Παρά τις φήμες για το αντίθετο, το rock παραμένει μια χαρά στην υγεία του και το 2012. Το θέμα σηκώνει σίγουρα αρκετή συζήτηση, αλλά η συναυλία του Ty Segall και της μπάντας του το περασμένο Σάββατο στο An Club αποτελεί ένα ισχυρό επιχείρημα για την υπεράσπιση.
Μπορεί να έχει γίνει ιδιαίτερα δύσκολο, μετά από έξι δεκαετίες ύπαρξης, να βρεθεί κάτι καινούργιο, ένα νέο παρακλάδι που θα δώσει κάτι που δεν το έχουμε ξανακούσει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά η πραγματική καρδιά της rock μουσικής χτυπάει πάνω στη σκηνή. Και όσο υπάρχουν μουσικοί με τις ικανότητες και το ταλέντο του Ty Segall, που μπορούν άνετα να μεταδώσουν την ενέργεια και τον ενθουσιασμό τους για αυτό που κάνουν στο κοινό τους, δεν βρίσκω κανένα λόγο ανησυχίας για το μέλλον της ηλεκτρικής μουσικής.
Το ψυχεδελικό γκαραζοπάνκ, ένα από τα πολλά rock παρακλάδια που έχουν πετάξει μπουμπούκια τον τελευταίο καιρό, έχει βρει ιδιαίτερα εύφορο έδαφος στο Σαν Φρανσίσκο και ο ακούραστα παραγωγικός Ty Segall έχει αποκτήσει κεντρική θέση σε αυτή τη σκηνή μαζί με τα φιλαράκια του, τους Thee Oh Sees, που μας επισκέφτηκαν λίγους μήνες νωρίτερα. Μπορεί τότε το An Club να μην είχε γεμίσει στον ίδιο βαθμό (πιθανότατα λόγω καλοκαιριού), αλλά ο ενθουσιασμός με τον οποίο έγινε δεκτός ο Segall αποδεικνύει ότι η σκηνή αρχίζει να αποκτά φανατικό κοινό και στα μέρη μας.
Με μια δισκογραφία δυσανάλογα μεγάλη με τα χρόνια που παίζει μουσική (η πρώτη σόλο δουλειά του ήταν μόλις πριν 4 χρόνια), ο Ty Segall έχει γρήγορα δημιουργήσει ένα σημαντικό ρεπερτόριο, το οποίο ενισχύθηκε σημαντικά με τις φετινές του κυκλοφορίες, το ιδιαίτερα θορυβώδες "Slaughterhouse" και το πολύ πρόσφατο, περισσότερο μελωδικό, "Twins". Με τέτοιο εξαιρετικό νέο υλικό στις αποσκευές του, ήταν φυσικό οι προσδοκίες όλων μας να είναι μεγάλες και, πράγματι, ο Segall και η μπάντα του στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, δίνοντας μας αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν: ισχυρές δόσεις, πυρακτωμένου, ηλιόλουστου rock’n’roll.
Ο φαζαριστός ήχος του "Slaughterhouse" αποδείχτηκε η πιο κατάλληλη προετοιμασία για αυτό που παρακολουθήσαμε ζωντανά. Όλα τα κομμάτια που μας παρουσίασαν, μηδενός εξαιρουμένου, παίχτηκαν με τέρμα το γκάζι, ενώ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της 65λεπτης (μαζί με τα δύο encore) εμφάνισης, το head banging πήγε σύννεφο τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή. H Emily στα ντραμς, ήταν η μόνη που διατηρούσε το cool της, καταφέρνοντας να κρατάει τους εκτροχιαστικούς ρυθμούς των κομματιών χωρίς να ιδρώνει, ενώ οι τρεις μπροστά της είχαν μπει για τα καλά στην πρίζα, δημιουργώντας με άψογη συνεργασία ένα πελώριο κιθαριστικό κύμα που μας πήγε όλους για surf. Highlights; Πολλά, και ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε τα You're The Doctor", "The Hill", "Oh Mary" καθώς και τη σύντομη διασκευή στο "Paranoid".
Απολαυστική βραδιά, με μόνο μειονέκτημα το συνωστισμό που δημιουργήθηκε στην είσοδο του club στην αρχή (σε συνδυασμό με το γενικότερο μποτιλιάρισμα στους δρόμους, συντέλεσε στο να μην προλάβουμε καθόλου το σετ των Acid Baby Jesus) και, βέβαια, το γνωστό πρόβλημα με την κάπνα που γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητικό όταν γεμίζει το An.
Ty Segall - The Hill, live @ An Club
Φωτογραφίες: felicia
Το ψυχεδελικό γκαραζοπάνκ, ένα από τα πολλά rock παρακλάδια που έχουν πετάξει μπουμπούκια τον τελευταίο καιρό, έχει βρει ιδιαίτερα εύφορο έδαφος στο Σαν Φρανσίσκο και ο ακούραστα παραγωγικός Ty Segall έχει αποκτήσει κεντρική θέση σε αυτή τη σκηνή μαζί με τα φιλαράκια του, τους Thee Oh Sees, που μας επισκέφτηκαν λίγους μήνες νωρίτερα. Μπορεί τότε το An Club να μην είχε γεμίσει στον ίδιο βαθμό (πιθανότατα λόγω καλοκαιριού), αλλά ο ενθουσιασμός με τον οποίο έγινε δεκτός ο Segall αποδεικνύει ότι η σκηνή αρχίζει να αποκτά φανατικό κοινό και στα μέρη μας.
Με μια δισκογραφία δυσανάλογα μεγάλη με τα χρόνια που παίζει μουσική (η πρώτη σόλο δουλειά του ήταν μόλις πριν 4 χρόνια), ο Ty Segall έχει γρήγορα δημιουργήσει ένα σημαντικό ρεπερτόριο, το οποίο ενισχύθηκε σημαντικά με τις φετινές του κυκλοφορίες, το ιδιαίτερα θορυβώδες "Slaughterhouse" και το πολύ πρόσφατο, περισσότερο μελωδικό, "Twins". Με τέτοιο εξαιρετικό νέο υλικό στις αποσκευές του, ήταν φυσικό οι προσδοκίες όλων μας να είναι μεγάλες και, πράγματι, ο Segall και η μπάντα του στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, δίνοντας μας αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν: ισχυρές δόσεις, πυρακτωμένου, ηλιόλουστου rock’n’roll.
Ο φαζαριστός ήχος του "Slaughterhouse" αποδείχτηκε η πιο κατάλληλη προετοιμασία για αυτό που παρακολουθήσαμε ζωντανά. Όλα τα κομμάτια που μας παρουσίασαν, μηδενός εξαιρουμένου, παίχτηκαν με τέρμα το γκάζι, ενώ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της 65λεπτης (μαζί με τα δύο encore) εμφάνισης, το head banging πήγε σύννεφο τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή. H Emily στα ντραμς, ήταν η μόνη που διατηρούσε το cool της, καταφέρνοντας να κρατάει τους εκτροχιαστικούς ρυθμούς των κομματιών χωρίς να ιδρώνει, ενώ οι τρεις μπροστά της είχαν μπει για τα καλά στην πρίζα, δημιουργώντας με άψογη συνεργασία ένα πελώριο κιθαριστικό κύμα που μας πήγε όλους για surf. Highlights; Πολλά, και ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε τα You're The Doctor", "The Hill", "Oh Mary" καθώς και τη σύντομη διασκευή στο "Paranoid".
Απολαυστική βραδιά, με μόνο μειονέκτημα το συνωστισμό που δημιουργήθηκε στην είσοδο του club στην αρχή (σε συνδυασμό με το γενικότερο μποτιλιάρισμα στους δρόμους, συντέλεσε στο να μην προλάβουμε καθόλου το σετ των Acid Baby Jesus) και, βέβαια, το γνωστό πρόβλημα με την κάπνα που γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητικό όταν γεμίζει το An.
Ty Segall - The Hill, live @ An Club
Φωτογραφίες: felicia