Διαβάσατε τη λίστα μας με τους δίσκους του 2012. Σύντομα θα διαβάσετε και τις επιλογές του κάθε συντάκτη μας ξεχωριστά. Ως τότε ήρθε η ώρα κάποιος να φορέσει τη μάσκα του κακού, να πάρει το φτυάρι και να επιχειρήσει αυτό που κανείς δε θέλει να κάνει (ή μήπως θα ήθελαν όλοι;).
Ταυτόχρονα με την ψηφοφορία για τους καλύτερους δίσκους, διεξήχθη μία ακόμα σχετικά με τον υπερτιμημένο καλλιτέχνη ή δίσκο της χρονιάς. Αυτόν δηλαδή που βαρεθήκαμε να ακούμε, που η μουσική του συχνά έκανε μπουρμπουλήθρες στ’ αυτιά μας, ή πολύ απλά δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί έκανε τόσο ντόρο. Το παράδοξο είναι ότι σε αυτή την ιδιόμορφη καταγραφή περιλαμβάνονται τρεις από τους δίσκους που βρέθηκαν στην πρώτη δεκάδα του Mixgrill για το 2012. Παράδοξο είπα; Μάλλον απολύτως εύλογο φαίνεται με μια δεύτερη ματιά. Άλλωστε η μουσική διατηρεί μια τόσο όμορφη υποκειμενικότητα. Ό,τι σ’ εμένα ακούγεται εντυπωσιακό και αξιομνημόνευτο ενδεχομένως σε κάποιον να φαίνεται ξεπερασμένο ή εξευτελιστικά κοινότυπο και αδιάφορο.
Διατηρώντας λοιπόν την υποσημείωση ότι αυτή η καταγραφή δεν αναιρεί με κανένα τρόπο την κορυφαία δεκάδα του Mixgrill για το 2012, η οποία θεωρώ ότι μας αντιπροσωπεύει στο μέγιστο δυνατό βαθμό, παρουσιάζω τις επιλογές μας για τον υπερτιμημένο καλλιτέχνη της χρονιάς με σχόλια που θα μπορούσαν να είναι δικά μου - ή δικά σου…
Alt-J - An Awesome Wave
Στο νούμερο 4 των δίσκων της χρονιάς βρέθηκαν οι νεαροί Βρετανοί με το ντεμπούτο τους. Σαν πολύ ψηλά δεν τους ανεβάσαμε; Δεν είναι κακοί σε καμιά περίπτωση, ούτε το άκουσμα του An awesome wave είναι απωθητικό. Απλώς μια ακόμα χρυσή μετριότητα. Αν μου δώσεις ένα στυλό μπορώ να σου αραδιάσω μια ντουζίνα τουλάχιστον άλλα νέα ονόματα με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Άλλωστε το γεγονός ότι οι συντάκτες μας είτε τους χάρισαν την πρώτη θέση (5 συντάκτες) είτε τους καταβαράθρωσαν έξω από την 30άδα (οι υπόλοιποι 17) σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί που έδωσαν ελάχιστη ως καθόλου σημασία στο πόνημά τους. Κάτι φρέσκο και καινούριο δεν είναι απαραίτητα καλό!
Lana Del Rey - Born To Die
Το βίντατζ ξανά στη μόδα! Χμμμ… Ο ορισμός του υπερτιμημένου. Η νεαρά Elizabeth Woolridge Grant βρέθηκε στο νούμερο 9 των δίσκων της χρονιάς με τις ευλογίες 6 συντακτών μας έχοντας αρχίσει από πέρυσι κιόλας να μας τριβελίζει τ’ αυτιά με τα βιντεοπαιχνίδια της. Περιμέναμε κάτι εντυπωσιακά καλύτερο; Μάλλον όχι. Ελπίζαμε ωστόσο σε ένα δίσκο πιο εμπνευσμένο και με λιγότερες επανακυκλοφορίες… Τι το ήθελες, καλή μου, το The Paradise Edition; Διαφημίσεις, φωτογραφήσεις, γιγαντοαφίσες και ένα εντυπωσιακά πλούσιο marketing για μια περσόνα που καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το κούφιο περιεχόμενο της μουσικής σήμερα. Άσε που πλέον πληκτρολογείς National Anthem στο Youtube ψάχνοντας το διαμάντι των Radiohead και σκοντάφτεις στο κάντο-σαν-τη-Μέριλιν-και-τον-50-Cent κακέκτυπό της. Money is the reason we exist / Everybody knows it / It's a fact. Και μη μου πεις ότι είναι σαρκαστικό, γιατί θα πηδηχτώ απ’ το παράθυρο.
Dirty Projectors - Swing Lo Magellan
Οι ποιοι; Όχι, δεν τους ξέρω. Προμόταρε το pitchfork, διάβασα κάτι το Σεπτέμβριο για το Swing Lo Magellan, άκουσα "προσεκτικά" το About to Die - ή καλύτερα προσπάθησα να αντέξω τα 4 εφιαλτικά λεπτά ηχητικής παρενόχλησης – και γύρισα σελίδα, τρόπος του λέγειν. Για να μην είμαστε πάντως υπερβολικοί, οι Αμερικάνοι βρήκαν μικρή απήχηση σε αυτό εδώ το site και τελικά, διόλου άδικα, έμειναν εκτός της τελικής 50άδας μας.
Tame Impala – Lonerism
Στην τελευταία τιμητική θέση της δεκάδας με 9 θετικά προσκείμενους συντάκτες. Αν δεν είχαμε τη Lana του Βασιλιά, θα ορκιζόμουν ότι εδώ είναι το hype. Μουσική από την Αυστραλία που θυμίζει Pink Floyd. Σιγά! Σε λίγο θα μας πεις ότι ο συμπατριώτης τους ο Νέιθαν ο Μπερνς που βασάνιζε τους οπαδούς της ΑΕΚ με τις κούρσες του από τη δεξιά πλευρά - συνήθως χωρίς τη μπάλα! – δεν είναι κάτι διαφορετικό από την καρικατούρα του τρισμέγιστου Βασίλη Λάκη. Ο Μπερνς, έμαθα, αγωνίζεται πλέον στο υψηλού επιπέδου κορεατικό πρωτάθλημα. Πού είπαμε θα παίζουν οι Tame του χρόνου; Πάντως, παρά τις κακοήθειες, το Elephant δουλεύει εξαιρετικά ως πρωινό ξύπνημα. Βιάζομαι να σηκωθώ από το κρεβάτι για να το κλείσω…
Disclaimer: Το Mixgrill και ο συντάκτης του εν λόγω άρθρου δεν υιοθετούν τίποτα από τα γραφόμενα. Για την ακρίβεια, αποκηρύσσουν το σύνολο εν τη δημοσίευσή του.
Ταυτόχρονα με την ψηφοφορία για τους καλύτερους δίσκους, διεξήχθη μία ακόμα σχετικά με τον υπερτιμημένο καλλιτέχνη ή δίσκο της χρονιάς. Αυτόν δηλαδή που βαρεθήκαμε να ακούμε, που η μουσική του συχνά έκανε μπουρμπουλήθρες στ’ αυτιά μας, ή πολύ απλά δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί έκανε τόσο ντόρο. Το παράδοξο είναι ότι σε αυτή την ιδιόμορφη καταγραφή περιλαμβάνονται τρεις από τους δίσκους που βρέθηκαν στην πρώτη δεκάδα του Mixgrill για το 2012. Παράδοξο είπα; Μάλλον απολύτως εύλογο φαίνεται με μια δεύτερη ματιά. Άλλωστε η μουσική διατηρεί μια τόσο όμορφη υποκειμενικότητα. Ό,τι σ’ εμένα ακούγεται εντυπωσιακό και αξιομνημόνευτο ενδεχομένως σε κάποιον να φαίνεται ξεπερασμένο ή εξευτελιστικά κοινότυπο και αδιάφορο.
Διατηρώντας λοιπόν την υποσημείωση ότι αυτή η καταγραφή δεν αναιρεί με κανένα τρόπο την κορυφαία δεκάδα του Mixgrill για το 2012, η οποία θεωρώ ότι μας αντιπροσωπεύει στο μέγιστο δυνατό βαθμό, παρουσιάζω τις επιλογές μας για τον υπερτιμημένο καλλιτέχνη της χρονιάς με σχόλια που θα μπορούσαν να είναι δικά μου - ή δικά σου…
Alt-J - An Awesome Wave
Στο νούμερο 4 των δίσκων της χρονιάς βρέθηκαν οι νεαροί Βρετανοί με το ντεμπούτο τους. Σαν πολύ ψηλά δεν τους ανεβάσαμε; Δεν είναι κακοί σε καμιά περίπτωση, ούτε το άκουσμα του An awesome wave είναι απωθητικό. Απλώς μια ακόμα χρυσή μετριότητα. Αν μου δώσεις ένα στυλό μπορώ να σου αραδιάσω μια ντουζίνα τουλάχιστον άλλα νέα ονόματα με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Άλλωστε το γεγονός ότι οι συντάκτες μας είτε τους χάρισαν την πρώτη θέση (5 συντάκτες) είτε τους καταβαράθρωσαν έξω από την 30άδα (οι υπόλοιποι 17) σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί που έδωσαν ελάχιστη ως καθόλου σημασία στο πόνημά τους. Κάτι φρέσκο και καινούριο δεν είναι απαραίτητα καλό!
Lana Del Rey - Born To Die
Το βίντατζ ξανά στη μόδα! Χμμμ… Ο ορισμός του υπερτιμημένου. Η νεαρά Elizabeth Woolridge Grant βρέθηκε στο νούμερο 9 των δίσκων της χρονιάς με τις ευλογίες 6 συντακτών μας έχοντας αρχίσει από πέρυσι κιόλας να μας τριβελίζει τ’ αυτιά με τα βιντεοπαιχνίδια της. Περιμέναμε κάτι εντυπωσιακά καλύτερο; Μάλλον όχι. Ελπίζαμε ωστόσο σε ένα δίσκο πιο εμπνευσμένο και με λιγότερες επανακυκλοφορίες… Τι το ήθελες, καλή μου, το The Paradise Edition; Διαφημίσεις, φωτογραφήσεις, γιγαντοαφίσες και ένα εντυπωσιακά πλούσιο marketing για μια περσόνα που καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το κούφιο περιεχόμενο της μουσικής σήμερα. Άσε που πλέον πληκτρολογείς National Anthem στο Youtube ψάχνοντας το διαμάντι των Radiohead και σκοντάφτεις στο κάντο-σαν-τη-Μέριλιν-και-τον-50-Cent κακέκτυπό της. Money is the reason we exist / Everybody knows it / It's a fact. Και μη μου πεις ότι είναι σαρκαστικό, γιατί θα πηδηχτώ απ’ το παράθυρο.
Dirty Projectors - Swing Lo Magellan
Οι ποιοι; Όχι, δεν τους ξέρω. Προμόταρε το pitchfork, διάβασα κάτι το Σεπτέμβριο για το Swing Lo Magellan, άκουσα "προσεκτικά" το About to Die - ή καλύτερα προσπάθησα να αντέξω τα 4 εφιαλτικά λεπτά ηχητικής παρενόχλησης – και γύρισα σελίδα, τρόπος του λέγειν. Για να μην είμαστε πάντως υπερβολικοί, οι Αμερικάνοι βρήκαν μικρή απήχηση σε αυτό εδώ το site και τελικά, διόλου άδικα, έμειναν εκτός της τελικής 50άδας μας.
Tame Impala – Lonerism
Στην τελευταία τιμητική θέση της δεκάδας με 9 θετικά προσκείμενους συντάκτες. Αν δεν είχαμε τη Lana του Βασιλιά, θα ορκιζόμουν ότι εδώ είναι το hype. Μουσική από την Αυστραλία που θυμίζει Pink Floyd. Σιγά! Σε λίγο θα μας πεις ότι ο συμπατριώτης τους ο Νέιθαν ο Μπερνς που βασάνιζε τους οπαδούς της ΑΕΚ με τις κούρσες του από τη δεξιά πλευρά - συνήθως χωρίς τη μπάλα! – δεν είναι κάτι διαφορετικό από την καρικατούρα του τρισμέγιστου Βασίλη Λάκη. Ο Μπερνς, έμαθα, αγωνίζεται πλέον στο υψηλού επιπέδου κορεατικό πρωτάθλημα. Πού είπαμε θα παίζουν οι Tame του χρόνου; Πάντως, παρά τις κακοήθειες, το Elephant δουλεύει εξαιρετικά ως πρωινό ξύπνημα. Βιάζομαι να σηκωθώ από το κρεβάτι για να το κλείσω…
Disclaimer: Το Mixgrill και ο συντάκτης του εν λόγω άρθρου δεν υιοθετούν τίποτα από τα γραφόμενα. Για την ακρίβεια, αποκηρύσσουν το σύνολο εν τη δημοσίευσή του.