράγματα προς το καλύτερο, τώρα πλέον το κάνω γιατί κάτι πρέπει να κάνω… περιμένοντας το τελικό πέρασμα στο Επέκεινα! Το κάνω λοιπόν λίγο από κεκτημένη ταχύτητα, λίγο επειδή ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι τελικά ένα ατελείωτο μπλα-μπλα-μπλα-μπλα (απόψεις και θεωρίες, σχόλια στις απόψεις και τις θεωρίες, σχόλια στα σχόλια των απόψεων και των θεωριών, σχόλια στα σχόλια των σχολίων των απόψεων και των θεωριών, κλπ., επ’ άπειρον!), ένα τεράστιο παλίμψηστο στο οποίο ο καθένας βάζει τη δική του σφραγίδα, άλλος μεγάλη, άλλος μικρή, άλλος σημαντική άλλος ασήμαντη… The show must go on!...
5/Πέντε σημαντικές προσωπικότητες που συνάντησες στην ζωή σου,στην πορεία σου μέσα..;
Καλό, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;! Κατ’ αρχάς πιστεύω ότι οι σημαντικές προσωπικότητες δεν εκτίθενται στην κοινή θέα των ασήμαντων!... Ζωντανές ανθρώπινες προσωπικότητες δεν μπορώ να σκεφτώ, με μοναδική εξαίρεση… τα ζώα! Από μικρός ένοιωθα τάσεις μισανθρωπίας κι αισθήματα φιλοζωίας, και στην πορεία της ζωής δικαιώθηκα. Εδώ και χρόνια ζω με μοναδική παρέα δύο υπέροχους γάτους… Αυτό που με αφήνει εμβρόντητο με τα ζώα είναι η διαπίστωση ότι έχεις με τους εκπροσώπους ενός άλλου είδους μια σχέση που δεν μπορείς να έχεις με τους ομοίους σου: αλληλοκατανόηση, αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμός, συντροφικότητα, αγάπη… Είναι μια τρομακτική διαπίστωση, αλλά… είναι τα ζώα που διδάσκουν ανθρωπιά! Υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις π.χ. σκύλων που θυσιάστηκαν για να σώσουν τα αφεντικά στους ή που πέθαναν από λύπη ύστερα από τον θάνατό τους, κι από την άλλη έχεις αναρίθμητες περιπτώσεις γονέων που κακοποιούν ακόμη και σκοτώνουν τα παιδιά τους… Ποιος είναι ο άνθρωπος, τελικά, και ποιο το ζώο;! Εγώ πιστεύω πως όλα αυτά δείχνουν ότι τα ζώα είναι εξέλιξη του ανθρώπου και όχι το αντίθετο!... Κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων που με εντυπωσίασαν αφορούν κυρίως απλά άτομα της καθημερινότητας, που σε εκπλήσσουν με την απρόσμενη ποιότητα που κρύβουν μέσα τους, αλλά δυστυχώς είναι ελάχιστες…
6/Ο χρόνος υπάρχει; Καταλαβαίνεις βέβαια καλά τι θέλω να πω...
Πάλι, με τη βοήθεια της παντοδύναμης φαντασίας, σκέφτομαι τα εξής: Αν κλείναμε ένα άνθρωπο από μικρή ηλικία σε ένα σπίτι δίχως παράθυρα, δίχως καθρέφτες, με τεχνητό φωτισμό και δίχως επαφή με άλλους ανθρώπους (όλες οι ανάγκες του θα ικανοποιούνταν από μηχανές), θα είχε την αίσθηση της ροής του χρόνου και των αλλαγών;! Προφανώς όχι! Θέλω να πω ότι την ψευδαίσθηση του χρόνου τη δίνει η περιοδικότητα κάποιων φυσικών φαινομένων και οι διάφορες αλλαγές που συντελούνται σε πράγματα, σε ανθρώπους, κλπ. Άρα αντικειμενικά μπορούμε να πούμε ότι «χρόνος είναι οι διάφορες συντελούμενες διαδοχικές αλλαγές», χρόνος αυτός καθ’ αυτός δεν υπάρχει…
Στην ουσία είναι κάτι σαν το παράδοξο της κινηματογραφικής μηχανής: εικοσιτέσσερα διαδοχικά ακίνητα καρρέ φωτογραφιών δημιουργούν την ψευδαίσθηση της κίνησης!... Σατανικό, ε;!... Κάπως έτσι φαντάζομαι και τη δομή και τη φύση του χρόνου!... Από την άλλη πάλι, σε καθημερινό και προσωπικό επίπεδο, τη νοιώθουμε αυτή τη βασανιστική ροή, την πίεση του χρόνου, ακόμη κι αν είναι κατά βάθος ψευδαίσθηση! Πρόσφατα μάλιστα είδα σε σχετικό ντοκιμαντέρ ότι αποδείχτηκε πλέον κι επιστημονικά η αίσθηση που έχουμε καθώς μεγαλώνουμε ότι ο χρόνος επιταχύνεται, ότι «ρέει» πιο γρήγορα!... Με δείκτη το 1 στην ηλικία περίπου των 10 ετών, περνάμε στο 1,5 στην ηλικία κοντά στα 30 (50% επιτάχυνση), στο 2,5 γύρω στα 60 (150% επιτάχυνση), κ.ο.κ!... Σατανικό, ε;!...
7/Ποιά είναι η γνώμη σου για τον David Icke; Προσωπικά τον θεωρώ ένα πολύ ιδιαίτερο και έξυπνο άνθρωπο...
Ναι, και μόνο το γεγονός πως σκέφτηκε ότι όλη αυτή η αθλιότητα που ζούμε δεν μπορεί να είναι φυσιολογική αλλά κατευθυνόμενη κι ελεγχόμενη, δείχνει ότι έκανε ένα σημαντικό νοητικό άλμα… Από την άλλη πάλι αυτός ο περιορισμός της έρευνάς του στους Ερπετοειδείς μοιάζει λίγο με σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας τύπου «ζουν ανάμεσά μας». Προβάλλει βίντεο διαφόρων πολιτικών που μιλούν σε πολυπληθές κοινό και ξαφνικά τα μάτια τους γίνονται ερπετικά…
Καλά, αυτό
1) δεν το βλέπει ο κόσμος, το «βλέπει» μόνο η κάμερα και ο Άικ που μας το δείχνει,
2) οι Ερπετοειδείς, που είναι τόσο πιο εξελιγμένοι από εμάς, δεν μπορούν να ελέγξουν αυτό το οφθαλμικό φαινόμενο που τους προδίδει,
3) πώς αφήνουν τον Άικ να συνεχίζει να ζει και να τους αποκαλύπτει και δεν τον σκοτώνουν, κλπ;…
Δεν ξέρω, στην αρχή με εντυπωσίασαν οι απόψεις του (προ Internet και Facebook και σχετικού οπτικού υλικού), τώρα δεν ξέρω, από τη μια είναι στην οπτική (α)γωνία που είμαι εγώ και αρκετοί άλλοι «υποψιασμένοι» άνθρωποι, από την άλλη - κυρίως διαισθητικά – κάτι δεν μου κάθεται καλά, κάτι μου κάνει fake, δεν ξέρω… Δεν μπορώ να αποφανθώ οριστικά… Πιστεύω ότι υπάρχουν άλλοι σημαντικότεροι από τον Άικ (όπως η δική μας η Αγγελική Λίλη-Αναγνώστου), οι οποίοι, εξ αιτίας του γεγονότος ότι δεν βγαίνουν να κάνουν τις παρουσιάσεις-σόου που κάνει ο ως προς αυτό προικισμένος Άικ, δεν είναι εξ ίσου γνωστοί… Δεν ξέρω, θα δείξει!...
8/Μερικά από τα πιο αγαπημένα σου βιβλία; Και γιατί..;Θα ρίξω ανάκατα βιβλία και συγγραφείς… «Μια εποχή στην Κόλαση», «Εκλάμψεις», του Α. Ρεμπώ, τα άπαντα του μεγάλου Νίτσε (η πρώτη μεγάλη και αποφασιστική επιρροή που είχα στην εφηβεία μου), «Το βιβλίο της ανησυχίας» του Φ. Πεσσόα, «Το υπόγειο» του Ντοστογιέφσκυ, Ρίτσος, Καρούζος, Ζαν Ζενέ, Γουίλλιαμ Μπάροουζ, Χειμωνάς, Δ. Δημητριάδης, μ’ αρέσει πολύ η «πολωνική σχολή» (Μιτσίνσκι, Βίτκιεβιτς, Γκομπρόβιτς, Σουλτς - μεγάλοι μάστορες!), Κάφκα, Μούζιλ, Μπροχ («Ο θάνατος του Βιργίλιου»), Α. Σχινάς («Αναφορά περιπτώσεων»), Σοπενχάουερ, Εμίλ Σιοράν, το «Τάο Τε Τσινγκ», Μπλέηκ, Γουίτμαν, αρκετοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, ποιητές, και φιλόσοφοι, Καρλ Κράους, Ντύρρενματ…
Αν και πιστεύω ότι είμαι εκλεκτικός, υπάρχει τέτοια πληθώρα συγγραφέων που θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρα!... Τώρα, ως προς το «γιατί», πιστεύω ότι υπάρχουν δύο βασικοί για τους οποίους ένας συγγραφέας ζηλεύει έργο συναδέλφου του: ο ένας είναι επειδή αισθάνεται ότι θα μπορούσε να το είχε γράψει ο ίδιος, ο άλλος είναι επειδή αισθάνεται ότι με τίποτα δεν θα μπορούσε να το είχε γράψει ο ίδιος!...
9/Και για το τέλος, ποιά είναι η σχέση σου με την μουσική σήμερα; Ποιά ονόματα/μπάντες αγαπάς ιδιαίτερα..;
Τώρα αγγίζεις ένα πολύ πονεμένο θέμα! Η μουσική είναι η τέχνη που μου αρέσει περισσότερο από όλες, ασχολήθηκα (και ασχολούμαι) με το γράψιμο και τη ζωγραφική, αλλά δεν μπόρεσα να ασχοληθώ με τη μουσική, λόγω έλλειψης υπομονής και πειθαρχίας! Στα 12 ξεκίνησα κιθάρα και την παράτησα όταν διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να παίζω αμέσως όπως ο Χέντριξ, στα 35 αγόρασα σαξόφωνο και το σταμάτησα όταν διαπίστωσα ότι θα μου έπαιρνε πολύ καιρό να γίνω ο Τσάρλυ Πάρκερ!
Ως εκ τούτου παραμένω μεγάλος καταναλωτής ποιοτικής (πιστεύω) μουσικής κάθε είδους: ακούω κλασική, τζαζ, ροκ, έθνικ, ηλεκτρονική… «τα πάντα όλα» που λέει κι ο Αλέφαντος! Τώρα, από ονόματα, θα σε απογοητεύσω: υπάρχει πλέον μια τόσο τεράστια παραγωγή, που χάνεται η μπάλα, είναι δύσκολο ακόμη και να συγκρατάς ονόματα! Επειδή ξέρω τι ακούς (από αυτά που κατεβάζεις στο FB) θα σου αναφέρω 2-3 δίσκους που θεωρώ τοπ στην ιστορία του ροκ (με την ευρεία έννοια): Midnight Oil, “Oil and Dust”, Prince, “Purple Rain”, Joy Division, “Closer”… δεν μου έρχεται τίποτε άλλο τώρα!… Από πιο καινούργιους (και ήδη παλιούς!), The Cinematic Orchestra, The Tiger Lillies…