Τι θα ακούσετε:
americana, alternative pop, soul
Βαθμολογία:
8
Για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της, η Lana Del Rey ήταν σχεδόν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, άμεση συνέπεια της ξαφνικής, απόλυτης λατρείας της από το κοινό και την επακόλουθη κατακραυγή της ως ψεύτικης από το ίδιο αυτό κοινό. Οι εικόνες της με φορέματα της δεκαετίας του 1950, να κρατά την αμερικανική σημαία και να καπνίζει άφθονες ποσότητες τσιγάρων, μερικές φορές έμοιαζαν σαν να χρησιμοποιούνταν ως δεκανίκι για τη μουσική της, ενώ μερικές φορές όλο αυτό το στυλιζάρισμα δεν είχε πολλή ουσία. Ωστόσο, η Lana Del Rey φάνηκε να έχει κουραστεί από τον τρόπο που παρουσιαζόταν και αποφάσισε να αλλάξει μουσική και όχι μόνο κατεύθυνση, μια απόφαση που οδήγησέ στην κυκλοφορία του άλμπουμ "Norman Fucking Rockwell" (2019). Ακόμη και με τον τίτλο του άλμπουμ έδειξε μια ξεκάθαρη απομάκρυνση από αυτήν την αισθητική, ότι δεν μπορούσε πλέον να μένει σε μια παραποιημένη americana και έπρεπε να βρει μια νέα φωνή για τον εαυτό της.
Στο καινούργιο της άλμπουμ εμφανίζει την παλιά της προσωπικότητα ως κάτι με το οποίο δεν μπορεί πλέον να συσχετιστεί. Το κομμάτι "Judah Smith Interlude" είναι ως επί το πλείστον ένα κήρυγμα σχεδόν πέντε λεπτών από το συντηρητικό ιεροκήρυκα Judah Smith με μόνο μικρές παρεμβάσεις της Lana και των φίλων της να γελούν. Οι ισχυρές θρησκευτικές πεποιθήσεις του Σμιθ, γεμάτες με φανατισμό, ήταν μέρος του υπόβαθρου της παλιάς αισθητικής της Del Rey. Αν και ποτέ δεν έκανε αυτολεξεί τόσο ισχυρές δηλώσεις όσο τα λόγια του Judah Smith, η αισθητική της americana που σημάδεψε το μεγαλύτερο μέρος της προηγούμενης καριέρας της συνδεόταν με λόγια σαν αυτά. Δεν ήταν μόνο τα λουλουδάτα φορέματα και η Coca-Cola με τα οποία η Lana παρουσίαζε τον εαυτό της, αλλά και αυτά τα συστήματα πεποιθήσεων και αντιλήψεων που διέτρεχαν τα τραγούδια της.
Δεν απομακρύνεται από αυτήν την αισθητική κοροϊδεύοντας μόνο τις μεγαλομανείς φιγούρες που βρίσκονται στο επίκεντρό της αλλά αλλάζει και την προσέγγιση που ακολουθεί ευρύτερα στη μουσική της. Το "A&W" (μια συντομογραφία του "American Whore") δίνει το στίγμα αυτής της αλλαγής. Είναι μια ειλικρινής λαχτάρα για αναγνώριση καθώς τραγουδάει «Αν σας έλεγα ότι με βίασαν/ Πιστεύετε πραγματικά ότι κάποιος θα πίστευε ότι δεν το ζήτησα; /Δεν το ζήτησα/Δεν θα καταθέσω, έχω ήδη διαλύσει την ιστορία μου» με το τυπικό της ύφος, προτού μεταβεί σε τραύλισμα τραγουδώντας το "Jimmy only love me when he wanna get high" ξανά και ξανά. Αυτή είναι η νέα Lana Del Rey, αυτή που αποκαλύπτεται σε όλο το άλμπουμ· κάποια που χρησιμοποιεί τη μουσική για να δείξει τις δυσκολίες που πέρασε κατά τη διάρκεια της ζωής της, δείχνοντας ταυτόχρονα την επιθυμία να απολαμβάνει απλώς τον εαυτό της και να επιδίδεται στις απολαύσεις γύρω της.
Το "Fingertips" και το "Peppers" είναι δυο τραγούδια χαρακτηριστικά της νέας αυτής προσέγγισης. Το πρώτο είναι μια ωραία μπαλάντα πιάνου, στην οποία η Lana Del Rey περιγράφει λεπτομερώς τις βαθύτερες σκέψεις της για την οικογένειά της μαζί με τους δικούς της φόβους για τη μητρότητα και τη νηφαλιότητα. Σε πλήρη αντίθεση, το "Peppers" είναι ένα ανάλαφρο τραγούδι όπου αυτή και ο Καναδός ράπερ Tommy Genesis τραγουδούν τη φράση "hands on your knees, I'm Angelina Jolie", σε μια αναφορά στο σεξ με το φίλο της. Οι δύο καλλιτέχνες υιοθετούν μια πραγματικά παιχνιδιάρικη στάση σε όλο το τραγούδι. Ενδεικτικά: «ο φίλος μου βγήκε θετικός στον Covid, δεν πειράζει/ Φιλιόμασταν οπότε ό,τι έχει κολλήσει το έχω και εγώ».
Στο ομότιτλο τραγούδι κυριαρχεί μια αδιαμφισβήτητη αίσθηση απώλειας. Η Del Rey μάς ζητάει να μην την ξεχάσουμε ("Don't forget me"), σε ένα τραγούδι πιο ενδοσκοπικό από οποιδήποτε άλλο στο άλμπουμ. Σε μια στιγμή οδυνηρής αυτογνωσίας, εκλιπαρεί τον ακροατή να την αγαπήσει μέχρι να αγαπήσει η ίδια τον εαυτό της. Ενώ προηγουμένως έχει τραγουδήσει για θέματα όπως η νοσταλγία με μια ευρύτερη έννοια, ενσωματώνει τώρα απρόσκοπτα αυτό το θέμα σε μια εξομολογητική συζήτηση για την προσωπικότητά της. Πρόκειται για άλλη μια απόδειξη της καλλιτεχνικής της ωριμότητας. Το "Candy Necklace", με τη συμμετοχή του τραγουδιστή Jon Batiste, παρομοιάζει μια τοξική σχέση με ένα κολιέ καραμέλας, με την καραμέλα να συμβολίζει το γλυκό και σαγηνευτικό ενώ υπάρχει νύξη για το κατά πόσο το κολιέ μπορεί να λειτουγήσει και σαν θηλιά.
Το "Sweet" μάς δίνει ακόμα περισσότερες πληροφορίες για το παρελθόν της Lana, ενημερώνοντάς μας ότι όσα ακούμε διαδραματίζονται "somewhere in the Midwest", ενώ φτάνοντας στο τέλος του δίσκου μάς περιμένει το "Fishtail", ένας τίτλος με διπλό νόημα. Από τη μία πλευρά, θα μπορούσε να αναφέρεται στις χαρακτηριστικές πλεξούδες με τις οποίες την έχουμε δει κατά καιρούς, όμως είναι και ένας όρος στην οδήγηση όπου ο οδηγός κάνει ασταθείς κινήσεις, παρόμοιες με αυτές που έκανε και εκείνη στα πρώτα χρόνια της καριέρας της.
Ενώ υπάρχουν κάποιες στιγμές που το άλμπουμ μπορεί να φαίνεται πολύ μεγάλο (77 λεπτά!), η Lana Del Rey, με τη βοήθεια του συχνού συνεργάτη της Jack Antonoff, είναι σε θέση να εκφράσει τις πραγματικές της εμπειρίες και να πάρει απόσταση από την στερεοτυπικά αμερικάνικη περσόνα που χρωμάτισε την προηγούμενη καριέρα της. Από τη χορωδία που ανοίγει το "The Grants" μέχρι το τραγούδι κλεισίματος, "Taco Truck x VB", που ενσωματώνει μέρος του εκτενούς "Venice bitch" από το "Norman Fucking Rockwell', η Lana Del Rey είναι σε θέση να δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον, ακατέργαστο και συναρπαστικό άλμπουμ.