Η Elizabeth S θα είναι σύντομα στην Αθήνα,στο πλάι του σπουδαίου Martyn Bates όπως πάντα βέβαια.Σήμερα θυμάται μαζί μας ,και αποκλειστικά για τη στήλη, μερικά από τα σημαντικότερα live στο πέρασμα των χρόνων.Ραντεβού στο Drugstore σε λίγες μέρες..
Το να απαριθμήσω τις αγαπημένες μου συναυλίες είναι απλό αλλά και αδύνατο. Απαριθμώ, λοιπόν, τις πιο ξεχωριστές συναυλίες της ζωής μου, οι οποίες καλύπτουν, όμως, ένα μικρό χρονικό περιθώριο.
Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτή η λίστα έχει σειρά σπουδαιότητας, αλλά είναι αντιπροσωπευτική της αίσθησης μιας συγκεκριμένης περιόδου της μουσικής ιστορίας με κανα δυο εξαιρέσεις.
HERE GOES
1. The Pop Group. Elephant & Castle 1979
Όλως περιέργως, δεν μπορώ να θυμηθώ την ακριβή ημερομηνία της νούμερο ένα συναυλίας μου, ίσως κάποιος να μπορεί να βοηθήσει. Ήταν καλοκαίρι και ήταν η χρονιά του ’79 νομίζω. Το μέρος ήταν το Elephant and Castle στο Λονδίνο. Ο Martyn και εγώ είχαμε πάει στο Isle of White, μέναμε σε youth hostels συναντώντας συγγενείς. Είχαμε σκοπό να πάμε σε αυτή τη συναυλία στο γυρισμό. Δεν χρειαζόταν ποτέ να κλείσουμε εισιτήρια από πριν, καθώς οι μπάντες που παρακολουθούσαμε σχεδόν ποτέ δεν γέμιζαν έναν χώρο. Φτάσαμε στο χώρο νωρίς και στηθήκαμε στην ουρά της εισόδου. Πάντα μου άρεσε η ατμόσφαιρα πριν από μια συναυλία και μπορούσες να ακούσεις ωραία μουσική πριν βγει το συγκρότημα.
Μέχρι το συγκρότημα να ανέβει στη σκηνή, ο χώρος είχε γεμίσει και επειδή είμαι κοντή, δεν μπορούσα να δω τίποτα. Κάθε φορά θέλω να στέκομαι μπροστά στη σκηνή , αλλά εκείνη τη φορά δεν τα κατάφερα. Στη γωνία του χώρου ήταν στοιβαγμένες καρέκλες και τραπέζια που ανα πάσα στιγμή θα μπορούσαν να είχαν πέσει. Βέβαια, όταν το είδα άρχισα να σκαρφαλώνω σε αυτή την επικίνδυνη στοίβα μαζί με κάποιους άλλους «γενναίους». Τελικά άξιζε. Οι Pop Group πάντα ήταν καλοί και εκείνη η φορά δεν ήταν η εξαίρεση. Ο Gareth Sager γέμιζε τη σκηνή τόσο μουσικά όσο και οπτικά, όλα έμοιζαν σαν το βουνό με τις καρέκλες, όλα ψηλά, στο όριο, σαν να μην έπρεπε να χάσεις στιγμή γιατί όλα θα τελείωναν σύντομα. Είναι δύσκολο να θυμηθώ λεπτομέρειες γιατί η συναυλία αυτή ήταν ένας τεράστιος όγκος συναισθημάτων που με έκανε να νιώθω ότι όλη η μουσική που είχα ακούσει μέχρι τότε είχε σβηστεί από πάνω μου.
2. Throbbing Gristle. Ajanta Theater. Derby ( 12 .04 .79 )
Φτάνοντας στο χώρο της συναυλίας, είδαμε ότι ήταν ένα ημικατεστραμμένο σινεμά που φαινόταν σαν να έχει να χρησιμοποιηθεί 30 χρόνια. Για κάποιο λόγο βρεθήκαμε στον εξώστη περνώντας από σκονισμένες παλιές κουρτίνες που θύμιζαν Edgar Alan Poe. Ο χώρος ήταν σωστά επιλεγμένος όμως για αυτή τη μπάντα. Τους είχα δει και άλλες φορές αλλά σε πιο παραδοσιακούς συναυλιακούς χώρους. Το περιβάλλον έκανε τη συναυλία αυτή αξέχαστη. Οι TG δεν μας απογοήτευσαν, πάντα λίγο τρομακτικοί για τις ευαισθησίες του νεαρού της ηλικίας μου αλλά αυτό ήταν μέρος της κατάστασης για μένα.το μέρος, που μέχρι τότε είχε μόνο δει ασπρόμαυρες βουβές ταινίες, ήταν σαν να περίμενε τόσα χρόνια να κακοποιηθεί από τον εκρηκτικό ήχο. Το Ajanta κατεδαφίστηκε λίγο καιρό μετά.
Throbbing Gristle . Butlers Wharf ( 23. 11. 79 )
To Butlers Wharf ήταν σχεδόν το ίδιο ιδιαίτερο καθώς είχε περισσότερη ζεστή αίσθηση και δεν με ενοχλούσε τόσο πολύ η εμπειρία TG. Τουλάχιστον όχι μέχρι το τέλος της συναυλίας, όταν με από συνήθεια πήγα να βρω δωρεάν πράγματα. Πήγα στον Porridge και τον ρώτησα τι μπορεί να μου δώσει. Μου έδωσε ένα γλυκό στο χέρι και μου χαμογέλασε με έναν τρόπο που θα μπορούσε να είναι χρήσιμος σε μια απαγωγή. Τραβήχτηκα πίσω με το γλυκό στο χέρι μου, σκεπτόμενη ότι κάτι θα πάρω, αλλά δεν είχα καταλάβει ακόμα τι.Έζησα το Porridge 'force field' εκείνο το βράδυ. Ένα πράγμα ήξερα, θα μπορούσα να επιστρέψω και για άλλα, ίσως όχι γλυκά.
3. Echo and The Bunnymen. JB's Dudley (14 .06 .80 )
Πήγα να δω τους Bunnymen δυο φορές και νομίζω ότι αυτή ήταν η δεύτερη συναυλία τους πριν την επιτυχία που έκαναν στα βρετανικά charts. Μια από τις πρώτες συναυλίες που έκαναν χωρίς τη drum machine.Με τον Martyn πηγαίναμε συχνά στο JB's καθώς είχε πάντα καλές μπάντες και δεν ήταν πολύ μακριά. Θυμάμαι ότι η σκηνή ήταν πολύ μικρή και έμοιαζε σαν στοιβαγμένες παλέτες στη γωνία παρά σαν μια κανονική σκηνή. Ως συνήθως, είχα πιάσει θέση μπροστά περιμένοντας τη μπάντα να βγει. Θυμάμαι ότι χόρευα με τα μάτια κλειστά την περισσότερη ώρα. Ήμουν τόσο κοντά που νόμιζα ότι είμαι πάνω στη σκηνή με τη μπάντα. Καθόμουν ακριβώς μπροστά στον Ian McCullough, με πολύ λίγο χώρο για να κινηθώ. Μια στιγμή τον είδα που γέλασε με έμένα (με την καλή έννοια) γιατί χόρευα τόσο πολύ που είχα καταφέρει να κάνω χώρο γύρω μου.
4. This Heat. Coventry Lanch. ( 26. 08. 80 )
Αυτή ήταν μια συναυλία που είχαν οργανώσει οι Eyeless in Gaza σαν ένα φιλανθρωπικό event για το C N D. Έπαιζαν και οι Eyeless.
O Charlie Bullen ήταν γνωστός μου από παλιά και μου άρεσαν τόσο πολύ οι This Heat, όπως άρεσαν και στον Martyn και τον Pete. Θυμάμαι ότι είμασταν πολύ ανήσυχοι για το αν θα είναι όλα ok για αυτούς και να μην υπάρξει κάποιο πρόβλημα με τον ήχο. Όσον αφορά τον ήχο, δεν ήταν ένα κλασικό set up για καμία μπάντα, αλλά μου φάνηκε ότι οι ηχολήπτες δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν σε κάτι πέραν της νόρμας. Οι Eyeless άνοιξαν τη συναυλία, κάτι που δεν ήταν στα αρχικά σχέδια, αλλά νομίζω ότι ο Martyn και ο Pete ήθελαν να ξεμπερδεύουν για να απολαύσουν τη μπάντα του Charlie. Θυμάμαι ότι το προσωπικό του bar ήταν πολύ ενοχλημένο με τις μπάντες κατά τη διάρκεια του sound check, κάποιος με ρώτησε αν θα πουν και κανένα τραγούδι. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας το προσωπικό κατέβασε το ρεύμα και απείλησαν ότι αν δε χαμηλώσει ο ήχος θα φύγουν. Θυμάμαι τον Charlie να διοχετεύει όλο του το θυμό στο παίξιμό του και η ένταση προκαλούσε ημικρανίες.
5. Joy Division . Malvern Winter Gardens ( 05. 04. 80 )
Πήγα να δω τους Joy Division πέντε φορές και δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή ποια ήταν. Μάλλον ήταν η πέμπτη, καθώς ήταν και μια από τις τελευταίες τους. Είχα συνηθίσει μέχρι τότε ότι έπαιζαν 35 λεπτά, όχι παραπάνω ούτε παρακάτω και ποτέ δεν έπαιζαν encore. Ο χώρος ήταν πολύ περίεργος αλλά παράλληλα φοβερός. Η μουσική τους ήταν για μένα ένα πραγματικό σημείο αναφοράς. Είχα μεγαλώσει ακούγοντας δυναμικές μουσικές από τους γονείς μου και τα αδέρφια μου και τα ‘απλά’ δεν ήταν στη ζωή μου: η μουσική έπρεπε να λέει κάτι. Τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια ένιωθα ότι δεν υπήρχε κάτι άλλο και ΚΑΜΙΑ φωνή εκεί έξω δεν με αντιπροσώπευε. Οι Joy Division το άλλαξαν αυτό.
Αυτή η συναυλία ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες πέντε τόσο για το μέρος όσο και για τη μουσική γιατί ειλικρινά και οι 5 συναυλίες είχαν αντίστοιχη ποιότητα, θυμάμαι το χώρο να είναι γεμάτος από φως και λάμψη και αναρωτιόμουν αν θα κλείσουν τα φώτα. Όταν ανέβηκαν στη σκηνή, αυτό δε με ένοιαζε.Για τα 35 λεπτά που έπαιξαν τραυματίστηκα, μεταλλάχτηκα και μεταφέρθηκα. Δεν ήμουν ποτέ μετριοπαθής στις συναυλίες , είτε μου άρεσαν είτε όχι. Μετά την συανυλία έφυγα με μια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας, με μια σκέψη ότι «αυτό είναι δικό μου, για μένα».
6. The Fall . JB's Dudley ( 01. 09. 79 )
Αχ, οι The Fall, δύσκολα ακούσματα στην καλύτερη των περιπτώσεων. Είχα μια σχέση με αυτή τη μπάντα, καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής της. Σχεδόν ποτέ δεν παίζω τη μουσική τους. Για μένα είναι μια μπάντα για live.
Η πιο έντονη ανάμνησή μου από αυτή τη συναυλία ήταν που πήγα back stage για να ζητήσω μια αφίσα, που ακόμα έδιναν αδωρεάν. Ο Mark Smith με χαιρέτησε θερμά και μου έδωσε κάποια πράγματα,.
Ο Martyn πάντα γελούσε μαζί μου, έδειχνα τόσο νεαρή, ήμουν τόσο νεαρή. Έδειχνα τουλάχιστον πέντε χρόνια νεότερη. Θυμάμαι τον Mark να μου μιλάει τόσο ευγενικά και κανείς δεν έβριζε όσο ήμουν στο δωμάτιο. Τι όμορφη ανάμνηση.
7. Mody Lemon. Princess Charlotte Leicester. ( 26. 05. 2002. )
Απλά ήμουν έξω το βράδυ και περνώντας από το χώρο αυτό θεώρησα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να μπω. Ένα δίδυμο από τις ΗΠΑ που έκανε αρκετό θόρυβο ώστε να γεμίσει μια αρένα. Ήταν ένα εκρηκτικό event, στο οποίο επέλεξα να μην κάτσω μπροστά καθώ ςο drummer είχε τη συνήθεια να φτύνει, εκτινάσσοντας το δηλητήριό του 3 σειρές μέσα στο κοινό. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε τον ήχο τουε και ακόμα και σήμερα μου αρέσει να ακούω δυνατά το EP που αγόρασα τότε, το "Predator".
8. κάθε συναυλία των Eyeless In Gaza που έχω πάρι μου έχει γεμίσει την καρδιά
με ευτυχία, αλλά θυμάμαι 4 στιγμές που θα μου μείνουν για πάντα.
Η τελευταία συναυλία που έκαναν το '86 στην Ισπανία, ήταν σαν να ξέρουν ότι θα μπορούσε να είναι η τελευταία για πολύ καιρό. Κάποιος το είχε ηχογραφήσει αλλά δεν το έχουμε βρει ακόμα. Η λέξη «electrifying» δεν φτάνει για αν το περιγράψει.
Ομοίως, μια συναυλία στην Αγγλία. Δεν θυμάμαι πότε και που αλλά η κοπέλα του Pete, η Mary ήταν εκεί και την κοιτούσα όλη τη συναυλία. Η χαρά της ήταν ένα θαυμάσιο πράγμα να βλέπεις. Ήταν φίλη μας και δυστυχώς λίγο καιρό μετά το χωρισμό τους, πέθανε σε τροχαίο. Κρατώ αυτή την ανάμνηση κοντά στην καρδιά μου.
Η Τρίτη στιγμή ήταν σε ένα μικρό club στο Isle Of White. Οι Eyeless θα αναγεννιόντουσαν σε αυτό το μέρος και μόνο για αυτό το λόγο, το έχω πολύ ψηλά
Η τελευταία αλλά επίσης σημαντική στιγμή ήταν η συναυλία στην εκκλησία St Catherines στις Βρυξέλλες. Ημουν στη σκηνή με τους Eyeless την περισσότερη ώρα και μπορούσα να δω τους θαυμαστές αντί να είμαι μια από αυτούς. Ήταν μαγικά. Μετά τη συναυλία θυμάμαι κάποιον να λέει ότι ήταν η καλύτερη συναυλία που έχει δει ποτέ. Από τη δική μου πλευρά, η χαρά μου υπάρχει τόσο σαν θαυμάστρια όσο σαν performer. Μερικές φορές ξεχνάω να παίξω γιατί είμαι ακόμα η θαυμάστρια που πάντα ήμουν.
Lizi.
ΥΓ: Οι PIL θα έπρεπε να είναι στη λίστα, όπως και οι X, και οι Y, κτλ κτλ!
ΥΓ 2: Ακόμα ένα αξιομνημόνευτο διήμερο. Στις 8 και 9 Σεπτεμβρίου 1979. Στις 8 είχαμε εισιτήρια για το πρώτο Science Fiction Festival, το Futurama. Είδαμε τους PIL εκέι, ο JR είχε όλη την ώρα γυρισμένη την πλάτη του στο κοινό, ούτε για μια στιγμή δεν μας κοίταξε, αλλά ήταν φοβερά.Γυρίσαμε πίσω και κοιμηθήκαμε μόνο 3 ώρες για να πάμε στο Λονδίνο, όπου είχαμε εισιτήρια για το Scala. Καθόμουν δίπλα στον Ian Curtis την περισσότερη ώρα, οι J D δεν έπαιζαν, αλλά σαν και εμάς ήθελαν να δουν άλλες μπάντες. Πήγε στο bar για μένα κανα δυο φορές, μιλήσαμε για διάφορα πράγματα... Ήμασταν και οι δυο πολύ κουρασμένοι από όλες τις συναυλίες . Είναι αστείο όταν το σκέφτομαι τώρα, ήταν μια στιγμή της ζωής μου που τώρα καταλαβαίνω ότι ήταν τόσο ιδιαίτερη.
Το να απαριθμήσω τις αγαπημένες μου συναυλίες είναι απλό αλλά και αδύνατο. Απαριθμώ, λοιπόν, τις πιο ξεχωριστές συναυλίες της ζωής μου, οι οποίες καλύπτουν, όμως, ένα μικρό χρονικό περιθώριο.
Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτή η λίστα έχει σειρά σπουδαιότητας, αλλά είναι αντιπροσωπευτική της αίσθησης μιας συγκεκριμένης περιόδου της μουσικής ιστορίας με κανα δυο εξαιρέσεις.
HERE GOES
1. The Pop Group. Elephant & Castle 1979
Όλως περιέργως, δεν μπορώ να θυμηθώ την ακριβή ημερομηνία της νούμερο ένα συναυλίας μου, ίσως κάποιος να μπορεί να βοηθήσει. Ήταν καλοκαίρι και ήταν η χρονιά του ’79 νομίζω. Το μέρος ήταν το Elephant and Castle στο Λονδίνο. Ο Martyn και εγώ είχαμε πάει στο Isle of White, μέναμε σε youth hostels συναντώντας συγγενείς. Είχαμε σκοπό να πάμε σε αυτή τη συναυλία στο γυρισμό. Δεν χρειαζόταν ποτέ να κλείσουμε εισιτήρια από πριν, καθώς οι μπάντες που παρακολουθούσαμε σχεδόν ποτέ δεν γέμιζαν έναν χώρο. Φτάσαμε στο χώρο νωρίς και στηθήκαμε στην ουρά της εισόδου. Πάντα μου άρεσε η ατμόσφαιρα πριν από μια συναυλία και μπορούσες να ακούσεις ωραία μουσική πριν βγει το συγκρότημα.
Μέχρι το συγκρότημα να ανέβει στη σκηνή, ο χώρος είχε γεμίσει και επειδή είμαι κοντή, δεν μπορούσα να δω τίποτα. Κάθε φορά θέλω να στέκομαι μπροστά στη σκηνή , αλλά εκείνη τη φορά δεν τα κατάφερα. Στη γωνία του χώρου ήταν στοιβαγμένες καρέκλες και τραπέζια που ανα πάσα στιγμή θα μπορούσαν να είχαν πέσει. Βέβαια, όταν το είδα άρχισα να σκαρφαλώνω σε αυτή την επικίνδυνη στοίβα μαζί με κάποιους άλλους «γενναίους». Τελικά άξιζε. Οι Pop Group πάντα ήταν καλοί και εκείνη η φορά δεν ήταν η εξαίρεση. Ο Gareth Sager γέμιζε τη σκηνή τόσο μουσικά όσο και οπτικά, όλα έμοιζαν σαν το βουνό με τις καρέκλες, όλα ψηλά, στο όριο, σαν να μην έπρεπε να χάσεις στιγμή γιατί όλα θα τελείωναν σύντομα. Είναι δύσκολο να θυμηθώ λεπτομέρειες γιατί η συναυλία αυτή ήταν ένας τεράστιος όγκος συναισθημάτων που με έκανε να νιώθω ότι όλη η μουσική που είχα ακούσει μέχρι τότε είχε σβηστεί από πάνω μου.
2. Throbbing Gristle. Ajanta Theater. Derby ( 12 .04 .79 )
Φτάνοντας στο χώρο της συναυλίας, είδαμε ότι ήταν ένα ημικατεστραμμένο σινεμά που φαινόταν σαν να έχει να χρησιμοποιηθεί 30 χρόνια. Για κάποιο λόγο βρεθήκαμε στον εξώστη περνώντας από σκονισμένες παλιές κουρτίνες που θύμιζαν Edgar Alan Poe. Ο χώρος ήταν σωστά επιλεγμένος όμως για αυτή τη μπάντα. Τους είχα δει και άλλες φορές αλλά σε πιο παραδοσιακούς συναυλιακούς χώρους. Το περιβάλλον έκανε τη συναυλία αυτή αξέχαστη. Οι TG δεν μας απογοήτευσαν, πάντα λίγο τρομακτικοί για τις ευαισθησίες του νεαρού της ηλικίας μου αλλά αυτό ήταν μέρος της κατάστασης για μένα.το μέρος, που μέχρι τότε είχε μόνο δει ασπρόμαυρες βουβές ταινίες, ήταν σαν να περίμενε τόσα χρόνια να κακοποιηθεί από τον εκρηκτικό ήχο. Το Ajanta κατεδαφίστηκε λίγο καιρό μετά.
Throbbing Gristle . Butlers Wharf ( 23. 11. 79 )
To Butlers Wharf ήταν σχεδόν το ίδιο ιδιαίτερο καθώς είχε περισσότερη ζεστή αίσθηση και δεν με ενοχλούσε τόσο πολύ η εμπειρία TG. Τουλάχιστον όχι μέχρι το τέλος της συναυλίας, όταν με από συνήθεια πήγα να βρω δωρεάν πράγματα. Πήγα στον Porridge και τον ρώτησα τι μπορεί να μου δώσει. Μου έδωσε ένα γλυκό στο χέρι και μου χαμογέλασε με έναν τρόπο που θα μπορούσε να είναι χρήσιμος σε μια απαγωγή. Τραβήχτηκα πίσω με το γλυκό στο χέρι μου, σκεπτόμενη ότι κάτι θα πάρω, αλλά δεν είχα καταλάβει ακόμα τι.Έζησα το Porridge 'force field' εκείνο το βράδυ. Ένα πράγμα ήξερα, θα μπορούσα να επιστρέψω και για άλλα, ίσως όχι γλυκά.
3. Echo and The Bunnymen. JB's Dudley (14 .06 .80 )
Πήγα να δω τους Bunnymen δυο φορές και νομίζω ότι αυτή ήταν η δεύτερη συναυλία τους πριν την επιτυχία που έκαναν στα βρετανικά charts. Μια από τις πρώτες συναυλίες που έκαναν χωρίς τη drum machine.Με τον Martyn πηγαίναμε συχνά στο JB's καθώς είχε πάντα καλές μπάντες και δεν ήταν πολύ μακριά. Θυμάμαι ότι η σκηνή ήταν πολύ μικρή και έμοιαζε σαν στοιβαγμένες παλέτες στη γωνία παρά σαν μια κανονική σκηνή. Ως συνήθως, είχα πιάσει θέση μπροστά περιμένοντας τη μπάντα να βγει. Θυμάμαι ότι χόρευα με τα μάτια κλειστά την περισσότερη ώρα. Ήμουν τόσο κοντά που νόμιζα ότι είμαι πάνω στη σκηνή με τη μπάντα. Καθόμουν ακριβώς μπροστά στον Ian McCullough, με πολύ λίγο χώρο για να κινηθώ. Μια στιγμή τον είδα που γέλασε με έμένα (με την καλή έννοια) γιατί χόρευα τόσο πολύ που είχα καταφέρει να κάνω χώρο γύρω μου.
4. This Heat. Coventry Lanch. ( 26. 08. 80 )
Αυτή ήταν μια συναυλία που είχαν οργανώσει οι Eyeless in Gaza σαν ένα φιλανθρωπικό event για το C N D. Έπαιζαν και οι Eyeless.
O Charlie Bullen ήταν γνωστός μου από παλιά και μου άρεσαν τόσο πολύ οι This Heat, όπως άρεσαν και στον Martyn και τον Pete. Θυμάμαι ότι είμασταν πολύ ανήσυχοι για το αν θα είναι όλα ok για αυτούς και να μην υπάρξει κάποιο πρόβλημα με τον ήχο. Όσον αφορά τον ήχο, δεν ήταν ένα κλασικό set up για καμία μπάντα, αλλά μου φάνηκε ότι οι ηχολήπτες δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν σε κάτι πέραν της νόρμας. Οι Eyeless άνοιξαν τη συναυλία, κάτι που δεν ήταν στα αρχικά σχέδια, αλλά νομίζω ότι ο Martyn και ο Pete ήθελαν να ξεμπερδεύουν για να απολαύσουν τη μπάντα του Charlie. Θυμάμαι ότι το προσωπικό του bar ήταν πολύ ενοχλημένο με τις μπάντες κατά τη διάρκεια του sound check, κάποιος με ρώτησε αν θα πουν και κανένα τραγούδι. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας το προσωπικό κατέβασε το ρεύμα και απείλησαν ότι αν δε χαμηλώσει ο ήχος θα φύγουν. Θυμάμαι τον Charlie να διοχετεύει όλο του το θυμό στο παίξιμό του και η ένταση προκαλούσε ημικρανίες.
5. Joy Division . Malvern Winter Gardens ( 05. 04. 80 )
Πήγα να δω τους Joy Division πέντε φορές και δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή ποια ήταν. Μάλλον ήταν η πέμπτη, καθώς ήταν και μια από τις τελευταίες τους. Είχα συνηθίσει μέχρι τότε ότι έπαιζαν 35 λεπτά, όχι παραπάνω ούτε παρακάτω και ποτέ δεν έπαιζαν encore. Ο χώρος ήταν πολύ περίεργος αλλά παράλληλα φοβερός. Η μουσική τους ήταν για μένα ένα πραγματικό σημείο αναφοράς. Είχα μεγαλώσει ακούγοντας δυναμικές μουσικές από τους γονείς μου και τα αδέρφια μου και τα ‘απλά’ δεν ήταν στη ζωή μου: η μουσική έπρεπε να λέει κάτι. Τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια ένιωθα ότι δεν υπήρχε κάτι άλλο και ΚΑΜΙΑ φωνή εκεί έξω δεν με αντιπροσώπευε. Οι Joy Division το άλλαξαν αυτό.
Αυτή η συναυλία ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες πέντε τόσο για το μέρος όσο και για τη μουσική γιατί ειλικρινά και οι 5 συναυλίες είχαν αντίστοιχη ποιότητα, θυμάμαι το χώρο να είναι γεμάτος από φως και λάμψη και αναρωτιόμουν αν θα κλείσουν τα φώτα. Όταν ανέβηκαν στη σκηνή, αυτό δε με ένοιαζε.Για τα 35 λεπτά που έπαιξαν τραυματίστηκα, μεταλλάχτηκα και μεταφέρθηκα. Δεν ήμουν ποτέ μετριοπαθής στις συναυλίες , είτε μου άρεσαν είτε όχι. Μετά την συανυλία έφυγα με μια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας, με μια σκέψη ότι «αυτό είναι δικό μου, για μένα».
6. The Fall . JB's Dudley ( 01. 09. 79 )
Αχ, οι The Fall, δύσκολα ακούσματα στην καλύτερη των περιπτώσεων. Είχα μια σχέση με αυτή τη μπάντα, καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής της. Σχεδόν ποτέ δεν παίζω τη μουσική τους. Για μένα είναι μια μπάντα για live.
Η πιο έντονη ανάμνησή μου από αυτή τη συναυλία ήταν που πήγα back stage για να ζητήσω μια αφίσα, που ακόμα έδιναν αδωρεάν. Ο Mark Smith με χαιρέτησε θερμά και μου έδωσε κάποια πράγματα,.
Ο Martyn πάντα γελούσε μαζί μου, έδειχνα τόσο νεαρή, ήμουν τόσο νεαρή. Έδειχνα τουλάχιστον πέντε χρόνια νεότερη. Θυμάμαι τον Mark να μου μιλάει τόσο ευγενικά και κανείς δεν έβριζε όσο ήμουν στο δωμάτιο. Τι όμορφη ανάμνηση.
7. Mody Lemon. Princess Charlotte Leicester. ( 26. 05. 2002. )Απλά ήμουν έξω το βράδυ και περνώντας από το χώρο αυτό θεώρησα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να μπω. Ένα δίδυμο από τις ΗΠΑ που έκανε αρκετό θόρυβο ώστε να γεμίσει μια αρένα. Ήταν ένα εκρηκτικό event, στο οποίο επέλεξα να μην κάτσω μπροστά καθώ ςο drummer είχε τη συνήθεια να φτύνει, εκτινάσσοντας το δηλητήριό του 3 σειρές μέσα στο κοινό. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε τον ήχο τουε και ακόμα και σήμερα μου αρέσει να ακούω δυνατά το EP που αγόρασα τότε, το "Predator".
8. κάθε συναυλία των Eyeless In Gaza που έχω πάρι μου έχει γεμίσει την καρδιά
με ευτυχία, αλλά θυμάμαι 4 στιγμές που θα μου μείνουν για πάντα.
Η τελευταία συναυλία που έκαναν το '86 στην Ισπανία, ήταν σαν να ξέρουν ότι θα μπορούσε να είναι η τελευταία για πολύ καιρό. Κάποιος το είχε ηχογραφήσει αλλά δεν το έχουμε βρει ακόμα. Η λέξη «electrifying» δεν φτάνει για αν το περιγράψει.
Ομοίως, μια συναυλία στην Αγγλία. Δεν θυμάμαι πότε και που αλλά η κοπέλα του Pete, η Mary ήταν εκεί και την κοιτούσα όλη τη συναυλία. Η χαρά της ήταν ένα θαυμάσιο πράγμα να βλέπεις. Ήταν φίλη μας και δυστυχώς λίγο καιρό μετά το χωρισμό τους, πέθανε σε τροχαίο. Κρατώ αυτή την ανάμνηση κοντά στην καρδιά μου.
Η Τρίτη στιγμή ήταν σε ένα μικρό club στο Isle Of White. Οι Eyeless θα αναγεννιόντουσαν σε αυτό το μέρος και μόνο για αυτό το λόγο, το έχω πολύ ψηλά
Η τελευταία αλλά επίσης σημαντική στιγμή ήταν η συναυλία στην εκκλησία St Catherines στις Βρυξέλλες. Ημουν στη σκηνή με τους Eyeless την περισσότερη ώρα και μπορούσα να δω τους θαυμαστές αντί να είμαι μια από αυτούς. Ήταν μαγικά. Μετά τη συναυλία θυμάμαι κάποιον να λέει ότι ήταν η καλύτερη συναυλία που έχει δει ποτέ. Από τη δική μου πλευρά, η χαρά μου υπάρχει τόσο σαν θαυμάστρια όσο σαν performer. Μερικές φορές ξεχνάω να παίξω γιατί είμαι ακόμα η θαυμάστρια που πάντα ήμουν.
Lizi.
ΥΓ: Οι PIL θα έπρεπε να είναι στη λίστα, όπως και οι X, και οι Y, κτλ κτλ!
ΥΓ 2: Ακόμα ένα αξιομνημόνευτο διήμερο. Στις 8 και 9 Σεπτεμβρίου 1979. Στις 8 είχαμε εισιτήρια για το πρώτο Science Fiction Festival, το Futurama. Είδαμε τους PIL εκέι, ο JR είχε όλη την ώρα γυρισμένη την πλάτη του στο κοινό, ούτε για μια στιγμή δεν μας κοίταξε, αλλά ήταν φοβερά.Γυρίσαμε πίσω και κοιμηθήκαμε μόνο 3 ώρες για να πάμε στο Λονδίνο, όπου είχαμε εισιτήρια για το Scala. Καθόμουν δίπλα στον Ian Curtis την περισσότερη ώρα, οι J D δεν έπαιζαν, αλλά σαν και εμάς ήθελαν να δουν άλλες μπάντες. Πήγε στο bar για μένα κανα δυο φορές, μιλήσαμε για διάφορα πράγματα... Ήμασταν και οι δυο πολύ κουρασμένοι από όλες τις συναυλίες . Είναι αστείο όταν το σκέφτομαι τώρα, ήταν μια στιγμή της ζωής μου που τώρα καταλαβαίνω ότι ήταν τόσο ιδιαίτερη.