1. Τι θα ακούσεις;
Ισπανόφωνη ποπ με ροκ-πανκ επιρροές και σπιντάτα φωνητικά
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Adiós, Mi Guapo, ABC
3. Βαθμολογία;
6/10
Η Bebe είναι από τις περιπτώσεις Ισπανών καλλιτεχνών που δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις στη χώρα μας. Σαν από συγκυρία της τύχης, θα έλεγε κανείς, έγινε από τον πρώτο κιόλας δίσκο της το 2004 αγαπητή στο ελληνικό ραδιοφωνικό κοινό, σε ακροατήριο που εκτείνεται στα δύο αντιδιαμετρικά αντίθετα άκρα του. Θυμάμαι ότι έμαθα απέξω το Malo (κακός) και προσπαθούσα αδέξια να ακολουθήσω τον ξέφρενο ρυθμό του. Ίσως το Malo να μην ήταν το καλύτερο τραγούδι του Pafuera Telarañas (Μακριά από τις αράχνες), αποτέλεσε ωστόσο την ιδανική αφορμή για να γνωρίσουμε τη Βαλενθιάνα με την τόσο ιδιαίτερη εκφορά του “s”, λες και κατάγεται από την Ανδαλουσία. Τα Siempre me quedará (Πάντα θα μένω), Ella (αυτή) και Con mis manos (Με τα χέρια μου) είναι τραγούδια που αξίζει να θυμηθεί κανείς από εκείνη την πρώτη γνωριμία με τη Bebe.
Το επόμενό της βήμα δεν επιβράβευσε την αναμονή. Έγινε αφορμή όμως να επισκεφθεί για πρώτη φορά την Ελλάδα, το Μάιο του 2011. Το Y. του 2009 άφησε ένα όμορφο βίντεο για το πρώτο του single και έφυγε τελείως από τη μνήμη μου, όπως λέει κι ο τίτλος του, Me Fui (Έφυγα).
Κάτι αντίστοιχο κινδυνεύει να πάθει και το φετινό Un pokito de rocanrol, σε παραγωγή του Renaud Letang που μεταξύ άλλων έχει συμμετάσχει στο Clandestino του Manu Chao και σε δίσκους της Jane Birkin. Συμπαθητικά τραγούδια μεν, με κέφι και πρωτότυπη θεματολογία, χωρίς όμως αυτό το κάτι να σε κάνει να θέλεις να κολλήσεις με το δίσκο. Το εναρκτήριο ABC είναι κατά τη γνώμη μου το πλέον αξιόλογο του δίσκου. Με έντονο δυναμισμό και στίχο που εκφράζει αγανάκτηση για όλα αυτά που μας επιβάλλονται, αλλά αρνούμαστε να συνηθίσουμε. Από την αστυνομική βία και την έλλειψη ήλιου ως την καταπάτηση της προσωπικής ελευθερίας και τα έξοδα κηδείας. Το πορτραίτο του αγαπημένου της (Mi Guapo) δίνει τη θέση του στην κραυγή για αγάπη με το K.I.E.R.E.M.E., σε δυο τραγούδια που έχουν ξεχωρίσει από μία εμπορικά μάλλον αποτυχημένη κυκλοφορία. Ο δίσκος κλείνει με τον ύμνο του καπνιστή, Yo fumo, όπου ψάχνουμε απεγνωσμένα ένα τσιγάρο και μαθαίνουμε να κλίνουμε το ρήμα καπνίζω στα ισπανικά.
Από το δίσκο ακούμε παρακάτω το Adiós που, παρά τον κεφάτο του ρυθμό, διηγείται την απελπισμένη προσπάθεια αποχωρισμού από μια σχέση στην οποία τίποτα δεν λειτουργεί. Μιλάει και φαίνεται ότι κανείς δεν την ακούει, συχνά νιώθει σαν πληγωμένο ζώο και τελικά μάλλον προτιμά να είναι μόνη της. Και επιλέγει να του το πει τραγουδιστά αν και ξέρει από πρώτο χέρι ότι έτσι θα έρθει σε σύγκρουση με την καρδιά της. Κάποιες φορές όμως δεν υπάρχει άλλη λύση. Ή μήπως υπάρχει;
Ισπανόφωνη ποπ με ροκ-πανκ επιρροές και σπιντάτα φωνητικά
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Adiós, Mi Guapo, ABC
3. Βαθμολογία;
6/10
Η Bebe είναι από τις περιπτώσεις Ισπανών καλλιτεχνών που δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις στη χώρα μας. Σαν από συγκυρία της τύχης, θα έλεγε κανείς, έγινε από τον πρώτο κιόλας δίσκο της το 2004 αγαπητή στο ελληνικό ραδιοφωνικό κοινό, σε ακροατήριο που εκτείνεται στα δύο αντιδιαμετρικά αντίθετα άκρα του. Θυμάμαι ότι έμαθα απέξω το Malo (κακός) και προσπαθούσα αδέξια να ακολουθήσω τον ξέφρενο ρυθμό του. Ίσως το Malo να μην ήταν το καλύτερο τραγούδι του Pafuera Telarañas (Μακριά από τις αράχνες), αποτέλεσε ωστόσο την ιδανική αφορμή για να γνωρίσουμε τη Βαλενθιάνα με την τόσο ιδιαίτερη εκφορά του “s”, λες και κατάγεται από την Ανδαλουσία. Τα Siempre me quedará (Πάντα θα μένω), Ella (αυτή) και Con mis manos (Με τα χέρια μου) είναι τραγούδια που αξίζει να θυμηθεί κανείς από εκείνη την πρώτη γνωριμία με τη Bebe.
Το επόμενό της βήμα δεν επιβράβευσε την αναμονή. Έγινε αφορμή όμως να επισκεφθεί για πρώτη φορά την Ελλάδα, το Μάιο του 2011. Το Y. του 2009 άφησε ένα όμορφο βίντεο για το πρώτο του single και έφυγε τελείως από τη μνήμη μου, όπως λέει κι ο τίτλος του, Me Fui (Έφυγα).
Κάτι αντίστοιχο κινδυνεύει να πάθει και το φετινό Un pokito de rocanrol, σε παραγωγή του Renaud Letang που μεταξύ άλλων έχει συμμετάσχει στο Clandestino του Manu Chao και σε δίσκους της Jane Birkin. Συμπαθητικά τραγούδια μεν, με κέφι και πρωτότυπη θεματολογία, χωρίς όμως αυτό το κάτι να σε κάνει να θέλεις να κολλήσεις με το δίσκο. Το εναρκτήριο ABC είναι κατά τη γνώμη μου το πλέον αξιόλογο του δίσκου. Με έντονο δυναμισμό και στίχο που εκφράζει αγανάκτηση για όλα αυτά που μας επιβάλλονται, αλλά αρνούμαστε να συνηθίσουμε. Από την αστυνομική βία και την έλλειψη ήλιου ως την καταπάτηση της προσωπικής ελευθερίας και τα έξοδα κηδείας. Το πορτραίτο του αγαπημένου της (Mi Guapo) δίνει τη θέση του στην κραυγή για αγάπη με το K.I.E.R.E.M.E., σε δυο τραγούδια που έχουν ξεχωρίσει από μία εμπορικά μάλλον αποτυχημένη κυκλοφορία. Ο δίσκος κλείνει με τον ύμνο του καπνιστή, Yo fumo, όπου ψάχνουμε απεγνωσμένα ένα τσιγάρο και μαθαίνουμε να κλίνουμε το ρήμα καπνίζω στα ισπανικά.
Από το δίσκο ακούμε παρακάτω το Adiós που, παρά τον κεφάτο του ρυθμό, διηγείται την απελπισμένη προσπάθεια αποχωρισμού από μια σχέση στην οποία τίποτα δεν λειτουργεί. Μιλάει και φαίνεται ότι κανείς δεν την ακούει, συχνά νιώθει σαν πληγωμένο ζώο και τελικά μάλλον προτιμά να είναι μόνη της. Και επιλέγει να του το πει τραγουδιστά αν και ξέρει από πρώτο χέρι ότι έτσι θα έρθει σε σύγκρουση με την καρδιά της. Κάποιες φορές όμως δεν υπάρχει άλλη λύση. Ή μήπως υπάρχει;